Wat leek 6 mei op oudjaarsavond nog ver weg toen we met een schaal oliebollen de tickets naar Bali boekten bij Mies en Daan. Van de zenuwen met een glas scroppino en een soort palm plant zongen we B-B-B-Bali terwijl we met elkaar rondjes om de tafel danste. Het was een bewogen jaar geweest waarin alles op het dieptepunt zwart was en ik niet meer kon voorstellen dat de somberheid en de angst zou afnemen. En hoe gek het ook klinkt, die angsten ontstaan dan ook op gebied van de reis. Word ik ziek, krijg ik paniek in het vliegtuig omdat ik er niet uit kan en zo verder de verschillende rampscenarios wisselde elkaar af en alles omdat ik het vertrouwen in mijn lichaam en geest was verloren. Gek werd ik ervan. Ik vroeg me dan ook af of ik hier al wel klaar voor was. Langzaam gaat het steeds zoveel beter, ik noem het golfjes die in een stijgende lijn omhoog gaan. De dokter heeft gezegd het is een kwestie van exposure: doen, angsten onder ogen komen, ervaren dat de angst geen werkelijkheid hoeft te worden en zelfvertrouwen opbouwen. Dat gaan we dan maar eens doen.

Na weken mezelf omringt te hebben met checklists was het tijd om alles af te vinken, zo ook het instaleren van mijn nieuwe telefoon. Het rotste klusje wat er bestaat. Gelukkig heb ik daar mijn lieve broer en zijn vriendin voor. Tot diep in de nacht hebben we alles proberen te fiksen maar helaas gooide Whatsapp roet in het eten en dit zorgde voor stress op de "laatste inpakdag". Dan maar weer nachtwerk en vervolgens 7 uur 's ochtends onder de douche, de checklist afvinken en om stipt half 10 de deurbel want toen stond uBERT voor de deur. Samen deden we nog een rondje door huis voor de stopcontacten en ramen check. Wel zo fijn als papa dan meekijkt als de zenuwen oplopen.

Ondertussen de telefoon die afgaat: Gaby en Mar aan de lijn: "Den hoe zwaar mag die koffer zijn? Wij hebben denk ik 30KG" "Niet mam!", "jawel!". De inpakstress van 1 straatverder op de jeroenboschlaan werd bij deze bevestigd. Knuffel van Mar en Daaf en 2 mega koffers de auto in. De vaders en moeder nog even handmatig wegen en de eerste strijd brak aan dit keer een battle om wie de zwaarste koffer dacht te hebben.
Tijdens de rit naar Schiphol konden alle doemscenarios nog even hardop uitgesproken worden. Straks zit er een terrorist in het vliegtuig of komt er verdrukking door een panieksituatie. Of ik wordt ziek op vakantie en lig alleen maar op de kamer of mijn medicatie gaat niet mee. Nadat papa de vraag stelde: "zo hebben we alles gehad? Zijn dit echt de beste?", kon ik het loslaten en moesten we lachen. Die rijke fantasie is ook wel een gave van mij, je moet het maar bedenken.
Na een dikke knuffel van papa gingen we opzoek naar La Place, weer een hoogtepunt tijdens de voorpet: Tijd voor onze favoriete foccacia broodjes: Tonijnsalade met appeltjes en voor Gab de kip met taugé. Flesje water voor 3.90, sinaasappelsap 5 euro, hoppa lekker doen gewoon want op vakantie gaan we niet nadenken over geld, ik heb niet voor niets maanden krom gelegen door zelfs voor 4 euro items op Marktplaats en Vinted aan te zwengelen.

