Za. 12 mei. 3e dag Baracoa, naar Alejandro de Humboldt National Park, de Galapagos van de cariben. Vannacht heeft het goed geregend, nu ziet het er goed uit. Eerst ontbijt bij ons, dan naar het Cubatur buro om te boeken voor de excursie. Om tien voor 9 start de bus en we zitten er (nog) alleen in. Een mooie kleine bus met hele grote zonwerende ramen, zodat we goed naar buiten kunnen kijken onderweg. We zitten lekker vooraan achter de chauffeur. De rest wordt opgepikt bij een hostal om de hoek. Chauffeur Adil en gids Benny gaan ons vandaag begeleiden. We gaan dezelfde kant op als gisteren en dat het is weer mooi onderweg om de kleine baaien heen rechts en links de bergen. De weg is inderdaad abonimabel slecht. Eerst nog bestraat, later steenslag. De chauffeur kent de weg, dat scheelt met de gaten die we moeten ontwijken. Wij zitten prima. Het is een rit van 1,5 uur tot de ingang van het park. Er stapt een vrouwtje in die mooie natuurlijke indiaanse puntzakjes met heerlijke zoete kokospasta erin verkoopt, die nemen we er eentje. En er stapt een gids in die even later met vier oudere Fransen weer uitstapt om de kleine wandeling te gaan doen. Wij rijden nog een km. of 2 stapvoets door, langs en door!! de rivier, geweldig. Anders zou onze wandeling 11 km. worden in plaats van 7 km. Onze groep bestaat uit een Australisch stel, 1 Duitse jongen en 2 Duitse meisjes. We stappen uit bij een verkoopkraampje met drinken en souvenirs en een WC. Er zit een mooie groene ara bij het gebouwtje en ze hebben er hele aparte mooie slakken op een stam zitten. We beginnen met een breed gras pad dat redelijk steil omhoog gaat, maar dat is meteen ook het zwaarste stuk zegt Benny. Gelukkig maar. Onderweg stoppen we al een aantal keren om uitleg te krijgen over bomen en vruchten. Er groeien 2 soorten palmen, ceders, mahoniebomen, varens en allerlei vruchten/noten bomen. We lopen nu in tropisch woud en even verderop in de bergen zien we regenwoud waar we straks onderlangs doorheen gaan lopen. Het is een fijn pad om te lopen verder, beetje op, beetje neer, en we zien de mooie nationale vogel, de Tocororo, die een blauwe kop heeft en een wit-rode borst waar we recht tegenaan kijken (geen eigen foto nog helaas) voordat hij opvliegt naar de andere kant. Zijn veren en kop zijn groen-grijs-blauw met zwart-witte strepen op het einde en zijn onderlijf is rood. We zetten er wat opgezochte foto’s bij voor jullie, die zijn wat duidelijker. Benny plukt wat paarse besjes onderweg die we kunnen opeten, lekker zoet en wit vlees, maar weinig want er zit een dikke pit in. Die pluk ik er onderweg nog meer. We komen aan bij een hutje met een mannetje die kokosnoten heeft en nog wat souvenirs. We mogen de dikke, harde kokos proeven van de verkleurde gerijpte bruine kokosnoot. Die kokos kennen we van thuis en daar maken ze de kokosmelk van om mee te koken. Daarna proeven we de melk (water) van de jongere groene kokosnoot, dat heel goed is voor je nieren. Het vlees is heel dun en zacht. Hier maken ze ook pina colada mee. We lopen verder langs het pad van de kleinste kikkertjes van de wereld, die alleen hier voorkomen. Een jongen vangt ze voor ons om later te laten zien, want wij vinden die nooit zelf. Er groeien aparte varens en bomen met grote bladeren, waar je op kan schrijven en lekker mee kan wapperen als waaier, heerlijk, want we zweten weer als otters. Bomen met stekels, mimosa, mooie kleine paarse orchideeën en planten op de grond met paarse bloemetjes. De blaadjes kan je koken met water en drinken tegen buik- en ingewand-problemen, maar daar zijn nog meer blaadjes en wortels goed voor. En voor de huidproblemen is er ook van alles, onder andere natuurlijk de cacaoboter. We zijn op het hoogste punt met uitzicht op het dal en op zee en we zien aan de overkant het hutje in het tropisch woud waar we zojuist waren. We lopen voorzichtig (gladde harde grond) naar beneden. Benny hoort een vogeltje en hij zoekt dat geluid in z’n telefoon op en speelt het af om het vogeltje dichterbij te lokken en jawel hoor, daar zit hij zichtbaar op een tak. Veel te klein voor een foto, en hup, weg fladdert hij weer. Bij de Tocororo kan hij geen mannetjesvogels lokken, want die vormen levenslang een paar en de vrouwtjes zijn erg jaloers en hij wil geen echtscheidingen in het bos veroorzaken, haha. We komen aan bij een poel waar we kunnen afkoelen, en dat is nodig. Er is een hutje met de jongen van de kikkertjes, en hij heeft er 2 weten