De stad Queenstown is echt super gezellig, meer een groot dorp dan een stad. Super leuke winkels, eettentjes en barretjes. Maar uiteraard was ik weer bekaf en lag ik er vroeg in. Hoe komt dat toch hier?
En ondanks dat ik heerlijk had geslapen in dit hostel in Queenstown hoeven we hier niet nog een keer te slapen. Het raam kon niet open en het was behoorlijk muf in de kamer. Ik heb er gewoon een hekel aan als ik geen frisse lucht heb! Iedereen die me een beetje kent die weet hoe graag ik frisse wil moet hebben…! Wegwezen dus.

Tijdens het ontbijt verzinnen we waar we naar toe gaan want we zaten weer eens zonder plan. We pakken Fritz weer en rijden richting het noorden, naar Glenorchy. Daar ben ik toe aan een lekker bakkie koffie (die koffie hier is lekker! nooit gedacht dat ik dat zou zeggen!).

We hebben een wild idee en daar willen we informatie over hebben. We zouden heel misschien… als het uitkomt… als het allemaal goed klinkt… een (hou je vast) helikoptervlucht willen maken. Ja. En dan de beelden zien zoals in de film van Harry en Yvonne over de Sounds. De meneer van het hotelletje waar we pauze houden kent een bedrijf die helikoptervluchten doet, hij gaat vaak heli-vissen (ja dat bestaat!). We bellen via Els haar skype naar het bedrijfje. De meeste vluchten gaan óf naar Milford óf naar een gletsjer waar je dan op zal landen. Maar we willen allebei! Na wat heen-en-weer gebel en onze wens duidelijk makend lijkt het te lukken om vandaag, naar zowel Milford als een gletsjer te gaan! En we gaan het doen! Whooohoeeee!

We moeten terug naar Queenstown, richting het vliegveld. Daar staat een helikopter klaar, waar wij de enige klanten voor zijn! We hebben verdorie nog een privé vlucht ook! Onze piloot (we noemen hem voor het gemak Paul, want we zijn perongeluk zijn naam vergeten) legt ons wat uit over de route die we gaan vliegen, legt nog wat uit over de helikopter en we stappen in. Ik in het midden en Els naast het deurtje. Paul doet wat checks en we krijgen oorbeschermers met een microfoontje op ons hoofd. Test-test-test, ja hoor het praatstysteem doet het! Gordel nog om, camera in de hand en daar gaan we.
De motor maakt meer toeren, en Paul bedient het gevaarte met 2 voetpedalen en een joystick. We stijgen op! Met een schuine bocht naar rechts vliegen we over de stad naar de bergen die er achter liggen. Via de koptelefoons kramen we af en toe wat klanken uit, hoe mooi het is. De stad wordt steeds kleiner en de bergen komen steeds dichterbij. Onder ons rennen wat berggeiten door het hoge gras. Wat een ervaring!

Opeens tikt Els me op de arm en haar gezicht spreekt boekdelen. Het deurtje is op een kier gesprongen! Haha, de hele ervaring van het skydiven komt weer naar boven! We proberen Paul te waarschuwen maar uitgerekend NU is het praat-systeem ermee opgehouden! Ze wrikt en trekt om het deurtje weer dicht geklikt te krijgen, maar het wil niet. Ik steek mijn arm uit om het te proberen maar nu springt het nog verder open! Gelukkig zitten we in de gordel, maar angstig is het toch wel! Ik heb inmiddels piloot-Paul weten te waarschuwen en die heeft het nu gezien. Via de koptelefoon (wij kunnen hem wel verstaan) laat hij weten dat hij ergens probeert te landen zodat hij de deur dicht kan doen. Hoezo? Landen?? Hier?!?? Tussen die scherpe toppen en steile wanden?? Onze piloot, de rust zelve, tuurt rond en vind even verder op een top van zo’n Alp een grasveldje met maatje postzegel waar de helikopter maar net op past. Vlak voor we de grond raken wiebelen we nog behoorlijk heen en weer door de luchtstromen die langs beide wanden van de berg omhoog komen, maar hij zet hem keurig op het gras. Een stukje gras van 2 bij 2 meter met rondom steile rotswanden. Een grasveldje waar nog werkelijk nooit iemand geweest is, en wij staan hier met een helokopter. Paul stapt uit en loopt voorzichtig bukkend rond de voorkant om aan Els’ kant de deur goed dicht te klappen. Bam! Zo die zit. En daar gaan we weer! Op naar Milford!

We vliegen over ruige bergtoppen en verborgen meertjes. We draaien om besneeuwde bergtoppen heen, zien valleien waar nooit iemand komt en ineens doemt zich daar een gigantische ijsmassa voor ons op. We scheren over de diepe gletsjerspleten heen en kunnen tot diep in het blauwe ijs kijken. Wat is dit gaaf zeg! Na ongeveer 20 minuten landen we op Milford Airport en doen we een bakkie in het bezoekerscentrum, samen met onze privé piloot Paul. Lekker decadent! Wel apart, dat je met de auto 5uur via slingerende bergwegen onderweg bent naar Milford, terwijl we er nu maar 20 minuten over gevlogen gevlogen hebben.

Wanneer we weer opstijgen vliegen we door de fjorden waar we supergave watervallen van behoorlijk dichtbij kunnen bekijken. Els heeft de GoPro (filmcamera) non-stop aan staan en ik klik bijna elke seconde een foto. We passeren nog meer besneeuwde toppen en komen in de buurt van een enorme ijsvlakte. We landen, stappen uit in de sneeuw (!) en proberen ondanks de harde storm overeind te blijven staan. Het is niet comfortabel, maar wel een onwijs blitse ervaring. Het zonnetje schijnt, we staan in korte broek in de sneeuw en wat een uitzicht! Veel tijd om er van te genieten hebben we niet, piloot Paul staat alweer klaar om ons in de helikopter te helpen. We gespen onszelf weer goed vast (je weet maar nooit met die deurtjes) en Paul vliegt ons verder terug naar de stad. Wat een ervaring om NOOIT te vergeten! Die hebben we maar mooi in de pocket!

Geschreven door EmmY