Na een ochtendje wikken en wegen of ik op stap durfde, liepen we naar de receptie. Toch maar naar het strand en anders pak ik een Gojek met gierende banden terug. Paars blousje aan, make-uppie op en dan ben je weer het vrouwtje.
"Zullen we nog even een kokosnootje voor je buikje drinken", vroeg Gab heel listig. Toen we aan tafel zaten kwam de aap uit de mouw. Ze had een van de eigenaren binnen zien zitten: een echte Australische surfer bink. Donkerbruin haar met krullen, lekker bruin, gympies aan en nonchelant stijltje.
Op de scooter hobbelde ik achterop over er slechte wegen, oje meteen weer die buik, maar het ging goed. Onderweg heb ik bij de lokale supermarkt literflessen ingeslagen en heb ik norrit gescoord voor achter de hand. Gelukkig hebben we een doktersachterban in Nederland die we kunnen raadplegen. Vandaag gaan we de hulplijnen ala loto weekend miljonairs eens inzetten. Een voice memo naar onze vriendin dokter Roos en op het strand een belletje naar huisarts dokter Wil. Het antwoord: zolang er geen koorts of bloed in het spel is mag je best norrit gebruiken. Ik kijk het nog een dagje aan en anders ga ik kiezen voor lol met houtskool.
Gaby was al voor mij uitgereden met haar Gojek en ik kwam alleen aan bij het Pdang Pdang strand. Bij een soort receptie stonden borden "be aware of the monkeys". Sagerijnige man met typisch indisch haarbandje om vroeg me om entree te betalen en daarna mocht ik afdalen in een trappenstelsel met een veel te zware tas vol literflessen water. Ik liep dieper en dieper en de rotsen omsloten me steeds meer. Het was een trap die aangelegd was tussen de rotsen die zijn natuurlijke vormen hadden behouden dus aan het einde werd het steeds donkerder en was de trap nog maar 20 cm breed. Ik liep een mooi baaitje tegemoet met wat eetkraampjes en een mooie groen blauwe zee. Door de ligging van de baai ten opzichte van de zon en het witte zand weerkaatste de zon extreem op je en iedereen zag je knijpen met zijn ogen. Lekker zonnesteek strandje dus ik besloot snel met mijn gezich onder een parasol te liggen en het braden kon beginnen. Toevallig lag ik in een Nederlands gedeelte, al snel raakte ik aan de babbel met mijn buren, een stelletje uit Rotterdam en een prachtige meid met bruine krullen met Perzische roots die je niet in de buurt van je vriend moet laten komen haha.
Ineens zei Gab dat ik een nieuwe vriend had. Toen ik mijn ogen open deed lag er ineens een Duitser bovenop mijn lip. Hij was in de schaduw van mijn parasolletje gaan liggen met zijn handdoek en lag met zijn voeten op 5 cm afstand van mijn hoofd. Oke oke, brutaal maar het hoort lekker bij de relaxte surfers vibe die hier hangt. Ik raakte met hem aan de praat en het was best gezellig, ben ik eindelijk verlost van de Duitsers van mijn werk komen ze hier naar je toe haha. Om ons heen spotte we ook steeds meer brutale apen die tekeer gingen in de vuilnisbakken. Ze eten alles, zelfs een zonnebrandfles met inhoud wist de Duitser me te vertellen.
Het ging tot nu toe goed en ik wilde zo graag de hort op dus Gab en ik besloten 's avonds naar de Uluwatu tempel te gaan voor de traditionele zonsondergang firedance. Tijd voor iets cultureels, wat had ik hier zin in! Veel te opgesloten geweest de afgelopen dagen.
Snel van het strand, busje pringles als voorlopig avondeten en door! Bij de ingang van de tempel kregen we een fel paarse sarong die we moesten omknopen, het was nu al leuk.
We kochten twee tickets en liepen met de stroom mee het open tempelcomplex binnen. De tempel is gebouwd op een clif met uitzicht over zee en de zonsondergang was hier prachtig. Er liepen zoveel culturen door elkaar heen dat ik heel erg genoot van het kijken naar de verschillende soorten mensen. Indonesiërs met hoofddoek, vermoedelijk van Java of andere eilanden, Japanners, Indiërs, Europeanen en locals met een mandje en rijstkorrel op hun hoofd.
Er hing een hele gemoedelijke sfeer en het leuke is dat deze internationale mix anders is dan thuis. Er heerst een soort van samenhorigheid en ik kreeg op dit moment weer het gevoel dat er zoveel meer is. Ik ben een rondje gaan lopen met mijn mooie camera in de aanslag. Ik wilde heel graag wat mensen vastleggen en portretten schieten. Ik ontmoette een Indische man met een sympatieke uitstraling de traditionele haarband en mocht hem fotograferen. Een foto met zonsondergang met een grote glimlach op zijn gezicht.
Gaby en ik zijn gaan wachten op een rand van steen die nog nagloeide van de middagzon. We keken uit over de zee en de mensenmassa die allemaal met hun telefoon bezig is. Werkelijkwaar iedereen zit op zijn mobieltje of maakt foto's. Het is niet eens leeftijdsgebonden, jong en oud staren naar hun scherm en missen het contact met elkaar en het genieten van het nu. We besloten om zonder mobiel lekker om ons heen te kijken en raakte aan de praat met een Indonesisch meisje met een schetsboekje naast ons. Ze had een klein boekje bij zich en schetste met een fineliner potlood de tempel op de klif na. Dit vond ik toch zo leuk, een idee om zelf te kopen zo'n schetsboekje. Ineens zei ze in het Nederlands: "komen jullie uit Nederland?" Ze bleek 5 jaar in Den Haag te hebben gewoond en van haring en kibbeling te houden. Ze woont nu in Jakarta maar zou graag terug willen want in Nederland is alles zo fantastisch geregeld en is het niet zo vies.
Na een uurtje wachten begon er een rij te ontstaan op een paadje vol met groen en mooie roze en paarse bloemen richting de tribine waar de act zal gaan plaatsvinden. Door de vele mensen bij elkaar en de warmte van de stenen die nog nagloeide en de syntetische saron werd het een broeierige bedoeling. Langs de opgepropte rij stond een man die tickets afscheurde, we waggelde met de mensen mee met bonken tegen je rug en botsingen tegen de rug van je voorganger mee naar voren. We lieten onze ticket zien en de controlepost meneer zei dat we geen geldige ticket hadden. NEE. NIET WEER! Blijkbaar hadden we naast een entreeticket voor de tempel ook een showticket moeten kopen. Hij liet ons weten dat de showtickets uitverkocht waren en dat we helaas niet meer mee konden. Stonden we dan, als sardientjes in een blik tussen de mensen gepropt, naar achterlopen was onmogelijk en we hadden 2 uur gewacht en ons er zo op verheugd. Dit gaat ons niet nog eens gebeuren Gab zei ik. Een man en vrouw uit India hadden het zien gebeuren en werden onze nieuwe supporters. Niet weggaan hoor! Dit gaat jullie lukken, niks meer zeggen over die ticket en gewoon doorlopen met de stroom. We moeten eens wat brutaler worden zeiden we tegen elkaar, we gaan het doen! Super leuke mensen uit Delhi en de vrouw vertelde dat ze iedere dag 2 uur naar haar werk moest rijden. Haha! Dat klinkt herkenbaar. Het gaf me wel troost dat dat in andere landen normaal is, het enige verschil is dat zij gereden wordt door een chauffeur haha. Al pratend naderde we de laatste controle post, ik stelde me verdekt op in het midden en duwde een nietsvermoedende Gaby ook naar het midden waardoor de mensen die links en rechts van ons stonden werden gecontroleerd en wij als pinguins en twee vreemde bodyguards naast ons de dans ontsprongen. "Oh, was dit een controle" zei Gaby 1 minuut later. We kwamen terecht in een soort coloseum, de banken werden volgestouwd en we gaven onze vriend uit India een highfive bij binnenkomst.
Oke de show kon beginnen. Ttttttt ttttt ttttt ttt hoewa hoewa ttt ttt aahhh ttt ttt ttt. Een groep mannen begonnen in een soort trance een hakka te doen met handgebaren en geluiden te produceren in verschillende toonhoogten met bebrom waardoor er een ritme begon. Het was heel eentonig en af en toe kwam er een vrouwelijke balinese danser in het verhaal of een man in traditioneel apenkostuum. De mannen zorgden een uur lang voor dezelfde klanken en ondertussen speelde zich er een kinderachtig toneelstuk af waarbij het schudden van een kont in een gek kostuum alle aziaten aan het schaterlachen bracht. Naast ons zat een Frans vriendinnen duo die de slappe lach kreeg vanaf moment een en ze vroegen ons wanhopig of we het ook dissapointing vonden en deception haha.
Er vloog bij het vuurspektakel nog een parasolletje in de fik, wat duidelijk niet de bedoeling was, toen de aap tegen een brandend strobaaltje aantrapte en dat was eigenlijk nog het hoogtepunt. De act zelf was niet het geweldig maar de avond met de ontmoetingen en de sfeer maakte het een super avond. Daarna nog even avondeten bij ons resort om risico's te vermijden en na het wegjagen van een kikker op de deur naar bed. Helaas weer naar de wc maar de frequentie neemt al af. Wel voel je je mentaal slecht en een beetje down door het gezeur met je buik maar een goede nacht doet vaak wonderen. Ik probeer de baal en deprimodus even te blokkeren, vanavond was tenslotte heel leuk geweest.

Geschreven door Denises.reisverhalen