Do. 05 okt. Weinig te melden. Ontbeten in hotel, was inbegrepen. Ik was niet helemaal lekker, dus op kamer blijven hangen en blog afgemaakt en ingelezen in Belize. 's-middags op zoek geweest naar het busstation voor de vertrektijden naar Belize. Veel straten stonden helemaal blank, dus das best moeilijk als voetganger om droog over te komen op de volgende stoep. Het station waar ons hotelmannetje ons naartoe stuurde blijkt 2 maanden geleden te zijn verhuisd. Een taxi kan ons op de nieuwe plek brengen voor een prikkie. De eerst bus gaat morgen om 9 uur Belize-time/10 uur Mexico time. Uur tijdsverschil dus tussen beide landen. Daarna weer gaan eten bij zelfde restaurant. Heerlijke vleesschotel.

Vr. 06 okt. Inpakken, ontbijten, en ruim op tijd de taxi in naar busstation. Daar hebben ze lekkere koeken, net gebracht door een jongen. Met een bakje koffie heerlijk. Onze paars/lila "chicken"-bus komt aan rond half 10. Daarna komen er nog 3 bij geparkeerd. De bus vertrekt natuurlijk niet om 10 uur, maar wel al om iets over elven. We zitten er met 2 oude mensjes als enige in met de chauffeur en conducteur. De bus is een automaat en maakt flink wat herrie, maar het zit vrij comfortabel en we hebben natuurlijke airco en daardoor ook goed zicht, de raampjes staan open. Tis goed te doen alstie maar blijft rijden. Bij de grens moeten we eerst uitstappen en langs de Mexicaanse douane voor een stempel en het uitreisbedrag in pesos betalen. Weer de bus in en verder door naar de douane van Belize. Nu moet alle bagage mee, we moeten een in-reis formulier invullen, ze stellen nog wat vragen en krijgen weer een stempel bij. We mogen gelukkig doorlopen zonder rugzak open te hoeven maken. De chauffeur staat ons al op te wachten en loodst ons naar onze bus die verderop was gaan staan. Nou, dat is ook weer gelukt. Nu moeten we de busrit pas betalen. We hebben nog geen Belize Dollar, dus betalen we in USD. Binnen een half uur in Belize rijdend stappen er zoveel mensen in dat ze tot voorin in het gangpad staan. Als de bus stopt zegt Carlo, die kunnen er toch nooit meer bij !? Nou wel dus. En daarna stopt ie nog wel 10 keer en het gaat er allemaal in. Heel soms stapt er ook weer iemand uit. We reden met wel met 100 man in de bus. Onderweg ziet het er heel anders uit in Belize. Heel ruimtelijk, de huizen staan wat verder van de weg af, alleen de weg die wij rijden is verhard en we zien veel suikerriet velden en weiland met koeien, maar ook lage bebossing tussendoor. Na ca. 2,5 uur komen we aan in Orange Town City. Dit hebben we uitgekozen, omdat er Mennonieten wonen en rondlopen die we wel eens wilden bekijken. Dit zijn Christelijk-orthodoxe mensen , maar minder ernstig dan de Amish. We zien ze lopen in een soort donkerblauwe overall met een geruite blauw/witte (volgens Carlo zelfgemaakte) blouse en witte bretels en een witte cowboy-hoed. De vrouwen hebben donkere, lange, ouderwetse jurken. En ze hebben natuurlijk een blanke huid en lichte ogen, want het zijn oorspronkelijke Europeanen. Nou, laat ik het zo zeggen, het is niet het knapste volk op deze aardkloot, wat zonderling en ze blijven in hun kringetje ronddraaien en kinderen krijgen, als je begrijpt wat ik bedoel. En er is een rivier waarover je naar een jungle Maya site kan varen. Vanaf de bushalte lopen we langs het kerkhof naar de main street en vinden daar ons onderkomen bij een Chinees, Hotel Akihito. Er wonen hier Belizers, Mennonieten, Creolen, Chinezen, Indiers en meer. Beneden zijn ze aan het breken en we mogen kamer 4 boven eerst bekijken, die is goed, met en fijne ventilator en een douche en 2 bedden. Lekker ruimte voor onze spullen. Gedoucht, Belize Dollars gepind (genoeg, want de Chinees van het hotel zei dat het maandag een bank holiday is en dat de bank zo-ma dicht is en niet opnieuw gevuld gaat worden met geld) en wat rondgekeken in het niet echt levendig stadje en we lopen naar de rivier. Daar zien we aparte vogels, bruin met gelige vleugels, dat is de nationale vogel van Belize. Wat een rust hier en lekkere biertjes Belikin, uit eigen land en wat te eten. Hier zijn cabins te huur voor 50 of 75 USD per nacht, beetje overdreven. We hebben ze even bekeken, wel een mooie plek aan de rivier, dat wel. Er zaten daar ook mannen met een vrouw (Mennonieten) wat biertjes te drinken en volop te appen en te bellen. Terug naar het hotel om te betalen en om weer wat op te frissen. De Chinese moeder wijst ons erop om vaak je handen te wassen omdat "pink eye" heerst in Belize. Een besmettelijke oogontsteking via een bacterie. Op zoek naar een fatsoenlijke maaltijd. Niet zo eenvoudig, veel Chinezen en straatstalletjes die er niet al te fris uitzien. Het is bijna allemaal binnen te doen. Niet zo gek, want de main street blijkt toch wel erg druk, met vrachtwagens en alles erdoorheen denderend met redelijke snelheid. Bij navraag vinden we vlakbij huis en de benzinepomp aan de overkant een restaurant, ook binnen, dat er een beetje normaal uitzag. Ze hadden heerlijke noodles met garnaal en kip voor een redelijke prijs. Nog even naar het dorpsplein waar iets op handen was voordat we gingen eten, maar dat blijkt niet echt interessant. We hebben hier en daar geinformeerd wat een excursie over de rivier naar de Maya site zou kosten (1,5 uur varen ernaartoe) en dit blijkt wel 60 tot 75 USD per persoon te kosten, teveel besluiten we, dus op naar Caye Caulker, een tropisch laid back eilandje. De jungle komt op andere plekken dan wel en hopelijk voor een normale prijs. Naar bed.

Za. 07 okt. Om 7 uur naar de rivier gaan kijken naar vogels. Heerlijk rustig daar met 4 vissers vlakbij die om de 10 minuten beet hadden. De vogels hadden een rustdag of ze waren al eerder uitgevlogen. Met mijn linkeroog leek ik weer beter en helderder te kunnen kijken. Ik zag 2 dagen allemaal zandkorreltjes. Zal nog een nawee zijn van het laseren en/of van de sterke zonneschijn, ook niet goed voor mijn ogen. Terug douchen en op naar het busstation terug langs het kerkhof en de bus gaat net rijden, dus we kunnen meteen mee. We vinden beiden nog een zitplekje uit elkaar. Later kunnen we weer naast elkaar zitten achter een flinke creoolse dame die bakkebaarden opgeplakt had?? Raar zicht toch wel (zie foto). Het was iets van 2,5 uur met de bus. Allemaal eruit bij het eindstation. Er gaat geen bus naar de Ferry van daar uit, dus lopen maar. Het zou maar 900 meter moeten zijn, dus te doen. In Belize stad moet je niet zijn zegt iedereen, heel crimineel. wij lopen eerst de verkeerde kant op, maar de mensen zijn heel behulpzaam en sturen ons de juiste richting op. Google maps wil ook wel helpen als je daar gewoon op kijkt haha. Het blijkt inderdaad vlakbij, al zijn we wel doornat van het zweet van dat stukje midden op de dag zonder schaduw, maar ja. De eerstvolgende boot gaat om 13.30, dus we hebben een uurtje rust en kunnen wat koffie drinken met een bananenkoek voor ontbijt en wat appen naar huis, want WIFI is hier aanwezig. Bagage inleveren, die gaat in de bakken midden in de boot. Het is niet zo'n grote boot, en zit en vaart best comfortabel. Het is 3 kwartier naar onze bestemming. Daar aangekomen even wachten op de bagage. Hier rijden geen auto's op het eiland, maar wel golfkarretjes als taxi's en veel fietsen. Wij besluiten weer te lopen, dat moet langs het strand. Het zand is net hard genoeg om met onze wieltjes overheen te kunnen rijden en het is iets van een kilometer. Even zoeken waar het is en de receptie vinden. Zooooooooo, wat een mooie kamer !!!!!!!!!!!!!! En uitzicht op zee vanaf het balkon. Wooow. Okay, douchen maar weer en het zuidereiland verkennen en lopen naar "the split". In de jaren '50 was er hier een hurricane die het eiland in tweeën heeft gesplitst, raar om te zien. De zonsondergang daar bekeken onder het genot van een happy hour (twee voor de prijs van een) rum-punch. Goed te drinken dat spul. Daarna op zoek naar eten. Die kreeft op de gril ziet er goed uit. Doe mij er ook een. Intussen even wachten op de schommel met weer een rum-punch en smullen maar. Jummie, lekker overgoten op de gril met knoflookboter. Mmmm. Carlo heeft een curry mixed fish, ook met kreeft, ook lekker. Tijdens het bakken van mijn kreeft ga ik hem bekijken en praat ik wat met de kok en een jongen (David) en die zegt, ik heb een zeilboot en we doen tochtjes. Ik zeg oh, das leuk, en wat kost dat dan ? Hij zegt 110 Belize Dollar pp, hele dag 4 snorkelplekken incl. lunch, soft drinks en rum. Ik zeg, nou dat is interessant, dus hij mee naar binnen en vertelt Carlo hetzelfde verhaal. Nou hebben we het er samen al over gehad wat ze gemiddeld vroegen voor een trip en ook dat we wel eens willen zeilen naar de snorkelplekken, dus het kwam heel mooi uit. De kapitein komt later ook nog bij het restaurant voor zitten. Ze zitten 2 "huizen" verderop met hun hutje en daar moeten we ons morgen melden. De prijs was lager dan gemiddeld, het is een zeilboot en het zijn aardige gasten. Ze hebben een minimum van 4 en zitten nu op 3 dus ze moeten nog 1 iemand erbij zien te vinden. Uiteindelijk na totaal 4 rum punches gaat we een beetje tipsy naar huis in het donker langs de waterkant met het licht van de telefoon, want over een zaklamp hadden we 's-middags nog niet nagedacht. Die nemen we voortaan wel mee dus. Het is zo'n 10 minuten lopen naar huis.

Zo. 08 okt. Snorkelen met Blue Hawk met Captain Steve en hulpje David op een zeilboot met Gary en Nancy uit Orlando, Lucia Oostenrijk en 2 Israeli's (jongen en meisje). We wachten even op de anderen en halen een tortilla en koffie bij "Jennie's" een straatstalletje naast hun, Een stel dat had geboekt komt niet opdagen en de Israëliers hebben een kater en laten op zich wachten. Lucia heeft die ontmoet op de ferry en belde de hele tijd met ze of ze mee willen of niet. Uiteindelijk komen ze dan en willen mee. Nou, die hadden we beter thuis kunnen laten. Constant traineren en niet luisteren, elke keer 5 min. later beginnen met snorkelen, de verkeerde flippers en snorkel aandoen (de mijne dus), achterblijven als we Steve moeten volgen vanwege de sterke stroming, ze raken zelfs kwijt zodat de park ranger hun moet halen, moeilijk doen over het eten dat ze dat weer niet zo besteld hebben en naderhand ook nog rondbazuinen dat iemand voor hun geregeld had dat ze persé mee moesten met een stel hufters op snorkeltour. Helaas weer een bevestiging van mijn ervaringen tot nu toe met die lui, uitzonderingen daargelaten (Sorry, maar dat is mijn ervaring). Nou op naar de zeilboot dan maar. Intussen hadden we al flippers en masker gepast en gekozen. Het zeil wordt gehesen (lekker voor de schaduw) maar we varen op de motor, want er staat haast geen wind en dan komen we nooit op de 4 plekken die we willen bekijken. Voor de kust van Belize ligt het op ëën na grootste koraalrif van de wereld, dus ik heb hele hoge verwachtingen. We gaan eerst voor de zeekoeien. Op de plek waar ze normaal zijn ligt al een bootje en de schipper gebaart naar ons dat ze er 2 hebben gezien, maar dat hij ze wat heeft opgejaagd met het dichterbij varen. Vervolgens vaart die gast doodleuk keihard door de plek waar ze nu zouden zitten, dus zover de zeekoeien voor ons. Vandaag niet. Captain Steve helemaal over de rooie op die gast. We varen door en komen op een plek met nurse sharks ofwel verpleegsterhaaien. Het zijn er een hoop bij elkaar. Steve heeft voer bij om ze te lokken. We springen erbij en we zien ook nog manta-rays rondwaaieren en wat grotere vissen met een gele staart. Nancy (snorkelt niet) probeert ons samen op de foto te zetten in het water met een haai, maar de haaien verdwijnen alweer naar de volgende boot die ze voert. Er komen er later wel weer terug zwemmen. Heel apart. Dan gaan we naar de Han-Chan, the Channel noemen ze dat, tegen het rif aan. Het eerste beschermde gebied van Belize met een park ranger. Hier staat een hele sterke stroming en je kunt naar de open zee getrokken worden bij openingen in het rif om vervolgens zelf niet meer terug te kunnen zwemmen. Steve zwemt hier voorop en wij moeten bij elkaar blijven en hem volgen. Hij duikt naar beneden voor wat zeegras en poetst zijn bril ermee. Dat doe ik ook en dat werkt enorm goed. Beter zicht nu. Hij raapt een zeeslak op, die zitten in die hele mooie schelpen met roze kleur aan de binnenkant en hij lokt een zee-aal onder de rotsen vandaan. Die is groenig, wel 1,5 meter lang en beweegt zich als een slang door het water. Hij volgt Steve zijn hand naar boven. Zijn kop is interessant en eng tegelijk. Als hij je aanraakt krijg je een elektrische schok blijkbaar en die kan dodelijk zijn. Hij fladdert weer naar beneden en trekt een stukje met ons mee, zodat we hem wat langer kunnen bekijken. Onderweg zien we nog allerlei andere vissen, weinig koraal. Na 45 minuten is de boot in zicht, David heeft hem vooruit gevaren. De Israëliers zijn dus zover achterop geraakt dat we ze niet meer zien. Er snorkelen daar meer groepen. De park ranger ontwaart ze uiteindelijk, ze willen niet aan boord, maar zwemmen op hun gemakje naar onze boot. Intussen zitten wij aan onze take-away lunch. Lekker stukjes kip en Carlo een broodje visburger. Onderweg kregen we al eens stuk verse ananas en watermeloen en zakjes water om te drinken. Na de lunch op de terugweg nog 1 stop bij Coral Garden. Als we geluk hebben kunnen we wat verder van de boot vandaan schildpadden zien. Wij zwommen meteen een eind weg, maar geen gezien, wel veel mooie vissen. Het koraal is lichtgeel verbleekt en sommige stukjes zelfs wit en dood. Niet bijzonder dus. Steve zegt dat het koraal met de jaren zo is achteruitgegaan op het hele rif helaas. Terug naar de boot zie ik nog een tijger-manta, heel mooi en sierlijk zwemmend met een heeeeele lange staart, dat ik er ineens ook bang van werd. Het zijn stingrays tenslotte. Snel doorzwemmen. Eenmaal weer in de boot is het tijd voor rum-punch. Nancy is de ober. Het zeil wordt weer gehesen en nu gaat de motor uit. Ooooh, wat een heerlijke rust. Het klikt aardig tussen iedereen (behalve die 2 dan) en is erg gezellig. De zon zakt van lieverlee en we krijgen een schitterende zonsondergang vanaf onze zeilboot. Dat maakt veel goed. Om half 7 leggen we pas weer aan. Het was al met al een mooie dag. We spreken af elkaar te ontmoeten bij Enjoy om te gaan eten met z'n vijven. Dat is erg gezellig en ook heel lekker weer. Wij nemen combinatie van 3 vissen samen. moe naar bed, met zaklamp deze keer.

Ma. 09 okt. Rustdag. Eerst op zoek naar de bank en naar het bakkertje waar iedereen het over heeft. Ze zitten beide op de middenstraat. Het eiland is hier maar 50 meter breed dus de voorstraat is aan het strand waar wij langslopen en de achterstraat is aan de andere kant het strand, haha. Eenmaal gevonden blijkt het bakkertje dicht te zijn, waarschijnlijk omdat het vandaag Pan-Am day, nationale feestdag is en er meer zaken dicht zijn. Bij de bank konden we wel binnen en hij gaf ook nog geld. Tot nu toe konden we met de gewone pinpas terecht, maar hier werkt alleen de credit-kaart. Ergens neergestreken voor ontbijt, dat was te weinig, dus nog koekjes bijgekocht en jus d'orange en terug naar huis, waar ze gratis koffie hebben (nescafé zelfbediening, ideaal). Onderweg nog wat prijzen van hotels nagevraagd, dat bleek allemaal nog duurder dan waar wij zitten en bij ons is het supermooi, dus we boeken nog 2 nachten bij ons. We waren allebei moe van gisteren en hebben wat oude westerns gekeken op onze TV, aan het strand en op de steiger bij ons gezeten en in de hangmat gelegen. Het waaide lekker. Om te kayakken iets te hard dachten we, dus dat doen we maar niet. Lekker niksen. 's-avonds via IMO weer afgesproken met de 3 en we komen terecht bij Maggie's kitchen aan de andere kant van het eiland. Heerlijk aan de waterkant waar een krokodil zit zeggen ze en daar nemen we een coconut curry, sublieme Thaise curry smaak. Iedereen is moe. Lucia gaat morgen van het eiland af naar Mexico. Afscheid genomen en naar huis.

Di. 10 okt. Weer naar het bakkertje, nu blijkt dat ze gewoon 2 weken dicht zijn voor verbouwing, gisteren niet gezien. Duhuh. Dan maar naar Jenny's lopen voor een tortilla en een jack (gefrituurde tortilla). Half uurtje erop wachten hier is niks. Tis druk en ze doen het één voor één. Thuis opgepeuzeld. Afgesproken met Nancy en Gary om naar de zuiderpunt te lopen langs het vliegveld (1 airstrip). Zij komen naar ons rond half 11, omdat wij al halverwege zitten en om onze mooie hotelkamer te bewonderen. Het is bloedheet maar wel een briesje, dus zonder erg en al kletsend en huizen bekijkend (zonder lichtnet, maar met zonne-energie) en leguanen en pelikanen bewonderend lopen we zo maar gedurende 5 uur rond voordat we weer in de bewoonde wereld komen en mega-dorst en honger hebben. We nemen een paar biertjes bij ons hotel en dichterbij hun eten we wat. Dan naar huis om op te frissen en wat rusten en 's-avonds weer richting hun om te gaan eten. Deze keer een wat duurdere plek, maar supergoede smaak. We geven ze 2 paar Hollandse klompjes als kado, want vandaag blijken ze 20 jaar getrouwd te zijn. Ze vonden het wel grappig.

Wo. 11 okt. Rustdag en inlezen en boeken voor Zuid-Belize. Het heeft vannacht al enorm geregend en nu dondert het in de verte. Het regent nog een paar keer vanochtend en het is super benauwd. Mooie dag om de blog af te maken, lekker koffieleuten met koekjes. Daarna zien we wel. Het lijkt lichter te worden. Tot de volgende keer allemaal. Groetjes.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek