Nog één keertje gaan we naar een plaats met strand. Het wordt Kaikoura, waar je walvissen kunt spotten. Toppie, dat lijkt me wel wat!
We boeken een trip voor de volgende dag, waarvoor we ons om 06:45 al moeten melden bij de Whaleway Station. Dat wordt een vroegertje! Gatsie, ben je op vakantie, moet je nog vroeg op. Maaaaaar dan heb je ook wat.
De kroeg is zoals altijd weer eens saai. Er staat een figuur superleuke live muziek te spelen en ik zing heel wat nummers uit volle borst mee omdat alles ongeveer van Johnny Cash is of vergelijkbaar… maar de sfeer is er niet. De kroeg is namelijk gevuld met een enorme groep van… 5 mensen. Jaja, het is dringen geblazen bij de bar, je moet ff je best doen, maar dan heb je een lekkere pot bier voor 7,5 dollar. Niet heel duur dit keer. Er druppelen zomaar nog 3 mensen naar binnen en ik raak zomaar aan de praat met een Amerikaan, 3 Canadezen en 2 reizigers uit Engeland. Het is ouderwets gezellig, maar het mag allemaal niet zo zijn: “last drink, guys!” word er geroepen. Naja, mooi is dat. 23:30 en de kroeg gaat dicht. Heb ik weer.
Aan de andere kant maar goed ook, om 05:45 gaat de wekker weer. We stiefelen op ons gemak naar de Whaleway station en nemen plaats in de boot. We hebben een heuse B.A Baracus (compleet met groot lijf, kale donkere kop en armen als kolenschoppen) aan boord die de lichamelijk toestand van de klanten in de gaten houd, hij had zegmaar een beetje de kots-wacht. Het kan behoorlijk tekeer gaan op de Grote Oceaan. Normaal ben ik fan van een plaatsje bij het raam, maar ik was dit keer gezegend van een plekje aan het middenpad. Goddank, want alle Japanners (of uit welk land ze dan ook mogen komen) werden ziek. Heel ziek. Ik moest m’n jas goed opzij schuiven om er geen Japans ontbijt op te krijgen, de kotszakjes werden flink benut. Doordat ik aan het middenpad zat kon ik mooi snel naar het buitendek glippen, laat die lui maar lekker tegen het raam hangen met hun zakjes. Els en ik hadden nergens last van, dus wij genoten van de informatie die intussen verteld werd en van het uitzicht uit de boot. Intussen vielen de mensen bij bosjes. Nu moet ik zeggen dat de golven behoorlijke maten aannamen, het was soms toch wel een beetje beangstigend.
Een paar kilometer uit de kust zit een enorme klif onder water, waar de oceaan opeens 1000m de diepte ingaat. Ik krijg er rillingen van, want zulke grote hoeveelheden water maken me altijd een beetje in de war. Het gebied is een rijk gevuld voedselgebied voor de walvissen, welke hier heen komen om te eten. Sommige hangen hier wat langer rond, sommige zweven een beetje rond in de oceaan en komen hier een snelle hap halen waarna ze weer verder gaan.
De boot stopt en dobbert eventjes stil op de golven. Wij mogen nu op het dak van de boot gaan staan om in het rond te kijken. De kapitein luistert met een gevoelig apparaat in het water of, en waar hij een walvis hoort. Ze maken namelijk geluid om voedsel te lokaliseren. De man hoort dat er eentje heel dichtbij is. Het duurt eventjes, maar dan opeens zien we hem. Een enorm beest drijft in het water en spuit af en toe een sproei water omhoog. Ondanks dat hij er nu al groot uitziet, schijn je nu maar 10% van het betreffende beest te zien. De rest ligt onder water. Ze blijven eventjes boven, ongeveer 5 a 10 minuten en duiken dan weer zo’n uur onder om te eten. En op dat duik moment wachten we. Door een luidspreker beschrijft een gids wat we zien, en maakt ons erop attent dat de walvis nu snelheid gaat maken om de duik te maken. Opeens rolt zijn hele lijf naar voren en na meters van zwart, glibberig lijf komt de zo kenmerkende staart het water uit. Wat een mooi gezicht! We maken snel wat foto’s en dat was het dan. Zo simpel, maar zo mooi om te zien!
Een kwartier later hebben we er nog eentje gezien en kort daarna voeren we alweer terug naar de haven. De walvissen gaan weer verder waar ze gebleven waren en de Japanners worden zieker en zieker. De zure lucht wordt al penetranter en B.A. heeft de grootste moeite om alle groene mensen een plek te geven en ze van nieuwe spuugzakjes te voorzien. Gelukkig mag er een raampje open want anders had werkelijk iedereen achterstevoren gegeten.
De rest van de tijd in Kaikoura besteden we aan winkelen en uitrusten. Dat hebben we wel verdiend! De kroeg hebben we trouwens niet meer gezien, we hebben met supermarktbier en een groep backpackers in het hostel een super avond gehad. Een jongen kon super gitaar spelen en maakte de muziek, de rest zong alle klassieke meezingers (al dan niet vals) vrolijk mee. Ik ga denk maar een keer op gitaarles, het lijkt me super om Hotel California op gitaar te kunnen spelen… ooit! Mooie voornemens ontstaan vaak op reis, en ik heb er inmiddels al meerdere laten uitkomen. Hopelijk deze ook!

Geschreven door EmmY