Wo. 6 Dec. Okay, de bus in voor 7 uurtjes. Eerst de grens over bij Frontera Hidalgo en de bus uit voor de stempels in het paspoort en weer uitgangtax betalen natuurlijk. De bagage kon weer blijven zitten. De bus was super-delux en dubbeldekker. Wij zitten boven, beneden is een kleine VIP-ruimte met WIFI. Dat ging vlotjes dus en hij reed goed door over goede weg. Totdat we ineens stil komen te staan voor Mazatenango en er auto’s links en rechts van ons wel doorrijden. Wij vinden het maar raar. Af en toe kan hij een stukje rijden maar niet veel. Dan staat iedereen stil en komt het nieuws dat er verderop een ongeluk is gebeurd met 4 doden en de weg is gestremd. Na zo’n 2 uur doet de chauffeur de deur open, zodat er een paar mensen, waaronder ik natuurlijk, een sigaretje kunnen roken. Dat worden 3 sigaretjes, want de deur gaat niet meer open, de chauffeur is ook uit de bus, haha. Er komen al verkopers uit dorpjes in de buurt langs met water, nootjes en ijs en ze vinden gretig aftrek. Na nog 2 uur stil te hebben gestaan is de weg eindelijk weer vrij en kunnen we door. We zijn inmiddels al aan de 3e film in de bus begonnen. Onderweg zien we grijs-paarsige pluimen van bloeiende suikerrietplantages. Mooi gezicht. De route gaat nu via Escuintla zuidelijk langs de vulkanen die we vanaf Antigua en Atitlan van de andere kant gezien hadden, mooi. En de Fuego rookt weer hevig. Vlak voor Managua staan we natuurlijk meteen in de file, want het is nu al spitsuur. Rond 7 uur zijn we bij de bushalte, helemaal verlaten, behalve zo’n 3 taxi’s. Dus we nemen 1 van die taxi’s en laten het adres zien waar we naartoe moeten, vlakbij het vliegveld. Ja, dat is goed zegt de oudere man, voor een veel te hoge prijs, maar we hebben weinig keus. Dus we gaan op weg en hij vraagt bij een stoplicht nog even aan een collega waar ons adres eigenlijk precies is. Ja hoor, hebben wij weer dachten we. Hij leek het te begrijpen, dus we rijden over de grote wegen van Guatemala langs de prachtigste kerstverlichting die we ooit gezien hebben. Een kerstboom van zo’n 20 meter hoog die verschoot van kleur en een heel verlicht plein. Die boom hebben we uiteindelijk wel 3 keer gezien, want onze chauffeur had dus duidelijk niet begrepen waar we moeten zijn. Het adres is iets van straat 18 gekruist met 30 in een wijk, dus wij kunnen er op google ook geen chocola van maken. Na nog 3 x vragen onderweg wist hij het zei tie. Dus we rijden weer de hele weg terug, hij mompelt dat de prijs ook gaat veranderen nu, ik zeg “Nou, ik denk het nie” en op een gegeven moment zien we het bordje “airport” staan. Yeah, eindelijk wel in de richting in ieder geval. We rijden een beveiligde wijk in waar hij zijn pasje moet laten zien en moet zeggen waar hij moet zijn, dan mag hij doorrijden. Hij vergeet bijna z’n pasje mee te nemen en eindelijk om 8 uur komen we dan toch aan bij ons hotel. Hehe. Na zo’n nacht ook nog een dag om snel te vergeten. In het hotel zijn ze heel vriendelijk en behulpzaam. Er zou een restaurant bij zijn, dat hebben we expres geboekt, zodat we de “gevaarlijke” stad niet persé zouden in hoeven. Restaurant hebben ze niet, maar wel een bestelservice met keuze uit 3 take-aways. Ook goed, dus noodles en groente besteld en bij het hotel een biertje gekocht. De kamer is prima en beneden kunnen we zitten en roken en later ook ons eten opeten. Dat komt na zo’n 3 kwartier. Nou dat gaat er wel in. Nog een biertje en naar bed dan maar. Even TV kijken maar de slaap komt al snel na de lange dag.