te vangen. Echt minuscuul zijn ze en ze springen zo weg uit z’n handen. Eentje weet ik op mijn blad te krijgen voor een betere foto. Hij verkoopt ook Coco-loco. Melk van de groene kokosnoot met wat rum, honing en limoen erin, mmmm. En nog wat souvenirs, waaronder armbandjes met paars-lila nootjes, eentje voor mij dus. We badderen wat en genieten van onze coctail. Dan is het tijd om weer aan te kleden en we steken over de stenen de rivier over om iets naar boven te lopen met uitzicht op de waterval beneden, waar we nu niet in mogen zwemmen omdat er een grote boom in vastzit en dat is te gevaarlijk helaas. Het is nu wachten op meer regen om de boom weggespoeld te krijgen en de waterval weer zwemklaar te hebben. De route moet dan wel anders, want er zit dan natuurlijk veel meer water in de rivier. Hij pakt ook ineens een slang, een mini-cobra en toont hem aan ons. We steken nog een paar keer de rivier over hogere stenen over totdat we bij een diepere oversteek komen. De schoenen moeten weer uit of we kunnen in de ossekar mee, maar daar is maar plek voor vier. Benny stapt in en wij ook maar gauw. Dat blijkt een hele goede keuze, want er volgen nog een stuk of vijf rivierdoorgangen en het is erg blubberig. We geven de drijver een tip en dat is dat en wachten op de rest die ons lopend met of zonder schoenen volgt. De Duitse jongen laat bij de allerlaatste oversteek zijn schoen in het water vallen, haha, wat een pech. En bij de poel had z’n vriendin hun handdoek al in het water laten vallen. Ach ja, het droogt ook zo weer. We komen weer terug op de plek waar we begonnen zijn en vlak ervoor verkoopt een vrouwtje allerlei lekkers. We hebben nog wel wat trek en kopen een kokoskoek met chocola, een kokoskoek met guave, een honingnootjes koek, een blikje limon limonade en ze heeft het sap van de vruchten van de boom met de roze bloemetjes (die er ook onder liggen). Dat proef ik ook even, lekker fris en smaakt naar peer. Ik krijg ook nog een cacaonoot mee. Het kost allemaal geen ene drol en is heerlijk. Hebben we meteen gegeten. De anderen kopen nog wat souvenirs en we stappen de bus in om de Fransen op te pikken en weer langs de mooie baaien naar Playa Maglita te gaan op de weg terug. Hier is het erg mooi en we nemen weer een duik om af te koelen. Na een uurtje moeten we verder en om half 6 staan we weer op het marktplein in Baracoa. Eerst douchen en dan terug om een Casa te boeken via internet. Gisteren probeerden we een hotel via Booking.com te boeken, maar dat ging niet. Op het plein klinkt echt véééél te harde muziek (zoals altijd hier) van de eettent. Dan gaan de kerkklokken luiden, tijd voor de mis. De muziek gaat uit en we horen ze zingen in de kerk, mooi. Daarna eten bij weer hetzelfde tentje als de andere dagen. Ik nog een keer Teti visjes in kokos voor de foto en natuurlijk omdat ze zo lekker zijn en Carlo nu de kreeft, mmmm. Nog even op het plein kijken voor de bevestiging van de Casa en nu klinkt er leuke dansmuziek bij een ander tentje. Het is er nog niet druk. Wij gaan naar bed. Morgen vroeg op.


Zo. 13 mei. Vannacht heeft het weer geregend. Even op de foto met José en koffie drinken en om 7 uur komt de oldtimer jeep collectivo voorrijden. De bagage met regenhoezen gaat bovenop. Wij mogen inderdaad voorin zitten, dat hadden we bedongen bij Sergio om vooruit te zitten. Achterin zijn bankjes tegenover elkaar en kan je niet eens naar buiten kijken. Wij wel, en met een leuk muziekje erbij. Dat zit prima. We gaan weer dezelfde kant op en rijden weer langs de baaien door naar het Humboldt park. Vandaag is het moederdag, en dat is te zien onderweg. Er lopen veel mensen langs de weg met bloemen op weg naar de begraafplaatsen en met taarten voor moederdag. Die taarten dragen ze gewoon open en bloot op hun hand, zodat we ze goed kunnen zien. Jet ziet er hier wel meer mensen zo mee lopen. Een taart hoort erbij als er iets te vieren valt. Na 2,5 uur komen we aan in Moa. Bah, wat is dit een vieze, stinkende industriestad. Ze winnen hier nikkel en de grond kleurt er helemaal rood van. Goed dat we hier geen nacht geboekt hebben. We moeten hier overstappen in een oldtimer vrachtwagentje collectivo. Ik moet eerst achterin, en dan toch maar voorin bij Carlo. Dat gaat goed in het begin, maar dan gaan we helemaal richting Holguin, dat was niet onze bedoeling. Volgens ons is er een kortere route, maar de rest moet allemaal in Holguin zijn. Het is wel een hele goede weg en de chauffeur heeft er flink de gang in en stopt niet onderweg. In 2,5 uur rijden we 177 km. Iedereen eruit en nieuwe mensen erin die wel naar Guardalavaca moeten. Hèhè, eindelijk even de beentjes strekken en een sigaretje. Pfffff wat een eind alles bij elkaar. We eten snel onze guave- en een pinda-koek. Er is hier niets te koop. Dan nog maar een slok lauw water uit onze fles. Nog 54 km. en we zijn er. Dat gaat vrij snel in ruim een half uur. Dan nog even zoeken waar we moeten zijn en hij brengt ons netjes tot aan onze Casa. Daar komt Litzandro al aangelopen, een dikke goedzak. Het is over een kwartiertje schoon zegt hij. We vragen of er iets te lunchen valt in de buurt. Nou, nee dus. Wel een kraampje op de hoek met drinken, en goedkoop. We drinken een paar blikjes leeg en eten nog wat tucjes van thuis meegenomen. We kunnen de kamer in boven hun woning. Heerlijk ruim met balkon en ligstoelen. Even installeren en dan mogen we zijn racefietsen gebruiken om naar Playa Esmeralda te komen. Dat is ong. 2 km. en we hoeven bijna niet te trappen op de heuvelige weg, ideaal. We gaan langs een paadje naar het strand en gaan snorkelen, maar er is alleen maar gras en wat zeeëgels. Er ligt wel koraal op het strand. Blijkt dat we het verkeerde strandje hebben gekozen maar het dreigt te gaan regenen dus we fietsen maar naar huis. We zijn ook hartstikke op. Naar huis hoeven we wéér niet veel te trappen, wonderlijke weg, die wil ik thuis ook wel. Nog wat bier inslaan bij het kraampje op de hoek, want Liso heeft alleen maar water en koffie voor ons. Douchen, wat kleren wassen en even achterover, oooh heerlijk bedje. Om half 7 komt hij met het eten naar boven, varkensfilet, heel erg gekruid met bananenchips en lekker veel groentes, dat gaat er wel in. Uitbuiken in de stoelen buiten op het balkon en uitgeput naar bed. Het bleef uiteindelijk bij een paar drupjes regen.


Ma. 14 mei. Ontbijt om half 8, wat kariger dan op andere plekken. Geen sap, geen fruit en geen kaas. Wel eitje en brood en boter en honing en heel veel lekkere koffie. De rest van de ochtend lekker effe lanterfanten. Rond 12 uur willen we weg, maar er mist een wiel uit de fiets. De band was blijkbaar lek en Liso is er mee weg. Dan maar even op bed liggen. Een uur later worden we wakker en de fiets is gemaakt. We fietsen richting Guardalavaca, nu moeten we wel trappen. We komen bij een Club/Resort Los Amigos en daar kunnen we Viazul tickets kopen om naar Las Tunas te reizen woensdag. Hij heeft geen computer, maar belt op en geeft ons een klein briefje met reserveringsnummer. De club ziet er wel heel goed uit. Het is een all-in geval met zwembad voor het strand en het is er redelijk druk met mensen (o.a. Russen). Kamer voor 80-100 CUC per nacht. Dan rijden we naar een verlaten strandje verderop en hebben we honger onderhand. Er is een klein lieflijk restaurantje langs de weg “la Uva” en we nemen de specialiteit van de kok: Sarzuela met schelpdieren, mmmm, goede keus. Dan op zoek naar Etecsa voor WIFI kaartjes, maar helaas, in het kleine dorp niet te vinden. We fietsen terug naar het strand en dat is geweldig mooi. Een DJ is zijn spullen aan het opbouwen. Lekker even dobberen in de zee en zonnen op het witte zand. De DJ begint en het is lekkere muziek, wel hard, maar te doen. Ik haal wat blikjes drinken bij de bar en wie doet ons wat. Dan begint het te druppen en moeten we even schuilen onder een parasol. Na 5 min. is het weer droog. We kleden om en fietsen terug, dat valt niet mee op vals plat, pfffff, niks meer gewend. Rond half 6 zijn we thuis. Ik ga bloggen en Carlo besluit om z’n spijkerbroek toch maar zelf te gaan wassen. Die kan hier goed drogen in de wind en de zon. We krijgen garnalen vanavond, weer flink gekruid en veel groentes en chips. Koffie na. Ik schrijf nog wat verder en dan is het al weer half 11, bedtijd. We slapen als rozen.


Di. 15 mei. Om 8 uur ontbijt en weer op de fiets naar Guardalavaca. Heerlijk luieren op het mooie strand en naar de waterfietsen/autootjes kijken. We nemen een snackje tussendoor en wat biertjes voor 1 CUC. Er is geen DJ maar de mensen hebben hier zelf allemaal een boxje bij met muziek en dat is ook gezellig. Een paar jongens staan wat dansstapjes te oefenen op het strand. We slapen een uurtje en verkleuren flink vandaag. Als het weer gaat spetteren, moeten we weer even schuilen bij het eettentje en we besluiten maar naar huis te gaan. We houden het verder droog gelukkig en we eten vanavond kip.


