Za. 18 Nov. Tourtje geboekt naar de Sumidero Canyon. Verzamelen bij een café waar je lekker kan ontbijten, dat komt mooi uit. Busje vol en gaan. Even verderop stappen we over in een grote touringcar. Het is een uurtje rijden met ook weer mooie vergezichten natuurlijk en een endje zakken naar beneden. Het is hier heerlijk warm en het zonnetje schijnt. We moeten naar de bootjes lopen en de gids Eric in de gatjes houden om in de goede boot te komen. Deze boot vaart gelukkig niet zo hard en we kunnen geweldig genieten van het uitzicht terwijl we de canyon ingaan. Onderweg stoppen we bij een paar brulaapjes in een boom en een krokodil die ligt te zonnen. Wat een enorme kloof is dit. Veel mooier dan het tochtje over de Rio Dulce. Aan de rechterkant gaan we naar een wat mossig uitziende rots en we varen er onder, zodat we de kleine waterval voelen die op de mossige soort parasolletjes valt en naar ons toespat, Het is een sprookjesachtig tafereel om te aanschouwen. Prachtig mooi. Ook is er nog een soort grot met natuurlijk een mariabeeld van binnen, We varen wel een uur door de kloof en we kunnen er geen genoeg van krijgen. Een hoop zwarte vogels vliegt ineens op als we eraan komen en dan komt de stuwdam in beeld en gaan we omdraaien en zien we alles van de andere kant. Ook weer prachtig. We gaan de boot af en zoeken onze bus weer op. Die brengt ons naar een dorpje in de buurt Chiapa de Gorzo met een enorm groot plein en een open gebouw en een klok in het midden. We hebben honger gekregen en we hebben een uur dus we eten wat en lopen nog even naar de waterkant daarna. Onderweg naar huis zijn de vergezichten weer prachtig en gaan we weer naar 2200 meter en de kou. Dus lange broek aan en de stad in naar ons tapa's tentje. Eerst nog even over de markt struinen en bij de friettent bij Ira navragen waar ook alweer de eettent is waar je Chiapas eten kan krijgen en ze een dansvoorstelling geven in klederdracht. Ze legt het nog een keertje uit en we kletsen nog wat ook over koffieplantages in het zuiden van Mexico, waar het wel duur verblijven is en over reiservaringen. Erg leuk. We hebben plek bij ons tapa's tentje dus we nemen weer een wijntje en wat tapa's en luisteren weer naar de live muziek, terwijl er vanalles voorbij loopt. 's-avonds besluiten we om naar die special tent toe te gaan. Het dansen zou rond half 9 beginnen had Ira gezegd. We komen om 8 uur aan en bekijken de kaart. Ze bevelen een drankje aan in een kruikje dat heet PUMPO. Ze hebben een koude (met whisky) en een warme (met pox) variant. Aangezien de deur gewoon open stond en wij het niet echt warm hebben kiezen we voor de warme. En we bestellen een schotel met typische Chiapas gerechtjes. Als ze de kruik gevuld hebben komt er een ober mee aan terwijl hij luidkeels een keer of 4 PUMPO roept als aankondiging en aan alle belletjes trekt die hij onderweg naar onze tafel tegenkomt. Erg grappig. Dit doen ze bij alle bestellingen van dit drankje. Het drankje smaakt ook nog eens goed en even later komen de hapjes al. Niet echt bijzonder, maar we hadden al wat tapa's op, dus zo hongerig waren we niet meer. 2 mannen beginnen te spelen om de Xylofoons. Dat is echt van hier en klinkt heel gezellig. Een danspaar komt de dansvloer op en begint wat tegen elkaar te kletsen met microfoon en uit te leggen wat er gaat gebeuren. Na een minuut of 5 komen er nog 3 dansparen bij en begint de voorstelling. Erg leuk om te zien en heel kleurig. Op het eind kan je op de foto met ze en daarna worden de Xylofoons op de dansvloer geplaatst en spelen ze nog wat door. Wij zijn inmiddels al wel weer moe en vertrekken naar huis.

Zo. 19 Nov. Onze extra dag in deze leuke stad. Wel eerst inpakken en spullen in een aparte opslagkast zetten om die 's-avonds weer op te halen. Ontbijten en we struinen de markt weer af voor nieuwe bolletjes kettingen voor carnaval. Hier gebruiken ze die om in de kerstboom te hangen als slingers. We kopen nog wat sleutelhangers, ringen, armbandjes en sjaals en hebben weer zin in nog een laatste puntzak friet, dus hup weer naar Frida's frites. Vandaag zijn ze er allebei weer, dus weer kletsen en vertellen over het dansen en het drankje gisteren en afscheid nemen. We geven ze klompjes, en dat vind ze erg leuk. Daarna nog wat rondgelopen en we belanden om het af te leren bij de tapa's wijnbar. Daar werkt een meisje die sprekend lijkt op Maaike van 't Waope, ook toevallig. We mogen een foto nemen van haar. Genoeg gegeten en gedronken, dus hup naar huis om de spullen op te halen en met een taxi naar het busstation voor de nachtbus naar de mooie strandjes aan de Pacifische kust. Beetje spannend ook wel. Om 20.00 uur vertrek en de duur is 13 uur. We zitten in de hal van ADO/OCC te wachten tot we in de bus mogen en dan komt Bert ineens naar ons toegelopen en geeft ons een flesje POX mee als kado. Die moest hij nog even aan ons afgeven zei hij ?! En even snel als hij kwam was hij ook weer weg. We kunnen hem nog net bedanken en blijven verbouwereerd en prettig verrast achter met het flesje POX vanille-smaak. Nou, maar gauw in de tas stoppen dan maar. Al snel kwam de bus en we zitten rechts vooraan, maar er zit wel een schot voor. We hebben voldoende beenruimte en de stoel kan helemaal plat. De chauffeur zet een film op. Carlo heeft hem gezien, maar ik was na 20 min. al vertrokken en werd pas weer wakker toen we over allemaal drempels moesten, vanwege doorkruising van een windmolenpark. Kort daarna hebben we een stop van een half uur in de middle of nowhere, maar er zijn wel WC's tegen betaling, maar toch heel vies. Ik was net in de bus geweest, maar ga hier toch nog maar een keer en we strekken de beentjes even. Het is hier al warm, maar er staan een harde wind. Het is 01.00 uur als we de reis hervatten met een andere chauffeur. Nou die weet alle knopjes nog niet echt te vinden lijkt het wel en hij zit zenuwachtig aan van alles te draaien en te drukken en de knipperlichten zet hij ook veel te laat uit. Bovendien zit hij aan de airco knoppen, waardoor die vreselijk gaat piepen. Hoogstelijk irritant. We stoppen ieder een oordopje in ons oor om het te verzachten, totdat hij wat gas bijgeeft en het geluid eindelijk gelukkig verdwijnt. Poeh. De oude chauffeur zit naast hem en ze kletsen wat. Deze stapt na een uur ergens uit en we zijn alleen met onze Gilles de la Tourette achter het stuur. Hij gaat helemaal los met beweginkjes maken en boeren laten en zijn knopjes beroeren. Hij zet wel leuke muziek op, alleen iets te hard eigenlijk voor 's-nachts en hij play-backt vrolijk mee. We hebben nog een plek waar mensen uitstappen en anderen binnenkomen. Daarna kan ik nog wat slapen tot Salina Cruz, een grotere havenstad waar we ook stoppen voor uit/instappers. Nu komen we in het Huatulco gebied en blijven we wakker om rond te kijken. Hier willen we later nog naar toe en we willen de zee zien. Het duurt echter tot Puerto Escondido, onze eindbestemming om 9 uur voordat we de zee en strand zien.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek