Ubud hadden we al aardig uitgekamt, we kennen de straten uit ons hoofd maar Monkey forest stond nog op de planning. We sprongen de scooter op en reden door de dorpjes, ik achterop en Gab de chauffeur. Ik kon heerlijk om me heen kijken en spotte in een rijstveld een hard werkende groep vrouwen. "STOP!!", riep ik. We hadden afgesproken dat als ik foto's wilde maken, we tussenstopjes zouden maken. Ik rende het veld in met goedkeuring van een vrouwtje aan het werk bij het aangrenzende winkeltje en vroeg of ik een foto mocht maken. De vrouwen prijstte de oudste dame aan maakte een drinkend gebaar van een fles in de lucht die naar je mond toe gaat. Ik maakte wat foto's en rende naar de scooter voor een fles water, de vrouwen riepen grappend: hurry hurry hurry!
"Where is my photomodel? " riep ik bij terugkomst en gaf haar wat geld en het flesje. Ze had een heel slecht gebit met zwarte kapotte tanden en ze was duidelijk de oudste. De familie aan de overkant bedankte mij ook en we reden verder naar Monkey Forest.
Ik gaf al bij Gaby aan dat ik altijd een beetje bang ben voor aapjes in Azië. Hondsbrutaal, soms wat afgressief, kunnen bijten (kans op rabies) en ze stelen alles wat los en vast zit. We werden al snel verrast door de aapjes die langs de telefoonkabels heen en weer slingerden tijdens het parkeren van de scooter. Ook vlogen ze de straat over en moeten de auto's en scooters hun behendig ontwijken. De apen maken hier de dienst uit. We begonnen onze route door Monkey Forest en keken onze ogen uit, wat was dit leuk maar ook spannend. Als je een foto van ze probeert te maken en ze willen niet dan laten ze dat merken ook. Verschillende keren zagen we dat apen hun tanden lieten zien of op mensen gaan zitten om ze proberen te beroven. Na ze goed te hebben bekeken merkte ik dat ze vaak samenwerken. 1 aap springt op de op het doelwit, de andere gaat op de tas of rugzak af om deze open te ritsen. Je zag alle mensen bang worden als de apen te dichtbij kwamen, zelfs de grootste opgepompte gebruinde bodybuilder types met tanktops zongen een toontje lager.
Wel valt weer op hoe dom toeristen zijn, er waren verschillende stands waar je een aapje een selfie kon laten maken en stelletjes wilde een geforceerde foto laten maken met aap op schoot terwijl een verzorger de aapjes non stop moesten voeren voor de foto. Waarom schamen die mensen zich niet voor zichzelf? Vlak bij de uitgang sprong er een aap op mijn rug, gebruikte mijn haren als lianen en kroop omhoog mijn schouder op. Ik verstijfde een beetje en kreep mijn handen van spanning tegen elkaar in de hoop dat ik ontspannen overkwam bij de aap. Ik probeerde zo relaxt mogelijk te doen maar om me heen gilden andere mensen en ze deinste meters achteruit. Gaby heeft snel wat foto's gemaakt en de naam van deze vlog brutale aap vonden we wel op zijn plaats.
Na ons avontuur zijn we bij Donna's twee heerlijke pasta's gegeten met een Thaise salade en een speciaal melting chocolade toetje. We eten eigenlijk iedere dag heel gezond, fruit/ groente shakes, salades, rijst en kokosnoten maar verliezen geen grammetje, hier moeten we dan ook erg om lachen. Oud vet noemen we het. Niet dat we nou bezig zijn met de lijn maar het verbaast ons wel. Het eten is werkelijk waar fantastisch en je voelt je wel heel gezond. Je nagels groeien weer, mijn huid is exceem vrij en het bruine kleurtje neemt toe. Wat de zon wel niet met je doet, we waren het na de afgelopen maanden bijna vergeten.
In de namiddag zijn we rondjes gaan rijden op de scooter, meegaan met de stroom van het verkeer en om je heenkijken blijft zo leuk. We wilden nu weer shoppen maar we waren verdwaald en liepen steeds cirkels rondom dezelfde straten. We waren Ubud een beetje zat, voor het leuke zijn we er net iets te lang, je bent dan steeds op dezelfde plekjes en we hunkerden naar het strand. We hebben op de kamer onze koffers proberen in te pakken en we kwamen erachter dat we nu al te weinig ruimte hebben. Dat wordt bijboeken!

Geschreven door Denises.reisverhalen