Vroeg op. We gaan met Irakli Kardava, de broer van Nika (salamuri bij 1e Tvaltaj in 2015) als chauffeur in zijn auto naar Kazbegi. Een lieverd.
Natuurlijk komen wij uiteindelijk ternauwernood voor zonsondergang bij einddoel: de Gergeti Drie-eenheidskerk aan.
We rijden naar het westen: via Mtsxeta, de Military Highway op, langs de datsja van Otar KNO arts ( 2014! Leninkop! Schieten!) naar 1e stop: Ananuri - fort en kerkje aan de half drooggevallen rivier. Waar we bij het kerkje kijken en ook beneden lopen. Daar loopt nog de oude weg ( van vóór de grote Dam). En daar is de splitsing van Aragvi rivier en ook de afslag naar Shatili. Het wordt flink kouder.
We rijden Pasanauri door. In een plasstophutje woont een mannetje; ik zie n bedje. ‘Is het niet koud?’ vraag ik, maar hij laat een klein elektrisch kacheltje zien, zoals er ook een bij Keti in de keuken staat en een grotere in de woonkamer. Inmiddels is er meer sneeuw te zien, en verder naar Gudauri. Een grote hoogbesneeuwde plaats vol wintersport-levendigheid. Hier nemen we de kabelbaan 🚠 (uit 2018?) helemaal naar boven. Dikke sneeuw, uitzicht op oa de Sherkhota (3519 mtr). Sporen van ‘deer’ en pistes en adembenemend uitzicht op alle ranges om ons heen.
Weer in de auto zit ik voorin en gaan we de pas over. De sneeuw aan weerszijden van de weg ligt steeds hoger. De wereld is wit met soms een dorp tegen de berg geplakt (Nepal - bij Muktinath- schiet door me heen). Langs de gehele Highway hebben we al vrachtwagens kop-staart geparkeerd zien staan. Het schijnt dat die met mondjesmaat over de grens kunnen. Armenen, Turken, Kazachstanen, Georgiërs en Russen. En dit is vaak de enige doorgang. Gelukkig kunnen auto’s erlangs en ook elkaar passeren. Een Chinees bedrijf is al een tunnel aan het bouwen, zien we (..😖😑).
Maar wij bereiken Kazbegi (Stepantsminda) onder/tegen de imposante Kuro (4071), misselijk van de honger. Kachapuri Adjaruli gegeten in beetje luxe tent (veel dicht).
Dus ein de lijk vlakbij Gergeti, mijn wens. Met een 4-wheel-drive naar boven geslingerd: doodeng glibberend in het be-ijsde sneeuwspoor. Met scherpe haarspeldbochten 😓. Nog enger dan naar Tusheti. Maar de chauffeur belt intussen en doet het met één pink (bwvs). Laatste stuk door sneeuwmuren omhoog klimmen en dan …. de drie-eenheidskerk Gergeti ! De toppen kleuren langzaam roze-oranje.
Met het laatste daglicht naar beneden en Kazbegi ontsteekt z’n lichtjes; een mooi gezicht. De hele route terug ononderbroken doorgereden. Irakli is een geweldige chauffeur.
Hups nog even een phanduri voor Jip opgehaald: een langs-de-weg-ontmoeting. Het loopt al tegen tienen.
Thuis! Zonder bezoek ! Lezen en relaxen. Wat een indrukken vandaag !

Geschreven door Marjoleins.travels