8 uur en de wekker gaat, ja want vandaag moeten we weer verkassen. Ik snel door de klamboe heen naar buiten waar de zon al op is en ik plofte neer op het mooie buitenhutje met rieten bladerdak op het met matras met twee grote heerlijke kussens. Een momentje alleen om lekker een nieuw reisverslag te schrijven terwijl ik de vogeltjes om me heen hoor. Gaby kwam me een cappucino brengen en ging al ontbijten en de lieve bediening van het restaurant kwam een tweede brengen. Ik geniet op dit soort momenten zo erg. Koffie en wakker worden op een buitenbed terwijl er om me heen wordt gerommeld door tuinmannen in die de mooie natuur onderhouden. Omringt door mango bomen en palmen en kokosnoten begon ik de dag heel mooi. De surfdudes van Gab vroegen nog even of we ze kwamen vergezellen maar omdat de taxi al voorreed moesten we hun aanbod afslaan. Zal je altijd zien, slaan ze toe als je plaats delict moet verlaten.
We hadden samen met Daan en Mies een hele mooie vila geboekt voor ons 2 nachten in Uluwatu. Het werd een hele lange rit, na heel veel sluipweggetjes, overstekende kippen en koeien reden we steeds verder uit de bewoonde wereld. De enige bewoners die we soms spotte waren de apen. Terwijl we vooruit probeerde te komen op een steeds slechter wordend wegdek grapte ging zelfs de chauffeur meegrappen over de jungle waar we in waren belandt. Hij zei "nice place, no gojek, no supermarket en omdat we de vila niet konden vinden bleef hij ook lachend herhalen "no home". We kwamen we bij in de middle of nowhere aan bij een vila met 1 medewerker. De taxichauffeur begon druk Bahasa te spreken en liet met behulp van Google maps zijn struggle zien met ons adres. De man van deze vila liet ons weten dat we ergens anders heen moesten rijden en zo waren we weer een uur onderweg. Met de hulp van Daan kwamen we uiteindelijk na een lange zoektocht bij een aftans straatje aan met wat een helling zo stijl als een skischans.
Druk telefonerend met Daan voor instructies rekende we het dubbele maar af bij de taxichauffeur uit schaamte voor de zoektocht en stapte we binnen zoals wat mama noemt de typische Indische kaftan kist lucht. Mij doet het denken aan de geur bij oma van der Smitte thuis maar Gab, Mies en Daan waren bedwelmd. We waren allemaal wat stresserig, ook zij hadden het niet meteen kunnen vinden. We waren zojuist belandt in een echte Rob Geus vila. Daan riep heel hard: "foto's maken kunnen ze hier wél". De beelden die ze van de vila op booking.com hadden gebruikt gaven een heel vertekend beeld van de werkelijkheid. We maakte een rondje en begonnen in het Engels de gebreken op te noemen om daarna een klacht in te dienen. De foto's die onder dit verslag staan zijn niet de foto's die de ernst benadrukken van de situatie maar deze foto's heb ik niet op mijn mobiel. Michelle: "look at this flonders by the swimming pool, not normal!" "Man man man, the dust is everywhere and the mold spots are not good for the health". We riepen alles met een Amsterdams accent en hadden de slappe lach van de Engelse uitspraken op zijn Louis van Gaals. We vertrouwde het voor geen coin meer want er lagen ook hele overdreven visite kaartjes met allemaal poeha functies erop zoals CEO vila manager, sales manager en founder om als contactpersoon te kunnen benaderen. Onze conclusie: "In the monkey gelogeerd en this are typical vila melkers". De monkeys waren overigens overal op en rond onze vila te bekennen waardoor we ook geen kussens op het meubilair buiten konden plaatsen omdat ze het eraf pikken. We hebben vervolgens onderstaand bericht gestuurd naar de Deborah van booking met foto's van de gebreken. Vanaf nu werd de vila omgedoopt tot Rob Geus vila. Er werd een vila manager onze kant opgestuurd, een lieve onderdanige lokale man die naar onze mening puur wordt ingezet als doorgeefluik en zondebok. De vervallen staat van de vila en de foto's die op internet staan is de verantwoording van de grotere organisatie erachter. Ik leidde de vila manager rond als Denise Geus: look sir, the mold spots on the wall, the broken wooden floors, rusty airconditioning, it is not what it looks like on booking. Terwijl ik heb alles liet zien vulde Gaby me om de zoveel tijd aan met een van haar voeten een beetje naar buiten gewezen en twee handen die lucht inhalatie uitbeelde terwijl ze alleen maar kon uitbrengen: powww poehhh the smell, this smell. En dan liep ze weer naar de kitchen en riep ze weer: you riek this, the smell? Alles op deze dag was een beetje een domper maar we hadden juist daarom de grootste humor. Wat een deceptie. We hadden ons zo verheugd op een temptation island vila zoals in Canggu met een heerlijk buiten terras en het fijne zwembad. We wilden weg, anderzijds zou een zoektocht naar een nieuwe plek weer zoveel tijd in beslag nemen dat onze dagen eraan zouden gaan. We besloten een refund aan te vechten onder het motto "kennen ze ons nog niet".
'S avonds gingen we eten bij Tabu, een heel hip restaurant met sushi en allemaal lekkere gerechten en cocktails. Een plek waar je echt kan vertrouwen op de kwaliteit van het eten en waar de prijzen ook meer westers zijn. De tuin stond vol bamboe dat was uitgelicht in neon kleuren en het logo Tabu wat er hing stond in vuur en vlam met echt vuur. We hadden afgesproken met Dionne, een vriendin uit Rotterdam, en we bestelden een tafel vol lekkers. Binnen draaide een DJ wat grimmige techno muziek waardoor er een beetje een underground afterparty sfeertje hing, een soort clubsetting waarin je kan ete . Er mocht aan tafels gerookt worden en dat bracht het vroegere horeca sfeertje met zich mee. Mijn buik rommelde nog steeds maar Lydia en Maarten supportte me aan tafel op Whatsapp en ik besloot Norrit te gebruiken. De muziek werd harder en harder en zelfs met mijn oordopjes in werd het een beetje te intens en daarom zijn we na het eten aan een zaakje aan de overkant bij een live bandje nog een Bintangetje gaan drinken. Duo Vuur en Vuur (Gaby en Mies), bijnaam te danken aan hun sterrenbeelden Ram en Boogschutter, zaten er lekker in na wat cocktailtjes en de ene na de andere act werd opgevoerd. Bierdopjes in de ogen, pirouetje met de ober en de slappe lach om de grappen die ze zelf bedachten. Maagd en Maagd, oftewel Daan en Denies (aardetekens) genoten van de lol die de meiden hadden. We schoven nog voor 1 biertje door naar de leuke terrastuin een stukje verderop en sloten daar af met Joelle en haar vriend. Ik was zo moe en door die buik nog meer, je lichaam is heel de tijd aan het werk. Ik voel me zoals dat we ons voelde in het begin van de corona tijd, handen wassen, is dit besmettelijkN wordt ik hier ziek van etc. Smetvrees to the max en misselijk en weinig eetlust, laat nou net eten mijn grootste hobby zijn die me nu wordt afgenomen. Op de wc heb ik nog even fijn geappt met tante Lien, want daar deel ik alles mee. Ze zei precies woorden: hou vol en geniet, thuis kan je weer met dekentje op de bank. Misschien is het ook een stukje psychisch, je vrij voelen in je roots in Indonesië, voegde ze er ook aan toe. Ze heeft gelijk, het is een struggle met controle durven loslaten. Niet overal bang voor zijn en sommige dingen laten gebeuren zonder grip. Zo leven ze hier ook, met de natuur en wat hun brengt. De flow van het leven met focus op het nu. Niet alles willen verklaren en analyseren.
Daar is tante voor.😊 met die woorden ben ik heerlijk gaan slapen en heb ik zin gekregen om meer te gaan genieten in het nu en dit stukje van mezelf wat meer los te laten in de tijd die ons nog wordt gegeven op het prachtige Bali vol avontuur.

Geschreven door Denises.reisverhalen