Ja, daar zijn we weer. Verder met het verhaal van bijna 2 weken terug alweer.

Ma. 23 okt. De zon schijnt in Rio Dulce. De crèperie opent pas om 9 uur helaas, dus weer geen ontbijt. Carlo hoeft ook niks, die is helemaal leeg gepoept (sorry) en wil dat graag zo houden totdat we op onze bestemming zijn aangekomen. Het bootje gaat om half 10. We zijn er lopend om 9 uur. Nog flink wat koekjes en drinken ingeslagen, dan hebben we in ieder geval wat lichts te eten, want in de jungle zijn geen winkels. Ik voel me wel goed en neem een ontbijtje tegenover de bootjes. Gebakken eitje met bakje geitenkaas en tortilla en slappe koffie, heerlijk. Vooral die ventilator die ze aan zetten voor me. Wat is het heet vanochtend zeg met die zon. Het bootje zit vol, 3 mensen per bank, ruim zittend. De bagage gaat voorin en we hebben een tentdoek boven ons. Naast mij zit een oud Maya-vrouwtje. We varen eerst de andere kant op om het kasteel/de burcht te kunnen bewonderen, dat hoort bij de boottocht. Dat is mooi om te zien. Dan gaan we richting Livingston onder de hoge brug met de vrachtwagens door. We hadden ons toch iets heel anders voorgesteld van deze boottrip. De rivier is wijd en het lijkt meer op een speedboot dan een “mooie boottochtjes”-boot. Nou ja, het zij zo. Het bootje mindert vaart bij een eilandje in de rivier, daar zitten allemaal vogels in de bomen. En hup, weer gas erop en niets te zien. Even later mindert hij weer vaart en we gaan we heel rustig een zijtak in met allemaal hutjes en er liggen mooie waterlelies in het water, heel veel. Kijk, dat lijkt er meer op. Verderop krijgen we nog zo’n zij-tourtje en dat is wel mooi om te zien. Daarna stopt hij voor 20 min. aan de overkant bij de hete bronnen. Het blijkt een restaurant met een soort vijver met warm water, dat inderdaad naar zwavel ruikt. Niet echt bijzonder en niemand gaat erin. Net voordat we weer vertrekken gaat het oude vrouwtje op de trap zitten en gooit met haar handpalmen wat water over haar knieën. Goed tegen reuma weet ze mij duidelijk te maken. Ik maak er een foto van en ze moet er hartelijk bij lachen. Gelukkig maar, sommigen willen niet op de foto. Instappen maar weer en links is ons zijriviertje de Finca, waar ons verblijf Finca Tatin aan ligt. Joepie, we zijn er. Mooi is het hier. We lopen over een steiger zo een hardhouten groot plateau op, dat overkapt is en uitgerust met hardhouten stoelen, hangstoelen en hangmatten, zeer rustgevend. Bij de keuken staan lange tafels met banken waaraan gegeten kan worden. We krijgen uitleg van hoe het hier werkt en gaan snel naar de hut (nou ja, dat is bijna 5 min. lopen de bush-bush in, met aangelegde treden) met al onze bagage. We hebben een hutje met gedeelde douche en toilet vlakbij het hutje. Het hutje is een bed met muskietennet, een ventilator en wat ruimte links en achter het bed en 1 klein tafeltje. Niets om spullen op te leggen of te hangen. Dus pakken wat je nodig hebt en rugzak weer snel dicht. De hutjes liggen zo ver uit elkaar, dat je echt het idee hebt midden in de jungle te zitten, en dat is natuurlijk ook zo. We lopen terug naar het “hoofdgebouw” en nemen samen een pizza en daarna nemen we een douche. We zijn allebei niet helemaal jofel en verrekken overal van de spierpijn tot in onze ribben aan toe (van de cave), dus zijn lekker in een schommelstoel en in een hangmat gaan liggen, totdat ik het koud kreeg en we in bed zijn gaan liggen. Onderweg in de boot hadden we al een beetje regen gehad, maar na de lunch gingen pas echt de sluizen open en dat duurde twee-en een halve dag lang. Alleen ’s-Nachts is het heel even stil geweest. ’s-Avonds om 7 uur hebben we een gezamenlijke maaltijd met iedereen die daar verblijft, dat zijn vanavond 10 mensen in totaal. Ik krijg nu bijna niets door mijn keel, Carlo eet wel gewoon. Ze vragen voor onze plannen voor morgen en we nemen een optie op de bootretour naar Livingston, afhankelijk van hoe we ons voelen en het weer. Meteen naar bed.

Di. 24 okt. Het regent nog steeds pijpenstelen, niet normaal. We hebben superlang geslapen en gaan er pas om 9 uur uit. Lekker ontbijten. Dat lukt bij beiden goed met een kaas-omelet en koffie. Carlo is de hele dag niet lekker. Met mij gaat het iets beter en ga de foto's opladen en een start maken aan de blog offline. Het regent de godganse dag en niet zo’n beetje, dus ideaal om hier te relaxen en ziek te zijn. Het geluid op de bomen en de golfplaten is wel rustgevend en je kunt met zulk weer toch geen kant op. De grote zwarte hond Negro en de poes Sjoena liggen ook heerlijk te slapen. Er komen wat nieuwe mensen aan, helemaal ingepakt en zeikersnat. De lunch slaan we over en ’s-Avonds blijft Carlo in bed liggen tijdens het diner. Ik eet wel wat en het is wel gezellig aan tafel met een nieuw Nederlands stel, een Oostenrijks stel dat al fietsend 4 maanden door Guatamala, Belize en Mexico trekt, een Israëlier en een Amerikaans stel. Ik ga tussendoor een paar keer kijken bij Carlo, en hij neemt ORS in voor de zekerheid. Ik boek nog bij voor 1 nacht extra alvast en neem voor de volgende dag weer een optie voor de retour naar Livingston onder voorbehoud. Als ik nog een keer naar Carlo kom zit hij al een halfuur naar een spin te staren zegt ie en weet niet oftie giftig is, hij moet weg. Ik ga naar het personeel. Die vragen wat er met mijn man is en ze stellen voor om naar een bungalow met douche en toilet te verhuizen, zodat hij niet elke keer naar buiten door de regen hoeft. Goed idee. Carlo vind het ook prima, dus Victor wijst mij de weg naar onze nieuwe bungalow. Ik heb al een halve marathon gelopen op en neer naar het huisje. De bagage mogen we morgen verkassen gelukkig, want het is pikkedonker, het regent en het is al half 10. Carlo kleed zich even aan en we trekken in. De paden zijn inmiddels zelfs ondergelopen van het stijgende water om ons heen.

Wo. 25 okt. Lekker geslapen, Carlo ook, maar nog steeds aan de diarree. Bij mij is het weg. Ik ga de spullen ophalen van de oude hut en douchen en we gaan naar het ontbijt. Carlo neemt nu toch maar tabletjes in en we nemen de crackers mee en met wat thee krijgt Carlo het wel binnen. Ik neem weer een kaas-omelet. Het lijkt te gaan stoppen met regenen en wordt zelfs wat licht. Helaas, de sluizen gaan opnieuw helemaal open en het regent weer de godganse dag. We lezen wat en verder schrijven aan de blog en foto’s selecteren, Carlo even op bed slapen. De vrouwen maken speciale thee voor hem en ik vraag om wat bananen. De pilletjes helpen niet namelijk. s'-avonds allebei wat meegegeten, met alleen Hollanders aan tafel, het stel dat er gister al was en 2 meiden die van Antigua komen en naar San Ignacio, Tikal en Caye Caulker gaan, in hetzelfde hotel als wij, toevallig en heel goed dus, daar zijn ze blij om.

Do. 26 okt. Weer laat eruit, ik alleen ontbijten. De meiden en het stel gaan beiden een ochtend en middag excursie doen. Het is eindelijk droog. Ze komen terug om te lunchen en rond 13.00 uur leggen er vier bootjes aan met allemaal Guatamalezen die ook komen lunchen. Zoo eee, het zijn er wel 50 bij elkaar. Het past allemaal aan de lange tafels en binnen no-time heeft iedereen een bord voor zich. Eten maar. Het is een organisatie die meisjes beschermt, en er zijn een aantal meiden van een jaar of 15 bij met een hoop begeleiders en een aparte boot met beveiliging eet ook mee. Lachen om te zien, wat foto's gemaakt en net toen ze weg waren kwam Carlo even uit bed. 's-avonds weer allebei wat meegegeten en heel laat kwam er nog een Franse familie met 3 kinderen aan. Die hadden 12 uur gereisd door een ongeluk op de weg van Guatamala-stad naar hier (normale reistijd zo'n 7 uur). Wat gekletst en de meiden wilden de rondtoer om 3 dingen te bekijken (minimaal 4 personen nodig) doen morgen, dus wij namen daar ook een optie op.

Vr. 27 okt. Op tijd eruit en de wagen de sprong maar om mee te gaan. Het Nederlandse stel reist een stukje met ons mee en die zetten we af bij Livingston. Dit stukje varen is wel prachtig, heel smal met hoge begroeide en lime-stone bergen aan beide zeiden. Na Livingston varen wij een kwartiertje door naar de 7 terassen. Nog een mooi toetje na Chemuc Champey zeg, dit is ook schitterend. Carlo houdt zich goed. We mogen een half uurtje rondwandelen en varen daarna door naar Playa Blanca, het enige mooie strand hier bij Livingston in de buurt. Ja, dat is zeker mooi en we hebben zowaar een zonnetje ook nog. Na die vele dagen regen en "binnen" zitten een verademing. We gaan lekker de zee in, dat is goed voor alles, ook voor de bultjes die ik gisteren van iets heb opgedaan?! Het voelt heerlijk en kunnen ook nog opdrogen. We kopen een kokosnoot en varen lekker uitgerust weer terug naar het stadje Livingston. Daar gaan we op zoek naar een bank, want we moeten nu iets meer nachten afrekenen dan verwacht, maar de 2 pinautomaten die er zijn doen het allebei niet. Dan maar in Euro's betalen, dat kan ook daar. Veel verkoopstalletjes in de kleine straatjes, het ziet er leuk uit. En hier wonen veel Garifanu. We eten een hamburger met friet en dat valt buitengewoon goed. Na een uurtje rondgekeken te hebben gaan we weer op huis aan. Dat was een leuke dag. 's-avonds niet echt honger meer natuurlijk, maar wel aan tafel gezeten met dezelfde meiden en de Franse familie. Voor morgen de boot geboekt naar Rio Dulce.

Za. 28 okt. Inpakken, afrekenen en Hollandse klompjes gegeven voor de goede zorgen. Het regent 's-ochtends heel lichtjes maar het is niet zo donker, en het wordt gelukkig ook al snel weer droog. Wel zo fijn in de boot. De meiden gaan met ons mee in de boot en nemen in Rio Dulce de bus naar San Ignacio. Wij besluiten een tussenstop te maken hier en niet de hele reis in de bus naar Guatamala-stad al te maken. Goede beslissing om nog even aan te sterken en we nemen er nog een nacht bij. Ons eerdere hotel was bezet en die wees ons op dit hotel, prima en rustiger, van de drukke weg vandaan. Daar verbazen we ons wederom over, hoe de mensen hier zo kunnen leven en handel drijven langs de weg, met gevaar voor eigen leven en in de stank. Niet alleen van de uitlaatgassen, maar ook van de koeien die vervoerd worden, ho die ruik je wel even.

Zo. 29 okt. Nog een extra dagje dus. We hebben televisie met voetbalwedstrijden erop, dus dat houden we wel uit. We lopen een rondje en gaan de hoge brug op. Wow, indrukwekkend uitzicht. De frietjes houden we erin om te eten, want dat valt en vult het beste eventjes nu. Morgen bus geboekt om 6 uur naar Guatamala-stad.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek