We zijn allemaal al vroeg wakker. Zenuwen. Spanning. Ik ben inmiddels al 3 keer naar de WC geweest. Waarom verzin ik zoiets? Wie gaat er nou in godsnaam uit een vliegtuig springen??? Nou ik. En Els en Geneviève. We proppen er een snel ontbijtje in en gaan op weg, naar het kantoortje van Skydive Franz.

We vullen wat formulieren in met de bekende verklaringen dat je deze helse praktijken geheel op eigen risico onderneemt en dat je verklaart geen rare aandoeningen hebt waardoor deze onderneming een grotere kans op verwondingen eventueel met de dood erop volgend kan geven. Met een serieuze blik vullen we de boel waarheidsgetrouw in en zetten een krabbel. Daar gaan we dan, in een busje naar een piepklein vliegveldje met 1 ieniemienie strookje asfalt. Op een grasveldje in de zon kunnen we ons alvast vergapen aan de prachtige omgeving. Ik smeer me nog gauw even in en dan wordt mijn naam als eerste geroepen. Een niet verkeerd uitziende jongeman stelt zich voor als Marius. Dit is dus mijn vliegbuddy waar mijn leven straks vanaf hangt. Hij geeft me een overall en helpt me in een ingewikkeld tuigje. Ik ben blij dat zij precies weten hoe dit allemaal werkt. Hij vraagt of ik zenuwachtig ben. Nou, behoorlijk! Maar aan de andere kant, het is zo’n gezonde spanning, een leuke spanning! Ik kan eigenlijk nog niet echt geloven wat ik straks ga doen.
Vervolgens word ik voorgesteld aan mijn personal cameraman. Het “backpacken” krijgt tijdens deze vakantie een totaal andere betekenis. We hebben verdorie een auto, een beetje teveel bagage (omdát we een auto hebben) en we gaan dit soort activiteiten ondernemen. Mijn cameraman filmt me, stelt me wat vragen waar ik een beetje beduusd op antwoord omdat ik dit ook allemaal niet voorbereid heb en daar gaan we dan. We lopen richting het geel met rode vliegtuigje waar ik met buddy Marius en mijn cameraman in plaatsneem. Op een propje in een hoekje weliswaar want ook Els en Geneviéve klauteren aan boord met hun buddy en personal cameraman. Het is gewoon een privé vlucht geworden!
Ik kijk nog even naar het randje waar ik straks vanaf zal vallen. Het besef dringt tot me door dat ik dus niet met dit vliegtuig zal landen, maar aan een parachute. Gekkenwerk. Het schuifdeurtje (waar Els vlak naast zit op de grond) wordt gesloten en daar gaan we. Langzaam stijgen we hoger en hoger. Mijn buddy laat zijn hoogte meter zien, we zitten op 5000ft. Shit, dan gaan we nog 3x zo hoog als dit! En ik kan nu al alles zien in de wijde omgeving!
Marius vertelt veel over de omgeving die je nu vanaf boven bekijkt. De gletsjer rijkte toen tientallen kilometers verder het dal in, waar je een omver geduwde berg ziet liggen. Een berg, met een kommetje erin. Onvoorstelbaar. Eigenlijk vind ik het een beetje triest dat er van die gletsjer van toen nog maar 5% over is. En nog is hij mega groot. Ze schatten hier zelfs dat er over 20 tot 30 jaar geen gletsjer meer over is in Nieuw Zeeland. Ik kijk er nog maar eens goed naar.
We vliegen (op grote afstand) langs mount Cook, en draaien wat rondjes in het bergen gebied om op de juiste hoogte te komen. Intussen word ik stevig vastgesnoerd aan mijn buddy en krijg ik een raar helmpje op met nog apartere bril. Gelukkig zit ik hier niet om mooi te zijn, het is allemaal voor de veiligheid…!
Opééns vliegt de schuifdeur open. Els haar blik spreekt boekdelen. Els haar stem ook, maar niemand hoort het (het staat wel op film!). Mijn ogen worden zo groot als gebaksbordjes en ik bedenk me voor de miljoenste keer dat dit gewoon belachelijk is. Wie springt er toch in GODSNAAM uit een vliegtuig??? En voor ik nog eens met mijn ogen kan knipperen is Els weg. WEG. Ze is gewoon al weg! Ik krijg geen tijd om dit te verwerken want als een Siamese tweeling hupsen we de 50cm richting het deurtje dat ons van het gapende gat onder ons scheidt. Mijn cameraman haalt een paar helse capriolen uit en installeert zich als een aapje op een stang onder de rechtervleugel. OH MIJN GOD. Ik hang aan mijn buddy buiten het vliegtuig! Ik probeer me te herinneren welke houding ik aan moest nemen. En dan zijn we los. We vallen voorover de diepte in. Een enorme adrenaline-kick giert door mijn hele lijf. IK VAL! Ik kan met geen mogelijkheid beschrijven hoe dat voelt. Ik probeer een soort van te bewegen met mijn armen, maar het gaat heel zwaar. Mijn mond flappert alle kanten op en ik krijg een enorm droge mond. De cameraman hangt voor m’n neus en omdat ik het toch wel leuk vind om voor dat geld een paar mooie plaatjes mee naar huis te nemen probeer ik een paar vooraf geoefende poses aan te nemen, die half lukken. Mijn oren beginnen pijn te doen en het lukt niet om ze te klaren. Ohja dat was ook zo, met duiken gaat dat ook steeds moeizaam. Opeens bedenkt mijn buddy dat het leuk zou zijn om heel snel rondjes te draaien maar dat maakt me echt kotsmisselijk. Het lukt me om duidelijk te maken dat dat voor mij niet hoeft en voor ik het weet flopt de parachute uit en hang ik in mijn tuigje te bungelen. In stilte. Nou dat was het dan, 60 seconden vrije val! Tering! Ik krijg eindelijk de kans om mijn droge mond weer een beetje in een goede vorm te vouwen, en koekeloer lekker om me heen. We zwieren wat in de rondte en voor ik het weet komt het groene landingsveldje alweer schrikbarend dichtbij. Ik spits mijn benen recht vooruit (zoals me werd opgedragen) en ik land keurig op mijn pootjes in het gras. Voor mijn gevoel hangt mijn zieltje nog ergens in de lucht! De cameraman springt weer voor mijn neus en als een ware jan-paparazi vuurt hij een heel vragenlijstje op me af. Ik kan van de spanning niet echt hele interessante antwoorden geven, dus het interview is snel over. Sjies. Zo gaat dat dus, skydiven!

Els komt ongeveer met hetzelfde verhaal, en ook Geneviéve vond het werkelijk fantastisch. De beelden van de sprong krijgen we gelijk mee op USB en we vermaken ons kostelijk met de gekke bekken die we trekken zo tussen hemel en aarde.

De rest van de dag chillen we een beetje in de tuin en we genieten nog de hele dag na van de adrenalinestoot van die morgen. Onwerkelijk gewoon!


DE FOTOS VOLGEN NOG!

Geschreven door EmmY