Wo. 16 mei. Om 6 uur op, want voor de bus naar Las Tunas moeten we om half 9 inchecken in Holguin. Onze Liso heeft een taxi geregeld naar Holguin, lekker makkelijk, anders moesten we met een paardenkar naar Guardalavaca en daar zelf naar een goedkope collectivo zoeken. Om kwart voor 8 staan we al bij de Viazul. We checken in en kunnen wachten in een koele ruimte. De bus vertrekt om half 10 en in Las Tunas nemen we een paard en wagen om naar het huis van Mirla’s moeder te komen. Rond 12 uur zijn we daar en mama en stiefpa staan al snel buiten om ons te verwelkomen. We mogen in Mirla’s kamer slapen, hartstikke fijn. Ze hebben een hele ruime woonkamer met schommelstoelen en een grote tuin met overdekte eet/zitruimte, heerlijk! We krijgen een bakkie Cuba koffie en moeders gaat aan de kook. Intussen komt ook Mirla’s broer Miguel aanschuiven, gezellig, en we kletsen wat. En wat lijkt Mirla ontzettend op haar moeder en op haar broer, erg grappig om te zien. Het eten is heerlijk, met kip en spek, mmmm, en wat zijn die tomaten hier toch vol van smaak. We buiken even uit in een schommelstoel bij de televisie (waar nota bene kunstschaatsen op staat, hihi) en gaan dan op pad om ons visum te laten verlengen voor nog eens 30 dagen. Miguel regelt voor ons een paard en wagen en legt de koetsier uit waar we naartoe moeten. We gaan eerst naar de bank om zegeltjes te kopen en we moeten 20 CUC pp afrekenen. Dat gaat vlot. Meteen nog maar wat geld wisselen. Dan op naar het gemeentehuis, maar die doen niet aan immigratie zeggen ze. We moeten verderop zijn langs de spoorlijn begrijp ik. De koetsier kijkt ook beduusd, maar rijdt verder en stopt bij een militaire post. Daar vraag ik of we daar terecht kunnen. Nee, we moeten naar de “Ferrocarril”, het treinstation. Weer een heel eind uit de koers, maar de koetsier brengt ons er al pruttelend naartoe. Aldaar zijn we meteen aan de beurt, dat is al fijn. Het meisje, dat ons nog een kind lijkt, bekijkt onze paspoorten en vraagt waar we nu slapen. Dan geef ik nog Guardalavaca op, want het moet een officieel “Casa” adres zijn. Ze gaat akkoord. Dan vraagt ze naar onze medische verzekering en gelukkig hebben we beide onze pasjes bij om te laten zien, dat is ook goed. Dan moet ik de zegeltjes overhandigen en ze zegt : het moet 25 CUC zijn, dus 5 CUC meer. Dus ik geef haar 10 CUC, maar neeeeeee, het moeten persé zegeltjes zijn. Dit is Cuba. De bank is tot 4 uur open zegt ze, en zij tot 5 uur. Das lekker dan, het is nu kwart voor 4, dat wordt krap. De koetsier zet de gang erin naar de bank, maar onderweg wordt het al 16.00 uur, en Cuba kennende is sluitingstijd ook echt zo. We zeggen hem om maar terug te keren naar huis en vragen of hij ons morgen weer kan rijden, maar dat kan hij niet beloven. We komen thuis aan en we willen nog wat internetten. Pa brengt ons naar de plek waar dat kan en daar is een mannetje die je op een ander WIFI-net 2,5 uur laat internetten voor 1 CUC, dus dat doen we. De apps komen binnen en we kunnen ze ook beantwoorden, maar verder is het internet zo traag als de neten. We nemen een paar foto's van flats die hier staan. Zo staan er in elk stadje van die flats waar ze in wonen. Soms zonder balkon, da's geen pretje lijkt ons. We hebben gezegd dat we om 6 uur thuis zouden zijn. Pa en ma zitten lekker te schommelen voor het huis aan de straatkant. Wij gaan erbij zitten en nemen een biertje dat we net meegenomen hebben, ook voor hun, maar ze willen vandaag niet. We kletsen een beetje, maar dat valt niet mee, omdat ons Spaans toch nog steeds niet zo goed blijkt te zijn. Het gaat regenen. We krijgen als avondeten nog lekkere vermicellisoep en een tortilla (omelet) met wat kip en rijst. Prima in orde. We kijken nog even met hun mee naar een soap op televisie en gaan om half 11 slapen.


Do. 17 mei. Ontbijt, een soort stokbrood met kaas en koffie en we gaan nog een keer het rondje doen om zegels en de verlenging van ons visum te krijgen. Miguel is uit de nacht/slaapdienst ook weer bij moeders aangekomen en hij gaat nu gezellig met ons mee. De bank gaat weer vlot, maar bij het meisje voor de stempel moeten we eerst een kwartier wachten en dan moet alles weer helemaal opnieuw doorgenomen worden. Een collega mevrouw wordt boos op ons, omdat we niet netjes gekleed zijn. Carlo moet mouwen aan en een pantalon beveelt ze. Ik zeg sorry en ze gaat gelukkig naar buiten om Miguel de stuipen op het lijf te jagen, maar dat lukt natuurlijk niet, want die is hartstikke relaxed. Hij antwoord haar ook gewoon dat hij uit Guardavaca komt (vanwege het vereiste officiële slaapadres). Goed zo. Nadat het meisje 2x een lang verhaal heeft geschreven en de zegels met lijm heeft geplakt op een of ander eigen formulier, krijgen we dan eindelijk de gewenste visum zegel op de achterkant van ons visum, met een einddatum van 19 juni, joepie. Nu laten we ons met de koets bij het centrum afzetten. Aldaar blijkt Las Tunas een heel leuk en netjes onderhouden stadje te zijn met leuke pleintjes en terrasjes en een mooie winkelstraat met leuke schommelbanken en mooie gebouwen. We lopen een eindje rond en dan ga ik in de rij staan voor WIFI kaartjes bij het ETECSA kantoor. Na een kwartier in de brandende zon te staan wachten is de rij nog steeds zeven personen zoals in het begin en vind ik het welletjes. We hebben nog voor 3 uur WIFI, dus vooruit maar. Dan maar later ergens anders kopen. We gaan wat drinken op een terras. Miguel groet bijna iedereen die hij ziet onderweg. Ze kennen hem allemaal. We lopen nog wat en proberen Mirla te bellen via de whatsapp, maar ze neemt niet op. We gaan lunchen in een restaurant waar Miguel graag eet. Het ziet er leuk uit en ze hebben prima eten daar. We lopen later langs het busstation en vragen daar wat een collectivo moet kosten naar Santa Maria, want daar gaat geen bus naartoe. Hier staan een hoop van die vrachtauto-bussen die we al veel hebben gezien. Ze noemen dit dan ook een camion. Hier hebben we zelf nog niet mee gereisd. Er zijn allerlei varianten op deze camions. We lopen daarna richting huis en pakken voor het laatste stuk nog paard en wagen naar het plein vlakbij huis om daar bij een ETECSA dependance WIFI kaartjes te kopen en om bij een van de tienda’s daar rode wijn of chocola voor moeders te scoren, maar tevergeefs. Dan nog maar wat biertjes en fris meenemen. Het was een leuk rondje Las Tunas met Miguel als gids. Eenmaal thuis gaat Miguel naar zijn vrouw en kinderen en wij gaan weer even internetten via de normale WIFI nu. We zoeken naar onderdak in Santa Maria, maar leggen nog niets vast. Eenmaal thuis gaan we weer in de schommelstoelen zitten, totdat het gaat stortregenen. Avondeten is kip met rijst en lekkere salade. We zitten nog te dubben en te overwegen waar we naartoe gaan morgen, omdat het allemaal zo moeilijk te regelen valt en zo vaag is waar je dan terechtkomt. De casa’s zijn daar ook best prijzig en het is al 2 dagen niet al te best weer hier. We besluiten om de plannen te wijzigen en om te proberen meteen door te gaan naar Santa Clara (ca. zeven uur met de Viazul) als er nog plek is in de bus. Vanuit daar kan je dan naar Cayo Santa Lucia. Als de bus volgeboekt is kunnen we alsnog besluiten een collectivo zien te krijgen naar Santa Maria. Nog even samen TV kijken en naar bed.


Vrij. 18 mei. Het is nog steeds regenachtig. Vroeg op en om 7 uur met paard en wagen naar de Viazul. Eerst nog lekker kopje koffie van mama en afscheid nemen en bedanken. Miguel zien we nu helaas niet meer. Bij de Viazul blijkt dat we meekunnen met de bus naar Santa Clara zoals gepland. We checken meteen in en hebben nu nog tijd zat om een kopje koffie te doen en wat broodjes bij de bakker ertegenover te kopen voor nu en voor onderweg. We betalen in Peso en alles bij elkaar is het nog geen 2 CUC. Dan komt de bus en we vertrekken rond half 10. We hebben plek zat en kunnen apart gaan zitten. Bij elke stopplek mogen we er even uit, ook in Camaguey, Ciego de Avila, en Sancti Spiritus (een stadje dat momenteel ondergelopen is door de vele regen op maandag 28 mei) en we mogen lunchen bij dezelfde plek bij Gaspar als een week of 2 geleden. Dus tosti met koffie, lekker. Het blijft regenachtig onderweg maar wel mooi en heel groen. We komen rond 5 uur aan in Santa Clara en willen op de WIFI gaan kijken om te boeken, maar er is hier helemaal geen WIFI op het busstation. Een jonge man komt ons vragen of we onderdak willen en een taxi chauffeur biedt zich ook al aan. We vragen wat het moet kosten, dingen nog even af en gaan akkoord. Bij het loket moet ik nog even weten hoeveel de bus is naar Cayo Santa Lucia. Ik kan al niet meer boeken nu, maar de man zegt dat er plek zat is morgen. We gaan met de jonge man (Dyane) en de chauffeur mee en vragen of hij even langs het standbeeld van Ché wil rijden. Dat wil hij en we stappen even uit voor de foto’s. Het mausoleum en museum is nu gesloten. We rijden door naar Hostal Caribe van Dyane en we bestellen onze chauffeur alvast voor morgen terug naar de Viazul. Hij rijdt in een lada, zo’n oud wit politieautootje net zoals in de Louis de Funès films en als hij ergens stopt, gaat de sirene vanzelf af, haha. We maken kennis met Dyane’s vrouw en zoontje. Het is een door hemzelf helemaal verbouwde Casa, vrij modern en leuk met binnenplaatsje met vogeltjes. De kamer is wat klein met 2 eenpersoonsbedjes, maar het ziet er verder prima uit. We kunnen daar om 8 uur dineren voor 5 CUC (geen geld) en dat willen we. We drinken een biertje en gaan dan nog snel even het stadje in om te internetten. Het ziet er hier ook heel gezellig uit met een mooi plein en zelfs een “boulevard” winkelstraat. Ze rijden alleen als gekken zo hard hier. Al die eenrichtings- en voorrangswegen, dan kun je dat krijgen. Ze rijden je gewoon van de sokken als je op straat loopt. Alle voetgangers moeten op de stoep vinden ze in Cuba, ze gaan echt niet om je heen rijden of vaart minderen. Het lijkt er soms eerder op dat ze echt raak willen rijden. En dan loop je op de stoep en dan komen Cubanen gewoon recht op je aflopen, alsof jij door ze heen kunt lopen of opzij moet. Nou deden wij dat altijd, maar hier zijn we ermee gestopt, omdat het ook gewoon gevaarlijk is om op de weg te lopen, en ze kunnen de rambam krijgen. Zij kunnen ook opzij. Het is soms zelfs zo gek dat de Cubanen gewoon tegen elkaar op botsen omdat ze elkaar niet uit de weg willen gaan, belachelijk is dat. Terwijl het verder als je ze eenmaal ontmoet eigenlijk zo’n vriendelijk en bescheiden volk is. Maar op straat hebben ze hun eigen wereldje lijkt het wel. We krijgen via de whatsapp door dat er vlakbij Havana een ingehuurd Mexicaans vliegtuig is neergestort dat op weg was naar Holguin met tot nu meer dan 100 doden en 3 zwaargewonden. Oei, dat is ernstig zeg. Dan maar gauw het thuisfront geruststellen dat wij er in ieder geval niet in zaten. We komen net voor een bui weer terug thuis. De tafel staat al netjes gedekt en we krijgen reepjes geroosterd varkensvlees op z’n Cubaans, heerlijk van smaak met salade en rijst. Als toetje heeft hij keus uit drie smaken ijs. Wij nemen ananas, met echte stukjes erin en overheerlijk. De fabriek staat hier vlakbij zeggen ze. Ze verkopen het zelf ook in hun winkeltje verderop, waar ze ook snacks en ander drinken verkopen, maar dat loopt heel slecht. Ze denken erover om dat winkeltje te sluiten en dan zelf een huis te gaan huren om te gaan wonen en hun slaapkamer ook als Casa te gaan verhuren, dat verdient waarschijnlijk beter. Koffie na. Dan komen er beelden van het ongeluk op televisie en we kijken even mee. Heftig. We kletsen nog wat met hun, en ze geven ons wat tips voor Cayo Santa Lucia. Ze kunnen wat Engels allebei, dus dat praat wat makkelijker. Wat een leuk stel. En het is bedtijd.


Za. 19 mei. Ontbijt bij hun, en dat is ook picobello met sap, fruit, toast, boter, spiegelei, kaas, pindakaas en jam en koffie natuurlijk. We hebben besloten om niet meteen naar de Cayo te gaan, waar alleen maar dure hotels zijn, maar naar het volgens hun gezellige stadje Remedios ervoor. Naar de Cayo loopt een weg van 60 km over een dam. Met de chauffeur “Louis de Funès” hebben we een goede prijs onderhandeld ons helemaal te brengen. We komen nog langs het Tren Blindado monument voor een foto en hij zet ons na anderhalf uur af op het marktplein, zodat we kunnen zoeken op Air B&B voor een leuke Casa. Door de sirene weet iedereen dat we er zijn. Er komt al een “regelaar” een Casa aanbieden voor 20 CUC incl. ontbijt. We kijken nog even op internet, maar zien zo gauw niets beters. Dan komt de man van de Casa zelf en ik loop even mee om te kijken of het wat is en besluit om het te nemen. Het is een heel groot huis met 3 slaapkamers en achter een terrasje. Moeders runt de boel en vader zit in zijn schommelstoel voor het open raam lekker dement te wezen. We wachten even tot het schoongemaakt is en zetten dan onze spullen binnen en gaan terug naar het plein om verder te internetten. Moeizaam hier allemaal dat internetten, dat went maar slecht. Dit oogt inderdaad ook een leuk stadje, maar uitgestorven. We krijgen dorst en blijkt dat we op het terras ook nog bereik hebben en ik kan lekker op mijn gemak aan een tafeltje mijn foto’s uploaden op de blog. Op de pleintjes en in de parkjes zijn er als je geluk hebt wat bankjes waar je op kunt zitten en als je pech hebt alleen een muurtje hier en daar of nog niet eens dat. Dat uploaden gaat eerst als een tierelier, maar al snel steeds langzamer. We nemen een paar biertjes en wat tosti’s, maar door de vele foto’s en het trage internet lukt het helaas nog niet om het blog weg te krijgen vanmiddag. We kijken ook alvast naar onderdak terug in Santa Clara met een adres vlakbij de Viazul voor 10 Euro, je weet maar nooit. Na het terras gaan we op zoek naar het busstation om een collectivo te regelen voor morgen naar de Cayo en informeren voor de zekerheid ook nog even bij de Viazul voor de prijs en de tijd naar zowel de Cayo als terug naar Santa Clara en naar eventuele alternatieve bussen, maar die zijn er niet zeggen ze, wat een nurken hier zeg. We zien geen enkel iemand die ons een aanbieding kan doen voor een collectivo en het is hier ook beroerd weer en we verlangen steeds meer terug naar Varadero met zijn mooie strand en naar onze fijne Casa bij Armando. Het weerbericht daar is namelijk beter. We zetten de knop om en besluiten om de moeilijk regelbare noordelijke strandjes en het eilandgebeuren dan maar helemaal links te laten liggen. We gaan terug naar onze Casa en zijn net voor de bui binnen. We doen een siësta slaapje. Heerlijk. Als we wakker worden is het weer droog en gaan we naar het plein bij een hotel eten waarvan ik de kaart al had gezien. Ze hebben een overdekt super terras en het is daar heerlijk rustig en lekker eten voor weinig met leuke bediening. Carlo spaghetti met kreeft en ik een spies met zeevruchten in boter, heerlijk. Het blijft droog, maar dreigt de hele tijd wel. Thuis vraag ik het vrouwtje van de Casa wat vervoer naar Santa Clara moet kosten en ze gaat meteen bellen. Na enig weigeren en onderhandelen en heen en weer bellen komt ze later op onze deur aankloppen dat we voor onze prijs morgen opgehaald kunnen worden om 8 uur met een collectivo. Prima. ’s-Nachts regent het wel.


Zo 20 mei. Pinksterzondag en heerlijk weer in Holland. Leuk voor iedereen daar. Wij krijgen een karig ontbijtje, vergeleken met andere Casa’s, maar voor het reizen wel prima. Om 8 uur komt een geweldig mooie blauw met witte Chevrolet voorrijden waar we in mee mogen met z’n tweeën. Samen riant achterin, gezellig. Het is nog steeds regenachtig en weer super groen onderweg. We geven het adres op van Hostal Lisedy vlakbij de Viazul om te kijken of het wat is en of we daar terecht kunnen. We rijden Santa Clara binnen en komen toevallig langs Hostal Caribe van gisternacht. We laten de chauffeur even stoppen, want Carlo had de sleutel nog op zak kwamen we gisteravond achter. Carlo gaat hem meteen afgeven bij Dyane, dat scheelt weer een loopje, want we waren al van plan om de sleutel even terug te gaan brengen. Na enig zoeken vinden we Hostal Lisedy en we kloppen de eigenaren waarschijnlijk wakker. Na een tijdje doen ze gelukkig open, aardige mensen en de bovenverdieping is vrij. We mogen even kijken en dat ziet er fantastisch uit (wel roze), lekker ruim met 2 terrassen en schommelstoelen. Ze moeten wel nog even schoonmaken, dus wij laten de bagage achter en gaan meteen naar Viazul om te boeken voor Varadero morgen. Het is nu droog en daar moeten we gebruik van maken. Onze gastheer legt ons even uit hoe we moeten lopen en dat klopt precies. Toch nog wel een eindje. We komen langs de dierentuin, waar we staand kunnen internetten en zien dan de Viazul. Ik ga bij de deur staan tot ik aan de beurt ben, maar intussen bieden ze een goede prijs aan met een collectivo. Carlo gaat even kijken met welke auto dat zou zijn. Een oranje oldtimer, okay, deal. We geven hem ons ophaaladres voor morgen 9 uur en dat is geregeld. Het is nog steeds droog op wat drupjes na, dus we lopen naar het Ché monument om het nog een keer op ons gemak te bekijken. Het museum laten we voor wat het is. We lopen dan door naar het centrum, want dat zag er gezellig uit de vorige keer, maar toen was het al avond. Nu is het heel levendig en wat terassen onder de portalen, leuk. We hebben de laptop weer bij, zodat ik verder kan met de blog foto’s uploaden. Op het terras even een koffietje drinken, maar daar helaas geen bereik, dus we moeten op een bankje op het plein. Dat gaat redelijk vlotjes, tussendoor nog even tapa’s eten en wat drinken op het terras tot ik op 30 foto’s na klaar ben en het gaat stortregenen. We moeten snel inpakken en schuilen en het ziet ernaar uit dat het niet meer gaat stoppen met regenen. Het wordt wel minder na zo’n 20 minuten en met de paraplu kunnen we droog naar huis komen een kwartier later. We gaan lekker naar boven waar een koelkast vol met drinken op ons wacht en nemen een lekkere warme douche. Even schommelen onder het afdak en een dutje doen op bed tot onze kreeft klaar is rond 8 uur. We moeten binnen eten i.v.m. de regen. Ze hebben er een feestje van gemaakt met een sausje, salade, rijst, verschillende soorten aardappel en fruit en nog een toetje na met koffie. Helemaal af. We zitten nog even onder het afdak en gaan naar bed.


Ma. 21 mei. Ontbijt dat ook helemaal af is. Heerlijk. Om 9 uur komt de collectivo, maar het is een wit klein autootje en er zitten al 2 mensen in. Dat gaat nooit passen denken we, maar toch propt hij onze grote en Carlo zijn kleine rugzak er nog bij in de kattebak. Het blijkt een Utrechts stelletje te zijn die naar Varadero gaan. De jongen komt gelukkig achterin zitten, want Carlo is veel breder en groter en nu passen we met z’n drieën redelijk op de achterbank. Het zou 2 tot 2,5 uur rijden zijn. Na 1,5 uur vragen we om te stoppen voor een plaspauze en dat doet hij bij een tankstation met een koffiebar erbij. Lekker even beentjes strekken en een sigaretje. We wisselen wat van plek om even anders te zitten en rijden weer door. Onderweg staan veel sinaasappelboompjes. Na een uur stoppen we nog even en dan rijden we Varadero binnen. Hij brengt ons eerst naar Boca en om 12 uur staan we voor de deur van onze eerste Casa terug. De hond Toby is thuis, maar het baasje niet. De hulp geeft ons de sleutel en een briefje waarop staat dat ie naar de kapper is. Als hij thuis komt biedt hij een mojito aan als welkomstdrankje, lekker. Dan moet hij om een verjaardagstaart voor z’n schoonmoeder, die is vandaag jarig. Wij gaan snel naar het parkje om onze oudste dochter te feliciteren, want die is ook jarig vandaag en gaan de foto’s verder uploaden. Dat gaat hier stukken sneller dan voorheen. Alleen al ik de blog wil verzenden geeft hij een interne fout. Er komt een stortbui en we moeten schuilen. We nemen wat kroketjes en wat drinken en dan is het weer droog en kan ik nog een keer proberen, maar nee, het lukt niet. Dan maar terug naar huis, wat kleren wassen, even douchen en liggend TV kijken en gaan eten. Vanwege de viering van moeders verjaardag kunnen we niet thuis eten. We gaan naar een visrestaurant en die hebben wel de heerlijkste kaassoep die ik ooit opheb. En een dikke varkenskotelet en Carlo garnalen, goed eten hier. Terug thuis krijgen we een stukje taart en een bakje koffie voor moeders verjaardag. Het gaat weer regenen en we gaan slapen.


Di. 22 mei. Ontbijt om half 8 lekker weer met alles erop en eraan. Het is bewolkt en lijkt steeds lichter te worden. We nemen weer de dubbele public bus, lijn 224 voor 2 pesos MN om kwart over 10 naar Varadero en aldaar zoeken we naar de WIFI plek en gaan daarna naar het strand. Het is half bewolkt, half blauw en het water is weer superblauw en heerlijk om in te zwemmen. Het waait harder dan de vorige keer en dat geeft wat golfjes. We zwemmen nog een keer, drogen op en gaan een hamburger en een hotdog eten. Daarna nemen we de bus naar huis. We krijgen een kopje koffie en ik ga weer wat bloggen buiten op ons terras, totdat Armando de tafel gaat dekken. We kunnen beter binnen eten zegt ie, want de vis trekt veel vliegen aan, dus dat doen we. Gister met de kroketjes werden we inderdaad al gek van de vliegen, niet normaal, terwijl we er ’s-avonds bij het restaurant geen een meer zagen. Bonensoep en een hele vis deze keer, lekker mals met salade, chips, rijst en een sapje erbij. Toetje en koffie na. Daarna TV kijken, een engelse serie en daarna een film. De TV hebben we nu pas ontdekt.


Wo. 23 mei. Ontbijt binnen, vanwege regenachtig weer. Het blijft bewolkt maar het is droog en we gaan weer met de bus naar Varadero naar het Viazul station om kaartjes naar Vinales te kopen voor vrijdag en WIFI kaartjes bij het ETECSA kantoortje. Hier hebben ze nu dus ook gewoon kaartjes voor 5 uur. We gaan nu de andere kant oplopen op zoek naar een leuk park waar Armando het eerder over had. We vinden wel een soort winkelcentrumpje waar je ook kan internetten. Het weer is hier beter als thuis en hoewel de zon niet echt schijnt is het toch lekker genoeg om even te zwemmen. We lopen achter het centrum zo het strand op tussen de bomen door. Wat een mooi doorkijkje! We nemen de bus van kwart over 3 terug en gaan douchen en TV kijken op bed tot Armando op de deur klopt en het eten klaar is om half 7. Weer maar binnen eten voor de vliegen. Vandaag bonensoep en garnaaltjes in knoflookboter, mmm. ’s-Avonds nog even kletsen met Armando en TV kijken.


Do. 24 mei. Ontbijt buiten, toch veel lekkerder en handiger. We gaan weer met de bus naar Varadero, nu helemaal naar het einde van de route. Daar stappen we uit en lopen dan terug en komen eindelijk langs het parkje met het Beatles restaurant erbij. Er is overdag niets te beleven, maar het ziet er wel leuk uit met een meertje en wat bruggetjes. We lopen terug naar het winkelcentrum en gaan ovedekt zitten, want het begint wat te druppen. We hebben de laptop bij en nu lukt het gelukkig wel om de blog eruit te krijgen, hèhè. Ik upload meteen de foto’s voor het nieuwe verhaal en dat gaat hier echt supersnel. We eten wat slappe frietjes en nemen wat drinken en dan is het al weer tijd voor de bus. Terug thuis krijgen we een bakje koffie en we kletsen samen wat met Armando. Hier heeft het de hele dag flink geregend. Alvast inpakken voor morgen en diner weer binnen, bonensoep en lekkere malse kip en een toetje met koffie. We krijgen wat presentjes van Armando als dank voor ons bezoek, wat lief. 2 koelkastpoppetjes en 2 armbandjes. We kletsen buiten nog wat en dan nog wat TV kijken en slapen.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek