Ik had de hele nacht slecht geslapen, het voelde als een verlossing toen ik uit de kille airco kamer het zonnetje in kon. Het was 7 uur en ik liep richting het ontbijt, het trapje op naar de bovenverdieping met een bordje vol lekkers. Er stond meditatiemuziek op, ik hoorde de eenden uit het rijstveld naast ons kwaken en met hun poten op de modder slaan.
Ik heb heel lang voor me uitgestaard. De zon was net op, er hing een laagje mist over het rijstveld waar af en toe een witte kraanvogel in neerstreek. In deze oase van rust was er al een man aan het werk in het veld en op een drassig paadje rond zijn akker trok er een waggelende eendenfamilie voorbij in een keurig rijtje.
Twee uur later kwam Gabje ook ontbijten en we besloten een duik te nemen in het zwembad.
Vandaag was het tijd voor echte vrijheid met onze eigen scooter tour. Nieuwe turqouise Batik blouse aan en gaan! Gab rijdt heel goed, aan de linkerkant van de weg liet ze zich meevoeren met de stroom van het verkeer. We hebben de Ridge walk gedaan, een wandeling langs een ravijn met watervallen en XXL planten en een tempel bedekt met mos. Het leek wel een filmset van Jurassic park.
De tocht zelf was niet zo denderend maar wel goed voor de stappenteller. Het was te warm voor deze work-out en we besloten halverwege om te keren. Tijd voor een ritje naar de rijstvelden waar we onderweg nog werden getrakteerd op een school die uit was waardoor we vanaf een hoge tempeltrap de kinderen in uniform naar beneden konden zien lopen. Wat werden we hier vrolijk van, ze giechelden en zwaaiden naar ons.

De schoonheid van de rijstvelden was bijna niet op beeld vast te leggen, helaas is het wel verpest door commerciële "swings" (Instagram schommels waar een Japanner met lange semi witte bruidsjurk heen en weer op schommelt voor het perfecte Instagrammable plaatje. Waar zijn we in beland. Er wordt niet meer genoten van de natuur zelf. Het gaat om het moeten delen met de rest van de wereld dat je ergens bent. Grappig, want ik doe in weze hetzelfde met dit verhaal. Gab en ik beseffen wel erg dat de verwachtingen die door social media ontstaan vaak voor teleurstelling zorgen als je er zelf bent. Reizen leert mij altijd dat het niet gaat om het afvinken van de hotspots maar om de spontane situaties of ontmoetingen die ontstaan. Wij hadden ook een verwachting bij de rijstvelden maar toen we bij een restaurant met het prachtige uitzicht werden omringt met mensen in stringbikini uit de infinity pool en een vrouw naast ons met een Skype meeting die heel luidruchtig en interessant zat te praten waren we er wel klaar mee. Wel konden we in een keer die Britse zure vrouw van gister nog beter begrijpen hahaha. Op de terugweg maakte een ontmoeting met een stelletje die hard aan het werk was op hun rijstveld alles weer goed. We werden uitgenodigd op hun land en mochten foto's maken. Ik heb ze 2,5 euro gegeven als dank en daar waren ze heel blij mee. Ik word zo gelukkig van foto's maken, het voelt dan echt als een overwinning en een gevoel van trots omdat het een moment is die je zelf hebt gevangen. Nu al zin om portretten die ik zelf heb gemaakt thuis na te tekenen of af te drukken en in te lijsten.
We zijn daarna bij een hele leuke Koreaan gaan eten in Ubud stad en daar hebben we samen geproost op de Dicky Lickies. De foto's van het eten spreken voor zich🥰
Na de laatste hap speelde de shopdrang weer op, maar het was ons helaas niet gegund. We hebben 1,5 uur gezocht naar een ATM die wel werkte maar helaas kwam er nergens geld meer uit.
Op weg naar de laatste ATM liepen we langs een massagesalon waar we Mies en Daan ineens uitgestrekt zagen liggen met de voeten omhoog. We kregen de slappe lach en hebben nog even bijgepraat. Overmorgen zien we ze weer en vertrekken we naar onze vila in Cangu voor de Feyenoord wedstrijd die we met alle Rotterdammers die hier te vinden zijn gaan kijken.

Geschreven door Denises.reisverhalen