We zouden in de ochtend aankijken of de zee vandaag rustig genoeg zou zijn voor een snorkeltour. In tegenstelling tot gister waren er nauwelijks golven. We hebben met Cynthia een privetour geboekt. Het meisje Tui van de bar mocht mee en de honden ook. Het personeel hier is zo lief. Ze werken zo hard heel de dag in de bediening en verdienen zo weinig. Voor Tui was dit de eerste keer dat ze zo'n tripje kon doen en wij betaalden voor haar. Na het ontbijt (iedere dag eet ik een heerlijke kipsalade met gember) werden we opgehaald door de speedboot "the Black Pearl" en werden naar een plek op zee gevaren. De speedboot maakte enorme klappen op de golven. Je voelde letterlijk je organen in je lichaam heen en weer gaan bij zo'n klap. Juul vond het prachtig en zat met een grote grijns op zijn gezicht te wachten op nog meer klappers. Ik werd enorm misselijk en was alleen maar bezig met de honden. De honden zijn er aan gewend om mee te gaan op een speedboot en die gingen gewoon lekker liggen alsof er niks aan de hand was. Eindelijk waren we op de eerste locatie. Om de boot waren honderden visjes te zien. We sprongen in het water en keken om ons heen. Soda kon niet wachten met zwemmen en sprong meteen in het water. Latte moest aan boord blijven. Hij wil Soda graag nadoen en meedoen maar hem moet je echt dragen en ondersteunen in het water en dat kan in diep water niet. Soda is zo energiek en ging achter de vissen aan. Daarna zijn we naar een eilandje gevaren. Ik was ineens heel erg zeeziek. Cynthia had hetzelfde. Toen we op het strand stonden ging zij languit gestrekt liggen in de schaduw. Juul en Tui moesten heel erg om ons lachen. Ik was spierwit. Als ik iets op de boot moest pakken was het al ellende. Het voelde als een schommelboot in een pretpark met het bijbehorende gevoel in je buik als je naar beneden gaat. Het gevoel heeft wel 2 uur aangehouden. De snorkeltour bestond uit 3 locaties. Cynthia en ik konden het alleen niet meer opbrengen om nog een rit op zee te maken. We voelde ons wel bezwaard naar Juul en Tui. Juul had nergens last van maar vond het wel sneu voor ons. Hij heeft een uur lang met flippers, een snorkel en duikbril de kustlijn verkend. Hij riep dan "ik heb een mooie schelp gevonden" hahahaha. Arme Juul, hij heeft zich wel vermaakt maar het spectaculerste wat hij zag was een mooie schelp. De bedoeling was natuurlijk dat we naar een koraalrif zouden varen. Ik weet zeker dat jullie bij het zien van de foto's van Juul in de branding moeten lachen. Een ding is wel positief hij is met iets heel kleins al blij te maken haha. Daarna zijn we terug naar het resort gevaren. Ik heb heel erg genoten van de laatste uren zon. Ik ben steeds met mijn handdoekje gaan opschuiven tot de zon bijna verdwenen was uit onze baai. Het geluid van de zee en het uitzicht zijn zo rustgevend. Dat ga ik zo erg missen. Juul heeft lekker even in het hutje gelegen. Ik mocht na het strand bij Cynthia in haar hutje douchen. Ons huisje heeft alleen een koude douche. Het is hier zo warm dat het niet erg is maar je haar wassen is dan niet zo lekker. Met de schemer moeten we ons altijd insmeren met muggenspul. We worden anders helemaal lek gestoken. We hebben de hele avond met Cyntia en Amsterdams stel aan een tafeltje gezeten. De vrouw heet Jackie en haar man heet Rik. Iedereen noemt hem alleen Lik omdat de Thaise mensen de R niet uitspreken haha. Ook door ons wordt hij dus Lik genoemd. Boontan is een hele lieve man van ongeveer 50 jaar. Hij werkt in de bediening en de hele tijd als hij Juul ziet dan noemt hij zijn naam en vraagt hij of we het naar ons zin hebben. "Julian, do you like it?" "Julian how are you"? "Julian everything fine, do you need some thing?". Het is zo'n lieve man en hij ziet er ook heel sympathiek uit door zijn zachte uitstraling in zijn gezicht en lieve oprechte lach. Hij heeft Julian gekend als klein jongetje en toen Cynthia had verteld wat er met zijn ouders was gebeurd was hij helemaal stil geworden en weggelopen en er later toch over begonnen. Toen Juul en ik aankwamen op het resort heeft hij heel de tijd op Juul gelet en ik denk dat dit zijn manier is van bezorgdheid uiten. Hij werkt iedere dag meer dan 12 uur in de bediening en is hele maanden weg van zijn gezin met 3 kinderen. Ze krijgen hier ongeveer 400 bath per dag (iets minder dan 10 euro) en werken zo hard. We vinden het heel moeilijk om dit te zien en geven daarom ook veel fooi, dit moet je in de fooienpot stoppen. Boontan hebben we 's avonds persoonlijk iets in zijn hand gedrukt toen we goedenacht zeiden en een hand gaven. We zijn helemaal gek op hem. Het is misschien wel de liefste man die we ooit hebben ontmoet en hebben met hem te doen dat hij zo lang van zijn familie gescheiden is. Dan word je wel weer wakker geschud dat wij het allemaal zo goed hebben. Cynthia vertelde dat heel veel arme Cambodjanen en Thai hier werken en soms worden ze zelfs ziek van de heimwee. Cynthia staat in Rotterdam op de markt en neemt iedere keer als ze komt (soms 3 keer per jaar) een volle koffer met allemaal tweedehands merkkleding mee. De koffer wordt dan opengezet en al het personeel mag dan dingen uitzoeken. Het is dan een gekkenhuis. Cynthia en haar zoon komen er al zo lang dat ze hier deel uitmaken van de familie. Het personeel ziet hunals familie en andersom geldt hetzelfde. Ze gaat zelfs soms naar hun familie toe. Juul kennen ze ook nog als klein jongetje maar hij is nu 3 koppen groter als die kleine Thaise mannen haha. De laatste avond was erg gezellig. We hebben curry gegeten, biertjes gedronken en gebakken banaan met ijs als toetje op.

Geschreven door Denises.reisverhalen