Een tijd van komen en een tijd van gaan

Nieuw-Zeeland, Christchurch

Vanmorgen (13 feb) hebben we lekker rustig aan gedaan, we waren om 09:55 de kamer uit maar pas veel later vertrokken we richting Christchurch. Onderweg zien we het bord met ‘Driver Reviver’ weer staan en ik lust wel een bakkie. Gratis. Jaja, ben je nou een Hollander of niet??? Een soort gare verlaten tankstation of garage doet dienst als winkeltje, waar het geheel nog mooier wordt doordat meneer de sleutelkoning zelf ook de keuken onder zijn hoede heeft. Nou daar sta je dan, mag ik een kopje koffie? Nou dat kon hoor, geen probleem, de driver reviver? Ja graag! De keuken is een oud dressoir in een hoekje achter de oude toonbank, waar de drankjes worden bereid. Ik twijfel nog even of ik dit wel wil, maar ik bedenk me dat ik het gebeuren altijd nog uit het raam kan gieten als we weer onderweg zijn. In een kartonnen bekertje schenkt de meneer een flinke hoeveelheid oploskoffie, ja met suiker en melk graag. Het smaakt redelijk, maar ik drink het niet allemaal op. Van zoveel koffie krijg ik gewoon het zuur!

Inmiddels zijn we al een paar dagen zo goed en zo kwaad als het kan de zooi die we al weken (en in Els’ geval kun je het al wel maanden noemen) meesleuren aan het opruimen. Fritz moet straks worden achtergelaten op het vliegveld, dus dan moeten we alles zelf tillen. Zucht, als ik thuis kom ga ik gelijk naar de decathlon om een kleinere tas te kopen. Ik heb bijna de helft niet echt nodig gehad. Wel gebruikt, maar zonder lukt ook prima. Ik maak intussen weer een lijst van benodigdheden die je ECHT ECHT nodig hebt, zodat ik volgende keer wat doeltreffender kan inpakken, ik heb namelijk een nieuwe bestemming in gedachten…

In Christchurch aangekomen gaat het allemaal een beetje anders dan dat we gedacht hadden. Ten eerste ligt de stad nog steeds behoorlijk in puin en dan is het moeilijk kaartlezen. Het lijkt wel spoorzoeken. Alles is eenrichtingsverkeer geworden en in het echte oude centrum is de boel nog gewoon helemaal afgesloten omdat het één grote puinzooi is. Het epicentrum van de beving lag dan wel iets meer ten oosten van het centrum, maar de gebouwen in het centrum waren van steen. Dat buigt niet mee, en hout wel. Alles is dus stuk. Het duurde daardoor wat langer voor we het hostel hadden gevonden waar ik zou slapen.

Toen we beide onze spullen uit Fritz hadden gehaald en geïnstalleerd waren op onze kamers konden we Fritz gaan wegbrengen. We hebben beiden een raar gevoel, maar we kunnen niet goed vertellen waar het aan ligt. Omdat we Fritsie moeten achter laten? Omdat we morgen de echt allerlaatste dag samen in NZ hebben? We weten het echt niet. We gaan maar gewoon. Auto geparkeerd, voor de honderste keer alle vakjes in de auto doorzocht en de sleutels in het sleutel-deponeer-bakje gedeponeerd. Nou, doeg Fritz!

Ja en dan? Dan moet je nog terug de stad in! Hoe? We hebben daar eigenlijk al een beetje over zitten fantaseren… en… ach schijt, we doen het gewoon. Eéns moet de eerste keer zijn… we gaan liften! Op een mooie stek waar een auto ook even kan stoppen langs de kant gaan we staan. Duimpje omhoog, en wachten maar. Haren los of vast? Lief lachen of gewoon serieus kijken? We doen maar wat. Wat we in ieder geval goed blijven doen is de duim in de lucht houden. Auto na auto rijdt langs, en soms zoeven ze moet een verontschuldigend gebaar langs. Grappig dit! Een buschauffeur laat ook weten dat ie het ook niet kan helpen dat hij hier niet kan stoppen, en ik geloof direct dat ‘ie het meent. Opeens stopt er een dikke mercedes en we hebben tuk! We hebben de tijd opgenomen en we staan hier nog geen 10 minuten! Welgeteld 7 minuten duurde het avontuur! Een ouder echtpaar had ons op de heenweg al zien staan, ze hadden iemand gedropt en we stonden er dus nog. Stap maar in ladies! Binnen 20 minuten waren we weer in de stad, voor de deur van het hostel afgezet! De beste eerste-lift-ervaring ooit! Dit smaakt naar meer!

De volgende dag slenteren we een beetje door de stad en lopen Ian en Naomi opeens tegen het lijf. Met hen probeerden we in Waitomo een biertje te doen, wat half lukte omdat er geen kroeg open was (de echte kroeg was namelijk afgebrand). Wat een toeval! Je ziet elkaar weken niet, en loopt elkaar zo tegen het lijf! En nog een mazzel ook, want we konden elkaar niet vinden op facebook, en hadden geen andere gegevens uitgewisseld. En zie hier, een tweede kans! We spreken af aan het eind van de dag een drankje te gaan doen. Ondertussen gaan Els en ik even kijken in het container-winkelcentrum. Wat een aparte beleving is dat zeg! Op een plein staan allemaal gekleurde containers opgestapeld, sommige haaks op elkaar, waar de winkeltjes in zitten. Soms zelfs met 2 verdiepingen. Grote winkels van meerdere containers bij elkaar, maar ook winkeltjes van 1 container. En één ding hebben ze met elkaar gemeen: ze zijn DUUR. Ik hoef niet eens moeite te doen op mijn hand op de knip te houden, want het is echt belachelijk. Maaaaar, wel leuk om er even te kijken.

Onze laatste avond gaan we echt uit eten, dus we hoeven eens niet te koken! Hiep-hoi! In dezelfde bar doen we ’s avonds nog even een biertje met Iain en Naomi en dat was het dan. De laatste avond met z’n tweeën! Tot de volgende vakantie dan maar!


Geschreven door

Al 3 reacties bij dit reisverslag

Hahaha klote dat het je laaste avond was maar je heb een prachtige vakantie gehad

James 2013-02-15 07:31:59

Heb ik mij ogen eigenlijk open of dicht op de foto met de douchebags?

Elsopreis 2013-02-16 11:05:17

uhm.... het hangt er om! ik zeg.... open!

EmmY 2013-02-16 13:50:05
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.