Melig werden Gab en ik wakker in onze luxe suite. 'S nachts konden we kiezen op welke wc op de bovenverdieping we nu weer een plasje zouden doen en het was moeilijk kiezen in welk bed we gingen liggen. We hebben zoveel lol gehad vanacht met Mosche en Daan. Toen ik op blote voeten de coole airco kamer uitliep voelde ik op de trap naar beneden al hoe warm het inmiddels buiten al was. De zon scheen en het beloofde een mooie dag te worden. Ik haalde een lekker glas met koel water uit de tap beneden en rook de lege Bintang flesjes die keurig in clustertjes op het chique aanrecht stonden opgesteld. Bah, een bierlucht bij het opstaan haha.
Mies en Daan vertrokken naar Nusa Lembongan en voor ons was het tijd voor de rit naar Uluwatu, maar eerst nog eventjes ontbijten met ons lievelingsmaaltje: een ceaser salade. Ik maak er al heel de tijd grapjes over: veel hebben we niet nodig, een kamer met betonnen vloer, fris bedje, cappucino en ceaser salad en een vast strandje. Dat is onze planning voor Uluwatu.
Tijdens de rit van 1.5 uur kukelden we half in slaap op de achterbank: de kater komt later.
We waren super benieuwd naar de nieuwe omgeving en zagen deze onderweg ook langzaam maar zeker veranderen. Er liepen koeien en kippen over de weg, honkiebonkie wegen en heuvel op en heuvel af. Er is hier meer afval en het voelt minder stads. De chauffeur probeerde bij onze accomodatie te komen en twijfelde of hij een klein weggetje van slechts 60 breed met begroeiing aan weerskanten in kon slaan met zijn auto. Gaby zei: no no not the baby road. Ze is net de vrouwelijke variant van Louis van Gaal als ze Engels praat en ik lach me kapot. We werden afgezet in een soort boerderijsetting en werden rondgeleid door de eigenaresse Paris. Ze bood aan de koffer over te nemen en zette het zwaargewicht van 25kg op haar hoofd! Gab moet altijd even aaaclimatiseren (uitgesproken met Amsterdams accent) en liep een beetje onrustig door ons nieuwe plekje heen. Na de beestjes inspectie en risicoanalyse op de flora en fauna die binnen onze kamer zou kunnen ontstaan gingen we achterop een Gojek scooter richting het strand. Tot nu toe het engste ritje dat ik heb meegemaakt: stijle hellingen die uitmondde in scherpe bochten op een scooter die veel te hard rijdt. Ik zei tegen de naar zweet riekende chauffeur dat ik een beetje bang was en of het wat rustiger kon. "I drive since I was 10 years old", vertelde hij me en dat hij de wegen goed kent en dat ik lekker kon chillen hahaha. Ik was blij toen we aankwamen bij de plaats van bestemming en twijfelde even of dit voor herhaling vatbaar is op deze plek.
We kwamen aan bij een rif waarop allemaal restaurantjes zijn gebouwd. We wilden naar het strand lopen maar belandde in een soort gangenstelsel met trappen waar het overal naar Kretteksigaretten en de afvalstapels rook. Het waren een soort van chaotische verdiepingen met horecazaken en delen die in aanbouw zijn. Helemaal onderaan het trappenstelsel bevonden we ons tussen twee rotsen en er schoot zo af een toe een goeduitziende surfer aan ons voorbij. Hijgend en zwetend van de work-out kregen we de slappe lach. "Mmmm lekkker strandje, lekker met handdoekje liggen", zeiden we tegen elkaar terwijl er geen spoor te bekennen was van een zandstrand. Die witte lijven moeten in de bronzerie! We liepen weer een trapje op en hebben daar een Bintang gedronken met een waanzinnig uitzicht over zee. De zon scheen nog heel fel en weerspiegelde op het water. We zagen tientallen surfers hun trucjes uithalen op de hoge golven en genoten van dit uitzicht. Het avondeten wilden we op een andere plek doen, de hippe zaak 'fins' helemaal bovenin die iedereen ophyped leek ons de beste optie want ik had al om het hoekje gekeken van deze keuken en zag lege eierschalen en vet druipers tegen de muren en er stond nog net geen Bali Belly op het menu. Hup het gangenstelsel weer in en omhoog en ondanks dat ik 4 treden hoger liep hoorde ik Gaby geluiden maken alsof ze de marathon er al voor driekwart had opzitten. Iets wat verwilders en bezweet hield ze de pas erin en riep ze steeds: wat is dit allemaal? Eenmaal boven kregen we een plekje toegewezen op het puntje van het dak: twee leuke meiden weggestopt in het verdomhoekje. We zaten tegen een betonnen wand op een Hartman tuinset (waardoor ik een motiefje van de stoel op mn bovenbenen gedrukt had gekregen) tussen de oude mensen, een tafel met obese Britten en een jaloersmakend romantisch koppel die ons uitzicht blokkeerde naar de zee. We hebben van der Valk waardig gegeten: 'surf en turaaaf" (surf en turf). We deelden een zalmmoot en een tenderlion en een melted brownie toe. De zonsondergang was heel bijzonder, de hele lucht werd fel oranje en toonde ons de mooiste kleuren. Toen we naar beneden liepen hadden we door dat we in de aap gelogeerd waren: een verdieping lager was er wél een lekkere sfeer met muziek, cocktailtjes, barretje en leuke gasten. Jaaa en wij weggeduwd in het verdomhoekje. Leuk hoor dat Fins. We konden de humor er wel van inzien en hebben een taxi naar ons nieuwe thuis besteld. Nog even wat lekkers voor op de kamer ingeslagen bij de supermarkt en dan lekker chillen met mobieltjes in bed in de zalige badjasjes uit de vorige vila.
Ineens waren we helemaal lyrisch over de kamer. Zo slaat dat altijd om bij ons en dat is dan onze grap. Wat een topstekkie he schat? Moet je dat bed nou zien en die slankmaak spiegel? Gab had het acclimatiseer gevoel het meest dus ik over alles: morgen maar weer weg? Waarop we dan samen weer in de lach schieten. Benieuwd naar wat Uluwatu ons gaat brengen: morgen vroeg op en naar een zandstrand!

Geschreven door Denises.reisverhalen