Do. 7 Dec. Omdat Guatemala zo’n onveilige stad is vandaag dierentuindag. Eerst ontbijten, zelfbediening, dat zit erbij in. Maar een ei is niet inbegrepen, dat is dan 4 US Dollar per persoon ?! Vreemde prijs, maar al la. Even gevraagd of we hier kunnen printen en dat kan voor de vliegticket. Een airportservice hebben ze ook en we bestellen die alvast voor de volgende ochtend om 8 uur. We vragen of we veilig kunnen lopen en dat kan zeggen ze, dus dat doen we. Het is alleen maar 1 route en die is langs een grote weg zonder stoep. We lopen toch. De route gaat pal langs het vliegveld, en dat is wel leuk om te zien. We komen bij de Aurora Zoo en kopen een kaartje. Heel erg mooi aangelegd en veel dieren die wakker zijn gelukkig. Sommige nog niet op de heenweg, maar als we er terug nog eens langs lopen wel. Een aparte vogeltuin hebben ze. Tussendoor eten we een heerlijke hamburger, wat kan dat toch ook lekker zijn zeg. Zo zien we toch nog wat wilde dieren die hier leven, zoals kleine poema’s, een grote poema, een zwarte jaguar, ochelots (midddelgrote tijgerpoezen, heel mooi), een groter knaagdier, coyotes, schildpadden en heel veel apen (spider monkey met gezichtjes zien we nu van dichtbij), maar ook een otter, zebra’s, nijlpaarden, olifanten, giraffes, grijze wolven, een grote zwarte beer, pinguins, leeuwen, siberische tijgers, chimpansees, japanse aapjes en pauwen hebben ze. En er groeien mooie paarse orchideën andere mooie bloemen en bomen. Af en toe komt er een opstijgend vliegtuig vlak over vliegen, best raar zicht. Mooie wandeling en mooie beesten allemaal. Buiten bij de dierentuin nemen we een taxi terug en we bestellen nu een pizza om te komen brengen. Onze was is intussen ook gedaan vandaag, heerlijk schone kleren

Vrij. 8 Dec. We worden naar het vliegveld gebracht met een luxe grote wagen van en door de eigenaar en vinden al gauw de incheckbalie. Dat gaat snel en grote rugzakken worden ook ingecheckt. Dat was nog een sport om aan de max. kilo’s te komen, maar het is gelukt. Nu nog even geld wisselen en door de douane en de x-ray. Daar moet ik m’n aansteker inleveren, dat mag hier niet blijkbaar. Onze gate is toch nog een eindje lopen, ook al is het vliegveld niet zo groot. Daar zitten hele sportteams van Guatemala, bij navraag de heren en dames volleybal die naar de Central American Games gaan gedurende een week in Managua, ook toevallig. Het propeller vliegtuig is niet zo heel groot. Iets van 20 rijen 2 bij 2. Het zit ruim en vliegt prima. In 1,5 uur zijn we er, we krijgen wel drinken en een ontbijtje aan boord, wat een luxe. Onderweg zien we El Salvador met al z’n vulkanen en kratermeren, mooi en veel delta’s aan de kust, ook in het noorden van Nicaragua. We kunnen de zee zien, want we zitten rechts. Mooi. Dan komt Managua in zicht, een grote stad vanuit de lucht. Eenmaal geland komen de koffers meteen achter ons aan. Dat is het voordeel van zo’n kleine vlucht en buiten in- en uitstappen. Nummertje inleveren en hier met die rugzakken. Nu op zoek naar Budget autoverhuur, waar Mario en Li-ja het busje moeten ophalen, maar dan zien we Li-ja al buiten staan, druk zwaaiend haha. Dat is mooi. We begroeten elkaar en Mario staat even verderop al bij hun busje te wachten. Zij zijn gisteren in Managua aangekomen en hebben hier een nachtje geslapen. Even kletsen en gas erop met dat ding. Welke kant op maakt niet uit, want je kunt links en rechtsom naar Masaya en dan Nindiri, een dorpje vlakbij, waar Li-ja het eerste huisje heeft geboekt voor onderdak, vlakbij een vulkaan die je kan bezichtigen. Onderweg is het sprookjesachtig groen en lieflijk langs de weg. Er groeit heel kort gras op de bermen en er staan aparte bomen. We zien grote trucks met opleggers, maar ook tuk-tuks en paard en wagen en zelfs ossekarren rijden hier nog rond. Veel paarden staan vast langs de kant te grazen en ranches met koeien. En ontzettend veel loslopende honden die ook zomaar de weg oversteken. Het is dus geen snelweg en we kunnen alles mooi bewonderen. Vulkanen komen ook in beeld. Mooie natuur in eerste instantie. De plaatsen Masaya en Nindiri hebben we zo gevonden, maar nu het huisje nog, dat moet hier ergens langs de weg liggen. Ineens ziet Li-ja een piepklein naambordje “Villa Lourdes” langs de weg van ons huisje, maar we zijn er al voorbij en het is een vierbaansweg. We moeten een eind doorrijden voor we terug kunnen draaien. Dan weer er voorbij en weer terugdraaien en dan kunnen we de poort inrijden. Wat een leuk huisje, met 2 slaapkamers en een keukentje en met zwembad. Dik in orde. Er is geen restaurant, maar wel eentje terug langs de weg. Die hadden we inderdaad al gezien, dus we lopen er naartoe, want we hebben wel honger inmiddels. Het is een simpel ding, maar het smaakt prima, behalve mijn bestelling. Ik kreeg de ingewanden van de kip. Het gerecht had zo’n leuke naam, hihi. Ik kreeg Carlo z’n kipstukjes en die bestelde nog een bord frietjes. Dan moeten we boodschappen doen voor het ontbijt morgen en wat drinken voor de hele week. Wanneer we weer bij de poort naar ons huisje komen is tie dicht. En er komt ook niemand als we roepen en toeteren. Dan besluit Li-ja om de vrouw des huizes te bellen en met succes. Een meisje komt de poort open doen en zegt meteen dat we de kleine poort wel open moeten laten als we weggaan !? Okay dan, we zijn weer binnen. Snel spullen binnen leggen en op weg naar de Masaya vulkaan die je ’s-avonds het beste kan bezichtigen. We rijden die richting op en zien een bordje waar de ingang is. Eenmaal erin komen we voor een slagboom. Overdag is het USD 3,-- entree en na 17.30 uur USD 10,-- pp. Dat had de mevrouw van het huisje ons al verteld. We zijn er om kwart voor 5 en zo te merken gaat de slagboom niet eerder open dan half 6. We besluiten een ander pad in te gaan om te proberen zo verder te komen. Die mogelijkheid had de mevrouw ook verteld. Eenmaal daar blijkt de pad onverhard en nogal stenig en hobbelig en soms wat steil. We rijden er een stuk in en we denken een aap te zien in een boom, maar dat blijkt bij nader inzien een termietenbal te zijn, haha. Even verderop moeten we constateren dat de pad onbegaanbaar is voor onze “Mario-mobiel”. Het is een fijn ruim busje van binnen, maar met kleine wieltjes en niet zo heel veel PK en geen 4-wheel drive, dus we draaien om. Weer bij de ingang aangekomen staat er al een rij met auto’s. Voor de slagboom kunnen maar zo’n 5 auto’s staan en wij moeten dus oversteken en de auto draaien om achter in de rij plaats te nemen. De rij staat gewoon langs de weg, waar de auto’s langs sjezen, levensgevaarlijk. Daar is niet over nagedacht hier. De rij wordt langer en langer en pas rond kwart over 6 komt er beweging in de stoet. Gelukkig verkopen ze ook hier bier langs de kant, zodat we nog wat te drinken hebben tijdens het wachten. Elke auto moet naam en paspoortnummer opgeven en betalen en pas dan gaat de slagboom open, één voor één. Hehe, we kunnen naar boven rijden. Het is inmiddels al pikkedonker, terwijl het nog zo’n mooie zonsondergang was met een mooie rode gloed. Dat was daarboven ook mooie geweest, maar ja. Met groot licht op rijden we zo’n 5 minuten wanneer er weer een rij auto’s stil staat. Hier blijkt een “museum” te zijn en worden we opgehouden, omdat er niet teveel auto’s tegelijk boven mogen staan. Wij begrijpen dat 10 minuten de max. is. Nou, dan mogen we verder naar boven met zo’n 5 auto’s tegelijk. Parkeren en in de donkerte naar het muurtje waaroverheen je echt in de mond van de vulkaan kan kijken. Wooooow, dit is echt een adembenemend zicht. Dat dit mogelijk is! Recht in moeder aarde, de rode lava (magma) al pruttelend en stomend daar vanbinnen. De rook waait precies de andere kant op, zodat we goed zicht hebben en geen sulfer lucht. Normaal heb je daar blijkbaar wel last van en vandaar ook de max. 10 minuten. Wat een wonderlijk schouwspel is dit zeg! Once in a lifetime. We genieten ruime tijd van dit natuurverschijnsel en dan rijden we weer naar beneden en besluiten om langs het meer vlakbij te gaan eten. De muziek staat zo hard dat we vragen of het iets zachter kan. We moeten aan de andere kant gaan zitten dan zeggen ze. Okay dan. Het meer is onzichtbaar in de donkerte, maar het zit daar wel lekker en smaakt goed. Mario z’n kip is alleen koud. De poort wordt deze keer opengedaan door een wazige, die daarna bij ons huisje komt staan en nog iets vraagt aan Mario. We gaan naar binnen en als de wazige is verdwenen nemen we buiten nog een afzakkertje of 2, 3. We hebben een hoop bij te kletsen. Gezellig. We hebben bier en Ron “Flor de Caña” met sinaasappelsap. Die is eigenlijk bedoeld voor bij het ontbijt, maar wordt vanavond al ver genuttigd.

Za. 9 Dec. Ontbijt : eieren met spek, jummie. Ik heb een vreselijke kater van die rottige NICA-rum, maar na de koffie en de eieren gaat het weer wel. Pfffff. De rest gaat even zwemmen in het mooie bad en dan is het inpakken en wegwezen op naar de strandjes aan de Pacific. We hebben niets geboekt, dus we kijken wel waar we uitkomen. Bij Los Campos gaan we van de “gele” weg op de kaart een “witte” weg op richting Diriamba. We komen over een brug vlakbij Jinotepe. In de rivier zijn mensen kleren aan het wassen, aan het zwemmen en spelen en er worden auto’s gewassen. We moeten zelf ook wat plasjes door, maar dat gaat best met het kuikentje. Bij Diriamba komen we aan de zee en we drinken wat bij hotel Casino in Casares. We willen nog verderop en nemen de weg verder langs de kust gaan richting Popoyo. Onderweg groeten de mensen vriendelijk, maar kijken wel bedenkelijk naar ons en onze auto. Wij rijden vrolijk door tot we bij een steile onverharde weg komen die niet echt door lijkt te lopen. We rijden een stukje terug vragen aan een man in de buurt of we zo verder kunnen langs de kust, en hij schud heftig NEE. Dan maar weer terug. We zagen al een restaurant onderweg in Huehuete waar het flink druk was en besluiten daar even te stoppen voor een lunch. Mmmmmm, ze hebben kreeft, en lekker ook ! Mario z’n kip is weer koud helaas. Het bier is zo koud dat Carlo zelfs een bevroren Toña krijgt. Het mannetje rende al zwetend de benen uit z’n lijf. De lokalen hebben natuurlijk weekend en zijn ook een dagje naar zee. Waar dan is ons een raadsel, maar het zal wel. Het is een aangename stop. Ja, wat nu ? Het hotel in Diriamba zag er netjes uit, dus we besluiten terug daarheen te rijden en te overnachten. Een vrouw zegt dat het vol is, maar het hotel hiernaast heeft nog kamers. Mooie kamers en een groot terras met uitzicht op zee. De vrouwen zijn gecharmeerd van de Fransman die we als eigenaar bestempelen. We nemen een heerlijke duik tijdens een mooie zonsondergang. Lekkere golven, wel zwart zand. Na de douche regelen de mannen een fles witte wijn en bier en pinda’s op de veranda. Heerlijk zit het daar. We nemen nog een klein hapje dat we delen met z’n allen. Niemand heeft meer mega-honger. Dan gaat het ineens stortregenen en moeten we een beetje schuiven om droog te blijven. We kletsen nog een tijd, Carlo krijgt weer een bevroren biertje, haha en we gaan slapen.

Zo. 10 Dec. Al vroeg op, want de vissersboten varen uit en de hele familie zwaait ze uit. Ze gaan flink op en neer in de branding. Er komen ook vissersboten aan en de vis wordt op gewicht verkocht door vrouwen. Er zitten flink grote yellow-tail snappers bij. De douche besluit om er halverwege mijn douchebeurt langzaamaan mee te stoppen. Geen water meer, dus. Nergens meer. Beneden buiten ontbijtje dan maar. Li-ja gaat met de wegenkaart naar de Fransman en die zegt dat we terug moeten over Jinotepe, waar we weer een witte weg inkunnen richting Popoyo die we wel kunnen berijden. Okay, over Jinotepe dus gaan weer op weg naar El Astillero, waar we 2 bungalows met zwembad hebben geboekt voor 2 nachten om lekker aan het strand wat uit te rusten. De weg is niet best maar begaanbaar totdat we bij een klein riviertje uitkomen. Een vrouw is de was aan het doen en gebaart dat dit de weg naar Astillero is en dat we er door kunnen. Li-ja polst even de diepte van het water. Ernaast loopt een hangbrug. Carlo, Li-ja en ik besluiten om het tafereel door de rivier vanaf de brug gade te slaan. Mario rijdt een stuk achteruit om gang te kunnen maken en als de camera is gestart rijdt hij er met een noodgang doorheen. Joepie het lukt. Mee dat het kuikentje het water doorkruist horen we vlak achter ons ineens gebrul. We schrikken even en kijken meteen om. Er zitten 3 apen in de bomen die reageren op het geluid. Wat leuk ! Meteen apen gezien. De V-snaar van het kuikentje laat zich ook horen van de nattigheid. Nu moeten we alleen zelf nog de rivier door. Mario besluit om ons te komen halen en gaat nog een keer het water door. Dan gaan we met z’n allen tot er weer een rivier komt. Die lijkt onoverkomelijk, maar Li-ja gaat de waterhoogte even peilen. We moeten een stukje de rivier door om schuin aan de overkant weer het land op te rijden. Hogerop is een watervalletje en aan de oever is een kerkdienst in de openlucht aan de gang met een hoop families. Het is tenslotte zondag. Li-ja geeft aan welke route begaanbaar is en start de video. Wij rijden er met z’n drieën rustig doorheen, dat gaat alweer goed. De weg is verder vlak maar gaat meer op en neer met wel 6 grote bulten achter elkaar en dat rijdt wel grappig. We komen voorbij La Conquista. Tot zover hebben wij ook de weg veroverd, maar dan wordt het steeds hobbeliger met diepere sporen van de regentijd en opeens loopt de weg wel heel steil omhoog en verderop lopen de diepe sporen in een scheve V-vorm. Dat gaat hem dus niet worden. We kunnen de charmante Fransman wel voor z’n kop slaan, met z’n : Ja, die weg is begaanbaar hoor. We moeten weer helemaal terug, ook weer door de riviertjes. We weten inmiddels de te volgen weg door het water. De kerkdienst is afgelopen en de kinderen spelen in het water. Het wasvrouwtje zit er nog, de apen zijn inmiddels verdwenen helaas. Terug richting Jinotepe en over Nandaime de Pan-Americana NIC-2 op. Dit is de goede hoofdweg vanaf de U.S.A. helemaal naar beneden naar Argentinië. Langs de weg even tanken en dan zien we een Rancho Grill, waar een hoop mensen zitten. Een heerlijke hamburger hebben ze daar voor de lunch. We verlaten de Pan-Am en gaan richting Popoyo weer een “witte weg” op. Dit is een steenslagweg, erg vervelend rijden. Wel vlak maar het kuikentje stuitert op en neer. Er zijn ook weer wat waterdoorgangetjes die we wel aankunnen. We zien de afslag Popoyo, maar wij moeten rechtdoor naar onze Hamacas in El Astillero. We zijn er bijna, als er een wel heel diepe rivier opdoemt. We blijven even wachten en vanaf de overkant komt er een Jeep met 4-wheel drive aan. Die gaat het water in, verdwijnt uit beeld en komt dan de kant op. Hij komt naast ons staan en spreekt Engels. Hij kijkt eens naar ons kuikentje en zegt meewarend : Nou, als je helemaal langs de kant rijdt, dan moet het net kunnen. Hij blijft echter wel staan kijken als wij een poging gaan doen. Niemand ziet het echt zitten, maar ja, we willen toch wel bij de Hamacas komen. We rijden rustig het water in en draaien mee naar rechts richting de kant. Dan besluit Mario toch ineens vol gas te geven en er al naar links te sturen om er dwars doorheen te rijden. We horen wel een bonk, maar het lukt. Onder luid applaus voor de chauffeur zijn we aan de overkant. De Jeep aan de overkant rijdt nu ook door. Nu maar hopen dat dat het laatste opstakel was en dat we er niet meer terug doorheen hoeven! Gelukkig, we arriveren in het dorp en vinden ons onderkomen. Dat ziet er leuk en gezellig uit. De kamers moeten nog schoongemaakt worden, dus wij installeren ons met een biertje bij het zwembad. Heerlijk. Er zou een restaurant zijn, maar er zijn te weinig mensen om te gaan koken vindt onze gastvrouw. Zover het restaurant. Even verderop is er eentje zegt ze. Even later kunnen we de bagage in de bungalow kwijt. We zitten nog wat aan het zwembad en gaan douchen. Niemand heeft veel honger, dus de mannen gaan wat te eten halen bij de Pulperia/tienda/winkeltje om de hoek. Ze kopen alle chips op. Lekker. De bar sluit om 7 uur, maar we mogen onze biertjes wel koud zetten in de koelkast en ons eigen bier opdrinken. Perfect ! We zien nog een vuurvliegje lopen op de grond, haha. Mario beweegt hem steeds een stukje verder en het vliegje knippert erop los. Haha, grappig.

Ma. 11 Dec. Lekker uitslapen en ontbijt is gelukkig wel te krijgen hier en is erg lekker met goede koffie. Hoewel de koffie hier bijna langs de weg groeit, weten ze meestal nog een slappe bak te schenken, maar hier is tie prima. We gaan lekker relaxen, lezen en bloggen aan het zwembad. Het is niet echt strandweer, maar lekker genoeg. Ze zijn wel aan het golf surfen. Opeens horen we een krak en Carlo ligt plat op de grond. Hè ?? Wat is er gebeurd. De stoel is op het breekpunt van de zitting naar de leuning gewoon in tweeën gebroken. Zomaar, zonder te bewegen. Carlo komt gelukkig met een paar schrammen in z’n zij en arm met de schrik vrij. Achteraf moeten we er natuurlijk hartelijk om lachen, maar je zal maar op je hoofd terecht komen, of diepere sneeën opdoen. Ik zoek het vrouwtje op en vertel wat er gebeurt is. Ja, die stoelen zijn ook voor kinderen, of je moet er 2 op elkaar stapelen voor gebruik, zegt ze meteen. Wat een bullshit. Die stoelen zijn zo groot dat zelfs Carlo erin verdwijnt, zie foto. Li-ja ziet aan de overkant van de zwembad nog een stukje zelfde blauw plastic liggen, waarschijnlijk ook van zo’n stoel. Het is blijkbaar al eerder gebeurt. Dus ik zeg dat ze blij moet zijn dat Carlo geen hoofdwond heeft en dat ze iets op die stoelen moet zetten. Dan bind ze toch een beetje in. We drinken ons eigen bier uit de koelkast op, dat mag gewoon ?! Nou, mooi dan. Het gaat weer eens druppen, dus we gaan naar binnen. Ook al is het regenseizoen voorbij, in Nicaragua schijnt het normaal te zijn dat het hele jaar door elke dag een buitje te doen. Douchen en dan op zoek naar het café met de luide muziek die we de hele dag al horen. Het lijkt een beetje op carnavalsmuziek, gezongen door kinderen, wel grappig en vrolijk. NICA-muziek. In het café zitten 2 mannen met 2 vrouwen aan een tafeltje en wij gaan ook aan ene tafeltje zitten. De ober besluit met ons een Spaanse quiz te gaan doen. We moeten 10 woordjes in het Spaans opnoemen. Dat lukt. En dan 10 dieren, haha. Dat lukt ook. We nemen een aantal biertjes en geven er de ober ook een. Carlo krijgt weer een bevroren exemplaar, haha. Er komt nog een stel surfers een drankje doen en de ober komt weer terug zitten bij ons en start ineens een triest verhaal, geen familie meer enz. enz. Het ligt er alleen wel erg dik bovenop. We rekenen af en geven hem wat extra. Zijn gezicht verraad teleurstelling, maar we trappen mooi niet in zijn theatergedrag. We gaan op zoek naar het restaurant verderop, want bij ons koken ze nog steeds niet. Dat ziet er niet erg aantrekkelijk uit. Er zitten wel al 2 mensen en we bestellen toch maar. Het is hier het enige restaurant in het dorp dat open is. Het is gelukkig te eten, maar weer koude kip voor Mario. Hij begint er aan te wennen. ’s-Nachts regent het pijpenstelen.

Di. 12 Dec. Ontbijtje met de lekkere koffie en als we bij ons kuikentje komen om weer in te laden zien we dat de linker achterband een tikkie te zacht staat. In het dorp is een mannetje die dat kan. Bij navraag komen we er en het is zo gepiept. Vandaag via Popoyo weer een nieuwe poging om langs de zeeweg verder te rijden. Popoyo stelt niet zoveel voor als dorp, zoals alle dorpjes hier onderweg trouwens. De weg is goed, we kunnen door en via El Coyol, Tola en grotere stad Rivas komen we weer op de NIC-2 en is het helemaal goede weg naar bestemming San Juan del Sur. De bekendste, meer toeristische en grotere strandplek richting grens met Costa Rica. Dit is een mooie baai met uitzicht op een berg met een beeld erop, net als in Rio de Janeiro. Je kan ernaartoe klimmen. Hier is het niet zo moeilijk om het hotel te vinden en we kunnen bijna voor de deur parkeren. Mooi. Het is heel netjes en ruime kamers. We drinken wat in het restaurant aan de overkant en gaan apart het stadje in. We spreken om een uur of 3 weer af schuin tegenover ons hotel. Wij verkennen het stadje, dat toch niet zo heel groot blijkt te zijn en zoeken een tentje waar ze nachos hebben. Dat vinden we aan zee en het is daar goed vertoeven, alhoewel het weer niet echt strandweer is. We voelen ons nog niet echt thuis in Nicaragua. Over het algemeen zijn de mensen hier een beetje afstandelijker dan elders. Misschien omdat ze verlegen zijn en nog niet zo gewend aan toeristen. Ze zijn niet echt onvriendelijk maar wat meer op zichzelf, niet zo spontaan vind ik, en daar moet ik nog aan wennen. We zien een man om de zoveel tijd met een grote huls/pijp zeulen naar het midden van het strand, propt er een soort bommetje in en steekt het af. Een grote knal de lucht in en weg is tie weer. De hele maand december lijkt hier wel vuurwerktijd, kinderen gooien ook te pas en te onpas een strijker op straat. We drinken nog wat en dan is het al verzameltijd. We komen elkaar tegen op straat en gaan aan de waterkant in de bar zitten. We vragen of ze nootjes hebben bij ons biertje, maar helaas. We gaan op zoek naar een tent om te eten en we komen weer terecht aan het strand bij een tent die allerlei hapjes heeft als voorgerecht en die bestellen we. 2 soorten vis carpaccio, fish- en kip fingers en Buffalo wings. Heerlijk. We bestellen er nog een paar en hebben dan genoeg. We gaan nog even terug naar ons biertentje, totdat ie zegt, laatste ronde, we gaan sluiten. Tsja, dan maar op zoek naar een andere bar. We lopen de boulevard af de andere kant op, maar er is niks soeps meer open. Dan maar naar bed. Morgen weer een dag.

Wo. 13 Dec. Het hotel raadde een ontbijtplek aan en daar gaan we naartoe. Het is erg prijzig. Zoals alles trouwens tot nu toe in Nicaragua, vinden wij, terwijl ons verteld is dat het goedkoper zou zijn dan de andere landen. Het ontbijt is wel erg goed en ook de koffie smaakt hier ook goed. We kunnen er weer even tegen. We rijden een stukje terug richting Rivas en slaan onderweg nog af naar het mooiste strandje in deze buurt (Playa Hermosa) om even te kijken hoe het eruit ziet en om golfsurfers bezig te zien. We komen na 100 meter bij een loket, en jawel hoor, ze vragen gewoon entree om het strand te bezoeken, het moet niet gekker worden. USD 5,-- pp. Evenals een auto voor ons maken we rechtsomkeert. We gaan voor een ander strandje eventjes terug, Playa El Remanzo. Onderweg zien we al een bordje met onze bestemming “Surf ranch” erop. Bij het andere strandje kunnen we gewoon doorrijden, niet al te beste weg natuurlijk, maar te doen en geen entree. Er komen tegelijk wat pick-ups aan met surfers en hun borden. Die krijgen les. De een nog mooier uitgedost dan de ander, lachen. Er zijn er ook al een hoop bezig die het al kunnen. Leuk om te zien en het is lekker weer. Li-ja en ik nemen een duik in de zee. Niet te ver, want de golven zijn dichtbij. We nemen allemaal een smoothie en vervolgen onze weg. We slaan weer terug rechtsaf en gaan de weg in waar het naambordje staat. Op google maps klopt het ook. Het gaat goed totdat we bij een wel heel diep en erg modderig riviertje komen waar we doorheen moeten. Die regen van vannacht heeft daar geen goed aan gedaan. We stappen uit en gaan kijken hoe diep het is. Bijna tot aan de knie dus. De wielen en het chassis zouden onder komen als we er recht doorheen rijden. Er komt een bierwagen aan en die rijdt er gewoon doorheen en slaat meteen linksaf de weg in. Mar ja, die staat hoog op z’n wielen en heeft meer power. We bekijken het nog een keer of het over links kan, dat is hardere ondergrond, maar het is aan een kant te modderig en te steil en loopt ook nog scheef om weer zonder kleerscheuren op de kant te komen. Dan komt de oplossing, eerst links sturen en dan meteen weer naar het midden de kant op. Daar is het net niet te diep en hopelijk niet te modderig. We lopen er nog een keer doorheen en verwijderen de grote keien die in de weg liggen, want een lekke band willen we ook niet natuurlijk. Okay, we staan allemaal aan de overkant behalve Mario. Die maakt zich klaar en geeft gas. Hij rijdt voorzichtig over links, stuurt naar het midden en gaat dan vol gas de kant op. We horen wel weer een bonk, maar zo te zien is het kuikentje er weer heelhuids doorheen gekomen. Applaus. Wij rijden door en er komt een splitsing, maar ons naambordje staat er niet. We nemen de weg rechts. Weer niet al te beste weg. Na een kilometer zegt google maps dat we om moeten keren. We rijden naar de splitsing en nemen nu de andere afslag. Na een 500 meter zegt ie weer dat we om moeten keren. Het is hier alleen nogal smal dus we rijden door tot het breder is om te keren. Nou, dan moeten we dus voor de rivier rechtsaf, waar de bierwagen ook insloeg. Door alle consternatie met het door de rivier heenkomen waren we die afslag al voorbij en dachten we er niet aan dat we daar ook in konden. Er staat ook weer helemaal geen naambordje trouwens. We gaan erin en al gauw komen we gelukkig bij onze bestemming. Dat is een paradijselijk mooi parkje met mooi zwembad. We kijken nog even het kuikentje na, maar zien niks geks en de banden staan ook nog vol. We zeggen dat het een helse weg was die dat riviertje en ze zegt doodleuk dat we langs een andere kant ook hier kunnen komen, hihi. Daar gaan we straks dus beslist langs om weer op de begaanbare weg te komen. We moeten weer wachten op de schoonmaak, dus we nemen plaats in de ligstoelen bij het zwembad en plonsen het water in met een biertje in de hand. Even uitblazen. Wat hebben we in de piepzak gezeten onderweg en wat hebben we ontzettend gelachen ook. Wat een wegen hebben we afgelegd. Wijzelf zijn ontzettend blij dat we mee mochten rijden en deze avonturen hebben beleefd. We waren anders ook nooit op die plekken gekomen met het openbaar vervoer. Geweldig was het. Even later kunnen we de bagage binnen zetten, de kamers zijn eenvoudig, maar schoon, met een lekker groot bed, airco en een ruime badkamer. We gaan snel weer aan het zwembad liggen, want het is eindelijk goed weer vandaag ! Smeren geblazen. We zijn hier even helemaal alleen. Er loopt wel een witte pitbull rond. Een hond waar je normaal een kilometer omheen loopt. Die hebben ze hier in Nicaragua erg veel als huisdier, zonder muilkorf. Deze is nogal aardig en een Canadees die hier al 5 jaar 2 huisjes bezit verteld ons even later dat de hond een half jaar geleden toen hij hier was een grote open wond had en nu goed genezen is. We nemen een hapje voor de lunch. Later gaan we aan de bar zitten met een rum-punch en biertjes. En we gaan mexen, een spelletje met dobbelstenen. Degene die verliest, moet een opdracht uitvoeren, haha. We doen 2 spelletjes en bestellen daarna wat te eten. Lekker en gezellig is het. Dit is voorlopig de laatste dag samen tot op Little Corn Island, waar we elkaar weer zullen treffen. We drinken en kletsen nog wat en gaan naar bed.

Do. 14 Dec. ’s-Ochtends als ik de deur open doe, ligt de pitbull voor de deur op wacht. Gelukkig ben ik niet bang voor hem. Hij kwispelt erop los en verdwijnt even later. Ontbijtje met slappe koffie en op naar Granada. We rijden terug over Rivas, waar we weer tanken en voor de zekerheid de band nog even laten oppompen. Mario en Li-ja doen daar wat inkopen in een supermarkt. Op het plein zien we fietstaxi's. Verder via Nandaime, langs vulkaan Mombacho met een enorm brede krater naar Granada aan het Lago Cocibolca (ofwel meer van Nicaragua). Daar worden we afgezet en Mario en Li-ja gaan op zoek naar hun vrienden Joop en Audrey waar ze mee afgesproken hebben. Die zijn een jaar met een in Houston gekochte en door hem omgebouwde jeep aan het reizen vanaf Houston helemaal de Pan-American Highway af tot in Argentinië. Ze hebben al een jaar of 7 twee Guesthouses op Bonaire die nu een jaar lang bestierd worden door een ander Nederlands stel. Nu hebben ze afgesproken met Mario en Li-ja en nog een stel met 2 kinderen uit Nederland (Driel bij Arnhem) om elkaar met de kerst te zien op Corn Island. Wij gaan daar bij aansluiten om de kerst samen te vieren, maar niet in dezelfde accommodatie. We zien de kathedraal al van verre en bij het plein ervoor staat het vol met gekleurde koetsjes met paarden. Wij hebben geboekt bij Maharaja, een heel leuk hostal met zwembad en met een Indiaas restaurant erin. De eigenaar loopt rond in een wit overhemd en witte korte broek en lijkt net zo’n badmeester. Hij is Indiër en is de drukte op Mallorca met 5 restaurants ontvlucht en hierheen gekomen om een tweede leg te doen bij een Nica-vrouwtje. Zie familiefoto. Zijn zoon heeft Mallorca overgenomen. We lopen het stadje in. Wat een leuke straat zitten we in. Op weg naar het centrum, allemaal terras op straat, geweldig. Na 5 minuten komen we al bij de kathedraal, een enorm gebouw en een hoop kerstversiering eromheen op het plein. We lopen even naar de koetsjes om ze van dichtbij te bekijken en dan naar locale muziek en een dansgroep in folklore kleding. Ik zie al een mooie paarse jurk voor carnaval. We drinken en eten daar wat. Om het half uur komt er een buslading met voornamelijk Amerikanen en Japanners die een dagje Nicaragua doen. De dansgroep doet z’n kunstje weer, erg leuk om te zien. We lopen terug naar ons hostal en zijn werkelijk niet vooruit te branden van de warmte die als een deken over ons heen valt. In Leon is het nog warmer zeggen ze, dus dat beloofd nog wat. We nemen een duik in het zwembad om wat af te koelen. We lezen en bloggen wat. Dan douchen en naar de leuke terrassen op zoek naar wijn en tapa’s. Die vinden we niet dus we nemen allebei een gerecht wat ons lekker lijkt en pitsen wat van elkaar, wel met rode wijn. Ook lekker. Het zit daar gezellig.

Vrij. 15 Dec. Ontbijt bij ons hostal. We besluiten om onze straat uit naar het meer te lopen om te kijken hoe dat is. Het is weer erg warm, en aan het meer nogal winderig, op zich wel lekker. Er zijn golven. Het ziet er vies uit en van een strandje kan je niet spreken. Er is dan ook geen kip te zien. Als we teruglopen zien we een bouwkeet langs de weg die ingericht is als politiebureau en verderop is een weilandje met allemaal vuurwerk-stalletjes. Niet roken staat overal, haha. Het zal wel niet meer verkocht mogen worden in de stad. We gaan weer het stadje in, kijken of de dansgroep er weer is. Nee, vandaag dus niet. We drinken even wat en gaan op zoek naar de sigarenfabriek, waar je een rondleiding kan krijgen. In de straten net buiten het centrum is het niet veel soeps, alleen de hoofdstraat is nog bestraat, slechte stoepen, maar nog redelijk schoon. Onderweg krijgen we een buitje en we kunnen schuilen onder een overkapping. We lopen er eerst voorbij, het gebouw valt niet echt op. Als we binnen gaan staat een engels sprekend meisje ons te woord. Er start net een rondleiding, maar alleen in het spaans en dit is om 13.00 uur meteen de laatste voor de fabrieks-stop voor de kerstvakantie. Helaas, pindakaas. We gaan terug naar het tentje van de dansgroep en eten daar sandwich. Van Li-ja krijgen we een appje om tegen de avond te verzamelen op een terras in onze straat. Rond een uur of 3 lopen we terug naar ons hostal en dan zien we ineens Mario en Li-ja al aan het bier zitten, samen met de pas gearriveerde Yavuz en Pepijn. 2 rugbyers ook uit Roosendaal. Die gaan 6 weken op reis door Nicaragua, Costa Rica, Panama en Colombia en hadden met M. en L. al afgesproken om ook in Granada te zijn vandaag. Haha, hoe is het mogelijk, 6 Roosendalers die elkaar weten te vinden. We sluiten aan en het is erg gezellig. Even later komen Joop en Audrey er ook bij. Er komen allerlei verkopers op ons af. Fluitjes, armbandjes, zonnebrillen, horloges, sigaren, vazen en kannetjes en ook sambaballen die gegraveerd kunnen worden. Die had Carlo gisteren al ontwaard en we vragen of hij Goof en Klaas erin kan zetten. Ja, dat kan hij : verkocht. Erg leuke dingen. De anderen hebben voor morgen een boottocht geboekt bij hun Ierse hoteleigenaar naar de Isletas de Granada. Eilandjes die gevormd zijn bij de heftige uitbarsting van de Mombacho vulkaan in een afgeschermde baai in het meer van Nicaragua. Wij willen daar ook naartoe en we kunnen nog met hun mee, dus dat gaan we doen. Het loopt weer uit de hand met bieren, erg gezellig zo met elkaar. We krijgen honger en gaan eten bij onze buren, pizzeria Mona Lisa. Zo, die pizza is lekker zeg. En slapen maar.

Za. 16 Dec. Uitslapen en ontbijt bij ons hostal. Om 11 uur moeten we pas verzamelen bij hun hotel. Op weg daarheen zien we Yavuz en Pepijn, net klaar met ontbijten. Die lopen met ons mee op, die gaan ook mee op tour. Onderweg koop ik een nieuwe zonnebril omdat hij zo leuk en goedkoop is. De bus van een Canadees staat om de hoek. Een leuke rode open bus met houten banken en hij zit helemaal vol met zo’n 20 man. We rijden langs het meer naar een haventje in de baai. Verderop aan het meer zijn veel Nica families aan de kant en is er toch wel een soort van strandje aangelegd voor recreatie. Het is wel een half uur rijden. Daar ligt de boot van de Canadees. Een self-made 2-deks party boot met beneden een gezellige bar met krukken en op de bovenste een glijbaan. Nog even benzine aan boord en gaan met die banaan. Het vaart lekker rustig en het is hier mooi met allemaal kleine groen begroeide eilandjes rondom. Op sommige staat een villa met of zonder zwembad eraan. Die zijn privé en sommige eilandjes zijn te huur. We nemen op de boot een hamburger als lunch. We varen richting de vulkaan, waar een riviertje uitkomt in het meer dat uit een warmwaterbron komt. De schipper beweert dat het water 33 graden is. Als we het water in willen, moeten we een zwemvest om, dat is zo afgesproken met het beheer hier. Iedereen wil wel even voelen hoe warm het is. Nou, het is meer 25 graden, gewoon fris dus. De glijbaan wordt uitgeprobeerd en ook de duikplank van het bovendek door sommige durfals. Even lekker dobberen terwijl het begint te regenen en al snel staat het te spoelen. Mooi gezicht die regendruppels op het water vanuit het water. We gaan eruit, maar dat is best koud in de wind en een handdoek en daarna een lange mouwen t-shirt is gewenst. We moeten alles vastzetten, anders waait het van boord, niet normaal, het lijkt wel storm. Je wordt er een beetje lacherig van. We varen snel terug langs de eilandjes naar de haven. Eenmaal daar aangekomen is het weer droog gelukkig. Allemaal de bus in en terug naar de stad. Daar krijgen bij een café allemaal een rum-punch van het huis. Gezellig. Een Nederlands stelletje haakt ook aan bij ons. Joop, Audrey, Mario en Li-ja haken rond een uur of 3 al af, want die gaan rijden naar Opoyo. En als het weer begint te spoelen moeten we binnen gaan schuilen in de Ierse pub. Ze hebben een gezellig zitje. We zijn met z’n zessen over en na de nodige biertjes gaan we met z’n allen bij onze buurman pizza eten. Die is weer superlekker. En na nog een aantal biertjes nemen we afscheid van elkaar en naar huis. Wat een gezellige dag weer, ook al zat het weer niet helemaal mee!

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek