Wat gebeurt er veel! Ik ben nu 1,5 dag Nieuw Zeeland maar het voelt al als een hele week! Maar…. eerst naar het begin.

De lounge die ik had geboekt om de tijd te kunnen doden op HK airport was echt superdelux. Allemaal heerlijke hapjes, drankjes, toetjes en een voortdurend wisselend buffet waar je onbeperkt van mocht pakken. Ook de douche was heerlijk, een onwijs mooie badkamer voor mezelf! Het enige nadeel was dat het nogal donker was waardoor ik steeds bijna in slaap viel. En dat moest juist niet want ik wilde de volgende vlucht naar Auckland eens een keer langer slapen.

De 2e vlucht verliep een stuk soepeler, ik zat bijna helemaal vooraan en zonder pinda-allergieën om me heen. Omdat ik de vorige vlucht zo beroerd geslapen had was ik nu natuurlijk hartstikke moe. Na een enorm gevecht tegen de slaap en het avondeten slaap ik zowaar bijna 6 uur achter elkaar! De programmeur van mensenlijven had deze optie toch niet over het hoofd gezien blijkbaar.

De immigratie en de bagage controle liepen soepel. Buiten het vliegveld pak ik de bus en loop het laatste stuk naar het verhuurbedrijf (uiteraaaaaaard heuvel óp!) We krijgen een MINI-autootje mee, die we de naam Fred geven. Red-Fred. Els rijdt. Ik ben a) heeeeeel moe en b) DAT LINKS RIJDEN IS RAAAAAR!!!! Ik waag me er vandaag nog even niet aan! Vooral op grote kruispunten, waar moet je in GODSNAAM staan en naartoe rijden. Mijn god, morgen ga ik wel, nu niet!

Na een paar heuvels zijn we het erover eens: deze naam verdient ie niet. Bergop redt ‘ie amper, constant moeten we een versnelling terugschakelen. Het is gewoon een tuttebellen-auto! Ik ben opeens stikjaloers op mijn broers die op vakantie het liefst de dikste auto uit de katalogus kiezen… De auto heet nu…. Annie! Rooie Annie.

Rooie Annie brengt ons naar Paihia, waar we nu inmiddels 2 dagen zijn. Een beetje Egmond aan Zee – achtig, maar prima om te vertoeven. Korte broek kan aan en de schoenen gooien we in de achterbak van Annie. Ik duik vroeg mijn bed in, ik KAN niet meer!

Vandaag zijn we met een zeilboot naar de Bay of Islands gevaren. Wat was dat moooooi! Ik moet u verwijzen naar de foto’s want het is bijna niet te beschrijven. Blauw water, mooie baaien, mooie planten en nog mooiere uitzichten. Super!

Terug steekt er een stevige wind op, waardoor we flink schuin komen te hangen in het water. Huuuuuu! Ik was er bijna zeker van dat het hele schip zou kapseizen… we gingen zo schuin dat het looppaadje aan de zijkant van de boot helemaal in het water verdween! Ik moet bekennen dat ik behoorlijk angstig was! Maar de kapitein stond nog gewoon met zijn blik op oneindig achter het roer, en liet duidelijk blijken dat dit de normaalste zaak van de wereld was. Ik heb hem 3 keer gevraagd hoe schuin zo’n boot nou kan en of hij wel eens mee gemaakt had dat ie echt kapseizde… maar dat was bij hem allemaal nog nooit gebeurd en hij verzekerde me ervan dat er niks zou gebeuren. Oke. Maar ik hield me toch nog maar even stevig vast aan de reling want ik vond het maar niks. Ik concentreerde me maar op het uitzicht, dat was echt zooo mooi!

Morgen vertrekken we hier weer, het idee is om naar het uiterste noordelijke puntje van het land te rijden, Cape Reinga.

Tot later!!!

Geschreven door EmmY