05.50 ging de wekker. Hadden wij een pech. Beiden nauwelijks geslapen. 3 uur bij elkaar is misschien veel. Ik was niet ontspannen omdat ik wist dat de wekker vroeg zou gaan en ik niet wilde dat het verkeerd ging en Juul was klaarwakker om 01.00 uur. Rond dat tijdstip kroop er een met veel lawaai een dier over ons houten dak. Gespannen lagen wij in bed en Juul ging op onderzoek uit. Ik oordopjes in en weer verder proberen. 6 uur snel naar de receptie daar lag een keurig verzorgd onbijtpakketje voor ons klaar. De taxirit was leuk en weer heel avontuurlijk met de inhaal manouvres. Nog even met de meiden gefacetimed. Gab was in de stad en we hebben erg gelachen, zij met een drankje op in de wc van een club en ik met Juul slaapdronken in de auto. We werden afgezet in Kandy bij het station en hier hebben we lekkere dingetjes gekocht voor de 7 uur durende treinreis. We hadden al gehoord dat alle tickets waren uitverkocht. Het lukte ons nog om een kaartje voor de tweede klas te bemachtigen maar hadden geen garantie op een zitplek. Maarten en Lydia hadden ons al verteld dat het ellenbogenwerk zou worden. Daar was de trein. Iedereen stormde erop af en probeerde zich met volbepakte backpacks door de deuren heen te wurmen. Dit terwijl de trein van binnen al helemaal vol zat / stond. Het kwam erop neer dat Juul en ik met zeker nog 17 man in het halletje stonden. Iedereen bezweet opgevouwen tegen elkaar aan. Echt centimeter werk. Je voeten konden zelfs geen draaibeweging meer maken. Ik kreeg een paniekgevoel. Aan alle kanten lichaamsdelen en zweet van andere mensen. Ik probeerde mezelf te vermannen. Ik zei tegen Juul die Backpack moet af. Een stel (Victoria & Andrew) die we op het perron hadden ontmoet hielp me met afdoen terwijl andere mensen om mij heen hierdoor nog meer tegen elkaar aangedrukt werden. Mijn tas werd in in een bagage ruimte gepropt. Iedereen was heel behulpzaam en er ontstonden geen irritaties. Iedereen had het even zwaar en dit zorgde ervoor dat ik en Juul het trokken. Victoria werd niet lekker en ze ging zitten op de grond tussen alle wiebelende onstabiele benen. Ik heb haar een reisziekte pilletje gegeven. Ik hielt me vast aan een stuk van de bagageruimte. Toen zag ik daar een kakkerlak voorbij schieten. Daarna nummer 2. Het was mijn enige houvast dus ik moest me hier wel beethouden. Ik ben echt als de dood maar het kon niet anders. Weer een grens verlegd, dit is goed voor me dacht ik alleen maar. Toen kwamen we aan bij de volgende stations. Er werd nog meer gepropt. Hoe was dit mogelijk? Gelukkig werd het na 2 uur rustiger in de trein. Steeds meer mensen gingen eruit en we kregen uiteindelijk een zitplek. Zo blij waren we hiermee! Eindelijk genieten. En het was het allemaal waard. Ik blijf het zeggen maar ook dit overtrof weer alles. De mooiste natuur die we ooit gezien hadden (nu klink het al niet origineel meer). Met je hoofd uit het raam en de wind langs je heen voelen en naast je zie je alle mensen uit de deuren en raampjes hangen. Het leek wel een film. Het landschap veranderde van hoge bomen in rijstvelden naar prachtige theevelden waar vrouwen in felgekleurde kleding met grote manden naar ons zwaaiden. Af en toe ondekte je een waterval in een prachtige vallei. Aapjes die plots voor je neus in een boom springt. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Af en toe een voorbij schietende kakkerlak bij de stoelen maar die moet je maar negeren. Het uitzicht leid genoeg af en neemt je even mee in een andere wereld. Een wereld die ons onbekend is. In de trein hebben we ook Vicky ontmoet. Geboren in Kaapstad en samen met Victor en Andrew deelden we onze zitplaatsen. Toen we na 7 uur eindelijk in Ella aankwamen waren we moe maar het voelde ergens ook als een soort overwinning. We hebben doorgezet elkaar geholpen en zijn ruimschoots beloond. Zaterdag blijkt de druktste dag te zijn omdat dan ook locals met de trein gaan. De aankomsr vieren doe je natuurlijk met een biertje. Na een uurtje kwamen Maarten en Lydia aan. Wat fijn dat we bij ze zijn! Hier hebben we zo naar uitgekeken! En de grap is: we hebben de allerlaatste kamer weten te bemachtigen van hun accomodatie. We hebben samen biertjes gedronken. Juul kreeg met afrekening een aanvaring met de bediening. Hij werd in de maling genomen. Hij betaalde 5.000 roepies en die vrouw zei dat ze maar 500 had gehad. Er klopte niks van en Juul zei: It's okay. We go. I will give you tripadvisor. We moesten heel erg om lachen later. Er werd ook beneden een puppy gevangen gehouden. Het beestje piepte verschrikkelijk hard en zat in een soort gemetseld muurtje. Een soort kleine zwarte labrador. Steeds kwam er een oude man naar het hondje en hij dreigde dan met een houten stok en hij wilde het beestje slaan zodat het op zou houden met piepen. De puppy was dan meteen stil maar als de man wegliep begon hij weer. Ik kwam hierachter tijdens mijn wc bezoek. Ik stond half te janken en wilde 'm meenemen. Voelde me heel machteloos. Ik weet ook niet wat ik kan doen. Loslaten? Optillen is ook geen optie als ik word gebeten ben ik straks verder van huis. Soms maak je contrasterende dingen mee. Blijft moeilijk.
Na een douche zijn we samen uiteten gegaan en morgen maken we een planning 😃

Geschreven door Denises.reisverhalen