We vielen met onze neus in de boter. In ons hotel vond er een bruiloft plaats. De meest mooie gekleurde jurken (sari's) kwamen voorbij en de stoet werd begeleid met traditionele Kandy Dancers. Ik was zo brutaal om te vragen of ik een foto mocht maken.
Hierna zijn we verhuisd naar Dreamtime resort. Dit wordt gerund door het Australische meisje Mel en haar Srilankaanse vriend Supun. Supun is surfer met een flinke bos krullen. Zo zien alle surfers er hier een beetje. Flink gespierd en een bos met haar. Zodra we de hoge poorten openden kwamen in een jungle terecht met betonnen paadjes. Met aan de zijkant een zwembad. Bij de receptie kregen we een verse fruitshake van Supun en daarna brachten we onze spullen naar de kamer.

We slapen in een budget kamer omdat dit alleen nog over was. Het is simpel maar je krijgt hier wel heel erg het gevoel mee dat je leeft als een local. Het hotel had niet echt een sfeer. Blij dat we hier zijn! De badkamer is in de openlucht planten met een plantenperkje en 's nachts blijf ik dit eng vinden. Toen Mel ons de kamer liet zien zei ze: "Maak je maar geen zorgen, als je een spin ziet dan is ie niet giftig". Oh okay zeiden we stoer maar ondertussen zijn we alletwee bang om er een tegen te komen. Giftig of niet.

Daarna snel de scooter op naar de schildpaddenopvang. Dit was even stunten: ik die structureel niet weet wat het verschil is tussen links en rechts op de scooter in tegengestelde richting. Juul zat als navigatie in mijn oor te assisteren en het ging steeds een stukje beter. Juul vond het maar niks. Ten eerste omdat hij bij een meisje achterop zit en daarnaast natuurlijk omdat ik die handicap heb.
Bij de schildpaddenopvang kregen we een rondleiding. Wat zijn ze mooi. Iedere ochtend gaat de eigenaar naar een lokale markt waar hij schildpaddeneitjes koopt. Deze zijn door arme Srilankanen van het strand geraapt omdat ze er geld mee kunnen verdienen. Mensen willen het eten omdat ze denken dat ze dan langer blijven leven. Zeeschildpadden worden namelijk heel oud. Klinklare onzin natuurlijk en erg schadelijk voor deze bedreigde mooie dieren. Het opvangcentrum begraafd de eitjes in het zand en iedere dag worden er ongeveer 100 jonkies geboren en 's avonds uitgezet in de zee. Het is belangrijk dat de babies eerst een stukje over het zand lopen voordat ze gaan zwemmen. Hun buikje onthoud dan als een soort navigatie op welk strand ze zijn geboren en waar ze zelf 30 jaar later zelf eitjes moeten leggen. We werden uitgenodigd om met zonsondergang te komen kijken naar het vrijlaten van de babies die vanochtend waren geboren. Dit wilden we wel en we zouden later terugkomen. 😃
Daarna hebben we op een verlaten strand wat foto's gemaakt. De zee had vandaag een prachtige kleur. We waren helemaal alleen op het strand en wel een beetje bang om beroofd te worden. Zeker als er zomaar uit het niets een scooter stopte. Na wat mooie plaatjes zijn we naar het hotel gereden om onszelf even op te frissen. Op naar de schildpad babies!
Ik mocht er een uit een bak pakken en vervolgens in de branding los laten. Hij begon een sprintje te trekken met zijn mini flippertjes en we zagen hem zijn eerste duikje maken. Druk en snel flipperde hij door de eerste golven heen en om de zoveel meter kwam hij even boven om lucht te happen. Dan zag je een zwart mini hoofdje boven het water uitsteken. Het was zo lief om ze zo te zien. Helaas werd het perfecte beeld doorbroken door de gids die vertelde dat er van de 100 babies slechts 1 baby zal overleven. De rest wordt gepakt en opgegeten door vogels en roofvissen. Al snel zagen we de eerste vogels naar beneden duiken. In een klap wordt je weer geconfronteerd met de voedselketen. "Niet onze baby, nee nee nee Juul" riep ik alleen maar met prikkende ogen. We hebben onszelf voorgenomen dat ons kleintje het overleefd heeft 😉 Al met al was het mooi om mee te maken.

'S avonds zijn we bij een heel leuk modern zaakje gaan eten met lokale gerechten. Ik had kip tandoori en Juul een soort roti rol. Daarna zijn we op souvenir jacht gegaan. Ook hebben ze hier veel leuke galeries. We vielen alletwee voor een schilderij met tuktuks. We gaan de komende dagen nog wat meer schilderijen bekijken en dan de knoop doorhakken. Ik zelf vond er eentje met een man met mango's op de fiets ook wel heel leuk. We gooien de foto's wel in onze verslagen en kunnen op onze laatste dag beslissen welke het wordt.

Geschreven door Denises.reisverhalen