Jawel, slobber is vertrokken.
Rond 11.30 uur vertrok ik dan eindelijk naar het onbekende. Toen ik wakker werd begon het toch wel aardig te kriebelen. Ik was wat onrustig in de pokkel merkte ik. Jeetje, vijf maanden ‘alleen’ over de wereld…. Zou het toch een dingetje zijn?
Bij het afscheid was ik emotioneel en dat duurde tot ik de stad uit was. Best lekker eigenlijk en fijn om zo afscheid te nemen van vrouw, zoon, buren en stad. Dat wat je dierbaar is laat je niet zomaar los.
En dan fietsen richting Duitsland. Ik zakte wat af richting het zuidoosten. En de wind jawel die kwam daar ook zo’n beetje vandaan. Gewoon rustig trappen je komt er vanzelf hield ik mij voor. En het is gelukt. Ik sta op een typisch Duitse camping. Althans dat vind ik. Stacaravans, schoon en niet te veel poespas. Tegen de avond kwam de eigenaresse op de fiets haar centen beuren. 12 euro.
Nu maar eens kijken waar ik morgen heen fiets en straks even wat koken bij de tent.
Lieve mensen; Carpe Diem!
Geschreven door Broersma