Daar waren ze. Daan kwam aangelopen heerlijk bedwelmd en de rust zelve, Mies alles onder controle en de organisator: ons rammetje, in fel roze trui en giechelend. De vakantie was begonnen en daar hoort een biertje bij. In een bar van een concurrent waardoor ik op Instagram een gecensureerd balkje op het Heineken logo moest plakken dronken we ons eerste biertje. Wel zo lekker om de scherpe randjes ervan af te halen en om de kroning van Prins Charles wat op te spicen want dat speelde zich af op de tv schermen om ons heen. Al snel werd Gaby door de barman achter de bar getrokken voor een tapcursus. We kregen lekkere grote vazen waar een aardig boeket in had kunnen staan terwijl het biertje al zorgde voor aangeschoterij. Wat niet opging kon doorgepaast worden naar Daan want die wilde niks missen als het aankwam op "hoe bedwelm ik mezelf om mijn vliegangst te doorstaan." Dat lukte aardig want toen ik bij de WC vroeg of hij ook naar de wc moest keek hij me aan en hielt hij trots zijn tas in de lucht en riep terug "jaaa! Ik heb mijn tas". Gaby en konden niet meer stoppen met lachen.
Ook mijn "opboks grappen" kwamen er aan de lopende band uit. Lekker pesten. Michelle en ik de "organisatie" en Gaby en Daan hun ontgroening wat betreft de eerste internationale reis. Richting de douane zei ik "fijn he die stempels die we nog moesten hebben om het land uit te komen" en dan kan ik zo genieten van het verschrikte hoofd van Daan, al moet ik zeggen dat hij telkens na 3 sec beseft dat ie in de maling wordt genomen.
Eenmaal in het vliegtuig wéér de slappe lach, wij twee rijen achter Mies en Daan. Onder het computertje in de rugleuning van de stoel voor ons hing een telefoontje die diende als toetsenbord. Na 2 uur schrokken we omdat de telefoontjes afgingen, we dachten dat het een oproep was vanuit de cockpit. "This is your captain speaking", aldus Daan met een giechelende Mies op de achtergrond. We leken wel 4 kleine kinderen met een walky talky. De gadget tijdens de vlucht om steeds updates te geven over het goddelijke avondeten of de slaaptechnieken van ons vieren. Over het avondeten gesproken, helaas voor Gaby een pasta met soort hache / wiskas achtige situatie. Ik de roomsaus met kipfilet en aardappel. Al vind ik de strijd humor en het plagen geweldig, dit gun ik mijn ergste vijand niet haha. Het eten is een soort hoogtepunt van de lange vlucht dus daar moet van genoten worden.

Gaby kon niet meer stoppen met lachen omdat ik met vierkante ogen om de zoveel minuten keek naar de flight assistent modus op de computer omdat ik heel de tijd weetjes wil opdoen over de landen waarover we heenvliegen. Heel de dag ben ik een feitjes stofzuiger, wat een feest een nieuwe wereld die voor je opengaat.
We werden ook nog geentertaind door een schattig 3 jarig indisch meisje met 6 staartjes die kiekeboe deed en de hele cabine liet smelten, maar wat een zure moeder had ze want die nam de hele boel waar en ze liet alles aan de 3 meter lange vader over die opgepropt op de stoel voor me zat. Dan hadden we ook nog een dronken Ier met bierscheten naast ons. Steeds als zijn fleece dekentje een beetje omhoog bewoog kwam er weer een walm onze kant op. Kokhalzen.

Na 6 uur en 40 minuten eindelijk op Dubai en weer met de slappe lach de slurf in. Lekker met een vliegtuig laagje over je heen en pijn in mijn kipfilet billen van het zitten in de meest ongemakkelijke houdingen. Onze strategie: niet slapen, pas tijdens de tweede vlucht. Al weet ik dat ik in een vliegtuig onmogelijk kan slapen, maaaar we hebben nog oxie achter de hand.

Samen liepen we over het grote vliegveld, Mies als reisleidster, wij de passieve geiners melig van het moe zijn. We zijn nog een burgermenuutje gaan eten voor Daan zijn onstilbare honger en de meiden lekker de make-up eraf en dagcreme op met Gaby haar luxe doekjes en washandjes. Net alsof we ons bed straks in zouden gaan. Aan tafel bespraken we dat we zo blij waren dat we elkaar hadden en de vluchten samen deden. Lieve appjes van Jacqueline en mama die spraken over "nog even volhouden", "nu lang wachten op Dubai" en "7 uur onze tijd vlieg je". Ik van geen kwaad bewust, zal wel aan het tijdverschil liggen dat ik het niet snap, want wij vliegen al om 02.00 uur lokale tijd met Mies en Daan. Dat rekenen van mij ook altijd dacht ik nog. Zo lekker oxacepammetje erin samen met Daan, dan slaap ik straks misschien toch lekker in het vliegtuig. 1 uur later tandenpoetsen en bij de gate kijkt er een man heel serieus en roept "final call". We wilden nog een keer extra "dwangplassen" en dat mocht van de man als het binnen 5 minuten was. Rennend kwamen we terug, man tevreden en verwilderd lieten we onze boarding passes en paspoort zien. Mies en Daan langs de bali en al binnen en Gab en ik oog in oog met een emirates stewardes met boze blik die ons geirriteerd vertelde dat wij de ochtendvlucht hadden en dit heel onze vlucht niet was. Hepie en hepie met al een been langs de bali vol verbazing: "Waar heeft u het over? Wij hebben de vlucht met onze vrienden, die lopen daar al. Wij moeten ook mee". De vieze vuile aap kwam uit de mouw. We hebben op 31 dec gedacht dezelfde tweede vlucht te hebben. Niet dus. Het werd een soort Titanic achige afscheidssituatie toen we kil uit elkaar werden gehaald met pruillipjes en teleurstelling en wat schrik.
BAM. De oxacepam deed zijn werk, concentratie kwijt, wolkerig hoofd, ik snap het niet meer en wil slapen modus. Oke scherp blijven Denies, we moeten uitzoeken hoe we op Bali komen. Dubai is zo groot dat we zelfs het risico lopen om met trein naar een andere gate te moeten reizen. Ik onze vriend bij de bali om hulp gevraagd, poging gedaan om nog bij de vlucht van Mies en Daan te mogen aansluiten (maarja dan zijn ook je koffers daar niet). Tijdstip van eigen verantwoordelijkheid nemen voor reis eye-opener : 2 uur. Nieuwe plan van aanpak: om 5 uur zou de nieuwe Gate worden aangekondigd, om 08.25 boarden. We zijn op look-a-like tandarts stoelen gaan liggen. Ik moest en zou slapen in foetus houding. Die kont van mij was te pijnlijk door het zitten in het vliegtuig. Met een constructie van rugzak als hoofdkussen en handtas als kussen tussen je benen onder meters hoge nep palmbomen op de harde tandartsstoel lukte het ons om te slapen en hadden we de wekker om 5 uur gezet om de gate te gaan checken. Om 5 uur was het goede nieuws er: onze gate was bij ons om de hoek.
Verder slapen...pijn in de hips en de slappe lach krijgen omdat alles zo lekker soepel gaat. Gab kreeg moest het doen met een vriendin die een beetje afwezig was maar wel om alles kon lachen.
Na een uurtje werden we door een ochtend gebed ontwaakt, wat ik overigens prachtig vindt. Het komt door de sierlijke manier van zingen en de melancholische melodieen. Gab opent haar ogen naast me en kijkt me verschrikt aan. Ze zei: iemand roept heel hard Allah Akbar. Is dit gevaarlijk? Half rozig van de oxie zei ik dat het 'god is groots' betekent en ze dat altijd zeggen bij gebeden en dat het niks te maken heeft met die enge associatie van terroristen hahaha. Meteen werd ze rustig en we vielen weer in slaap. Na 2 uurtjes blauwe plekken opbouwen en slapen naast een onaardig stel die rook naar zweet en de allersterkte kruiden die er bestaan ben ik koffie gaan halen en was het tijd voor een dubbelcheck van de gate. Onveranderd: 15C a it is. Bij Starbucks twee lekkere cappucino en een cheesecake. Lieve Gab was zo moe en wilde nog 5 minuutjes liggen. Toen ze met een schattig slaaphoofd naast me kwam staan bij de starbucks zei ze: "ik ben en beetje misselijk, waarna haar blik viel op een commercial met mango smoothie en ze zei: oehh lekker". 5 minuten later zat ze lekker de cheesecake op te peuzelen en vroeg ik hoe het met de misselijkheid was. Wat hebben we een lol. Toen begon de promotie van de ochtendvlucht: "toch eigenlijk veel fijner dit, nu eindelijk weer zin om dat vliegtuig in te gaan, die nachtvlucht was niks voor ons geweest". Alles om onszelf maar een goed gevoel te geven over het maken van deze fout. Wat een humor. De les voor ons: check dubbel en neem je verantwoordelijkheid en vertrouw op jezelf. Dit was nou echt weer wat voor ons. Ik leef helemaal op van het reizen, het zien van de verschillende mensen, weg uit mijn veilige omgeving en zien wat er allemaal nog meer is. Ik kan al genieten van klederdracht uit verschillende culturen of de ontmoetingen of blikuitwisselingen met volslagen vreemden.

Geschreven door Denises.reisverhalen