Eerst nog de fototjes van de gebouwen en paleizen van Cienfuegos van de vorige dag.
Di. 1 mei. Cienfuegos, dag van de arbeid is natuurlijk nationale feestdag hier op Cuba. Eerst ontbijt bij Daimy op ons balkon, heerlijk. De lucht is strakblauw en het is nu al heet. We zitten propvol en gaan even liggen uitbuiken met de tv aan. Daar zien we de parade in Havana langs de Plaza de la Revolucion, de hele brede straat waar wij pasgeleden moederziel alleen liepen is nu vol met mensen in de parade met allemaal Cuba vlaggetjes en spandoeken met Cuba spreuken en met namen erop waar ze van zijn. Wat een vertoon, wel indrukwekkend! Wanneer het klaar is horen we hier ook een luidspreker op het plein. We douchen snel en kleden ons aan. Als we bij het plein aankomen blijkt de parade al voorbij te zijn. Al de vlaggetjes liggen op de grond en ze zijn de grote vlaggen alweer aan het neerhalen. Wel staat er een band te spelen en is het best druk met kliekjes mensen over het hele park. De eet- en drinktentjes zijn nu ook open en ze verkopen ook bier. We kijken het even aan, zien een heel varken liggen om in stukjes opgegeten te worden op een broodje en lopen daarna weer langs de Malecon naar de stad. Daar is niet alles open, maar hier en daar wel wat winkeltjes en al de restaurants en bars zijn wel open. We lopen nog een keer naar het plein met de mooiste gebouwen van de stad en gaan daar internetten en ik stuur mijn eerste verhaal van de blog door met alle auto foto’s hihi, sorry. Dat duurt langer dan een uur bij elkaar. We eten een tosti en lopen langs de enkele marktkraampjes die er vandaag wel staan naar de haven om te kijken of de ferry naar een paleis op een eiland nog gaat, maar die is al weg. We zien een café op de hoek met de voetbal Real-Bayern op een scherm. We kunnen buiten in de wind zitten en Carlo half binnen, zodat hij de spannende wedstrijd kan zien onder het genot van wat biertjes, kroketjes en olijven. We kopen daarna 2 kettinkjes met de muntjes van 3 peso “Patria o Muerte” met Ché erop en lopen terug richting huis. Het muurtje langs de Malecon bij het plein zit nu helemaal vol met jongelui. Met de zatlappen valt het reuze mee, het feestvieren gaat hier ook heel gemoedelijk. We lopen even door naar ons Grill tentje van gisteren en bestellen een soepje en wat kleine hapjes. Dan gaan we naar huis en zitten nog wat op ons terrasje te schommelen en maken de wijn op. Het is nog steeds verzengend warm, maar in de kamer is het dankzij de airco te doen gelukkig. Ik slaap op het extra bed, want afgelopen nacht rolde ik continu in een kuil leek het wel en sliep ik onrustig.

