Nou het is dus Taupo, Nieuw Zeeland maar dat ging ff mis bij het plaatsen van de Pin. Dus. Dan weet iedereen dat ik gewoon aan de andere kant van de wereld zit ;)

Onderweg regent het behoorlijk, maar dat boeit niet. We zitten vandaag toch in de auto. In Lex! Sexy Lexie!

In Taupo aangekomen proberen we eerst eens wat meer informatie over het weer rond de Tongariro Crossing te verkrijgen, want van de voorspellingen op internet worden we ook niet veel wijzer. Het blijkt morgen (woensdag) redelijk goed weer te zijn. In de ochtend regen, met later op de dag opklaringen. Donderdag de hele dag regen, en vrijdag wordt het heel mooi weer. We tellen de dagen en bedenken wat we allemaal nog willen zien en besluiten de volgende ochtend een poging te wagen om een deel van de Tongariro Crossing te gaan lopen. Kom maar op met die mount Doom!

’s Avonds bereiden we ons voor op een dag wandelen door ruig terrein, waar het kan stormen, regenen of sneeuwen, maar waar ook de temperatuur ineens omhoog kan gaan en de zon kan gaan schijnen. Een rugzak vol spullen, water en voedsel dus om mee te sjouwen. Helaas is het 2e deel van de crossing door een uitbarsting van de vulkaan eerder dit jaar, gesloten, dus het wordt een wandeling naar boven en daarna dezelfde weg terug.

De dag begint zuur, met guur weer (of onguur, kan ook). We hijsen onszelf in warme kledij met daarover de immer charmante vuilnisak-poncho’s en gaan op pad. Het is mistig, koud en het regent. We lopen over steeds ruiger wordend vulkaan landschap en moeten soms flink over rotsen en enorme brokken steen klauteren. Hoe verder we stijgen, hoe harder het gaat waaien. Rukwinden duwen ons vooruit of proberen ons van de berg te blazen. De regen wordt ook al heviger en het zicht wordt er niet beter op. Het blijft eigenlijk al een hele poos hetzelfde uitzicht. Zwarte rotsen, met mist. En een uur verderop nog steeds zwarte rotsen met… mist! We zijn volledig verwaait en hebben inmiddels onze mutsen op en onze handschoenen aangetrokken. Van enkele doorgewinterde hikers horen we dat het nog anderhalf uur ploeteren is naar de top, met nóg hardere wind, het vriest er, het sneeuwt er en er is… mist! Dus al met al hetzelfde maar dan akeliger. We kijken elkaar aan en besluiten dat het nu wel welletjes is, wat een helse tocht! We draaien om en gaan terug. Eenmaal in lager gelegen gebied trekt het wolkendek open en begint de zon te schijnen. Het lukt nog om enkele mooie plaatjes te schieten, maar de top blijft in wolken gehuld. Het is mount doomed. Haha.

Doodop van een geweldige ervaring koersen we richten een dorp met de naam… National Park. Welk national park? Nee, gewoon, National Park. Zo het het. Vreemd! Het dorp zelf stelt werkelijk niks voor. Het tankstation dient tevens als (peperdure!) supermarkt en ook hier is alles waar normaal het stempel ‘gezellig’ op staat weer gesloten. Het dorp lijkt volledig uitgestorven, ik kan zonder gevaar voor eigen leven midden op een kruispunt gaan zitten, wat ik dan ook doe. Er komt alleen een vogel voorbij gefladdert. Verder niks. Tijd om verder te gaan!

Geschreven door EmmY