Vandaag verder reizen richting het noord-oosten. Wanneer je echt het achterland gaat bezoeken heb je niet altijd iets aan booking.com of tripadvisor om je overnachting te boeken. Tijdens het ontbijt is Patrice met een belronde begonnen om twee overnachtingen te regelen in/rond Kidepo national park. Dit is uiteindelijk gelukt. Maar we wilden ook nog naar de stam. Wat Daan in zijn hoofd had was helaas vol. Een alternatief was logeren bij een lodge van een dame die hij weer kent.

Dit hebben we geboekt. De bestemming ligt zo'n 240 km verderop. We moesten eerst de berg af. Dit ging over een onverharde 'weg', en wat voor één. Piet is direct geslaagd voor de cursus Parijs-Dakar. Wat een woeste toestand. Vaak niet harder dan 10 km en van links naar rechts om de ergste gaten en rotsen te ontwijken. Maar wat een machtig gevoel en landschap. Over de hele rit hebben we slechts 18 km asfalt gehad. We kwamen ook bijna geen auto's tegen alleen her en der omheinde lemen dorpjes van stammen in kleurrijk gehulde kledij.

Ook veel herders met koeien of schapen en kinderen die ezels hoeden. De mensen zijn hier wat langer, slank en gitzwart. Engels spreken ze niet, alleen hun lokale taal. Uganda kent heel veel verschillende talen. Meer dan vijftig hebben we begrepen. We reden stukken van 30 km en af en toe 80 km over de doorgaans rode gravel wegen. We zijn één auto met bleekscheten tegengekomen. Google Maps gidst ons totdat we bijna op de bestemming zijn. 'Ga hier links'; hmmm das regelrecht de steppe/bush in.... Maar even weer terug een dorpje in om te vragen. Patrice uit de auto om bij een aantal inheemse chocolaatjes (puur, minimaal 85%) de weg te vragen. Maar ja, das lastig he als je de taal niet spreekt. Ondertussen kwam bij Piet een zwarte hand door het raam en begon driftig over zijn huid te wrijven. En daarna keek hij naar zijn vingers, huh....!! machtig!

Uiteindelijk de dame gebeld die de lodge heeft opgezet. Dit is ook een Nederlandse. Ze heeft het project inmiddels overgedragen aan de locals. Ze loodste ons zonder problemen naar de juiste plek. Een aantal hutjes met rieten dak rondom een centraal pleintje. Geen stam hoor maar wel leuk om te zijn. Direct maar eten besteld want de lunch was er bij in geschoten. De dames van de lodge gingen het dorpje in om inkopen te doen. Om daarna heerlijk te koken voor ons. Het duurde al met al wel drie uur, maar ach het ritme van Afrika is zoals het is.

Onderweg veel vogels gezien. Wat mooi, wat mooi, wat mooi. Van knalgeel, felrood, helblauw enz. Zo wonderbaarlijk.
De mensen in Uganda blijven lief. Maar zijn ook erg verlegen. Ze praten vaak zacht, geven een slappe handdruk en zijn bijna nederig. Er wordt door mensen zoals Daan geprobeerd om ze wat mee te geven over wie ze zijn en wat ze zouden kunnen bereiken. Veel jeugd heeft weinig geloof in een toekomstige baan. Er is hier maar liefst 80% jeugdwerkloosheid....

Douchen gaat hier onder de koude kraan en in een hokje zonder dak. Wc's zijn gemeenschappelijk. Op het terrein is ook een schooltje dat onderdeel lijkt uit te maken van het project.

Zometeen lekker met z'n viertjes in de hut om lekker te snurken. Morgen op tijd weer op om kennis te nemen van de leefwijze en gebruiken van een lokale stam. Daarna reizen we verder naar de lodge in Kidepo. Daarover volgt in het volgende verslag meer.

Geschreven door Broersma