Voordag de tuktuk kwam wilde we nog even bij een heel gezellig klein smootie barretje ontbijten op het strand. Tijdens onze ochtend wandeling langs de zee zagen we een grote zwarte aap over de balkons van appartementen klauteren. De aardige tuktuk chauffeur stond keurig om 10 uur op ons te wachten en we propten onze backpacks naar binnen. We namen afscheid van onze Jatzee maat en vertrokken naar Hikkaduwa. Eerst nog een tussenstop bij de fabriek. Ik keek mijn ogen uit. Buiten werden er stenen geslepen. Daarnaast waren er tientallen bakjes met verschillende stenen uitgestald in alle kleuren van de regenboog. Op de stenen lag een naamkaartje. Ik heb terwijl we door een drukke verkoper werden rondgeleid snel nog wat foto's weten te maken. Hij wilde me natuurlijk zo snel mogelijk wat verkopen maar ik wilde ook graag op mijn gemak alle ambachtslieden aan het werk zien. Heel speciaal. Ik liet een foto zien van een groen/blauwe/grijze donkere maansteen en gaf aan dat ik deze zo mooi vind. Hij bracht me naar binnen en haalde een bakje tevoorschijn waarin verschillende stukken lagen van deze steen. De labrodarite steen. Hij is prachtig. Op het eerste gezicht lijkt het een donker grijze steen en als het licht erop valt zie je blauwe parelmoer achtige kleuren verschijnen. Hij liet me een ring met deze steen passen maar die sprak me niet aan. Veel te groot. Ik legde uit wat ik mooi vond en hij liet me weten dat ze een hand gemaakte konden maken. Bij de tekentafel mocht ik een steen uitzoeken uit het bakje. Ook liet ik een voorbeeld ring zien en de decoratie die ik mooi vind. Dit gaan ze voor me maken en overmorgen is ie klaar. Ik vind dit zo bijzonder. Dit is echt een mooi aandenken aan deze reis die ik om kan houden.
Eenmaal in Hikkaduwa bij ons hotel keken we onze ogen uit. Het is een heel groot resort met een tuin met prachtige zwembaden en pal aan het strand. Juul en ik probeerde zo normaal mogelijk te blijven kijken naar het personeel tijdens het inchecken alsof het de normaalste zaak van de wereld was maar ondertussen waren we stiekem naar elkaar aan het seinen en aan het grijzen omdat het boven verwachting luxe was. Zitten we hier echt? We zijn langs de zee naar Maarten en Lydia gelopen en de zee ingegaan. Het is nu volle maan en de zee is heel erg wild. Meters hoge golven en een bizarre stroming. Ik durfde niet en ben in de branding gaan zitten maar toen er een golf kwam trok die me al mee de zee in zo krachtig is de stroming. Juul en Maarten gingen dieper maar konden er maar met heel veel moeite uit komen. Dit was ook voor hun een beetje too much. Lydia had een geweldig lunchzaakje gevonden. Hier heb ik een soort pokebowl gegeten met allemaal soorten groenten. Dit wil ik iedere dag wel!
In de namiddag zijn we naar het Tsunami fotomuseum gebracht. Hier hingen foto's die zijn gemaakt tijdens de overstroming maar ook van de nasleep. We verblijven nu in het voormalig getroffen gebied. Mensen die op het dak van ons hotel zaten hebben het overleefd. Onze chauffeur reed langs een massagraf en vertelde ons dat de golven 30 meter hoog waren en met de snelheid van een vliegtuig over het land spoelden. De zee trok zich na de eerste wat minder hoge golven terug. De mensen wisten niet wat het was en renden het strand op om te kijken naar de zee bodem (die door de teruggetrokken zee te zien was). Daarna kwamen de mega golven die alles hebben verwoest. De foto's waren zo aangrijpend. Dit is echt horror. Ik heb een foto gemaakt van foto waarop te zien is dat de vloedgolf in de achtergrond op de mensen afkomt. Je beseft je dan dat deze mensen het niet overleefd hebben en dat de fotograaf zelf ook niet wist wat de gevolgen waren. Foto's van honderden lijken in verschrikkelijke toestand omdat ze dagen lang in het water hebben gelegen. De nieuwsberichten uit 2004 staan me nog wel bij maar deze foto's lieten ons nog meer beseffen wat een ramp dit is geweest. Nu 15 jaar later zijn wij op die plek die weer opnieuw opgebouwd moest worden. In de laatste kamer hing een foto van een vader en moeder die samen hun dode kindje vast hielden. We moesten huilen en liepen met een brok in onze keel door het museum. Het blijft toch bizar dat de dieren het destijds hebben aangevoeld en zijn gevlucht. Op de terugweg reden we langs een monument: een buddha beeld. Het topje van het beeld is net zo hoog als de hoogste golf van de Tsunami.
Hierna waren we wel toe aan een drankje. We hebben langs de kustlijn gelopen en gekeken naar de prachtige zonsondergang. We hebben de eerste zeeschildpad gespot voor ons hotel. Supergroot! We konden samen een beetje napraten over wat we hebben gezien met biertjes en mojitos. We hadden een tafeltje precies aan de branding. Zonsondergang maak je normaal gesproken niet zo bewust mee. Op de foto's lang niet zo mooi als in het echt. We sloten de dag af met een pizza bij een Italiaan. Ik en Lydia vestigde nog even goed de aandacht op ons toen we naar de wc liepen en er een hele grote kakkerlak op ons af rende. We gilden van schrik en rende terug naar de tafel. Zo groot heb ik ze nog niet gezien hier. Wat zijn ze toch goor. Ben toch niet echt zo goed afgekickt door de treinkakkerlakken als ik dacht. Morgen gaan ze naar de Malediven en gaan we uitzwaaien (met pijn in ons hart) 😉

Geschreven door Denises.reisverhalen