Wat gaan we doen vandaag? - knalde al door de speakers van Daan toen we 's ochtends wakker werken met een video van hun. Nou: terug naar canggu en Feyenoord kijken (sorry pap). Ik heb nog even uitgebreid genoten van mijn chill spot op het terras met uitzicht over het rijstveld met ontbijt en banaan wortel smoothie en daarna was het tijd om te gaan. Ik heb lekker met de chauffeur gekletst en alles kunnen vragen over het geloof. Ze zijn hier voor 80% hindoe en het is net weer een beetje anders als het Hindoeisme dat we kennen uit India.
Zo eten ze hier wel koeien, maar ze geloven ook in karma en reincarnatie. Als je goed leeft keer je terug in een goed lichaam, gedraag je je slecht dan ben je in je volgende leven de klos.
Een uitvaart bestaat uit een grote ceremonie, na de crematie worden de botten begraven op een begraafplaats en na 5 jaar worden de resten opgegraven en opnieuw gecremeerd met een grote ceremonie. Het lichaam heeft dan kunnen rusten en dan is het tijd voor het echte grote afscheid.
Eenmaal aangekomen bij de nieuwe vila namen we ook afscheid van de chauffeur en gingen we op onderzoek uit.
De nieuwe vila bevind zich in een nieuwbouwwijk en alles is spiksplinter nieuw, de grote billboards met DJ's erop doen me denken aan Ibiza en er wordt veel gebouwd. Het voelde heel vreemd, de Indonesische sfeer is weg, zo ook in de vila.
Een betonvloer, dubbele regendouche, bubbelbad zwembad in de tuin, bedden en handdoeken die naar fris hotellinnen ruiken in plaats van natte otter en een luxe woonkamer met een typische geur van het olifantenverblijf uit Blijdorp (dit was dan weer vreemd haha). We waren blij maar wel van mening dat het authentieke gevoel ver te zoeken was. Klinkt dit verwend? Beetje wel misschien maar het geeft wel aan dat je in dit soort luxe vila's het gevoel krijgt dat je overal ter wereld zou kunnen zijn en je vervreemd bent van de cultuur.
Het hoofddoel was een plek hebben om te verblijven dichtbij het café waar de Feyenoord wedstrijd zou worden uitgezonden: een hangover vila met luxe.
Ik zit aan te hikken tegen mijn maandelijkse dieptepuntje maar probeer het er gewoon te laten zijn. Ik ben moe, er sluimert een gevoel van huilen achter mijn gezelligheids act en ik voel me dan altijd alleen, onzeker en heb behoefte aan liefde omdat ik het dan gevoelsmatig mezelf niet kan geven. Ik wil dan ook graag alleen zijn.
Daan was zo zenuwachtig en liet ons achter voor het optutten om zelf al ergens een terras op te schieten. Arme Daan moet het nu doen met zijn vrouwen harem en moet het festijn met zijn vrienden in Rotterdam missen.
We hadden gereserveerd bij een geweldig Balinees restaurant: Ulekan en we hadden ook onze vriendin Tess uit Alkmaar die hier woont uitgenodigd. We zagen haar weer na 3 jaar en ze deelde alle spannende ins- en outs met ons die ze de afgelopen 2 jaar heeft beleefd op Bali aan een tafel met de allerlekkerste Indische specialiteiten. Ze wist ons te vertellen dat er hier in een bepaald gebied ook krokodillen voorkomen in de zee en er laatst een visser was opgegeten en er een surfer een arm was kwijtgeraakt en dat ze over een mega slang waren gereden met de scooter en dat er een local wat opgegeven door zo'n soort slang. Griezelen maar sensatie tegelijkertijd! Oja en mama: er zijn hier bij een bepaalde baai met hamerhaaien.
Eindelijk kon Daan zijn zenuwen omzetten in adrenaline in de sportbar waar we werden verenigd met 60 anderen Rotterdammers. Er ontstonden zangkoren waarvan Daan zich als dirigent neerzette en de boel aanzwengelde. Hij leek net op Elvis Presley met moves en zette zijn playlist aan. Daar zat ik dan als enige Spartaan. Wel heb ik genoten van Gab die op dit soort momenten extra aan haar papa moet denken heel erg geniet en juichend en springend door de zaal sprong. Mijn moeheid nam toe en heb het nog even uitgehouden tot het einde maar was flink toe aan het lekkere bed.

Geschreven door Denises.reisverhalen