Bij het openen de gordijnen zagen we Paris de eigenaresse met wat rijstkorrels op haar voorhoofd langs onze kamer schieten. Het schijnt een soort ritueel te zijn, de eerste keer dat we het zagen bij een man in Ubud had ik bijna gezegd: "meneer er zit rijst op uw hoofd". Paris ging ontbijt voor ons maken en we gingen voor veilig: een bananen pannekoek en vers fruit. De annanas was heerlijk maar de pannekoek was rauw en het leek wel elastiek. We hebben alsnog ons best gedaan om haar niet te kwetsen maar toch de helft laten staan.
We werden opgepikt door een taxi omdat we de scooterritjes hier maar even laten voor wat het is. Sundays beach stond op het programma en we behalve een plaatjes van Google en van horen zeggen is het een mooie baai. We reden een resort in waar de grassprietjes nog net niet met een schaartje woorden bijgepunt en om de zoveel meter staat er security en een soort butlers. Waar komen we nou weer terecht? Bij de hoofdingang stapte we uit en we liepen naar een soort aanmeld balie waar we vroegen of er nog plek was. We kregen direct een fris gewassen handdoek en er werd uitgelegd dat we entree moesten betalen (60 euro - 1 miljoen ruphia) en dat daar strandbedjes en voor dit bedrag konden eten de hele dag. Als je over de 60 euro gaat moet je het eten betalen. 30 euro per persoon, dit viel ons alles mee. We werden begeleid naar een lift en al het personeel dat we onderweg tegenkwamen behandelde ons als celeberties. Oje, was het wel echt zo dat we ervan mogen eten? Wat is dit voor special treatment? We werden helemaal ongemakkelijk om als Jort Kelder behandeld te worden. De lift aan een soort kabelbaan constructie bracht ons naar het strand en ook hier werden we weer door 3 man sterk begeleid naar een tafel. Stoeltje aangeschoven, menukaart en de mededeling dat er voor de rekening van miss leeuwangh ook een plek op het strand gereed zou worden gemaakt. We hebben heerlijk gegeten en het was inderdaad zo dat we de 60 euro die we zojuist betaald hadden mochten "opeten". Met een vol pensje plofte we neer op de zitzakken en we waren zo onder de indruk van hoe we op handen werden gedragen dat we theorieen begonnen te bedenken of dit niet een vorm is van moderne slavernij. Worden deze mensen niet onderdrukt? Klopt dit wel? Voor een dagje wel te gek om mee te maken, eindelijk miljonair haha.
Na het avondeten begon mijn buik weer bekende borrelgeluidjes te maken, kramp en ja hoor - rennen. Bali Belly 2.0 is een feit. Ik lig nu voor de afleiding in bed dit verslag te typen en te vechten tegen de misselijkheid, maar een ding weet ik wel: de wc is voorlopig weer even mijn beste vriend. Wat baal ik hiervan, ik wil eropuit. Je verliest niet eens kilo's maar wel vocht. Gab heeft gelukkig nergens last van, we eten precies hetzelfde maar ik sta nou eenmaal te boek als degene die altijd wat heeft op vakantie. Morgen weer een nieuwe dag en misschien is het weer zo snel voorbij.

Geschreven door Denises.reisverhalen