Za. 30 Dec. We hebben besloten om oud- en nieuw door te brengen op Ometepe, een eiland in het grote Nicaragua meer met 2 vulkanen. Andere bestemmingen die leuk leken voor een feestje waren we al geweest en we wilden verderop om weer iets nieuws te zien. Vanaf het hotel worden we weggebracht naar het busstation vanwaar de bussen vertrekken naar Rivas. Zo, wat een gekkenhuis en een bende is het hier op dat busstation. Het is ook weer vlakbij een grote markt. Deze markt staat aangeschreven als extreem gevaarlijk met diefstal en oplichterij. We zien een Rivas bus, maar die zit al vol. We worden gewezen op een andere lege bus, die net aankomt, waar we in mogen als eerste. De rugzakken dragen ze gelukkig naar binnen achterin de bus en we gaan er voor de zekerheid maar bij zitten. Dan pakken ze ze weer op om toch beneden in het ruim te plaatsen, Hè, dan kunnen we ze niet meer in de gaten houden. Mee komt een mannetje bij ons om de bustickets van te kopen. Hij zegt 20. Ik denk, nou dat is een koopje, dus ik geef hem 20 Cordoba. Dan zegt ie: Neeeeee, USD 20 voor elk. Neeeeee, zeggen we, dan stappen we weer uit en we maken aanstalten. Dan kiest hij eieren voor z'n geld en vraagt om tien dollar totaal. Dat is dan voor de bus direct naar San Jorge zegt ie. Wij vinden het dubieus, maar betalen en wachten af. Onderweg stappen er nog zoveel mensen in dat ze moeten staan. Geen directe bus dus, maar de rugzakken komen in ieder geval netjes uit het ruim gelukkig. Vanuit Rivas moeten we nu zelf naar San Jorge met een taxi om naar de Ferry te komen, zoals we al dachten. Die prijs valt mee en de boot kost al helemaal geen drol voor een uur varen. Je kunt het eiland zo zien liggen, maar het is toch een eind en de Ferry vaart niet zo snel. De boot wordt helemaal volgepakt met mensen, voornamelijk toeristen en er gaan ook nog 3 auto's, een vrachtwagen en 2 motoren mee. Wij kunnen zitten op het bovendek en dit is een relaxed tochtje en droog ook vooral! Je ziet de vulkanen goed liggen en die ene komt steeds dichterbij. Eenmaal aan land moeten we wachten tot de auto’s eraf zijn, want onze rugzakken staan klem gereden. Dan kunnen we eraf en op zoek naar ons hostal. Even zoeken en vragen en ja hoor, het is inderdaad ca. 1 km lopen en te doen. Wat een leuk hostal met een homo als gastheer. Beetje nors en vreemd mannetje, maar gaandeweg ons verblijf wordt hij steeds aardiger en koopt zelfs een busje zwarte peper voor ons. Voorheen kregen we een los zakje met peper van hem. Peper is in Midden Amerika geen gebruikelijke specerij op tafel. Ze hebben hete saus en daar doen ze het mee, maar de saus hier is tabasco of een andere met een bijsmaak en op ei, salade, spaghetti en in soep is peper gewoon lekker. We betalen voor 4 nachten en hij showt ons onze kamer (1 van de 2). Wat een ruimte en netjes en schoon en een grote wc/douche en een leuk zitje buiten, dat betegeld is. Ja, hele goede keuze. We drinken een biertje bij hem in het restaurant. De ondergrond daar is gewoon aarde, maar heel vlak en netjes geveegd en elke dag nat gemaakt, zodat het niet gaat smoren en compact blijft. We gaan douchen en de was alvast bij elkaar zoeken, want dat is weer hoognodig en verder uitpakken. We gaan terug in het restaurant zitten en bestellen een bord spaghetti met kip, die is overheerlijk en mét een zakje peper, haha en varkensvlees, ook lekker. Zijn internet is normaal prima, maar hij werkt niet op dit moment. Hij wacht op een monteur. Da's dan weer jammer. We doen nog wat rustig aan en gaan tegen de avond het dorp in om te bekijken en voor wat boodschapjes en nog wat te eten en WIFI te zoeken. We lopen langs een kerkgebouw om de hoek waar een live-band aan het zingen is en best goed ook. Op het grote kerkplein is er wat te doen en we gaan kijken. Er zijn kinderen aan het optreden met volksdansen, daarna komen er ook ouderen optreden. De tribunes zitten goed vol met gezinnen uit het dorp. Leuk. De kinderen zijn aan het spelen op het plein, waar ook het een en ander aan kerstverlichting staat. Wij kijken er even naar en gaan daarna zitten bij een hoektentje en bestellen 2 glazen wijn en een lekker uitziende schotel. De wijn komt, maar de rest ….. We zien de ober ook niet meer naar buiten komen.... Ik ga na een halfuurtje maar eens informeren en blijkt dat ie het vergeten is. 10 minuten zegt ie. Dat wordt een half uur en we besluiten om het hier dan maar bij te laten. Dan maar nog wat koekjes en kaas die we thuis hebben (net gekocht). En naar bed. 's-nachts regent het.


Zo. 31 Dec. We bestellen meteen maar ontbijt bij ons mannetje, maar dat valt tegen. We kunnen wel zelf koffie pakken en die smaakt wel goed, we hebben zelf melkzakjes. Om het eiland te bereizen rijdt er een bus, maar die komt of die komt niet en doet er dan 1,5 uur om aan de andere kant van ons eiland te komen en dan moet je overstappen om in een uur naar het andere eiland te komen tot een dorp halverwege, verder gaat ie niet. De trekpleister van het zuidereiland is de waterval en die ligt dan nog 5 km verderop. De bus is dus niet echt een optie. Je kunt een motor huren (geen rijbewijs), een quad (60 dollar per dag) of een scooter (15 euro per dag). Wij besluiten om Bob en Annie de Rooy uit te gaan hangen op een scooter en het is wel lachen op zo’n ding, lekker langzaam, want je voelt elke drempel en elke regen-greppel en die zijn er toch wel redelijk wat onderweg. Soms kunnen we ook een stuk 70 rijden, maar dan waai je er bijna vanaf, dus dat is ook niks. En we kunnen stoppen voor foto’s waar we willen. Maar, met de scooter is het niet te doen op het zuider eiland zeggen ze bij de verhuur, die weg is te slecht. We zien wel. We gaan eerst naar de overkant van ons eiland om naar de weg naar het zuider eiland te komen. Eerst moeten we het vliegveld doorkruisen. De slagbomen staan gewoon open, want er landt hier hooguit 2 x per dag een vliegtuigje. Wel grappig. We zien het meer aan de rechterkant en de vulkaan Concepción aan de linkerkant, die zien we van andere kanten gaandeweg. Het is een nog aktieve super stratovulkaan van 1600 meter, steil omhoog. De top zit helaas in de wolken, verder is het warm en zonnig vandaag. We komen bij de kruising en slaan af naar het zuiden. Het is een smalle verbindingsweg tussen de 2 eilanden, waar je het meer aan beide zeiden kan zien. Links is de windkant en daar kan je kiten. Er lopen gewoon paarden los langs het strand, mooi. We komen langs Ojo de Agua, een natuurlijk zwembad waar we later nog naartoe willen. We rijden door naar Santa Cruz en slaan daar linksaf naar Balgüe en de andere vulkaan Maderas komt dichterbij. Ook een stratovulkaan, maar die loopt geleidelijker en is inaktief. We krijgen honger en gaan proberen nog een keer een ontbijtje te scoren bij een restaurant aan het meer dat we gezien hadden een stuk terug al voor Santa Cruz. Het is een chique bediening en ze serveren nog ontbijt om 11 uur. Hier in Nicaragua kun je op vele plaatsen de hele dag ontbijten, ideaal als je daar zin in hebt en dat hebben we. Het is lekker en we zitten half binnen, want je waait uit je T-shirt aan het meer. Er komt een vogel binnen gevlogen met een kuifje en een lange staart en mooie kleuren. Carlo krijgt hem op de foto. Wat een mooie. Hij vliegt weer naar buiten en ik probeer hem te volgen. Hij zit even verderop een paadje langs huizen aan vruchten in een boom te peuzelen. Prachtig is hij. Hij vliegt weer weg en ik volg hem weer, maar op de foto lukt niet helaas. We stappen op en gaan op weg terug naar ons eiland. Na 200 meter zien we mensen bij een boom staan en foto's nemen. Apen ! Het zijn de witschouder kapucijner aapjes (white faced monkey). Die hadden we al gezien in de dierentuin met echte (rimpelige) gezichtjes. Wat leuk hier gewoon langs de kant van de weg! We rijden op ons eiland nog even door naar Altegracia, een groter dorp, maar niet echt bijzonder en het is genoeg geweest voor vandaag, we rijden terug. Rond 3 uur zijn we bij de verhuur, maar die is hartstikke gesloten. Dan maar even naar huis en wat later inleveren. We nemen een biertje bij onze gastheer en de lekkere spaghetti, weer met een zakje peper. Om half 5 zijn ze er wel en we krijgen de borg retour. We gaan even om boodschapjes en lopen naar het restaurant van gisteren, dat is dicht. Blijkt dat de helft van de horeca gewoon gesloten is vandaag ?! Ze doen hier in dit land gewoon d’r eigen ding. De WIFI werkt wel, dus we kunnen mooi even naar huis appen en Videobellen, want om 17.00 uur bij ons is het al middernacht in Nederland. We gaan nog wat drinken en nog even naar huis en wat later eten om middernacht nog mee te kunnen maken. We komen terecht bij een pizzeria. De pizza is overheerlijk met zelf gekozen ingrediënten, maar het is redelijk aan de prijs als er nog BTW (15%) en propina (10% fooi) bijgerekend wordt. Dat is bij meer restaurants, maar bij sommigen zit de BTW al in en moet je de fooi zelf bepalen. We wandelen het dorp door op zoek naar wat vertier, maar verder dan een plaatselijke disco/bar waar de muziek elke avond zo hard staat dat je hem een straat verder kan horen komen we niet en die herrie hoeven we niet, dus we gaan gewoon maar naar bed dan. Om 12 uur gaan we wel even buiten kijken naar het vuurwerk, en dat blijkt toch wel de moeite. Ze hebben een aantal mooie pijlen zo’n 10 minuten lang. We hebben buren gekregen en wensen hen ook meteen gelukkig nieuwjaar en we gaan lekker slapen.


Ma. 1 jan. Lekker koffieleuten bij ons en koekjes met kaas, heerlijk. Het doet even een buitje. We zijn er nog niet uit wat we verder gaan doen. Toch naar San Carlos om de rivier San Juan te bevaren? Er was tot een maand geleden een ferry van Ometepe naar San Carlos, maar die is vanwege economische redenen uit de vaart genomen. Als je er nu heen wilt kun je vliegen (een hoop geld en weer vanuit Managua) of helemaal om het meer heen ook via Managua. En dan nog hoe kom je dan vanuit San Juan del Sur (aan het einde van de rivier San Juan) dan weer naar Costa Rica. Dat is allemaal erg onduidelijk en omslachtig. Costa Rica wel/niet meteen in en hoe en waar dan naartoe? We gaan wat drinken in het dorp, wat shakes bij een terras met een soort bar naar de straat toe, lekker gapen. Carlo struint internet verder af en ik kan mooi de blog bijwerken die immens achterloopt inmiddels, en af en toe meekijken met Carlo. ’s-Avonds gaan we het dorp weer in en komen terecht bij een andere pizzeria en nemen de aangeraden biefstuk die erg lekker is en een lasagne en naar bed.


Di. 2 jan. Wat gelanterfant en koffieleut, de was ingeleverd bij het baasje, die we ’s-middags alweer terugkrijgen. Gisteren zaten we leuk waar we de sapjes ophebben en die hadden lekker ontbijt op de kaart staan, dus daar lopen we naartoe. Helaas, wel open maar geen eten vandaag. Dan vinden we een tentje op een hoek dat we nog niet eerder open hebben gezien. Ze hebben een super ontbijt, maar wel stukken duurder. We gaan terug naar huis en boeken nog 2 nachten bij. De WIFI werkt weer, yeah. We moeten ons nog verder beraden en hier hebben we alle rust, het is een prima onderkomen en een leuk dorpje. We drinken biertjes bij ons thuis met de laptop en telefoon, nemen nog een spaghetti, deze keer met busje peper en nemen ’s-Avonds een pizza en salade bij hetzelfde tentje van gisteravond, ook lekker.


Wo. 3 jan. Ontbijten bij het leuke zitje, die nu wel serveren. En dan gaan we het toch proberen: helemaal naar de waterval rijden op een scooter. De scooter die we nu krijgen is al een betere dan de vorige. Daar rammelde alles aan. Deze is wat steviger lijkt het. We rijden zo hard als mogelijk naar het zuider eiland en slaan nu rechtsaf waar we de vorige keer linksaf gingen. De weg blijft nog even goed, maar dan wordt het onverhard en met steenslag wat hobbelig hier en daar. Het wordt alsmaar slechter en we zijn nog niet eens in Merida waar de bus komt. We twijfelen even om door te gaan, maar doen het toch. De weg is wat beter en we passeren Merida, zonder dat we het bijna merken, zo klein als het is. Dan wordt het serieus slecht en moet ik af en toe van de scooter af omdat we anders niet omhoog komen en/of de scooter anders met de standaard de vele stenen raakt. En ineens zien we het bord: La cascada de San Ramon, we zijn er! Er staat 1,5 uur voor om 3 km te klimmen naar de waterval (en 1,5 uur terug). We zijn op tijd dus Hup dan maar, daar zijn we tenslotte helemaal met moeite voor naar hier gekomen. We betalen de entree en beginnen de bestijging. Het is vals plat en gemeen. Het loopt niet echt fijn en gaat alsmaar steiler omhoog in een breed pad. We kijken achterom en het uitzicht over het meer is fenomenaal. De eerste km. zit erop. Poeh. Nog maar 2. De eerste 1,5 km is te berijden met een motor of auto, maar ja, die hebben we niet. Dat scheelt natuurlijk enorm. We komen langs de geparkeerde vehicles en dan wordt het paadje een echt paadje door het bos, met rotsen en stenen, wat leuker wandelen is, maar nog steeds alleen maar omhoog. Het is bijna niet te doen en ik twijfel of ik wel door wil lopen. Het is echt NIET leuk meer, maar Carlo wil ook niet alleen dus ik verman me en ga op lager tempo dan maar omhoog. Pffff en warm dat het ook nog eens is, volop zon vandaag. We komen 3 bemande paarden tegen die naar beneden krakkemikken, tis zonde die beesten. Wij moeten helemaal opzij aan staan op het smalle pad, om ze te laten passeren. En dan nog de paardenmest op het pad natuurlijk, erg fijn allemaal. Pfffffff. Het pad wordt meer klimmen en klauteren door de rivierbedding en avontuurlijk. Normaal hartstikke leuk, maar niet als je al 2,5 km. aan het stijgen bent. Carlo loopt vrolijk verder en heeft er minder moeite mee. We komen mensen tegen die zeggen, nog 20 minuten. Als we de waterval al horen zeggen mensen, you’re almost there. Nou, denk ik, hallelujah, duhuh! Ik stort meteen ter aarde denk ik en sta het komende uur niet meer op. Bekaf. Eenmaal bij de waterval gekomen, hadden we er meer van verwacht. Er is niet echt een lekkere zwemplek, meer een afspoelplek en de waterval glijdt langs de rots, niet vrij. Hij komt wel van heel hoog. Het is ook hartstikke druk met mensen. We zoeken een steen en ploffen even neer. Ik sta snel weer op om bij een stroompje mijn hoofd, hals en polsen nat te maken met het koel stromende water. Ik heb geen zin om bij die menigte te gaan staan en ik wil eigenlijk ook geen natte bikini. Ik had al koud zweet onderweg naar boven en heb weinig zin om verkouden te worden, ook al is het heet. Met het weer hier weet je het nooit, het kan zo weer gaan regenen en dan is het koud op de scooter terug. Ik plof weer op de steen en trek even mijn schoenen uit. Mijn plekje op m'n hier is weer open natuurlijk. We drinken wat en nemen nog een dextro. Onderweg had ik er ook al eentje genomen om zeker te zijn niet plat te gaan van de inspanning. Pffff, wat lekker, even zitten. Na een minuut of 10 besluiten we om maar weer naar beneden te gaan, want de scooter moet voor 17.00 uur ingeleverd worden en anders wordt het te krap. Naar beneden is eens stuk minder inspannend. Wel uitkijken met glibberen en te grote stappen maken, maar wel leuker en beter te doen. Na ruim een uur staan we weer beneden en vraag ik de helmen terug bij de entree. Ze hebben er goed op gepast. We beginnen de tocht weer naar huis met op en afstappen, maar nu gaat het stukken sneller. We weten nu waar we moeten rijden voor de minste schokken. Onderweg pakken we wat drinken en wat snickers voor de energie en we rijden weer verder. We zien de apen nu niet op de plek van de vorige keer. We rijden hard door naar huis en het blijft gelukkig droog. We leveren de scooter doodmoe in en krijgen na inspectie gelukkig de borg terug. Geen schade op het blote oog pfffff. Dat ding heeft toch wel rake klappen gehad onderweg. Snel naar huis en douchen en lekker spaghetti eten. De boel is versierd thuis en er hangen kadootjes in de bomen. Een jongen is jarig en wordt bezongen en hij mag de kadootjes uit de boom kiezen, haha, grappig. We blijven verder thuis. 's-nachts regent het pijpenstelen.


Do. 4 jan. We gaan bij een hotel ontbijten met zwembad, waar we daarna lekker willen relaxen. Het ontbijt is okay, maar er is geen WIFI bij het zwembad en het weer is eigenlijk ook niet zo super, dus we zijn er zo weer weg. Dan maar weer naar huis. We hakken de knoop door en boeken een huurauto in Costa Rica voor 11 dagen vanuit Liberia op 6 januari en inleveren in San José. We zien dan wel waar en hoe we gaan rijden We zullen beginnen in het noorden en de rest ook laten bepalen door het weer. Het weerbericht ziet er niet bepaald gunstig uit, maar ja, we willen het land (en vooral de dieren) toch gaan zien. We hebben 3 doelen : NP Rincon de la Vieja, de stranden op het schiereiland en Nationaal Park Corcovado. We kunnen nog besluiten om daarna onze eerste reis af te sluiten in Mexico (goedkope vlucht Cancun-Brussel) en kijken of San José-Cancun ook betaalbaar is en intussen kijken we ook naar goedkope vluchten van San José naar huis. We gaan ’s-avonds op tijd nu weer eten bij de allereerste tent die vandaag weer open is na 2 dagen sluiten. Toch nog een keer proberen. Anderen zijn nu weer gesloten. Dezelfde man bedient weer, en nu krijgen we wel eten en lekker ook. En naar huis en naar bed. Zalig.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek