Hoi hoi, we zijn weer uit de jungle gekropen, zij het met wat vertraging. We zijn jullie nog het spektacel van Semuc Champey schuldig. Hier komt het.

vr. 20 okt. We worden keurig op tijd om kw. voor 8 opgepikt bij het hotel in Flores door 2 mannen met een auto. Zij brengen ons naar het busstation waar een minibus klaarstaat om naar Lanquin te rijden. Alle bagage gaat bovenop met een dekzeil en touwen om het vast te sjorren. We zitten middenin links op goede stoelen. Later worden de rechterstoelen uitgeklapt en alle zitplaatsen zijn bezet, 13 in totaal en de chauffeur. Beenruimte houdt niet over natuurlijk en de knietjes beginnen tegen te sputteren. Na een half uurtje moeten we op een ferry de rivier over, het is zo’n korte oversteek dat we er niet uit mogen helaas. Gelukkig stopt ie wel om de 2 uur voor een plas- cq etensstop. Het is hele goede weg en we rijden hard. Na 4 uur zijn we al op drie kwart van de route zien we op google-maps. Misschien is het dan toch korter dan de 8 uur die ze hadden gezegd dat de rit zou duren. Nou, dat is dus niet zo, want we komen midden in een van de 2 bergketens van Guatamala en de weg is soms abominabel slecht. Hebben we eerst overal de drempels gehad, nu zijn het gewoon gaten in de weg en soms onverhard, vanwege de tropische regens natuurlijk, daar is geen beginnen aan. 2 uur verder komen we in een grote stad Coban aan en we krijgen 3 kwartier tijd om de benen te strekken. Er is een Mac-Donalds en een ultra modern winkelcentrum met een ballenbak met ballen ter grootte van een handbal?! en elektrische autootjes waarin kinderen door de gangen heen kunnen rijden haha, wat leuk. Wij willen een pasta bij de Pizza-hut scoren, maar we moeten wachten om te kunnen gaan zitten, dus zal het ook wel even duren voordat we eten krijgen. Dan maar een ijsje, en later eten bij aankomst. Nog 2 uurtjes te gaan. De weg wordt alsmaar slechter en vooral het laatste halfuur waar we moeten afdalen naar de plek Lanquin is een ramp, maar wat een uitzicht. Lekker door elkaar geschut komen we dan eindelijk aan. Bagage eraf en op zoek naar het hotel, dat 5 min. Bergop ligt. Toch maar een Tuk-Tuk gepakt, alles kon er wonderlijk in. Dat was fijn. We hebben een hutje geboekt met badkamer en wc en moeten 3 trappen af. Wat een uitzicht daar ! En een leuke gezamenlijke ruimte waar je kan zitten en eten en drinken. We nemen een plaatselijk biertje Gallo en vragen of we kunnen eten, maar nee, het restaurant is dicht en morgen ook, laagseizoen. We krijgen een stortbui regen. Ze wijzen ons naar een restaurant 100 m. verderop met alleen Guatamalaans eten, geen bier, maar spotgoedkoop. Ik neem vlees met groente in saus, heerlijk draadjesvlees, en Carlo gegrilde kipfilet, ook lekker met wat rijst en koolsalade, prima. Nog een biertje thuis en geinformeerd naar de tours naar Semuc Chempay hier vlakbij. Deze keer wel betaalbaar. We kunnen morgen nog het weer afwachten en beslissen. We raken aan de praat met 2 Australische touristen en willen naar bed gaan als er nog 2 Nederlandse meisjes terugkomen van het eten en daar kletsen we nog wat mee. Zij willen niet caven en willen morgen zelf zonder tour naar Semuc. Dan nemen we eindelijk die welverdiende (koude) douche en gaan slapen. ’s-Nachts regent het ook nog flink.


Za. 21 okt. We willen ontbijten en dat blijkt nu wel te kunnen hier. Mooi. Het is bewolkt met blauwe stukken dus we besluiten meteen toch maar hier de volledige tour te boeken, inclusief caving, cliff jump, tuben, 1 uur hiking en zwemmen in de pools, alles onder begeleiding van een gids en zullen daar nog wel zien of we de cave ingaan. We hebben namelijk een verslag gelezen, waar je een beetje eng van wordt : dat je vlak onder een waterval door op een trap moet klimmen en dat er op een gegeven moment 2 gaten zijn waar je doorheen kunt, maar niets ziet en vol met stromend water en als je de verkeerde kiest dan ben je dood schrijft ze, dus je moet het gat kiezen waar de gids doorheen gaat. We vinden het maar een dubieus verhaal. Okay om half 10 komen ze ons ophalen met een pick-up. We moeten allemaal staan en goed vasthouden. 2 van ons hotel, de Ierse Australier Charlie en de Australische Ierse Gwen besluiten om ook mee te gaan, gezellig. 4 Guatamelese jongens staan al in de wagen en giechelen erop los. Het is een giechelend volkje, erg vrolijk en ze lijken allemaal erg op elkaar. We vinden het een fijn en vooral erg mooi land en aardige mensen met nog veel maya-bloed in zich. Vooral hier in de bergen. De mannen (boeren) dragen baailéérze of cowboy laarzen, een broek, een geruit overhemd en een witte hoed. Mooi zicht. En de vrouwen en meisjes hebben allemaal hetzelfde haar (mooi zwart, scheiding in het midden en paardestaart) en dragen een lange rok van in verticale banen gekleurde stof en een hemdje met daaroverheen een opengewerkt hesje met korte mouwen in een bij de rok passende effen kleur. De weg is ook hier erg slecht en bochtig en na een half uurtje stijgen en dalen en heen en weer schudden zien we de rivier daar beneden. We zijn er. We lopen naar de kluisjes en kunnen daar onze spullen indoen. Onze gids heet José en we gaan eerst caven. We krijgen een kaars en hij beschildert onze gezichten met zwarte verf. Voor we het weten staan we bij de ingang van de grot en het lijkt ons eigenlijk ook wel leuk en spannend. We blijven als groep met z’n vijven en zijn als eerste in de grot, dat is fijn. Ik moet de gids als eerste volgen. Eenmaal in de grot zie je zelfs met het kaarslicht geen ene moer. Hij gaat voorop en van lieverlee beginnen de ogen wat te wennen aan de donkerte. Hij geeft aanwijzingen, links blijven, pas op hier stenen, hier moet je zwemmen want het is diep, hier het koord volgen, kaars rechtop en boven water houden!, even wachten op iedereen, hier moet je opklimmen en verder klauteren, hier kun je lopen, geen stenen. Hier moet je bukken, hier gaan zitten en je optrekken en staan en verder lopen. Intussen volgt Carlo mij als 3e en maakt foto’s. Hij heeft eigenlijk geen hand over om het touw te pakken en/of te zwemmen, maar het lukt toch. Het is donker, spannend, inspannend en wel heel leuk eigenlijk. Onderweg haalt José nog een grapje uit door onder water te duiken en je been ineens vast te pakken. Dan komt een moment dat ik moet wachten en op zijn aanwijzing bukkend door een groot gat moet stappen. Je kunt niet zien waar je naartoe gaat. Hij pakt mijn hand, zegt ja, kom maar, en ik buk, zie even niks, voel ineens een enorm harde straal water op me (de waterval) en kijk weer op en ben blij dat ik wat licht zie en weer weet waar ik ben. Wat sensationeel is dit zeg! Onbeschrijflijk, en ik weet niet eens of ik stond onder de waterval of zweefde of wat dan ook. Je bent heel even van de wereld en volkomen de weg kwijt, eng en fijn tegelijk. Hij schreeuwt ondertussen kreten uit als een aap om het wat enger te maken. Wow, wat geweldig. Aan zijn hand kan ik een stukje verder lopen en gaan staan wachten op de anderen. Het licht komt van boven de waterval. Haha, grappig om die verwarde blikken van de anderen te zien als ze onder de waterval vandaan komen en meteen ook blij kijken door de sensatie en het weer beseffen waar je bent. Als iedereen eronderdoor is, moeten we een ladder opklimmen en eenmaal boven gekomen al klauterend en vooral bukkend zien te gaan staan. We gaan daarna nog een stukje verder de grot in en kunnen daar op een hogere rots klimmen en er vanaf springen. Het is daar diep genoeg zegt ie. Hij doet het voor. Charlie en Gwen (van iets lager) doen het ook. Ze raken wel even de bodem met hun voeten zeggen ze en ze vinden het geweldig. Wij passen deze keer. De gids duikt er nog een keer vanaf en we zijn hem even kwijt. Blijkt dat er een gat in de muur zit waar wij op zitten en hij komt met zijn kop aan de andere kant boven water, grapjas. We moeten nu het hele stuk weer terug de grot uit. Dus weer klauteren, zwemmen, voorttrekken aan het koord, lopen en proberen je niet bezeren aan uitstekende stenen. Inmiddels hebben we al tegenliggers, andere groepen bezoekers. Handig als je kaars is uitgegaan om die bij hun kaars weer aan te steken. Zonder kaars zie je geen ene steek. We volgend de gangen en touwen terug totdat we moeten stoppen en we op zijn aanwijzing links tegen de muur moeten gaan zitten, op een naar beneden lopend glad stuk rots. Daaronder is een gat waar het water hard doorstroomt en je ziet verder niet waar het naartoe gaat. Benen vooruit, links aan een stuk rots vastpakken en GO GO GO! ofwel VAMOS! Ik zie door het water en het donkere gat weer even niets en hang nog aan de rots met mijn linkerarm terwijl het water snel langs me heen stroomt. Hij had gezegd links aanhouden, maar rechtdoor zie ik een stroomversnelling, maar niet waar die naartoe gaat en links ondiep water waar een andere groep loopt met kaarsen. Ik kijk omhoog en zie José gelukkig door het gat en hij gebaart dat ik toch echt naar links moet. Hij geeft me een bussel van 4 kaarsen aan, zodat de anderen een richtpunt hebben straks. Ik hang tussen de rotsen, kan niet staan en kan me met moeite in de stroom tegenhouden met 1 hand aan de rotsen vastpakkend en mijn voeten spartelend. Het duurt lang voordat er iets gebeurt. Dan komt Carlo voorbij gesjeesd, hij had de rots losgelaten en ging in volle snelheid naar beneden. Hij gaat rechtdoor, ik denk, nee toch zeker en mee zie ik zijn hoofd voor me en komt hij naar me toe. Gelukkig. Hij zag het licht van de kaarsen en kon tegen de stroming in terug zwemmen en naar links komen. Het was wel even eng zei hij. Bij de anderen duurt het ook zo lang voordat ze komen. Gwen is helemaal emotioneel als ze bij ons komt. Ze was er nog niet helemaal klaar voor zei ze, maar José duwde haar al naar beneden. Ze had haar linkerbeen nog niet gestrekt zei ze, dus ze was boos en ontdaan. Na haar zo goed en zo kwaad als mogelijk op die plek gekalmeerd te hebben kunnen we weer verder. Het was niet ver meer en redelijk makkelijk in ondiep water veel lopen. Yeah, weer daglicht in zicht! Wat fijn, toch een uur in de donkerte geleefd. We wisselen nog even ervaringen uit hoe sensationeel het wel niet was en lopen terug naar de kluisjes.
Het is TUBING-time. En dat mag met een biertje, jaja, dan toch. Charlie poetst de strepen van zijn gezicht met zonnebrand, het enige middel dat helpt zei de gids. Wij hebben daar even geen zin in. We krijgen allemaal een band en lopen met band en bier een paadje langs de rivier af tot we bij een schommel komen. Daar mogen we een swing maken met een eindplons in het water. José doet het voor. De schommel gaat laag over de grond en hij eindigt hoog boven het water en hij laat zich er elegant invallen. Wij zitten al lekker aan het bier te tutteren. Charlie wil ook en die komt scheef met een smak in het water. Gwen volgt daarna, die komt beter uit. Ze wil nog een keer en dan filmen dus gaat haar camera halen. Ik loop mee, want ik lust nog wel een sigaret en neem nog 3 biertjes voor ons mee voor onderweg op de band in het water, Gwen hoeft geen bier. Teruggekomen besluit Carlo ook op de schommel te willen (zie foto) met video van José maar dat is niet gelukt. Ook hij komt scheef van de schommel en hard in het water, maar vind het helemaal te gek. Ik durf niet, bang dat ik verkeerd ga zitten op de schommel en er eerder afval. We lopen verder met de banden en komen bij een grote partij watervallen aan. Mooi zeg. Die komen van Semuc Champey daarboven, waar we straks naartoe gaan. Eerst de band in het water. We staan vlakbij de waterval en het water is nogal onstuimig met allerlei stenen in het water ook nog. We gaan toch maar een paar meter stroomafwaarts erin, voorbij de stenen gelukkig. Een, twee, hoppakee. Bier tussen de knieën geklemd en als een gek met twee armen achterwaarts peddelen om in het midden te komen. Daar staat de sterkste stroming en blijf je het makkelijkste in het midden. Ik ben snel in het midden en wordt meteen meegevoerd. Carlo en de rest blijven een stuk achter. Ik peddel achterwaarts tegen de stroom in om ze bij te laten komen. Carlo maakt foto’s en een video (onmogelijk om video op te laden op pindat helaas, komen we nu achter). Hij is zijn bier tussen zijn knieën al kwijtgeraakt, haha. Gwen en Charlie komen nog verder achterop. Charlie was zijn flip-flops verloren en wilde die terug dus sloeg om. Jezus-schoenen zijn dan toch wel handig. Heerlijk zo drijven met een biertje. Ik kan Carlo opwachten en ik geef hem het biertje en hij geeft mij de camera even, zodat hij ook een keer op de foto staat. Hij valt bijna om in de band met het biertje. We wisselen maar weer. José wijst de plek links aan waar we aan land moeten. Jammer, ik had nog wel uren kunnen drijven. We gaan de banden terugbrengen en onze spullen uit de kluis moeten we meenemen.
We gaan met de truck een stukje naar boven en bij de brug lopen we er een stukje op. Hij gaat ervanaf springen. Het is zo’n 17 meter hoog. Via een boom klimt ie weer naar boven. Niemand van ons wil persé springen, dus we klimmen weer op de truck en een klein endje verder naar boven komen bij de lunchplek aan. Het is zelfbediening en je mag zoveel pakken als je wilt. Heerlijke geroosterde kip, veel groeten, rijst, spagetti en tortilllas uiteraard, dat gaat er wel in na onze inspanningen. Drinken hebben ze ook en goed gevuld mogen we weer op de truck over de brug en nog een stukje naar boven, naar Semuc Champey, een van de vele wereldwonderen genoemd. Vanaf het verkoopkantoor begint de wandeltocht, 25 minuten omhoog, 35 minuten naar beneden. Pffffff, ik zie groene sneeuw. Het zijn bijna alleen maar trappen naar boven, de zon schijnt, ik heb 2 halve liters in m’n kraag, dat valt niet mee. Iets later dan de rest kom ik aan op het panorama punt. Ooooh, wat mooi, en wat hoog zitten we zeg. Uitpuffend nemen we wat foto’s, José klimt nog even de boom in om van ons samen met de 6 pools foto’s te maken, mooi zijn die. Druppend van het zweet zijn we klaar om te gaan zwemmen in die meertjes, maar we moeten nog naar beneden. Al glibberend en boomstronken opzoekend om op te kunnen staan en aan vast te pakken komen we een half uur water eindelijk in het water terecht. Heerlijk verkoelend. Inmiddels is het wel gaan regenen, dat is dan weer minder, ook voor de foto’s. We kijken wat naar kapriolen uithalende locals die in het water duiken en springen, ook de gids natuurlijk en zakken daarna alle meertjes af al zwemmend en klauterend over de randen. Ik krijg het zelfs koud door de regen en het water komt natuurlijk uit de bergen dus is ook niet super warm. In de laatste pool zit nog een grot. Hij wijst ons waar we onderdoor moeten. Dat is een hele dikke rand. Ik ben eronderdoor, maar krijg het wat benauwd en wil terug. Hij zegt dat het einde al een paar meter verderop is dus ik volg hem toch maar. Dan kunnen we er weer onderdoor en zien we weer daglicht. Hihi, grappig. Aan het einde kunnen we vanaf de rand de waterval zien. Nu mogen naar de overkant van het laatste terras terugzwemmen en omhoog lopen terug naar de kluisjes aldaar. Hijzelf zwemt door alle terrassen terug en is al omgekleed als wij aankomen. Terug langs het water lopen we naar het verkoopkantoor en kunnen daar weer in de truck om huiswaarts te keren. Ik heb mijn natten hemdje al uitgetrokken tegen de kou en sla nu lekker de meegenomen handdoek om mijn lijf. Carlo heeft een droog T-shirt bij en trekt dat aan. Zo, dat scheelt. De 4 andere jongens staan ook weer bij ons in de truck. Terug lijkt deze keer veel langer te duren dan heen en ik ben blij dat we er zijn. Meteen gedoucht (koud natuurlijk) en lekker in bed gaan liggen om op te warmen. Mmmmmm, zalig, en wat zijn we moe en wat doet alles zeer eigenlijk van deze dag. We doen een dutje, want honger hebben we nog niet. Om half 8 gaan we richting hetzelfde restaurantje. Dat zit aardig vol vandaag, maar er is nog een tafel vrij. Het duurt allemaal wat langer dan gisteren en ze hebben alleen geroosterde kip en vlees vandaag. Jammer, het draadjesvlees was stukken lekkerder. We drinken nog een biertje en boeken de bus naar Rio Dulce. Eigenlijk moeten we uitrusten, maar er is hier niet zoveel meer te doen en echt comfortabel is het nou ook weer niet, dus nog maar een dagje in de bus en dan uitrusten, denken we. We vertellen de Nederlandse meisjes wat ze gemist hebben met het tuben en gaan naar bed. Wow, wat een belevenissen deze dag.


Zo. 22 okt. Geen ontbijt vandaag, de kokkin heeft een vrije dag. Dan maar even niets. Ze komen ons in een open wagen ophalen om 8 uur en rijden ons naar het verzamelpunt. Bagage weer bovenop het busje, zeil erop en vastsjorren. We kunnen nog kiezen: of achterin rechts met beenruimte of links de een na laaste plekken. Carlo gaat eerst achterin zitten, maar daar zit ook het wiel onder je voeten en als het busje weer volgeboekt is (zeer waarschijnlijk) dan heb je geen beenruimte meer. Toch maar verkassen. En ja hoor er komen nog 4 mensen later opdagen en alle stoeltjes moeten weer uitgeklapt worden. Goede plek gekozen dus. We hobbelen en schudden de weg uit Lanquin op naar boven en de weg wordt er niet beter op. We blijven in de bergen vandaag en de verwachte tijd is 6 uur. Na 2 uur even 10 min. stop en naar 4 uur weer 20 min. We hadden nog chocolade koekjes en kochten een bevroren banaan met chocola erom (best lekker, ook 's-ochtends haha) en wat chips en cola erbij. Het begint onderweg hevig te regenen en het busje gaat van links naar rechts om de gaten te vermijden en de chauffeur haalt halsbrekende toeren uit om de vele vrachtwagens in te halen of juist tegenliggers te laten passeren. Er is een ijzerertsgroeve langs deze weg en ze gaan volgens ons een nieuwe brug leggen, dus het is heel bedrijvig met zware trucks met cement. Het is smalle weg dus op sommige stukken moet er eentje achteruit naar een stuk bredere weg om de ander te laten passeren. We zijn blij dat we zelf niet hoeven te rijden. Het is wonderschoon onderweg ook al regent het en we kijken in de diepe ravijnen en over de bergen. Er ligt overal nog wel steenslag of grind op de weg, dus echt glibberen doen we niet en de chauffeur is een goeie. Na 5 uur krijgen we het Izabal-meer in zicht en zien we natte weilanden met veel koeien erop en hutjes waar de mensen in wonen. Mooi landschap, maar slecht weer, geen goede foto’s helaas. Aan het einde van het meer ligt Rio Dulce waar het meer verder gaat als rivier de Dulce en uitmond bij Livingston. Tussen die 2 plaatsen moet de boottocht prachtig zijn zeggen ze. De weg wordt steeds beter, we zijn uit de bergen. Om half 3 komen we aan in het plaatsje en we stoppen waar de bootjes naar Livingston vertrekken, dus weten we meteen waar dat is. Het is ongeveer een km. lopen naar ons hotel en dat doen we. Wat een drukke weg is dit zeg en continue grote trucks met vooral veewagens erachter (koeien dus). En opzij gaan, ho maar, dus we moeten uitkijken waar we lopen met onze rolwieltjes. We vinden het hotel, het is boven een Franse crèperie, jummie, nu al zin in. We moeten eerst 4 trappen omhoog om bij onze kamer te komen. Die is ruim met badkamer en WC, maar alleen een bed en 1 stoel, dus niets om uit te hangen, terwijl we nog natte spullen hebben van gisteren. Dan maar uitleggen op bed en op de tassen. Onze rugzakken zijn aan de buitenkant ook nat geworden. Het dekzeil op het busje lag dus niet optimaal. Gelukkig is alles binnenin nog droog. Nog een verdieping hoger is het dakterras, vanwaar je de hele straat af kan kijken en zicht op de rivier en de jachthaven en aan de andere kant op de bergen hebt. Mooi. We gaan naar beneden om een hartige pannenkoek te eten, lekker en daarna het stadje in. Het is niet veel meer dan deze drukke hoofdstraat met al die trucks die over de brug naar Guatamala stad af en aan rijden. De trucks rijden gedurende heel de nacht door met mooie lichtjes voorop de trucks en het dendert het hele hotel door als ze langsrijden. We bestellen voor morgenochtend alvast een enkeltje naar Livingston, want hier willen we niet nog een dag blijven, geen leuk stadje aan de rivier zoals we gedacht hadden. We moeten alleen nog wel betalen. Het geld raakt op dus we moeten eerst pinnen. Ik krijg wat hoofdpijn en ga na het pinnen even op bed liggen. Carlo kijkt op internet voor onderdak in Livingston, er is veel volgeboekt. Na een klein uurtje voel ik me iets beter en we boeken een hutje in de jungle aan een zijriviertje van de Dulce. We lopen weer naar het kantoortje om te gaan betalen. We komen de mannen onderweg al tegen op de fiets, die herkennen ons en zeggen dat ze al dicht zijn, maar dat we morgen nog kunnen betalen. Okay dan. We gaan wat eten bij onze crèperie. Daar staat ook een gril voor de deur en we bestellen gegrild vlees. Varken en kip staat ook op het menu maar hebben ze vandaag niet?! Carlo gaat meteen op bed liggen, die voelt zich nu niet lekker en ik ga aan de blog schrijven en maak het af tot half 12. In de jungle hebben we straks een aantal dagen namelijk geen WIFI en anders duurt het te lang. Hup verstuurd en eindelijk lekker douchen en ook naar bed. Vannacht regent het weer pijpestelen.

Geschreven door Kcendewereldreiss.reisdagboek