Zo. 17 Dec. Ontbijtje en we hebben gisteren bij ons hostal een transfer geboekt naar Leon. Het meisje heeft deze alleen niet doorbesteld, dus gaat onze Indiër voor ons aan de slag. Om kwart over 9 staat hij voor de deur en de bagage kan netjes achterin liggen. Het is een busje met nog 2 oudere mannen en een meisje erin. Het meisje zetten we af bij Managua airport en de mannen verderop in een straat in Managua. Op naar Leon. Hij wist ons hostal wel te vinden en 2,5 uur na vertrek werden we daar ook netjes afgezet, weer een meevaller. De straat ziet er een beetje smoezelig en afgelegen uit, maar is vlakbij het centrum. We worden heel leuk ontvangen in ons hostal en hebben een super ruime kamer helemaal achterin, zo’n 50 meter lopen vanaf de voorkant, haha. Lekker rustig. Hier kunnen op ons gemak onze spullen alvast gaan splitsen, want we mogen straks naar Corn Island maar bagage van 15 kg. en 1 klein ding als handbagage meenemen in het vliegtuig. Ontbijt is inbegrepen met zelf koffie pakken en je mag de koelkast gebruiken. Heerlijk stekkie. We gaan de stad verkennen. De kathedraal is niet moeilijk te vinden, die hadden we al gezien onderweg hiernaartoe. De straten ernaartoe zijn vies en onverzorgd. De stoepen zijn vol met gaten en levensgevaarlijk. De kerk is helemaal wit geverfd en enorm van afmeting. Er is een groot plein voor, ook smoezelig, met wat verkoopkraampjes. We hebben trek en nemen plaats op het terras op de hoek met zicht op de kathedraal. Het is erg aan de prijs allemaal, weer duurder als in Granada, waar het voor het eerst redelijk geprijsd is hier. We nemen allebei een soepje met brood. Zin in. Het zit daar ook wel leuk. Vlak naast de reuzen pop (zie foto). We lopen wat straten door op zoek naar meer vertier en andere restaurants die er zouden moeten zijn, maar wij vinden ze niet. We kopen wat drinken en kaas en koekjes bij de supermarkt en gaan even terug naar het hostal. Er barst een enorme regenbui los als we daar zijn. Pffff, niet normaal zoals het eruit komt. ’s-Avonds gaan we weer maar eten bij dezelfde tent op de hoek bij de kathedraal. Nu is het plein echter helemaal verlicht met kerstverlichting en ziet het er best leuk uit eigenlijk. Het is hier om half 6 al schemerig als het bewolkt is. Het is druk met mensen op het plein. De kerk is inmiddels open en helemaal vol gezet met wit beklede stoelen, dus er gaat iets gebeuren?! Er is op het terras geen plaats, dus gaan we even binnen zitten, totdat er wel een tafeltje vrijkomt. Haha, yes, hebbes. Een groep jongetjes begint erop los te drummen dat het een lust is met in hun midden een van hen druk in het ronddraaiend in een 2 meter hoog vrouwen poppenkostuum net zoals de grote pop en een ander jongetje zit in een klein mannenkostuum. Wat een herrie voor de deur. Er staan ook 2 kerststallen verlicht aan de overkant, die ook nog ieder hun eigen muziek hebben. Om het half uur slaat de klok van de kathedraal. Het is een kakofonie van jewelste. Om 7 uur begint er een live-concert in de kathedraal met o.a. Avé maria en andere bekende liederen in een heel mooie uitvoering. Het klinkt heel goed uit de luidspeakers buiten de kerk en ze hebben zelfs een beeldscherm geplaatst. Heel bijzonder. Even later begint het groepje jongetjes gewoon weer opnieuw met hun kleine trommel optochtje. Dwars erdoorheen. Waarom niet ? Het is geen gehoor, maar wel grappig. Ze houden weer op. Wij hebben een schotel met typische Leon gerechtjes en het smaakt best met een glas wijn. Na het eten gaan we in de kathedraal een kijkje nemen, dat mag gewoon. In het middenstuk kijken we op de zangeres en de muzikanten en dirigent die optreden, en in de linkerflank zitten een hoop mensen op de witte stoelen naar een beeldscherm te kijken waarop ze de artiesten in close-up kunnen zien, maar niet live er vak naast. Apart. We pakken nog wat drinken mee van de supermarkt onderweg en gaan naar huis.


Ma. 18 Dec. Ontbijtje met spiegeleieren en veel koffie. Zelf had ik sinaasappelsap gekocht, lekker erbij weer eens. Het is hier nu helaas geen Mango seizoen (snik), en ook geen sinaasappelseizoen, dus vers sap ligt niet voor het oprapen en is dan ook duur en nog zuur ook. Dan maar uit een pakje. We doen rustig aan vandaag en we lopen een straat in vanaf de kathedraal de andere kant op. Daar komen we langs revolutie-panden en de hele straat en stoep is echt een ramp, zo slecht onderhouden. We lopen nog over en brug en wat daaronder ligt wil je echt niet ruiken en zien, zo smerig. We komen uit bij alweer een Guadelupe-kerk. Niet erg mooi en wat vervallen, zoals veel hier. Niet echt een stad om trots op te zijn als je het beter bekijkt. We lopen terug via een parallelweg, ook niet veel soeps. We gaan nog eens op zoek naar andere restaurantjes, want die moeten er toch zijn. En inderdaad, de vorige keer waren we niet ver genoeg doorgelopen blijkt nu. We vinden ze allemaal dankzij google maps. De eerste vonden we er het aantrekkelijkste eruit zien voor een lunch, ze hebben een speciale gerechtjes daarvoor. We kiezen een brochette en een bief jalapenos en het zit daar inderdaad heel relaxed in een mooie binnentuin. Die zie je veel in de koloniale panden, vaak ook hotels, door heel centraal Amerika, erg mooi ingericht vaak. Het smaakt super. Een goede keus en het zoeken waard.
Daarna besluiten we om naar het huis van de Revolución te gaan. We worden begeleid door een oude strijder die 3 schotwonden heeft opgelopen tijdens de strijd en hij vertelt het verhaal van Leon en de linkse vrijheidsstrijders tegen de marionetten van de U.S.A. enthousiast aan de hand van oude foto’s die daar staan tentoongesteld. Sandino is de grondlegger van de strijd voor het volk en staat nu nog in elke stad afgebeeld. Hij is in 1934 in opdracht van dictator Somozo vermoord. Die familie regeerde, (met enige korte tussenpozen van linkse victorie) aan de hand van Amerika tot 1979. Vanaf dat jaar is Nicaragua definitief bevrijd van de Amerikaanse hand. Het is nog steeds een van de armste landen ter wereld. De aardbeving van 1972 dendert nog steeds na in dit land. De kathedraal van Managua bijvoorbeeld staat er nog steeds zo bij als toen, geen geld voor beschikbaar. Er komen nog steeds geregeld aardbevingen voor in dit land, vooral bij Managua, dat op een aantal breuklijnen van de aardkorst ligt. Het verhaal is indrukwekkend en hij laat de bazooka zien die de Amerikanen gebruiken (van 5 kg. minder gewicht) en die van de Nica's. Ik moet hem even vasthouden en mag ermee op de foto. Hij laat de kogelgaten zien in het gebouw en leidt ons mee de trap op naar boven en dan nog een ladder op, waardoor we op het tinnen dak kunnen klimmen. Kijk, wat een uitzicht, zegt ie, terwijl hij mij elke keer de hand reikt om te volgen en niet door de gaten in het dak te zakken, pffff. Dit is onze mooie vrije stad Leon met de vulkanen in zicht, hij noemt ze allemaal op. We kunnen inderdaad ver kijken en dit bespaart ons de klim de kathedraal op, vanwaar je ook een mooi uitzicht zal hebben. We kijken nog even naar de muurschilderingen buiten het gebouw en lopen dan naar huis via een andere weg, waar wel een mooie kerk staat met rode verf. ’s-Avonds gaan weer een hapje eten bij het tentje op de hoek bij de kathedraal. We hebben geen zin om verder te lopen. 3 verschillende cheese burgertjes met wijn, heerlijk. De trommelaartjes met de pop komen ook weer langs. Op tijd naar bed.


Di. 19 Dec. Today is Vulcano Day !! Vlakbij Leon ligt een jonge vulkaan ontstaan in 1850 met de laatste uitbarsting in 1999. De hoogte is 700 meter en statistisch barst hij om de 15 jaar uit, dus hij is nu overtijd. Omdat de vulkaan zo jong is, is hij nog niet begroeit en de lava is pulver en hij is aan een kant supersteil, ideaal om er vanaf te boarden. We hebben de tour geboekt bij ons hostal en we stappen in de vrachtwagen die voor de deur staat. De Belgische Wendy uit Gent stapt daar ook bij ons in en die trekt de hele tour met ons op. Het is ca. 45 minuten rijden over onverharde weg met takken, dus uitkijken met de open vrachtwagen ! Dan even eruit om entree betalen voor het park, zoals gebruikelijk in dit land en door naar de voet van de vulkaan. Hier krijgen we een rugzak met overall, stofbril en handschoenen mee en natuurlijk het bord waarop we naar beneden moeten glijden. Dat bord kan mooi achter de rugzak geklemd worden om het gemakkelijker te kunnen dragen. Je kan het dragen ook uitbesteden voor USD 5,-- maar dat is niet nodig. En nu klimmen maar. Het is een leuk stenig pad naar boven en gaandeweg wordt de wind steviger en moet je je soms schrap zetten omdat het bord wind vangt en je dreigt om te vallen. Het is een half uur tot bij de recente krater van 1999. Even op adem komen allemaal. Ze willen allemaal daarin lopen om te kijken maar wij willen liever alvast nog het andere half uur op ons gemak verder naar boven lopen en de grote oudere krater bekijken. Dat mag van de gids en Wendy gaat met ons mee. We lopen nu echt over de kam van de vulkaan vol in de wind vanachter, dus we worden min of meer een beetje naar boven geblazen. Dat is meegenomen, want het is behoorlijk steil. Af en toe moeilijk om de balans te houden met dat windvangende bord op je rug. Op 3 kwart van de kam begint het nog harder te waaien, en regenen er bij. Het voelt heerlijk koel, want we raken behoorlijk verhit door de klim. Nu moeten we even tegen de berg aanleunen anders worden we eraf geblazen. Ja, de top, joehoe. Even kijken naar andere glijders die al gaan. Zooooo, wat is dat steil zeg! Angstig steil. En echt pikzwart. Maar als we zien glijen zien we dat de snelheid nogal meevalt. We gaan zonder bord een stukje zijwaarts over een andere kam op de vulkaan naar de oude krater, maar we kunnen niet echt over de rand kijken helaas. Wel een magnefiek uitzicht zeg!!! Wendy trekt een aantal fotookes van ons die ze later naar ons appt. Mooie zijn het, bedankt Wendy! Dan is de groep ook zover en mogen we onze overall aantrekken en ons naar een startpunt. Dan is de groep ook zover en mogen we onze overall aantrekken en ons naar een startpunt van een afdalingspadje te begeven. Rechts gaat rechtdoor, links begint met bochtjes, dus iedereen wil rechts, maar we moeten in twee groepen verdelen. Een meisje op links komt echter niet vooruit, dus uiteindelijk mogen we allemaal rechts, yeah. Carlo is dan al onderweg, joehoe. Halverwege zit de gids die iedereen filmt als ze aankomen en ook verder het 2e steilere stuk naar beneden gaan, erg leuk. De filmpjes kan je nog steeds bezichtigen op facebook “nicatime-nicaragua” op de datum 19 december. Ter herkenning : we dragen allebei een grijze zakdoek voor ons mond. Het ziet er niet echt spectaculair uit, maar om het te doen is fantastisch. We moeten onze benen recht houden en de schoenen op de grond naast het bord, anders ga je meteen al te snel en komen er brokken van. Dat willen we niet, dus we zijn braaf. Iedereen wil nog wel een keer naar beneden, maar niet naar boven, en dat hoort er ook bij helaas. Het is mooi geweest. We krijgen allemaal een banaantje en een sinaasappel, lekker even. Instappen in de truck en terug naar huis. Om 3 uur gaan we met dezelfde bus een tripje maken naar een strandje “Las Penitas”. Het is niet zo heet dat we willen zwemmen, dus we nemen wat biertjes en wat buffalo wings, lekker. We zien de zonsondergang en zijn eigenlijk blij als we weer naar huis kunnen. Het is niet echt lekker in die open wagen. Veel wind en al fris en wat iets te dronken en banale Amerikanen. Niet leuk. Eenmaal thuis gaan we meteen naar ons tentje op de hoek voor weer 3 hamburgertjes en rode wijn om Leon in stijl af te sluiten.


Wo. 20 Dec. Met een shuttle naar Managua airport. Dan op zoek naar ons naambordje, want we worden afgehaald door ons hotel, die hebben ook airport service. We zien onze naam al snel en het is een medewerker die ons meeneemt naar de auto en hup, we gaan. Het is toch wel een kwartiertje rijden en we zien langs de hele weg hele grote gekleurde bomen staan, die ’s-nachts waarschijnlijk verlicht zullen zijn. Even later zien we allemaal kersstallen langs de weg, zowel links als rechts. We tellen er wel 50 bij elkaar en een hoop met kamelen en al erin en ernaast, indrukwekkend. We slaan rechtsaf en dan komen we aan bij Don Carmelo, een leuk hotelletje met niet al te grote kamers, maar alles erop en eraan, maar het beloofde restaurant op de site blijken ze in het echt ook hier al niet te hebben, dan moeten we toch echt naar buiten. Nu willen we ook wel wat zien van Managua, dus even raad gevraagd bij de eigenaar en die kon ons prima helpen. Ook de airport service voor morgen meteen geregeld, want daar worden we opgehaald door Mario en Li-ja. Okay, taxi pakken naar de promenade bij het meer waar je lekker kan eten zei de eigenaar. Daar aangekomen stikt het van de eettentjes. En van nog meer kerstversieringen die we in het donker ook wel willen gaan zien. Wij kiezen een eettent waar het druk is en waar we aan de waterkant kunnen zitten en nemen een klein hapje. Erg lekker met een biertje. Daarna de boulevard helemaal afgelopen en er is ook een grote kartbaan, maar die is nog niet open. We horen een live bandje lekkere snelle “NICA”-muziek spelen en zien mensen staan dansen. Daar gaan we nog een paar biertjes drinken en nacho’s eten. Prachtig hoe de mensen zich hier uitleven, badend in het zweet, want het is gewoon boven de 30 graden, maar dat deert ze niks. Hele groepen komen hier speciaal om lekker te dansen en een biertje en hapje te doen. Heel gezellig. Terwijl we daar zitten komt er ineens een plensbui van jewelste, maar wij zitten toch droog. Het wordt schemerig en we gaan nog even terug om naar de kartbaan te kijken. Daar zijn ze inmiddels aan het rijden. Enorm die baan en mooie karts ook. Dan lopen we richten lichtjes. We zien een heel veld met ook weer alle figuren van de kerststal staan, inclusief kamelen, maar dan mega groot en met mooie lichtjes. En weer een grote kerstboom van een meter of 10. We kunnen gewoon het terrein op lopen. Verderop zien we nog meer lichtjes, dus we lopen die kant op en dan blijkt dat de weg met de kerststallen daar gewoon begint. Nou, fantastisch, want die zijn nu ook allemaal verlicht en met muziek. Je kijkt werkelijk je ogen uit zo groot en zo veel kerst, dat Guatemala-stad er helemaal bij wegvalt. We lopen ze allemaal af totdat we doodmoe zijn en bij de rotonde een taxi pakken om lekker te gaan slapen. Leuke ervaring deze hoofdstad van Nicaragua.


Do. 21 Dec. Met de shuttle naar het vliegveld en inchecken voor de vlucht om 11.00 uur naar Big Corn Island. Ze zegt er al meteen bij dat we 1,5 uur vertraging hebben. Op het stoepje zitten voor het vliegveld dan maar, net als alle anderen. Er staat ook een Nederlander te wachten waar we een praatje mee maken. Die heeft de Rio San Juan bevaren van San Carlos naar San Juan del Norte. 180 km lang en 13 uur lang varen, maar heel mooi onderweg en veel beesten. Een aanrader! Rond half 1 gaan we dan weer een propellor vliegtuigje in en vliegen maar! We zien de propellor vanuit onze stoelen en die staat ook op onze foto’s, haha grappig. In Bluefields maken we een tussenlanding voor uit- en instappers. We stijgen weer op en zien het eiland en het superblauwe water al liggen vanuit de lucht. Mooi. De bagage wordt met een kar binnengereden in de kleine ruimte en het is zo gepiept met het inwisselen van de bagagetickets. Er staat al weer iemand ons op te wachten, dit keer Leonardo, welke meteen de eigenaar is van ons onderkomen. We komen langs het Ferry haventje en onderweg neemt zijn broer het stuur over, want de auto is van hem. Het is overal wat smoezelig en we komen langs een olieopslag en de supermarkt. In het "dorpje" waar we uiteindelijk terechtkomen is het onverharde weg. Wat een gribus buurt lijkt het. We rijden een weggetje in, op de hoek naast ons zit een autogarage cq tv-reparateur enzomeer en verderop zijn nog allerlei hutjes. De straat is modderig. Het hutje ziet er daarentegen prima en schoon uit ! Leonardo is erg aardig en doet alles om het ons naar de zin te maken. Hij haalt tuinstoelen tevoorschijn en zet die voor ons hutje. En hij vraagt of we bij hun willen eten vanavond. Het menu is lobster en kost 3000, Gezien het dorpje zeggen we : Ja prima, en hij gaat op de fiets koude biertjes voor ons halen. Er is prima WIFI en het strand is 40 meter van de deur. Het is mooi weer dus we trekken de zwemkleren aan en gaan met stoel en bier naar het strand. Ik ga lekker zwemmen en bij het foto's maken lijkt het gewoon een paradijsje ! Blijkt dat we precies op de aanvliegroute zitten en we hebben ons strandje vanuit het vliegtuig gefotografeerd. Heerlijk. Lekker douchen, maar dan valt het licht ineens uit. Wij douchen met ons kopzaklampje en buitengekomen verteld hij ons dat de stroom in heel onze blok eruit is. Hij komt een peertje brengen die 8 uur licht geeft. Wat ideaal, wij wisten niet dat die bestonden. Gelukkig hebben de buren van de garage wel stroom en met behulp van een mannetje, wat graven en een snoer, hebben we na een halfuurtje weer stroom en zelfs de WIFI krijgt hij weer aan de gang. Buiten monteren ze een ronde TL, die goed licht geeft en we krijgen een tafel waar we onze stoelen aanzetten. Even later komt mevrouw de lobster brengen met knoflook gegrild, mmmmm met lekkere gallo pinto (deze keer), dat is rijst met bonen, en hier zit een lekker smaakje aan en een salade. Nou, die lusten we de hele week wel zo. Zij blijven bij ons zitten en we drinken nog een paar biertjes samen. Op tijd op bed.

Vrij. 22 Dec. Vroeg op en 's-ochtend een ontbijtje bij Leo en zijn vrouw. Superheerlijk. En Leo brengt ons zelf weer naar de Ferry. Die gaat om 9 uur.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek