Di. 19 juni. Panama, vertrek uit Bocas. Het regent flink, dus we ontbijten eerst maar bij Max Hotel, maar het blijft nat helaas. Dan maar een taxi naar de bootjes, de boot kunnen we gelijk in. In Almirante een taxi naar het busstation voor David. Die bus komt binnen 5 minuten dus dat gaat ook vlotjes. Het is nu bijna droog inmiddels. Het is een halfgrote bus met een man of 20 en grote ramen om door te kijken. We rijden eerst nog een stuk parallel aan de kust en dan de bergen in naar het zuiden en hoe! We komen in de wolken met regen. We zakken weer wat en rijden over een stuwdam, aan de lage kant is het een wonderschoon landschap. Na wat haarspeldbochten weer naar boven rijden we over een top en nu kijken we zo onder de wolkendeken door de zonnige vallei in, Wooooow, wat wonderschoon is dit. Jammer dat we geen goede foto hebben, maar het moment is zo weer voorbij en langs de weg erna staan altijd teveel bomen die het uitzicht belemmeren, heel raar is dat toch. Bij ons staat het beeld nog op het netvlies, prachtig. We zakken en zakken en zakken tot we na zo’n 3,5 uur rijden in David aankomen. Een mega busstation maar ze wijzen je zo de weg naar de goede bus. Een minuut of 10 en we gaan al rijden. Een grote touringcar, niet veel uitzicht. Het is een uurtje rijden alsmaar langzaam bergop richting Baru vulkaan (3500 meter hoog). We zien weinig, want het regent en er hangen wolken in de bergen. Wel zien we een glimp van hoe mooi Boquete gelegen is als we het stadje binnen rijden. Omringd door de bergen en de vulkaan en ook de wandelroute Pianista ligt hier, waar de Nederlandse meisjes een paar jaar geleden zijn omgekomen. Ze raden nu dan ook aan om niet zonder gids te gaan wandelen hier. We stappen uit bij het marktpleintje en het is nagenoeg droog en niet heel koud. Het ligt hier op 1100 meter hoogte. We moeten de sleutel halen en betalen bij de hoofdlocatie van hetzelfde hostal. Eenmaal op onze locatie “Buena Vista” is het inderdaad een mooi uitzicht en een heel fijn appartement met keukentje en we besluiten ter plekke om er nog een 3e nacht eraan te plakken om te genieten van de omgeving hier. De auto van Flodder staat wel bij de buren voor geparkeerd, haha. We lopen het stadje even in over de brug met een kabbelend bergriviertje. Er zijn veel winkeltjes en hier en daar wat restaurantjes en supermarkten. We hebben wel honger en onderweg al een aantrekkelijke schotel op een menu zien staan en gaan daar op het terras zitten om die Mixed vlees/vis schotel te bestellen. Dan wat drinken en spullen voor ontbijt de komende dagen inslaan bij de supermarkt. Het wordt wat frisser nu en we blijven de avond binnen verder.


Wo. 20 juni. Mooi weer vanochtend. Een bergrand is bedekt met een watten wolkje eroverheen gedrapeerd, mooi. We bakken brood, spek en een eitje. Een stukje kaas, Jus en koffie erbij en wie doet ons wat? We kijken wat naar het uitzicht in de tuin en fanten wat en dan is het al 11 uur voordat we aan een wandeling beginnen. Gewoon over de weg, dan kunnen we nooit verdwaald raken. Er zijn hier verder weinig beesten of andere dingen te zien tijdens de wandelingen, alleen het uitzicht. We gaan eerst een uurtje omhoog, dat is best pittig en af en toe onderweg het uitzicht bekijken. Dan kunnen we door over de weg of een paadje in dat de weg afsnijdt en ook naar het stadje teruggaat. We besluiten het paadje te nemen en dat was een goede beslissing, want het was heel leuk lopen zo knus tussen de bomen en langs de huisjes. In deze streek wonen ook nog veel “Indianen”, de vrouwen en meisjes gaan gekleed in fel gekleurde jurken. Wel veel trappen. Je moet er toch niet aan denken dat je dit elke dag op en neer zou moeten lopen zeg, pfffff. Maar voor 1 keertje is het hartstikke leuk. Het gaat nu wel hard regenen, dus de capes moeten echt aan. Het laatste stukje is langs een riviertje, dat is altijd mooi. We komen weer uit op dezelfde weg als heen, dat is wat minder, maar ja, het is nu naar beneden en we zien toch weer andere dingen nu. Als we weer in het dorp aankomen gaan we direct door naar de bierbrouwerij voor het pittige witbier dat ze hier o.a. speciaal brouwen. Mmmmm dat smaakt naar meer en ze hebben de voetbal opstaan, dus dat komt mooi uit. Voor een hapje erbij hebben ze buiten een frietkar staan. We nemen een frietje en hot wings, en kijken de voetbal af. Dan een rondje shoppen in de winkeltjes. Ze hebben een leuk spijkerbroekje voor mij en Carlo moet nieuwe Crocks, maar ze hebben zijn maat nergens. We drinken nog ergens koffie met een gebakje erbij en gaan naar huis. Daar hebben we rode wijn en nog wat koekjes met kaas voor op de schommelstoelen in de tuin met uitzicht op het dal, heerlijk. We blijven zitten tot het helemaal donker is, heerlijk zitten daar. Dan nog filmpje kijken, half want we zijn te moe en vallen in slaap.


Do. 21 juni. Weer mooi weer vanochtend. Zelf ontbijtje maken weer en om 10 uur de bus naar David. Die doet er erg lang over, omdat hij stopt voor iedereen die erop of eraf wil onderweg. Vanaf David een busje naar Gualaca. We worden rond 12 uur gedropt op een kruispunt en als we rechtdoor lopen moeten we er komen zegt de chauffeur. Het is een weg naar beneden en inderdaad na 10 minuten zien we een bord met “Los Cangilones de Gualaca” erop en we zien beneden een rivier met helder water en lichte steen erlangs. Geen entree en maar 1 geparkeerde auto, dus we hebben de mini-canyon bijna voor onszelf, yeah. Wat een natuurwondertje weer hier, en zo lekker kleinschalig en open. Dat bestaat dus ook nog. Het riviertje kolkt door de wijde diepe spleet in de rotsen en het water vier meter onder ons lonkt om erin te springen. Er is verder niemand. Er liggen wel wat spullen. We lopen nog even verder stroomopwaarts en komen dan een jong stel tegen. Er is daar verder niets te zien, behalve waar de rivier vandaan komt, dus we gaan terug en hebben het inmiddels bloedheet en willen het water wel in. Het stel staat nu ook bij de spleet en wat dorpelingen komen er ook aan. Een van hen zegt, je kunt gerust hier erin springen, het is 8 meter diep. De dorpsjongens springen er stroomopwaarts al in en zwemmen door de spleet. Okay dan, jump. Woooow, wat spannend, en lekker water, helemaal niet zo koud als je zou denken van bergwater. Aan het eind van de spleet wordt de rivier breder en ondieper en kun je op de kant klimmen. Teruglopen en nog een keertje, en nog een keertje. En de rotsen zijn superheet aan je droge voeten, je kunt er maar amper op staan en lopen. Als je er nat op gaat zitten komt de stoom er bijna vanaf, heerlijk warm wel dan. We kletsen wat met het jonge stel en zitten nog wat als een hond ons gezelschap komt houden. De lucht begint verderop alweer te betrekken, dus we besluiten om maar naar het kruispunt te lopen en hopen dat het busje snel komt. De hond loopt heel de weg gezellig met ons mee. We zien de onweersbui al hangen (zie foto). Het busje komt na zo’n 10 minuten en als we erin zitten begint het zachtjes te regenen. In David staat de bus ook alweer klaar, dit keer een gele schoolbus. Dat zit prima en droog! Onderweg naar huis breekt een gigantisch onweer los. Het flitst in ons ogen en de donder zit vlak boven ons, iedereen rijdt stapvoets op de snelweg, vanwege de neerstortende regen en de blankstaande weg. We rijden dwars door de bui en als we in Boquete aankomen is het nagenoeg droog, maar het water stroomt langs alle kanten naar beneden. Wat een bende. We gaan om boodschappen en gaan vandaag voor tomaten-juin met mayonaise op brood, mmmm, wat is dat toch lekker en zo simpel. Daarna nog een wijntje in de schommelstoel tot het donker wordt. Mooie roze lucht, ook boven de nu zichtbare vulkaan een beetje.


Vrij. 22 juni. Alweer mooi weer vanochtend. Laatste ontbijtje hier en op naar de bus naar David. Vanaf daar nog 2 uurtjes met een busje naar Las Lajas. Voor het plaatsje laten we ons afzetten bij “Paradise Inn”. Bungalows/cabins met 2 zwembaden erbij, een waar paradijsje in de middle of nowhere dat we op Air B&B hebben gevonden. Prachtig hier en nog steeds schijnt de zon, joepie. Eerst wat eten en drinken in het restaurant en dan bikini en zwembroek aan en op het ligbedje in het water aan een biertje, hoho, wat een weelde. Het blijft mooi tot een uur of 5, dan we douchen en het gaat weer eens onweren en stortregenen. De stroom valt een paar minuten uit. We eten in het restaurant en gaan slapen.


Za. 23 juni. Mooi weer, we hebben om 7 uur Belgie-Tunesië op onze TV in de kamer, luxe. Yeah. Mooie uitslag 5-2. Daarna gaan we ontbijten in het restaurant en kijken daar Mexico-Zuid Korea. Het is bloedheet en we gaan even zwemmen en drijven op de bedjes in het paradijselijke zwembad, we zijn er nou toch. Het gaat lichtjes druppen. Om 1 uur begint Duitsland-Zweden, maar Panama TV heeft de rechten niet gekocht voor deze wedstrijd. De Duitse eigenaar probeert het via internet uit te zenden, maar dat lukt helaas niet, dus we moeten het doen met soms wat Engels commentaar dat wel doorkomt en met de appjes en een live stand uit Nederland, jammer. En jawel, ook jammer, de Duitsers flikken het weer, in de laatste minuut winnen tsssssss. Het onweert ook al weer en het blijft af en toe wat druppen. Dat maakt de temperatuur wat aangenamer. We eten wat en gaan een filmpje kijken in de kamer op de kabel TV.
Zo. 24 juni. Mooi weer. Met de taxi naar het kruispunt op de pan-american highway om daar de bus te nemen naar Santiago. Wat een geweldig mooie rit boven in de bergen met schitterende vergezichten als het zoals nu helder weer is. Vanaf Santiago nemen we de bus naar Sonà. Daar aangekomen blijkt de bus naar Santa Catalina net vertrokken, dus we moeten 2 uur op de volgende wachten. Kunnen we mooi even kip met friet en een hot dog eten naast het busstation en daarna voetbal kijken in de overdekte, maar verder open wachtruimte, wat een luxe. Tijdens het roken buiten op de stoep zie ik een mega-grote tor op z’n schild liggen, brrrr (zie foto). Hij is gelukkig al dood. Het is een wat slingerige en heuvelachtige weg. Eenmaal in Santa Catalina blijkt het een gehucht van niks te zijn. We worden afgezet bij een weg die we in moeten naar onze kamer. Hij loopt eerst een stuk steil omhoog. Bij het huis met 3 kamers boven is er niemand te vinden. Gelukkig komt er een man beneden buiten en die verteld ons dat we de sleutel bij een hotel halverwege de weg op moeten halen, lekker dan, weer naar beneden. Ik betaal meteen en Lily loopt met me mee om de kamer te tonen. Dat ziet er prima uit. Er staan wel al een hoop waterflacons van 5 liter en wat kaarsen klaar in de kamer. De stroom en het water kan namelijk uitvallen als het gaat regenen zegt ze. Nou ja, je kunt het maar klaar hebben staan éééj, denken we dan nog. Het heeft hier de laatste dagen ook flink geregend en geonweerd zegt ze. We douchen even snel en trekken onze zwemspullen aan. Dan lopen we de weg verder af naar het mooiste strand aldaar. Nou, wat ze strand noemen. Het blijkt een riviermonding te zijn die je eerst moet oversteken om bij “het strand” te komen. Het zand is zwart en komt onder water bij vloed, dus je kunt nergens droog liggen. Bovendien ligt het vol met stenen. Er zijn wel uitnodigende golven en eind verderop de zee in, maar ja, je weet niet of je spullen droog blijven als je ze ergens weglegt. Pfffffff, wat een afknapper. Dit moet een surfparadijs heten, maar dat lijkt me nogal gevaarlijk met al die stenen overal. We zien geenéén surfer trouwens. Badend in het zweet lopen we terug en tegen beter weten in door naar het dorp naar het minder mooie strand. Ja, dat is natuurlijk ook niks, zwart en vol met stenen. Een paar mensen zijn aan het volleyballen op het strand en verder is het een dooie boel hier. We hebben totaal onderweg 4 restaurantjes gezien, waarvan er 1 dicht is. We gaan even terug naar de kamer om wat op te frissen en dan blijkt dat de elektriciteit en het water al uitgevallen zijn. En het regent nog niet eens…?? De Airco piept wel af en toe en het licht knippert dan ook even. Iets klopt er dus niet en we willen een andere kamer of morgen meteen vertrekken als mogelijk. Buiten en bij andere huizen brand het licht namelijk wel gewoon. Typisch zo’n geval van “waar is dat zwembad eigenlijk?” van een vakantieparkreclame. Lily is er helaas niet meer, maar wel een vrouw die op de hond past. Zij belt en appt Lily, maar geen antwoord. De man beneden verteld ons dat er hier wel meer huizen zijn waar het spookt, omdat de bedrading niet goed is aangelegd. Wat betreft het water ligt het aan de pomp die niet werkt. Nou, maar hopen dat het straks weer allemaal werkt dan, grinnik, want hoe kan dat nou ? De WIFI doet het natuurlijk ook niet meer. Geërgerd gaan we wat te eten zoeken en vinden een pizzeria die dan weer wel heerlijke pizza’s maakt in de houtoven. En een salade erbij. Er is hier verder werkelijk niets te beleven en we zien ook weinig mensen. Dit is toch het stadje vanwaar de duikers vertrekken naar het populaire duikeiland Coiba vertrekken. Onderweg komen we de vrouw die op de hond past weer tegen en die zegt dat Lily er om 7 uur morgenochtend zal zijn. We gaan naar huis en er werkt nog niets. We gaan op het balkon zitten, waar we licht van de straat hebben dat het wel doet ?! en dan plakkerig naar bed. Ik zeg altijd “Je kunt nooit verkeerd reizen”, maar deze bestemming voelt toch wel als een misser.


Ma. 25 juni. We hebben toch kunnen slapen. Het is flink bewolkt vanochtend en we horen het onweer al aankomen. Lily klopt tegen 7 uur bij ons op de deur. Dat is een meevaller. We hebben 2 nachten geboekt en ze wil ons wel een andere kamer geven, maar nee, bedankt, dan had ze dat meteen moeten doen trut. We zijn het hier al wel beu, we willen weg. Okay zegt ze, kom maar langs, dan krijg je geld terug. Wonder boven wonder komt er nu wel water uit de kraan?! We kunnen in ieder geval nog even lekker douchen. Het blijft gelukkig ook droog tot we om 8 uur de bus instappen naar Sonà. Heel onderweg hebben we regen. Aldaar kunnen we met de bus direkt naar Panama-stad en die nemen we, weg van het slechte weer hopen we en terug naar de bewoonde wereld. We hadden nog eventueel Chitré en Pedasi langs een andere kust net voor Panama willen bezoeken, maar dat is ook een minder toeristisch stuk en we hebben even genoeg van het primitieve. Na een paar uur zien we de brug de las Americas opdoemen en we rijden hem op omhoog over het kanaal, wow dat is hoog. Aan de zijkanten zitten schotten, dus je kunt geen mooie foto maken uit de bus. En weer naar beneden, met een lus langs de dokken, maar geen zicht meer op de brug helaas. Eenmaal in Panama komen we aan op de Albrook Bus terminal en het is droog. Albrook heeft ook een vliegveld en een héééél groot winkelcentrum. We gaan even het winkelcentrum in voor WIFI en dat is er gelukkig. Met de metro en bus naar het hotel zou te doen moeten zijn. Ik ga nog even buiten roken en vraag een taxi chauffeur hoeveel het moet kosten naar ons hotel. Dat valt reuze mee en we besluiten om met hem mee te gaan. José zet ons af en waarschuwt ons meteen dat we niet een bepaalde kant op moeten gaan, van de zee af, want daar is het gevaarlijk. Hij geeft ons zijn telefoonnummer voor eventueel een rondrit door de stad de komende dagen. Het hotel Vera Cruz is sober, maar goed genoeg, met airco (wel nodig hier) en een tv die het na enige aanwijzingen van de receptie doet, fijn. Douchen en een rondje doen. De receptie zegt ook dat het hier ’s-avonds na achten niet pluis is op straat. We lopen dus maar een klein blokje om en vinden een bakkertje en een supermarkt vlakbij, das handig. En een Chinees Mr. Zhou om de hoek die lekkere noodels en soep heeft en daar hebben we zin in. Rond 8 uur zijn we weer thuis. Lekker TV kijken en relaxen en genieten van deze luxe na gisteren.


Di. 26 juni. Ontbijt bij bakkertje met cappuccino. Dan lopen we richting de zee en daar loopt een hele mooie autovrije boulevard langs naar de oude stad. We besluiten daarnaartoe te lopen en komen dan ook langs de vismarkt. Dat stinkt nogal op de vroege morgen als je nog geen honger hebt. Het haventje met de vissersbootjes en pelikanen is alleraardigst. Het is eb. Dan moeten we een grote ringweg oversteken en komen we in de oude stad. Geweldig mooi hier, maar ze zijn nog heel veel aan het renoveren. Daardoor is het overal wel een puinhoop en lawaaierig en veel werkverkeer, dat is jammer, maar ook goed voor de toekomst. Het wordt alleen maar mooier. We willen wat drinken op een terrasje aan de waterkant, maar dat is er helemaal niet. Als we het stadje uitlopen zien we ineens een buitententje met hangstoelen en ze hebben sashimi tonijn, mmmm. Biertje erbij, heerlijk. Verder lopen naar Amador is geen optie, want dan moeten we door de slechtste wijk die zelfs overdag te onveilig is. We hebben nog wel dorst en we zien een kroeg met bier en voetbal op de televisie, wedstrijd met Argentinië. Het is een bar met bier uit Boquete van een andere brouwerij als waar wij geweest zijn. We nemen witbier, lekker. En een hamburger maar meteen erbij. Toch best lekker effe in de airco met die hitte buiten. Na de wedstrijd lopen we terug over dezelfde boulevard die ons 4 km verderop in de nieuwe wijk met de hoge flats brengt. Het is inmiddels vloed en het haventje is volgelopen. Als je eenmaal onderlangs de flats loopt en naar boven kijkt zie je pas hoe hoog ze zijn, niet normaal. We zien daar een Harley Davidson vestiging, de Hard Rock Tower en een Air Panama kantoortje, wat later nog goed van pas komt. We nemen hier een taxi terug naar het hotel, want de voetjes beginnen zeer te doen. Douchen en weer maar naar Mr. Zhou, want we zien niks anders soeps in de buurt en ze zijn heerlijk die noodels.


Wo. 27 juni. Ontbijt bij bakkertje en een uber taxi bestellen om ons naar het volgende verblijf hier in Panama te brengen. Dat is in zo’n hoge flat op de 17e verdieping van de Cangrejo 507 Tower in het appartement van Adrien, een Roemeen. Woooooow, wat een uitzicht, en wat een mooi appartement! We hebben onze eigen kamer en badkamer en ook met uitzicht, geweldig. ’s-nachts en als je wakker wordt ’s-ochtends. De kamer is nu nog bezet, dus we laten onze spullen zolang in de woonkamer staan. De gastheer verzorgt ook ontbijt voor USD 4,50 en dat hadden we gisteren al besteld in email contact met hem. Nou, zo’n uitgebreid ontbijt hebben we nog nooit van ons leven gehad. Niet normaal zoveel lekkere dingetjes (zie foto). Toast, gebakken eitje, bacon, boter, kaas, ham, jam, roomkaas, puntje la vache qui rit, tomaatjes, olijven, dadels, eigengemaakte karnemelk, jus d’orange en koffie natuurlijk. En we hebben gewoon alles opgegeten en opgedronken. Zo rond als een tonnetje gaan we nog even naar de hoogste 23ste verdieping om het zwembad te bekijken en vooral te genieten van het uitzicht daar. Dan gaan we op weg naar de metrohalte die vlakbij is, 3x links. We kopen met wat hulp een kaartje, zetten er geld op en gaan! 35 dollarcent per rit, das tenminste nog eens betaalbaar openbaar vervoer. We gaan naar Albrook mall om de winkels te bekijken. Daar ben je even zoet mee, er zijn er honderden. We zien al snel goedkopere winkels met WK voetbalshirtjes en andere kleding en schoenen en zonnebrillen en wat al niet meer. We kopen er een paar, moeilijk om niet meer te kopen, maar de koffer is al vol helaas. Carlo vind nieuwe klompen, want 2 paar slippers zijn bijna kapot. Als ik tussendoor even ga roken blijkt het buiten te spoelen, dus een goede timing om vandaag te gaan winkelen. Binnen is ook een WK tribune om voetbal te kijken, een carrousel voor de kindjes en een vierkant met allemaal eetstalletjes. Ze hebben hier sushi, dus dat wordt het. Met de metro terug en rond half 8 zijn we thuis. We praten wat met Adrien en spreken af met zijn bevriende chauffeur Ali, ook Roemeen om ons morgen rond te rijden. We lezen nog wat en gaan slapen.


Do. 28 juni. Nog zo’n uitgebreid ontbijt, met extra rijstevla vandaag. Pfffff, en weer alles op. Rond half 10 staat Ali beneden en we gaan naar het kanaal van Panama! De Miraflores sluizen. We zien wagons staan op de spoorlijn waarlangs het kanaal gegraven is. Via het spoor vervoeren ze containers van noord naar zuid en andersom om aldaar weer in de schepen te laden. Als we een toegangskaartje kopen horen we dat de eerste boot vandaag pas om 13.00 uur komt, dus we moeten later nog terug. We bekijken nu alvast de hele tentoonstelling van de aanleg en de uitleg van de werking van de sluizen. We zien de controlekamer en op een film kunnen we meevaren op een containerschip door het kanaal, erg grappig. We kijken even boven naar het nog lege kanaal en rijden dan naar Amador en de causeway. Dat is een weg aangelegd met rotsstukken uit het gegraven kanaal naar 2 kleine eilandjes. Daar is ook een jachthaven met jetset boten en een haven met bootjes naar pacific eilanden o.a. Taboga en de pareleilanden. Wellicht iets voor later. Wij vinden dit hele gebeuren niet zo bijzonder en gaan naar het Biomuseum aan het begin van de weg. In het kleurige gebouw hebben ze een uiteenzetting van hoe bijzonder Panama is met z’n flora en vooral fauna door het feit dat dit land ooit het eerste verbintenisstuk van Zuid- met Noord-Amerika was. We krijgen een film voorgeschoteld met tig schermen boven voor, links en rechts van ons en ook op de bodem waarin zowat alle dieren die er hier zijn in voorkomen. Erg mooie beelden en leuk gedaan. Daarna zien we grote witte replica’s van pre-historische en huidige grote dieren, met een bord erbij waarop je ze aan kan klikken en kan zien wat het is. Verder nog een bord met de kleine dieren waar je van kan zien wat het is en waar het voorkomt. Ook mooi gedaan. Binnen een uur staan we weer buiten en lopen we even naar de achterkant waar de zee is en waar we een mooi uitzicht op de brug hebben. We lopen naar Ali en proberen om 13.00 uur terug bij de sluizen te komen, maar dat lukt niet. Er staat een file en we staan wel een half uur echt stil. Het regent inmiddels pijpenstelen en Coldplay komt uit de speakers, dus het kan erger. Als we gaan rijden zien we een heleboel ME-ers langs de weg met UZI’s in de aanslag, dus er was duidelijk iets aan de hand, maar we hebben nooit gehoord wat. Rond half 2 zijn we er eindelijk en er liggen dan al 2 mega containerboten in de sluizen naast elkaar en het staat vol met mensen. In de 2e sluis ligt een catamaran plompverloren voor die grote boot in de sluis. Die is ook door het kanaal gevaren. We zijn benieuwd wat dat kost. De eerste 24 boten per dag moeten 48.000 USD betalen om door het kanaal te varen. Als er nog andere boten die dag door mogen moeten ze nog meer betalen. Das niet misselijk. Een mannetje is druk het regenwater aan het opzuigen met een stofzuiger, het platform stond helemaal blank. Inmiddels is het gelukkig gestopt met regenen. We zien het water in de andere sluis stijgen, de deuren gaan open en de treintjes aan de kant trekken de boten voort. De bemanning zwaait vrolijk naar al de mensen die naar ze staan te kijken, haha. Deuren dicht en zakken maar. We zien de beide boten wegvaren en willen ons af laten zetten bij de vismarkt om te gaan eten, maar Ali zegt dat daar Hepatitus heerst. Dan maar naar huis. We moeten wachten voor de trein met containers en we komen door de beruchte wijk en dat kan je, vinden wij, wel zien aan de flatjes. Thuis gaat Carlo even zwemmen. We douchen snel en kletsen wat met Adrien en gaan aan de overkant tapa’s eten met een kannetje sangria, heerlijk. We lezen en bloggen nog wat en gaan slapen.


Vrij. 29 juni. Weer een uitgebreid ontbijt. De TV bij Adrien doet het niet (enige minpuntje), dus we kunnen niet alle voetbal kijken. We mogen wel de was bij hem doen, dat is ideaal en hij heeft wel heel snel internet. We zoeken en piekeren ons al dagen suf over hoe we naar San Blas en Colombia zullen gaan. We hebben 3 opties: we kunnen met een zeilboot 3 dagen de eilanden bezoeken en dan 2 dagen en nachten over volle zee naar Cartagena, Colombia varen. Dit schijnt een hele mooie ervaring te zijn, maar we varen wel tegen de golven in en best prijzig. Of we kunnen ditzelfde met een motorboot doen die dichter langs de kust vaart en al eerder in het grensgebied (dat als “gevaarlijk” wordt aangemerkt) aan land komt, zodat je nog een heel stuk met 2 bootjes en een paar bussen naar Cartagena moet reizen. Of we kunnen een aantal dagen naar keuze naar San Blas gaan, terug naar Panama rijden en dan vliegen naar Cartagena. We hebben toevallig een hele goedkope vlucht gevonden op zondag 8 juli. Het weerbericht is voor eind volgende week niet gunstig, golven van 3 tot 4 meter, 80% kans op regen en onweer elke dag, niet fijn als je op zo’n zeilboot zit denken wij. We denken er nog even over na en boeken nog 2 nachten bij in Panama bij een ander hotel, hier vlakbij, want Adrien is helaas volgeboekt. Ondertussen kan ik mooi de was in de droger doen en daarna opvouwen. Heerlijk fris en schoon. Adrien maakt nog een ijsje voor ons en dan gaan we naar boven om te zwemmen, maar het gaat alweer betrekken helaas, dus dat wordt hem niet. We eten bij een Vietnamees wat loempia’s en noodels en garnalen met mayonaise. Dat smaakt heerlijk. Veel mensen zien we soep nemen, dus die moet ook bijzonder zijn. Thuis nog wat googelen en naar bed.


Za. 30 juni. De laatste keer ons heerlijke ontbijt. Mmmmmm. Ik maak nog even een fotootje van mij op het balkon, waar ik mag roken. Dan spullen pakken en we lopen naar hotel El Parador, een paar straten verderop. Hier kunnen we meteen inchecken, kamer met balkon en TV (met voetbal !) en ontbijt ingebrepen. Prima. Onze bagage kunnen we hier eventueel laten staan als we naar San Blas gaan en daarna gaan vliegen. We pakken de metro en stappen uit bij halte “5 Julio” die het dichtste bij Ancon ligt, een bergje met mooi uitzicht. We kunnen als voetganger de weg naar het bergje niet zo goed vinden en komen in een mega lange autovrije winkelstraat uit. Wat leuk! Hier lopen Guna Yala vrouwen met hun speciale kleding die hier wonen en spullen van San Blas verkopen. Carlo vind hier zijn crocks voor 2 USD. Mooi zo. We geven de brui aan Ancon, het is ook veels te warm voor zo’n wandeling naar bove en we gaan met de metro terug en door naar Albrook om weer lekker en goedkoop Sushi eten en toch ook maar even kijken naar de koopjes en we kopen nog wat dingen bij, pffff. Dat wordt weer wikken en wegen als we gaan vliegen. Thuis nog wat internetten beneden in de lobby, want in de kamer is geen bereik helaas. En slapen.


Zo. 1 juli. Ontbijt beneden in het restaurant, weer normale proportie. En daar kunnen we ook voetbal kijken en internetten. Na de wedstrijd nemen we de beslissing : we gaan 4 dagen naar San Blas en zondag vliegen. We boeken beide en krijgen al snel de bevestigingen binnen, mooi zo. We gaan meteen de koffers en mee te nemen bagage in orde maken. We willen eigenlijk weer lekker tapa’s gaan eten met sangria, maar het restaurant is gesloten op zondag !. Dan gaan we maar weer naar de Vietnamees voor de soep deze keer en nog een keer noodels. Wij zitten buiten, maar binnen gaat een hele groep aan een lange tafel zitten. Onze obertje verklapt ons dat het de eerste minister van Vietnam met gevolg is. Er staan aan de overkant van de straat 2 auto’s waar ze mee kwamen en ambulance met een ronkende motor, klaar om elk moment te kunnen vertrekken als nodig. Toevallig, en bijzonder wel. De soep is inderdaad overheerlijk. Op tijd naar bed.


Ma. 2 juli. Vroeg op, koffers in het bagagedepot van het hotel en om half 6 worden we opgehaald door de 4-wheel drive. We zijn in totaal met 6 mensen en kunnen ruim zitten. We gaan onderweg boodschappen doen voor op de eilanden. Wij hebben gisteren al snacks gekocht en hoeven nu alleen nog maar water te hebben en wat broodjes en cappuccino voor ontbijt nu. We eten meteen maar een broodje. Eerst betalen aan de chauffeur voor de hele trip inclusief eten en we gaan weer rijden, Panama uit in een fikse file langs het in aanbouw zijnde 2e net van de metro boven de grond. Kilometers lang langzaam rijdend verkeer. Dan gaan we de bergen in. Na een uur stopt de chauffeur, er is iets mis met de vering. Het voelt of we een lekke band hebben, maar dat is het niet. Allemaal eruit en hij gaat 20 minuten sleutelen, het drupt heel lichtjes buiten, lekker. We genieten van het uitzicht en zien en passant ook dat er bijna geen profiel op de banden zit. Dan kunnen we weer rijden. Nu komt het stuk weg van ongeveer een uur waarvoor de 4W wel echt nodig blijkt te zijn. Supersteile stukken omhoog en weer naar beneden, haarspeldbochten, gaten in de weg. Daarbij is het ook nog gaan stortregenen. Je ziet niks buiten, waar je rijdt of hoe de weg loopt. Ik heb het gevoel dat ik hier net zo goed in een boot zou kunnen zitten die tegen de golven in vaart, alsof de auto steeds wegglijdt en het is net of we in een achtbaan zitten. We voelen ons ook niet echt lekker en zijn blij als we eenmaal aan de kust bij een verzamelplek komen. De anderen van onze boot wachten daar al een uur op ons, das klote voor hun, maar ja. Het is hier wel droog. We mogen de boot in en een aantal tassen kunnen voorin droog weggelegd worden. Ik doe mijn poncho wel aan, want je kunt door de golven ook nat worden in dit bootje. Dat is ook zo, maar koud is het niet echt. Mijn handtas blijft zo wel droog. We leggen aan bij een volgebouwd eiland dichtbij de kust en pikken daar nog 2 mensen op. Dan is het even boenksen tegen de golven van 1,5 meter in (niet hoog dus, maar al niet echt comfortabel varen meer). We zien onderweg een catamaran zeilboot ook zo op en neer gaan, en zijn al blij dat we dat niet geboekt hebben. Wat moet dat wel niet zijn bij hogere golven, haha, wat een zeehelden zijn wij. Binnen een half uur komen bij “ons” slaapeiland Asseryala-dub aan. Sjeeeeeeetje, wat is het mooi hier zeg. Onderweg zagen we alle pukkeltjes van eilanden liggen. Het hutje is simpel : een bed om te slapen zonder muskietennet en een tafel voor de spullen, in het midden een extra zeil over het dak voor de regen, op de grond gewoon zand. Er staan zo’n 8 hutten, waarvan 2 dorms en er wonen zo’n 4 families op het eiland. Ontbijt om 7 uur, diner om 6 uur. We gaan meteen door op excursie met onze gids “Blanco”, en wel naar small dog island, waar een klein wrak in het water ligt waar je naartoe kan zwemmen om te snorkelen. Het eilandje is heel mooi, maar dat wrak is niet zo bijzonder, wij willen koraal en vissen! We gaan nog naar een ander eilandje, ook niet bijzonder snorkelen en dan leggen we aan bij een steiger om te lunchen. Het gaat regenen, maar we zitten nu toch droog. Een hele vis met rijst, heerlijk is tie. Dan varen we naar huis. Lekker opfrissen in het WC/douchegebouw aan de andere kant van het eiland (wel 200 meter lopen, hihi). Het is nog wat druilerig en bewolkt weer en een stuk frisser. We gaan met lange broek en lange mouwen bij de anderen zitten in de eetruimte. Daar is wel een TV met de voetbal erop, dus mooi voor de komende dagen. We zijn met 2 Amerikaanse jongens Sjors en Sjimmie (donker), een Engels stel, een Oostenrijkse, een Roemeens stel en 3 Zuid-afrikaanse jongens. Leuke mensen. Ze kaarten wat en wij doen domino. Als diner krijgen we Barracuda, mmm. Daarna hebben we met z’n allen om een kampvuur gevraagd en dat doen ze. Het hout is alleen hartstikke nat en wil niet branden. Als ze er wat benzine opgooien hebben we vuur. Het gaat al snel weer uit en ze steken het nog een keer aan. Muziekje en biertje erbij, wel apart op zo’n eilandje. Als het vuur weer uitgaat willen we wel gaan slapen, maar als we in onze hut komen zien we een hoop kakkerlakken op onze tafel alle kanten oplopen. We hadden nog wat koeken in de eettas zitten. Wel dichtgeknoopt, maar de geur komt er natuurlijk uit. Jekkes. Eerst al die beesten uit de hut jagen, dat duurt effe, en dan hondsmoe naar bed. De rest van het eten zit nog verpakt, dus dat moet kunnen. De bananen leggen we alleen even op de kruk voor de hut voor de zekerheid.


Di 3. Juli. Om 7 uur ontbijt. We worden geroepen door het blazen op een schelp en het is zonnig. Een stuk brood met gebakken ei en ze hebben stroop. Oploskoffie kunnen we zelf maken. Prima. Vandaag gaan we naar een drukbewoond community island en daar legt Blanco ons de vroegere gebruiken in bepaalde gebouwen uit van de Guna Yala. Behalve de kleding van de vrouwen, het primitief wonen en geen WIFI op de eilanden is het volk al een eind meegegaan in de tijd en mogen ze nu bijvoorbeeld gewoon zelf hun man/vrouw uitkiezen. In het gemeenschapsgebouw zijn ze een drank van suikerriet en koffie aan het mengen voor later vandaag om 12 uur, dan mogen alle mannen komen drinken. Dat doen ze dus nog wel, één keer in de zoveel tijd met z’n allen lekker dronken worden. Wij mogen helaas niet proeven. Binnen het uur hebben we het wel gezien en gehoord en varen we terug naar ons eiland om degenen op te pikken die al bij de community geweest waren. Nu varen we naar 2 verschillende hele mooie eilanden. Maar weer geen koraal helaas. We eten op een ander eiland met TV scherm! en we hebben een (halve blijkt) kreeft besteld, want dat kan ook met bijbetaling. Mmmmm. Dan begint de voetbalwedstrijd Engeland-Colombia. Voor de verlenging gaan we weer varen naar huis. Van onze groep moeten iedereen behalve Sjors (eigenlijk Jeff uit Baltimore) en Jimmy (uit Washington DC) en wij door naar huis en ze moeten binnen 10 min. hun spullen pakken en weer de boot in. Tsja dat gaat niet lukken, want na verlenging is het nog gelijk en er komen penalties, die iedereen eerst wil zien. Mel van de boot is helemaal over de zeik, die wil weg. Dan zegt Blanco dat het goed is dat ze het eerst afkijken. Engeland door! en dan gaan ze varen. Wij gaan douchen en even op bed liggen om te rusten. De mannen spelen een potje volleybal. Eten is om 6 uur. We hebben hartstikke lol met Sjors en Sjimmie (beiden 26 jaar en IT-ers), die besluiten in de hangmat te gaan slapen vannacht. Wij hebben weer kakkerlakken op bezoek, nu van de bananen voor de hut gevlucht naar binnen in de hut. Van buiten het wel disco met het licht van de zaklamp op en neer zoekende door de spijlen van het hutje, haha. We kunnen er drie naar buiten krijgen en zien er dan geen meer. Pffff, slapen.


Wo. 4 juli. In de weersvoorspelling de mooiste dag van de week. Het is zonnig, maar om ons heen allemaal bewolkt. Wij blijven toch wonderlijk de hele dag zon houden. Ontbijt om 7 uur. We gaan vandaag pas om half 10 met onze boot en opgehaalde dagjesmensen. We gaan naar een eiland en Blanco zegt dat je over de helft naar het volgende eilandje mooi kan snorkelen. Verrukt gaan we het water in en zien al wel wat in het begin, dus dat beloofd wat. We zwemmen over een diep stuk met alleen maar zand langs de catamaran en de zeilboot en zouden dan naar rechts moeten. We zijn echter nu al doodop en er is helemaal niets hier te zien. We besluiten terug te zwemmen een doodmoe zijn we blij dat onze voetjes weer de grond raken en op adem kunnen komen. We zwemmen daar nog wat rond, want daar is wel wat te zien, vooral vissen en onder andere 2 sepia’s (inktvissen). Jimmy kijkt ook z’n ogen uit, het is de 2e keer dat hij snorkelt. Dan gaan we naar een eiland met een klein eilandje erbij waar je door het water naartoe kan lopen, geweldig mooi dit. Eten op een eiland tegenover small dog met het wrak. Woow, dat ziet er van deze kant wel geweldig uit zeg. Dan gaan we nog zwemmen in een “natural pool”, een ronde zandbank midden in de zee waar we tot ons middel in het water op kunnen staan. Geweldig ook. We gaan volleyballen in het water en Blanco en Mel doen ook mee, lachen. En naar huis. We nemen afscheid van Jeff en Jimmy en blijven alleen over met een Oostenrijkse die flink verkouden is. Blanco houdt ons gezelschap na het eten en kan ons nog het een en ander vertellen. Gezellig. We zijn moe van de hele dag en gaan op tijd slapen. Onze spullen eerst even inpakken en klaarleggen, want morgen is de laatste dag.


Do. 5 juli. Om 7 uur ontbijt en we gaan vandaag echt naar een mooi snorkeleiland belooft Blanco ons ! We vertrekken om half 10 in een bijna volle boot met weer dagjesmensen en we varen naar het wrak eiland. Wij mogen echter blijven zitten en worden speciaal naar pelikaan eiland gevaren om te snorkelen, geweldig toch ! Er staat 1 hut op het eiland en maar 10 palmbomen, verder niks. Helaas zit er net een familie op, dat is dan weer jammer. We gaan het water in en hier is inderdaad veel meer te zien dan in alle afgelopen dagen. Mooi. Wel heel veel kleine doorzichtige kwalletjes, en één grotere, die staat op de foto. Let vooral op het kleine blauwe visje met witte stipjes en een zwart-wit visje met een langere staart. We blijven ruim een uur rondtrappelen en dan varen we weer terug naar de rest. We eten snel wat chippies met de overheerlijke pittige tomaten dipsaus die we elke ochtend krijgen. We vragen nog waar je die saus kan kopen, maar we hebben hem nog niet gevonden. We eten op een ander eiland en varen nog een keer naar een “natural pool” en gaan weer even volleyballen. We varen naar huis en dan zit het erop voor ons. Snel even douchen, omkleden, spullen pakken en terug in de boot. Binnen een half uur komen we aan het vasteland en daar staat een auto klaar. We moeten er nog 2 ophalen bij een ander haventje en rijden dan weer op die achtbaan. Het is alweer super weer vandaag, gelukkig heel anders dan de voorspelling. We zien nu waar we rijden en ook deze auto heeft bijna geen profiel op de banden. Onverantwoord met deze weg hier eigenlijk. We worden deze keer niet misselijk en genieten van de vergezichten in de bergen. De rit duurt lang en rond half 7 staan we weer bij ons hotel. Inchecken en bagage weer pakken en snel naar de Vietnamees om te eten.


Vrij. 6 juli. Eerst de was bij een wasserette erin stoppen, zij doen hem dan in de droger voor ons en ontbijten bij een tentje met voetbal op de televisie. In de rust even de was uit de droger halen en opvouwen. Na de voetbal de was thuisbrengen en we lopen naar Air Panama om uit te vissen hoe het zit met de bagage. Wij lopen beide in Brazilië shirt en er wordt flink op gereageerd door voetgangers en ook automobilisten die naar ons toeteren en luid roepen “Brasil” met de duim omhoog. Op het kantoortje aangekomen spreken ze goed Engels en we krijgen meteen een geprinte ticket mee, handig. De bagage zit al bij de ticket in, ook mooi en we mogen 23 kg. meenemen + nog handbagage. We lopen naar de Hard Rock Tower en nemen de lift naar de bovenste 63-ste verdieping. Er is niemand te bekennen daar, de bar is gesloten. We kunnen wel een rondje lopen en van het uitzicht genieten. Dan terug met de taxi naar de tapas bar voetbal kijken en schelpjes en tapas eten met Sangria. België wint van Brazilië, leuk, maar wij lopen nu voor lul met ons shirt, haha.


Za. 7 juli. Weer voetbal kijken bij ontbijttentje. Terug naar huis om in te pakken en te wegen, en nog eens wegen. Ja, klaar. ’s-Avonds naar de Burger King deze keer en op tijd naar bed.

Opmerking : van San Blas hebben we helaas bijna alleen maar foto’s met de onderwatercamera,. De foto's van de telefoon kunnen we niet meer zichtbaar krijgen helaas. Hopen dat we thuis iemand vinden die ze wel te pakken kan krijgen. Inmiddels zitten we trouwens alweer twee weken in Colombia, dat uitstekend bevalt, maar dat lezen jullie in de volgende episode dan weer. Groetjes !!!!!!! En een fijne, warme en gezellige zomer in Holland en fijne vakantie voor iedereen die weggaat.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek