De vraag van vandaag: ben ik na 24 uur af van de Bali Belly ellende? Om half 10 ging de wekker want het ontbijt is bij het resort inbegrepen: heerlijk vers fruit, cake en een soort kaneelbroodjes gingen er goed in, even een rondje over het resort gelopen en wat foto's gemaakt.
Daarna: tukkie tijd! Vooral even rust pakken nu leek ons verstandig, we hebben geslapen tot 14.00 uur, een gat in de dag, maar we hadden het nodig om weer op volle kracht te zijn voor een shopmiddag in Ubud. Toen we ons aan het optutten waren in de kamer stond Gaby nietsvermoedend haar haar te föhnen in ondergoed voor de spiegel. Het viel ineens op dat de housekeeping jongens af en aan liepen langs ons raam. De een na de ander liep spiekend voorbij en ze gaven elkaar seintjes om ook langs te lopen. We kwamen niet meer bij. Gaby zei na nummer 7: "nu is het over met de pret" en ze knoopte een wikkeldoek om.
Nog even een koffietje gedronken op het bovendek van het resort en even Facetimen met Door. Aan het tafeltje schuin naast ons zat een Britse vrouw van een jaar of 60 met een grijze stijle bobline die in een loeping aan de onderkant omhoog krulde samen met een jongere man. Tijdens het facetimen zag ik haar soms al driftig onze kant op wijzen en seinde ik naar Gaby of het haar ook opviel en of het met ons te maken had. Na 2 minuten draaide ze zich om en zei ze dat we heel haar gesprek hadden verstoord, we niet eens doorhebben hoe erg we de hele ruimte vullen en geen rekening houden met anderen en dat het typisch gedrag is van onze generatie. Het was heel fel, agressief met gebaren en wijzen en een furieuze blik. Gab en ik trekken het altijd heel erg aan als we op ons kop krijgen, veeeeel te gevoelig en meteen een misselijk gevoel. We hadden slechts lol op Facetime omdat we onze beste vriendin Doortje lang niet gezien hadden en aan het updaten waren over de Bali Belly perikelen. Ik besloot in te haken op de vrouw en zei: "u had het ook wat eerder kunnen zeggen dan hadden we rekening gehouden". Zij: "ik heb al heel vaak signalen afgegeven, jullie zien het gewoon niet in". Ik: "ja maar indirecte communicatie is niet duidelijk en de manier waarop u ons toesprak had anders gekund" voegde Gaby er nog aan toe. Ze maakte met haar handen een agressieve variant op het gebedsgebaar met de handpalmen tegen elkaar en zei: I'm finished, I don't want to talk anymore, I'm done with it.
Met buikpijn dronken we onze cappucino op en begon de evaluatie van de situatie. De vraag die we onszelf stelde was: waarom raakt dit ons zo erg en betrekken wij iemands humeur altijd zo op onszelf? Het antwoord is dat we het niet express deden en dan een boze reactie heel naar voelt. Onrecht. Wel vonden we dat we misschien te luidruchtig waren geweest en daar wilden we alsnog sorry voor zeggen. Ook had ik door dat die vrouw in haar boze kind modus was geschoten (therapie geeft zoveel inzichten). Haar coping. Overduidelijk. Gab haar theorie was nog dat ze de jongere man waarmee ze aan tafel zat wilde imponeren en wel interessant vond en op het retreat was om zo'n lekker hapje te scoren. De man (trouwens heel aantrekkelijk en sympathieke uitstraling) hield zich afzijdig. We besloten na het afrekenen om het goed te maken en toen we aan haar tafel stonden en ik begon met praten viel ze ons in de reden: " sorry, het is helemaal oke tussen ons, ik heb het er net nog eens over gehad en ik werd door jullie getriggerd. Wij ook sorry en we sloten af met een handdruk vanuit ons initiatief, uit statement dat ook onze generatie gewoon is opgevoed met waarden en normen..Ineens was het een chique Britse vrouw in uitstraling en was ze kalm.
Gelukkig gingen we daarna met privé chauffeur met haren in de wind en stinkhelm richting Ubud mainstreet. Leren loslaten en een probleem bij een ander te laten is voor ons de opsteker.
We reden door kleine dorpjes en reden langs scooters waarop een compleet gezin zat: 1 ukkie voorop, mama aan het stuur, slapend kind ertussen en oudste kind achterop. Lachende jongens aan de rand van de weg, waarop mijn chauffeur trots zei: "dat zijn mijn vrienden".
We werden afgezet bij het art market straatje vol kraampjes: het shoppen kon beginnen! Met straaltjes zweet uit de knieholtes en over de rug door het drukkende warme weer en de valuta app achter de hand kon ook het afdingen beginnen, maar dat is niet onze grootste specialiteit. Je moet even feeling krijgen bij de prijzen en de tacktieken van de mensen. Wat is realistisch om te vragen? Zijn we opgelicht? Als je soms al naar een kledingstuk kijkt kom je al niet meer van de verkoopster af en als ze een bod doet en je zegt dit keer écht geen interesse te hebben draait hun humeur ineens 360 graden om. We werden er een beetje lacherig van omdat we volgens ons gevoel redelijk werden afgezet en we te lief waren voor dit spel. Dan hebben we de mensen ook maar een dagomzet gegeven zeiden we dan haha. Ik merkte ook dat verschillende kraampjes bij één bepaalde familie hoorde en dat ze onderling zaten te seinen en tacktieken zaten te bespreken. Ik zei dan "I can understand what you say". Ze schrokken dan en samen begonnen we dan hard te lachen. Ook deed ik soms mijn vingers richting mijn ogen en dan weer terug naar de verkoopster uitbeeldend " I'm watching you", ze hadden dan meteen door dat ik het overleg door had met andere kraampjes over ons en ook dan begonnen we samen hard te lachen. Het is een spel en we beseffen heel goed dat de mensen niet veel hebben, sommige mensen zijn wat slinks maar heel veel voelden wel oprecht en lief of hebben dezelfde domme humor als ik en Gab. Tijdens verkooppraatjes van een man zoals "beautiful, so beautiful", toen ik een te grote Batik blouse aan had, reageerde Gaby: "yes yes, she is model". Waarop ik dan weer reageer: "yes in my dreams". Ze moeten dan zo hard lachen en wij ook.
Aan het einde van het marktje zei ik tegen Gaby: "wedden dat we Daan en Mies straks teggen het lijf lopen". We staken de drukke straat over opzoek naar een ATM om weer opnieuw 2 miljoen uit de muur te trekken, want ja, hier zijn we miljonair. 1 miljoen ruphia is welliswaar 60 euro, maar het klinkt zo interessant om het een keer te kunnen zeggen bij het afrekenen haha.
Plots zien we een blonde stoot haar helm afdoen: Mies en Daan pal voor de ATM. Samen zijn we door de straatjes gaan slenteren opzoek naar een restaurantje. We zijn gestrand bij een westers ogend zaakje met Balinees eten. Als voorgerechtje hadden we pangsit en gado gado en ik nam de Mihoen met garnalen. Lekker licht verteerbaar en goed verhit maar die garnalen waren zo klein en met schil en al waardoor de hele mihoen naar zo'n heftige vissmaak proeft. Dat werd dus letterlijk vissen, alle garnalen eruit, waar ik normaal gesproken zo van hou. Als toetje Pisang Goreng (gebakken banaan) met bolletje vanille ijs. Dit leek me wel weer genoeg voor de dag.
Trots en voldaan stalde Gab en ik alle aanwinsten uit in onze kamer met weer een échte zorg erbij: hoe krijgen we het mee in de koffer terug naar huis. Ik besloot ook eens het welkomsbriefje te lezen die we nog niet hadden aangeraakt (zie een van de laatste foto's). We hadden dit voor het slapen beter niet kunnen doen want we werden erop geattendeerd dat het mogelijk is dat er hagedissen, mieren (oké dat mag) maar ook schorpioenen, spinnen en slangen voorkomen in ons resort omdat het bewoners zijn van het rijstveld waar ons resort in ligt. Totaal ongevaarlijk en gewoon een melding maken als je iets tegenkomt dan komen ze ze "releasen". Hadden we niet moeten weten. Gaby met zaklamp op telefoon alle hoeken en gaten af, we kwamen een soort muizenlijkje tegen, ik noemde het muizenfoetus. Airco op standje maximaal om het klimaat voor de dieren onaangenaam te maken maar wel zo koud dat ik mijn vieze vliegtuig- (en enige) trui aan moest trekken in bed die ruikt naar vliegtuig (de gore lucht van de gaarkeuken maaltijden en mensenlucht), ik twijfelde of ik dan liever maar gewoon koud had.
Slechte nacht gehad, knorrend maagje, goed teken want dan is mijn bijnaam van hongerlijertje vanaf nu weer geldig. Gaby kon ook niet slapen, misschien hebben we de afgelopen ochtend iets teveel geslapen, maar ach wat maakt het uit. We maken van alles mee, geen dag is hetzelfde.
Bij deze nogmaals bedankt lieve Dicky Lickies! Enorm dankbaar 🥰

Geschreven door Denises.reisverhalen