Wo. 2 mei. Heerlijk geslapen en het ontbijt staat al weer klaar voor ons. Dan inpakken en de bestelde collectivo staat een half uur eerder voor de deur, effe aanpezen dus en snel betalen voor het ontbijt en afscheid nemen. Een mooie groene oldtimer deze keer en er zit al een Duits meisje voorin, waar Carlo bij gaat zitten en achterin een Spaans stelletje uit Malaga, leuke lui. Onderweg volop gekletst en langzaamaan de bergen in en weer terug naar de kust, waar we mooie strandjes zien bij uitmondende rivieren. Zo’n 1,5 uur later komen we bij onze Casa in Trinidad aan en mama en dochter staan al klaar om ons welkom te heten. We lopen door een gang met zitjes en langs een keukentje naar achter, waar onze kamer is met een overdekt terras met eettafel en 2 schommelstoelen, yeah. We hebben een roze kamer, haha. Er is nog een kamer, die is helemaal lila. Prima in orde. We krijgen een sapje, ze schrijven ons in en ze heeft een plattegrond en zegt welke kant we op moeten lopen naar het centrum. En we krijgen nu al presentjes, Carlo een armband (die mij wel past) en ik een tasje gemaakt van lipjes van blikjes, erg schattig. We gaan lopen en, oh moeder, wat is het heet. Niet normaal. De weg met lage gekleurde huisjes loopt lichtjes omhoog. Later beginnen de straatjes met oude “cobble” steentjes en oudere grotere gebouwen en een grote trap met allemaal terrasjes en ’s-avonds muziek. Wat een leuke, mooie stad is dit! Onderweg zien we al veel restaurantjes en Casa’s ook natuurlijk. Bovenin is een marktje door meerdere straatjes waar we langslopen en een hanger kopen van “Havana Club” met recepten van de plaatselijke drankjes erop. Het is hier allemaal redelijk van prijs. We moeten weer geld wisselen en ze helpen ons de goede richting op naar een Casa de Cambio. Dan nog WIFI kaartjes kopen, maar voor de deur staan er wel 8 mensen te wachten en er komt geen beweging in. We stikken van de dorst, dus gaan eerst maar wat drinken en eten. Het begint ineens ook wat te druppen. We zagen eerder al een tentje en lopen daar terug naartoe voor een spaghetti en een pizza en een limoen limonade en het lokale kleine drankje met rum, limoen, soda en honing! Het is sterk, maar wel lekker. Als we naar buiten gaan is het weer droog en gaan we weer voor de WIFI kaartjes. Nu ben ik derdes, en ik kan 3x een kaart van 5 uur kopen hier, beter! Even de appjes bekijken in het park en als we voorbij een restaurant lopen zien we dat de voetbal al weer is begonnen. We besluiten bovenin het stadje een leuk café in de wind te zoeken, maar dat is er niet, dus maar weer terug naar dat ene met een groot scherm. We mogen binnen kijken als we wat drinken, nou dat willen we wel, wat een dorst zeg. Roma-Liverpool is minder spannend, maar wel veel doelpunten. We zijn al helemaal op van het warme weer en het moeilijke lopen over die steentjes omhoog en omlaag, erg ongemakkelijk. Na de wedstrijd lopen we naar huis en kopen nog wat drinken onderweg. We zien daar een koelkast helemaal vol met Bavaria bierblikjes hihi. Het begint weer te druppen en het gaat over tot spoelen. Langs de huizen kunnen we goed droog blijven en we zijn al vlakbij huis als de regen wat minder wordt, dus we lopen snel. Eenmaal binnen barst het onweer los en het komt nu echt met bakken uit de lucht. De stroom valt uit. In de schommelstoelen onder het afdak houden we het net droog en wachten we de bui af. Dan gaat de stroom weer aan en kunnen we warm douchen. Dat lijkt tegenstrijdig als je het al zo warm hebt, maar het is toch lekker. Even liggen en erop uit voor avondeten in de stad met een organist (tevens saxofonist) en een zangeres. Mooie muziek. We lopen heel even naar boven te kijken voor de muziek, maar we zijn te vroeg. Het is wel weer droog.

Do. 3 mei. Ontbijt bij de Casa, jummie. Het stadje is eigenlijk leuk genoeg om in te blijven rondstruinen, maar we gaan toch kijken wat de mogelijkheden zijn voor excursies hier. Het strand is 12 km rijden, bergen en koffie in Nat.park is zo’n 35 km en de vallei van de suikermolens (Valle de los Ingenios) is 7 km. Die laatste is ons aangeboden met paard en wagen, dat lijkt ons wel wat en ook niet tegelijk. Oncomfortabel misschien. In ons boekje raden ze aan met de oude stoomlocomotief de vallei in te gaan. Onze gastvrouw zegt dat die maar 1x per dag gaat om 09.00 uur, ja vandaag al te laat dus. We gaan het stadje weer in en kijken wel wat ze ons aanbieden. We zien onderweg weer allemaal nieuwe mooie straatjes en gebouwen en we krijgen geen goede aanbieding. We kopen bij de Viazul al wel kaartjes voor 2 busritten voor overmorgen. Daar zien we een vrachtwagenbus met wel heel primitieve stoeltjes. We zien een Beatles bar Yesterday en dan gaan we een museum in met de hoogste toren van de stad waar je in kan klimmen voor een wonderschoon uitzicht op de stad de bergen en de zee. Daar kunnen we heerlijk uitwaaien bij de grote klokken. We drinken wat, nemen iets lekkers voor lunch en gaan naar een plein om een Casa te boeken in Camaguey, tussenstop naar Santiago de Cuba, anders wordt de busrit te lang. Gelukt! Ondanks het trage en soms uitvallende of gewoon een uur niet bereikbare (bij mij) internet. We lopen nog wat en UEFA voetbal is ook bezig zien we. We gaan weer naar het scherm van gister, vlakbij het bureau waar je de trein kan boeken. Ik ga in de rust even informeren bij dat bureau, maar de trein rijdt morgen helaas niet. Ze heeft wel alternatief een bus excursie voor de drie-dubbele prijs. Als de trein niet rijdt dan willen we met paard en wagen. We kijken de voetbal af en gaan thuis even douchen, een nacht bijboeken en we gaan eten waar we vanmiddag geluncht hebben. Goede kaart, lekker eten en een leuk live bandje. Nog even naar het plein met de trappen en de muziek. Alle muurtjes zitten vol met mensen en je kunt bekertjes mojito kopen en bier. Heel gezellig en sfeervol, totdat alle straathonden bij elkaar komen en met hun geblaf het hele gebeuren verstoren. We gaan naar beneden en slapen.

Vrij. 4 mei. Ontbijt en op zoek naar paard en wagen de vallei van de suikermolens in. Het is super weer. We zien de jongen van het aanbod alweer staan en we kunnen meteen met hem meelopen. Dat is iets verder dan we denken. Eenmaal aan de rand van het stadje komen we bij het paard en een open wagentje en onze koetsier Emilio en er staan nog een hoop paarden klaar om bereden te worden. We moeten zelf nog een steile weg naar beneden lopen, de vallei in. Emilio loopt naast ons met het paard en wagen. Zooo, wat is het hier mooi. De weg gaat over in een karrespoor en vergezeld van andere wagens en groepjes met mensen te paard rijden we het dal in tussen het suikkerriet door, dat hier nog steeds verbouwd wordt. We stoppen bij een drinkplaats en daar showen ze ons het persen van het suikerriet. We proeven een glaasje en gaan verder. Ook hier heeft het flink geregend zo te zien aan het vele water op het pad. Bij het inhalen van de groepjes ruiters, die stapvoets rijden, glijden we soms naar beneden en komt de kar helemaal scheef. Af en toe butsen we flink op en neer en moet je jezelf even vasthouden, maar het zit redelijk goed met kussentjes op beide bankjes. We komen bij een andere drinkplaats waar we koffie kunnen zien, ruiken en proeven met een stokje rietsuiker en een sigaar erbij. Hier zitten ook wat Nederlanders die te paard zijn. Die zien we niet al te veel, de meeste toeristen zijn Frans en Duits en spaanstaligen van over heel de wereld. We rijden een stukje verder waar we te voet langs de rivierbedding verder omhoog naar een waterval kunnen lopen. De entree moet nog wel even betaald worden, maar het is de moeite waard. Wat een mooi stukje natuur hier met 2 poelen waar je lekker in kunt zwemmen en afkoelen. Het is wel heel druk met mensen. We zwemmen wat en drogen op in het zonnetjes en lopen dan weer terug naar Emilio. Er staan wat koeien bij onze kar. We rijden terug langs een ander, beter pad en kijken uit over een vlakte tegen de bergen aan. We moeten door een riviertje en dat gaat allemaal prima. Een wolkenpartij dreigt aan de linkerkant, een enorme wind steekt op en we voelen wat drupjes, heerlijk verkoelend. Daar blijft het gelukkig bij, de wolken drijven aan ons voorbij. Terug bij de eerste drinkplaats krijgt Emilio wat te eten. Wij drinken een biertje en ons paard mag intussen wat stenen ophalen die hier afgetast worden voor de bouw, een klusje tussendoor. Dan komt ineens de trein voorbij die niet zou rijden vandaag ?! Nou ja, niet dat we daar erg veel spijt van hebben, want dit tripje is fantastisch mooi vanaf de wagen en hadden we nooit willen missen. Eenmaal bij de weg aangekomen moeten we uitstappen en zelf naar boven lopen, pffff. We hebben onze inspanning weer gehad. Bovenin naast de trappen nemen we samen een pizza. We lopen nog even langs het plein om wat te appen en douchen thuis. ’S-Avonds eten we een schnitzel en vis combi met een gitarist en vrouw met sambaballen en gaan nog even naar boven naar de trappen en slapen.

Za. 5 mei Bus vertrekt om 8 uur, dus geen ontbijt. Het is nog niet zo warm vanochtend als we te voet naar de bus lopen. We stoppen onderweg in Sancti Spiritus en Ciego de Avila en krijgen daarna 45 min. pauze bij een restaurant om te eten. We nemen een tosti en koffie en nog wat drinken. Rond 2 uur komen we in Camaguey aan. We hebben nog geen adres, dus we proberen te bellen met een openbare telefoon aan de muur. De eerste doet het niet en buiten blijkt dat er natuurlijk pesos (Moneda National) in moeten. Die heb ik ook, maar er wordt niet opgenomen. Het zal een mobiel nummer zijn zegt een mannetje en hij belt voor ons. Ze nemen nu wel op en hij noemt de straat op waar we moeten zijn. Het mannetje heeft een fietstaxi en het is bloedheet en benauwd dus we besluiten om maar bij hem in te stappen. We komen aan en een oudere man in een verf overall doet open. We mogen naar boven. Daar is een mooi zitje in de open hal en binnen is het supermodern, ruim en mooi. Buiten is nog een terras met een “jacouzy” maar die valt nogal klein uit en staat leeg. Hij kan wel gebruikt worden zegt ie. We gaan eerst maar eens het stadje rondkijken. We moeten de grote laan met boompjes volgen over de brug, dan zijn we in de oude stad. Tsja, een typisch Cubaans stadje, met wat pleintjes, maar weinig bedrijvigheid. Wel heel rustig met al die fietstaxi’s ipv auto’s en koetsen. We zoeken een internetpleintje om onderdak in Santiago te boeken. Bij een kerk en wat mooie felblauwe gebouwen staan wat bankjes en het is bewolkt dus het is te doen. Dan begint het te druppen en moeten we gaan schuilen. We mogen in het blauwe gebouw en kunnen wat drinken bestellen. We zien een motor om de bocht onderuitglijden, Aaauuw. Het onweer breekt los en de hagelstenen kletteren op het plein omhoog. Iedereen kijkt z’n ogen uit. Na een uurtje kunnen we pas weer naar buiten en is het flink afgekoeld, lekker. We zoeken een eettent en kijken op de kaart bij 2 restaurants, maar die hebben echt belachelijke prijzen. Vlakbij ons zit een pizza afhaal straattentje en daar kun je met peso’s betalen. Twee mini-pizza’s en een grote fles sinas en water voor omgerekend 3 CUC. We peuzelen de pizza lekker zittend op de hoge stoep op en kopen bij de buren nog wat losse koekjes uit potten voor nu en voor morgen onderweg, ook voor een schijntje. In de jacouzy hebben we geen zin meer. We zitten nog wat op het overdekte zitje heerlijk in de wind en het gaat weer regenen. We slapen als een roos na een hete douche op de heerlijke bedden.

Zo. 6 mei. Vroeg op, de bus vertrekt al om half 7 (wordt 7 uur), dus weer geen ontbijt. Het is droog. Als de nachtbus uit Havana aankomt zit hij aardig vol maar er stappen 3 mensen uit en we hebben mooi 2 plekken naast elkaar, dat is een meevaller. We komen langs Las Tunas en Bayamo en zien het hoogste gebergte van Cuba, de Sierra Maestra al liggen in de wolken. Het begint weer te regenen onderweg. We zien bananenplantages, suikerrietvelden en weides met koeien. Er zijn veel plassen en meertjes. Het is hier super groen en wat heuvelachtig, een prachtig landschap. Een goederentrein rijdt onder ons door en we kruisen het spoor dan weer bovenlangs dan weer onderlangs wel een keer of tien. De weg zit af en toe vol met gaten en we slalommen er met de bus langs. Dit is toch wel de hoofdweg van Cuba ?! We zien veel paard en wagens en oldtimers, maar ook bussen en gewone auto’s. Echt druk is het niet. We krijgen geen eetpauze en arriveren rond 2 uur in Santiago de Cuba op het Viazul station, vlak naast het treinstation. Het is nu droog en bewolkt. We kregen het precieze adres via een sms, nadat Tita ons wel 4x gebeld had en het is 5 min. lopen zegt ze. We vragen onderweg of we goed lopen en als we in de buurt zijn, komt ze al naar buiten om ons te verwelkomen. We hebben de hele bovenverdieping met keukentje, slaapkamer met kast en badkamer en een terras. Bovenop is nog een dakterras. Ze heeft een plattegrond voor ons en een tip voor een restaurant. We nemen even een biertje uit de koelkast, nemen een douche en gaan de stad in want we hebben honger en dorst. De weg waar we op zitten moeten we alsmaar volgen, dan komen we in het centrum, ideaal. Onderweg even in een parkje internetten en we zien dat NAC veilig is, yes. We komen op de voetgangers winkelstraat. Alles is dicht en het is uitgestorven. Wat een dooie bedoening zeg op zondag. Hier naar beneden, richting het water moet het restaurant zijn. Ja, gevonden en open. Zoooo, wat een tip! Een leuk obertje helpt ons en we nemen een plaatselijke soep met witte bonen met brood en wijn, een garnalencocktail met een heerlijk sausje en een lekkere eigengemaakte hete saus, mmm. En dan komen de hoofdgerechten al, een schnitzel voor Carlo, garnalen in een lekkere saus voor mij, alles met groenten en rijst. Mojito en Cristal erbij en we zijn er weer. We lopen verder naar beneden richting het water en de haven. Hier is het gebouw en de pier waar de cruiseboten aankomen zo te zien. Verder niet echt bijzonder hier. In de hoogte zien we de kathedraal liggen die er heel mooi uitziet en we lopen die richting op. Het is een eindje omhoog lopen maar we zien geen ingang. Morgen weer een dag, we lopen terug naar de winkelstraat en drinken nog wat op een pleintje met een Cuba koffie. Blijkt dat de clubs met de muziek alleen do, vr. en zaterdag geopend zijn. Tsja, soms heb je een goede timing en soms niet. We hebben in ieder geval nog niets bruisends kunnen ontdekken hier in Trinidad, de stad van de muziek. We zien een haan als standbeeld en denken aan de tullepetaon. Er is geen winkel open om nog wat drinken of iets lekkers te kopen, behalve wat kleine chocolade koekjes, die ze Africana noemen met een negertje erop afgebeeld, dat zou in Nederland al niet meer mogen. We lopen naar huis en nemen daar 2 flesjes bier uit de koelkast en gaan op het terras zitten. Het gaat weer regenen dus we gaan maar naar binnen en naar bed. Het gaat ook nog onweren en dat klinkt hier enorm. Bij één van de donderslagen vliegen we allebei even omhoog, pfffff wat dichtbij.

Ma. 7 mei. Het regent nog steeds. We ontbijten bij Tita lekker in het keukentje en gaan maar terug op bed liggen, wat bloggen. Om 11 uur valt de stroom even uit en het regent door tot 1 uur. Dan pas kunnen we naar buiten. Hèhè. We krijgen een grote plu mee van Tita, want je weet mar nooit. We gaan nu eerst een straatje in met kraampjes en dan de andere kant van de stad bekijken, via de winkelstraat naar boven. Daar komen we op een plein uit maar zien niks bijzonders eigenlijk. We lopen nog even verder naar de kazerne, maar houden dat stuk dan voor gezien. Op nu naar de grote gebouwen nu. Het carnavalsmuseum laten we ook voor wat het is. Bij Plaza Dolores nemen we een koffietje en een tosti en dan naar het Bacardi huis en het Museo del Ron om de rum productie belicht te zien. Het gebouw is mooi van binnen, maar het rondje museum is zo klaar. Dan nog even de merchandise bekijken, mooie flessen van 1, 3, 5, 7 en 15 jaar oud en een mooi flesje Maximo van 40% alcohol, maar die is niet te koop. We mogen wat proeven van de 3 jaar oude en we staan na 10 minuten weer buiten. Op naar de mooie grote kathedraal dan eindelijk. Daar ligt een mooi plein voor met nog andere mooie gebouwen. Dit ziet er dan toch een beetje stads uit. We lopen weer even naar de haven en nemen een drankje op de hoek waar ze Heineken parasols hebben. Het zit daar heerlijk in de wind. We lopen vanaf daar naar de Viazul om kaartjes te kopen naar Baracoa, maar de stroom is uitgevallen en na 3 kwartier wachten vonden we het welletjes, dan morgenochtend maar terug. Nu eerst eten. Ons restaurant is gesloten vandaag dus gaan we maar terug op de hoek bij het Heineken restaurant M’ka die lekkere dingen op de kaart heeft. Ik neem draadjesvlees Ropa Vieja en Carlo een varkensfiletje, allebei lekker. Dan naar huis, nog wat drinken op ons terras en naar bed.

Di. 8 mei. Ontbijt en eerst naar de Viazul, dan met de laptop naar het parkje om de volgende Casa te boeken, nieuwe WIFI kaartjes kopen en geld wisselen, je kunt het allemaal maar vast hebben. Zo, nu kunnen we freewheelen. We hebben alweer trek en nemen allebei een lekkere witte bonensoep. Op weg naar de kathedraal horen we live muziek in een klein tentje, dat helemaal vol zit met mensen op stoelen, net als in de kerk. We kunnen door de spijlen naar binnen kijken en er zijn 2 stelletjes aan het dansen. Het klinkt fenomenaal, de son. Om 3 uur staat nog een optreden aangekondigd. Nu gaan we eerst op zoek naar de Padre Pico trappen. Die liggen helemaal verscholen tussen de straatjes en we moeten een paar keer vragen voor we ze vinden. Maar weer wat drinken op de hoek bij de haven en terug kijken of de muziek weer begonnen is. Nee dus. Vandaag niks meer. Dat was het dan de muziek in Trinidad, helaas voor ons. We gaan wat eten en drinken op een terras 1 hoog, naast de kathedraal, heerlijke kreeft en een spies met varkensvlees. Wat een bijzonder leuk tentje en niet duur op zo’n topplek. Het ziet er dreigend uit, maar het blijft bij een klein buitje gelukkig, en wij zitten toch droog. We kunnen daar zelfs een kwartiertje gratis WIFI-en, dus we nemen nog een drankje. Ja, zo werkt dat. Nog even thuis op het terras, douchen, tas inpakken en naar bed. ’s-Nachts worden we een paar keer wakker, het onweert weer en het staat ongenadig te spoelen.

Wo. 9 mei. Gelukkig droog als we wakker worden. Om 8 uur nemen we de bus, 7 uur al inchecken, dus geen ontbijt vandaag. We rijden eerst naar Guantánamo, waar we even stoppen en dan langs de zee de Sierra Maestra in en we gaan de hoge pas “La Farola” over. Een wonderschone rit. Wel een buitje onderweg, maar als we aankomen in Baracao is het prachtig weer en loeiheet. We zoeken even op de tablet op google hoe we moeten lopen en het is echt maar 3 minuten lopen gelukkig. Wat een hitte uit de wind in die straatjes, pfffff. Gastheer José ontvangt ons met open armen en begeleid ons 2 trappen omhoog naar een bijzonder plezant optrekje. Heel ruime kamer, ruime badkamer, groot terras en nog een topterras, alles met zicht op de tafelberg die ze hier “El Yunque” noemen en op de zee. De berg kan je beklimmen. In de koelkast zitten blikjes Bocanero, die nemen we meteen. We hebben trek en onze José kan wel lunch regelen over een kwartier. Nou, dat is fijn, met lekker mangosap, mmmm. Meteen ook avondeten en ontbijt besteld bij hem. Dan het stadje verkennen. Hier is het wel levendig en leuke straatjes. Een mooie kerk met een heel leuk plein ervoor en een hoop restaurantjes. Hier kun je ook internetten. De winkels moeten we zoeken, maar die zijn er wel en ook nog open, voor onze koekjesvoorraad die op begint te raken en een grote fles drinken en wat olijven om te pitsen. Eerst maar even thuisbrengen. Dan nog even naar de zee kijken twee straten verderop. Hier zijn alleen rotsen, geen strand. Er is een soort “blowhole” waar het water door de golven wordt ingeperst en naar boven spuit, mooi gezicht. Daar gaan we even op een muurtje naar zitten kijken en we krijgen gezelschap van een verkoper van de “magic box” en cacaoboter in een leuk stenen potje. Leuk handgemaakt spul. We lopen 5 straten verder langs het fort, nu restaurant en komen aan de baai waar de vissersbootjes idyllisch inliggen. Wat een mooi plaatje. Hier langs het water is het heel sfeervol met huisjes. Anders dan aan de zee, waar de helft van de panden plat ligt en ze druk aan het bouwen zijn, wellicht het gevolg van de orkaan Matthew (niet Irma die langs Havana kwam). We gaan naar huis en zitten lekker op ons balkon in de wind. Even douchen en wachten op het avondeten, een soepje en garnalen en vis, lekker maar niet super. De salade met tomaat en komkommer is wel overheerlijk. Eindelijk worden we niet vet gemest en is het gewoon voldoende en lekker.

Do. 10 mei. Vandaag hebben we bij onze José een auto besteld naar een kloof, Boca de Yumuri, zo’n 30 km zuidelijk, waar we met een bootje de Rio Yumuri in kunnen varen. We hebben chauffeur Xavier (in een oud Barcelona uit-shirt) de hele dag ter beschikking en hij laat ons onderweg ook de mooie dingen zien. Het is een leuk geel jeepje. Carlo gaat voorin en ik tot we het dorp uit zijn eerst binnen achterin, daarna buiten op de achterbank, heerlijk. Onderweg is het wonderschoon. Dit is samen met Varadero wel het mooiste plek tot nu toe wat we gezien hebben op Cuba. We stoppen even om 2 dozen Christal in te laden (bijklusje) en even later bij de kleine Finca van Antonio en z’n vrouw. Daar zien we de cacao plant en we kunnen cacao bonen (jekkes zuur) en cacao melk (met honing heerlijk) en een puur cacao blokje en pure koffie proeven en kopen. Erg leuk en gemoedelijk. We kopen een tablet 100% pure chocola, dat niet kan bederven onderweg beweren ze, en 2 kleine houten koffiebekertjes. We rijden door en komen langs wat strandjes en Bahia de Mata, een mooie baai en dan door een nauwe doorgang, de Paso de los Alemanes. De naam stamt uit de pre-kolonische tijd. Toen zijn de Duitsers namelijk begonnen met tol te vragen om hier door te mogen, anders moesten de mensen via het strand om de rots heen. We parkeren bij een strandje met wat tafeltjes en maken kennis met de regelaar aldaar, die ook kreeften vangt met een harpoen. Dat lijkt me ook geweldig om eens te doen. Kom maar een keer terug zei die, dan mag je mee. We nemen samen een kreeft als lunch met heerlijke knoflook- en hete saus erbij, mmmmm, verser kan het niet. Dan mogen we met gids Ramon mee naar het bootje lopen. Een man roeit ons maar een klein stukje naar een eilandje waar we weer uit kunnen stappen, want het water staat heel laag. Eind mei loopt de rivier vol zegt ie. (Blllkk, dat belooft nog een hoop regen voor ons dan). We wandelen verder met Ramon door de bedding en door de rivier en dan langs de rivier naar boven. Hij plukt voor ons fruit van de bomen daar en laat ons proeven : mémé fruit, die hij voor ons ontschilt, oranje, groter en zoeter dan een mango, en pomo fruit, een kleine gele frisse vrucht die je zo kunt eten. Heerlijk. We zien een hele dikke duizendpoot, jekkie en een hoop wegschietende salamandertjes en wandelen zo’n 3 kwartier de kloof in. Mooi en wat een rust hier. Op de terugweg zwemmen we even. Hij verteld ons dat het gemiddeld maandsalaris in Cuba omgerekend tussen de 10 en 15 CUC is. Erg weinig dus. Terug krijgen we een kopje Cuba koffie aan het strand en we kletsen nog wat bij de regelaar. We krijgen een buitje van een minuut of 5 hier, net op tijd onder het plastic afdak hihi. We rijden terug langs een restaurant waar het bier afgegeven wordt. We hebben nog geen honger, dus willen door naar een mooier strandje Playa Manglito. Dat is zandstrand, maar het is bewolkt en niet meer zo heet, dus we hoeven niet meer te zwemmen. We nemen een mojito en daarna brengt hij ons terug thuis en we eten wat in de stad. “Teti”, een specialiteit die alleen in Baracoa verkrijgbaar is : hééééééle kleine visjes lekker in cocosmelk gedompeld (foto mislukt helaas, later nog een keertje eten dus). Ze zijn net iets groter dan een rijstkorrel en smaken heerlijk zacht in de kokos. Carlo heeft Pulpo, inktvis op z’n creools. We internetten nog wat en dan naar huis en naar bed.

Vr. 11 mei. Vandaag met de huifkar met Jorge en zoon Anton zo’n 8 km verderop naar Rancho Toa aan de Toa rivier. Onderweg komen we langs een palmoliefabriek en een chocoladefabriek. Eenmaal aan de rivier is het heerlijk rustig daar en we zien de Teti visjes zwemmen. Een boottour lijkt niet veel op te leveren, dus we gaan hier even rustig met biertje zitten genieten van het uitzicht. Verderop zie je de rivier uitmonden in de zee en daar zijn ze de Teti visjes aan het vangen. We vragen onze koets om ons verderop naar Playa Toa te brengen en daar zien we de vissers op grote tubes “Teti” visjes in hun net vangen. Ze showen ons de zak vol met de visjes. Verkoop “Teti” visjes is 6 peso (MN) voor 1 kg. Terug naar huis langs de azuurblauwe zee, maar met te gevaarlijke golven helaas, door de mooie laan met palmen en jonge aanplant van palmen. Het paard moet even drinken hier bij een huis. Wij drinken thuis even wat en gaan dan informeren bij Cubatur hoe we in het Nationaal Park Alejandro de Humboldt, het Galapagos van de cariben genoemd, kunnen komen. We kunnen het weer morgen afwachten en om half 9 melden voor een hele dag excursie met een bus van 9 tot 5. Dat gaan we dus doen. Dan nog een collectivo regelen voor overmorgen naar Guardalavaca in het noorden, want daar gaat geen bus naartoe, te sle Onderwechte weg. We komen regelaar Sergio tegen en spreken af voor zondag 7 uur vertrek met een jeep halfweg naar Moa en dan overstappen in betere auto naar Guardalavaca. Zo, nu kunnen we lunchen. Een goedkope tent met pizza en spaghetti, beide voor 2 CUC en biertje 1 CUC. Lekker even. We lopen nog even naar de baai Bahia de Miel achter het dorp, maar hebben niet meer de puf om de hele ronde te lopen en gaan naar huis. Douchen, want alles plakt en lekker op ons terras zitten en verder schrijven en foto’s van de telefoon uploaden op de computer. ’s-Avonds gaan we bij hetzelfde tentje eten, ik lobster ajilo en Carlo kip fajas, kleine reepjes erg kruidig. Naar huis en slapen.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek