In National Park sliepen we in een hostel waar een indoor klimhal inzat. En waar sliepen wij? In de klimmuur zelf! Door een klein deurtje kon je de kamer in, vlakachter de wand met alle klimdingen. Leuk, maar we gaan snel verder. De kamer was warm en muf, vooral als je er met 6 andere meiden ligt die het raam niet open willen doen…

De ochtend van het vertrek was het weer zelfs nog slechter dan dat wij het hadden een dag eerder. Nog meer bewolking, regen en wind in de bergen. Met een trui aan, want het is fris, rijden we met Lex de ‘Forgotten World Highway’ op.

Deze highway is een 150km lange weg (meer een geasfalteerd pad) die door oerwoud en ouderwetse landschappen met kleine boerderijtjes slingert. Vooraf wel tanken, want er is bijna niks langs die weg. En ach, 150km is ook weer niet zo onwijs lang. Ergens halverwege is er 12km gravelroad, waar Lex helemaal vies van geworden is. Wat een stof! We komen langs allemaal oude verlaten huizen, en een kolenmijn. Middenin bevind zich de republiek Whangamomona (ja, het staat goed gespeld… haha). Het bestaat uit een paar gebouwtjes, waaronder een hotel, een kerk, een café, een handjevol huisjes en een gesloten kruidenierswinkeltje. De republiek is in 1989 ontstaan toen een lokale bestuurder onder één hoedje speelde met het hoofd van een buurgemeente en zo de gemeentegrenzen wilde aanpassen naar een groter gebied. De bewoners pikten dit niet, want dan moesten ze uitkomen voor een rivaliserend rugbyteam. Dat nooit! Dus dumpten de bewoners beide bestuurders en werden een republiek. Compleet met democratisch gekozen presidenten, waaronder Billy Gumboot de geit (anoniem verkozen omdat hij alle stemmen voor de tegenstander had opgegeten). De huidige sherrif is Murtle the Turtle, welke trouwens wel een mens is. Elke 2 jaar vieren ze in januari Republik Day, met allemaal activiteiten. Helaaaas was dat net niet aan de gang nu wij er waren. Wat konden we er dan wel doen? Nou, voor 1 dollar hebben we een stempel van deze republiek in ons paspoort laten zetten! En we zijn direct weer doorgereden.

Ruim voordat de tank leeg is arriveren we weer in de bewoonde wereld. We zien mount Taranaki voor ons verschijnen en zijn direct onder de indruk. Wat een vulkaan! Precies zo een die ook in de Donald Duck staat, compleet met randje sneeuw rondom de top.

We slapen in de stad New Plymouth bij een schattige familie die een hostel runt. In het hele hostel ligt een afschuwelijk kamerbreed tapijt en het is behoorlijk… laten we zeggen… gedateerd. De receptie wordt gerund door de oma van de familie die in een geordende chaos de administratie probeert te regelen… we zitten er weer prima.

We maken een wandeling rond mount Taranaki, ook wel mount Egmont genaamd. Hoe die nou weer aan deze naam komt… geen flauw idee. De wandeling was behoorlijk zwaar maar heel mooi. Zo gaaf om zo ver die berg op te lopen. Het weer wordt weer eens guurder en guurder hoe hoger we komen. Op het hoogste deel hebben we de muts weer op en de handschoenen weer aan. Soms rolt er een wolk langs en zijn we totaal in de mist gehuld. Een moment later is het weer zonnig, maar nog steeds is het pittig koud. De foto’s spreken voor zich! We drinken voor het eerst een biertje in de stad (eindelijk zijn de barren open!) en er is zelfs live muziek. Om half 11 worden we de tent uit geveegd, want het is blijkbaar afgelopen. Ze snappen er werkelijk niets van hier.

We vervolgen onze route over de ‘Surf Highway’ want ik wil nog graag surfen. Toch leuk als je kunt zeggen dat je in Nieuw Zeeland gesurft hebt ;) Maar helaaaaaas. Die hele surf highway is één grote flop! Slechts een kwart van de weg loopt langs de kust, het enige hostel dat er is, is een gare verzameling houten hutten met depressieve alternatievelingen met overal stukken ijzer in hun gezicht. Ze hebben geen flauw idee waar de eigenaar is en ze denken dat we die in het dorp wel ergens kunnen vinden. Jaja, we rijden er wel ff heen. Doei! We stappen Lex in en rijden snel weg! Gatsie wat een freakshow! Totaal gedesilusioneerd rijden we de rest van de highway af. Als troost stoppen we onderweg maar bij de zoveelste MacDonalds van dit land. Waarom zie je bij de Mac altijd zoveel dikke mensen eigenlijk?? Zucht. Die hele ‘Surf Highway’ is alles behalve surf.

We besluiten een nachtje op een farmstay te doen, waar ik enorm naar uitkijk. Lekker met de geur van thuis, haha. De weg naar de boerderij is heel schattig, met aan beide zijden agapanthussen die zo dicht op de weg staan dat de spiegels van Lex om de haverklap tegen de bloemen patsen. Els vind het geloof ik maar niks, maar ik vind het er heerlijk. Met kalfjes, kippen en schapen naast de deur en een uitzicht van grasvelden met beestjes slaap ik er heerlijk rustig. We hebben de hele toko voor onszelf want we zijn de enige gasten. Hoe rustig zal het er in het laag seizoen dan zijn???

Geschreven door EmmY