Zo... we zijn weer terug in Nicaragua. Costa Rica was een groot avontuur maar ook een rib uit ons lijf. Het is er veel toeristischer en dat merk je aan alles. Vanochtend op tijd opgestaan en een simpel ontbijt van granola, yoghurt en banaan genuttigd. Ook wel eens lekker na de vele eieren en toast. We hadden bedacht om met de taxi naar een plaats te gaan ca. 20km verderop en daar de bus te nemen naar Los Chiles vlak bij de grens.

Op internet hadden we gelezen dat de taxi ongeveer 18 dollar zou kosten. Bij navraag in ons hotel had men het over 40-50 dollar! Daar zaten we na deze prijzige dagen niet op te wachten. Volgens de receptioniste was er ook een optie om met de bus te gaan. Die ging volgens haar om 9:00 uur. Dit was een van de weinige verbindingen naar de grens. Toen we bij het busstation aankwamen waren er, als gebruikelijk de nodige taxichauffeurs die ons probeerden te paaien maar we hadden ons voorgenomen met de bus te gaan. Gelukkig was er een Nederlander, die bij de toerist info werkte, die ons kon helpen. Het is namelijk erg lastig als de een geen Spaans spreekt en de ander geen Engels verstaat, zeker als het al bijna 9 uur is en je weet niet of je op de goede plek bent. Gelukkig hebben we de bus gehaald. De buschauffeur bracht ons voor €17,50 helemaal naar de grens. Dit was ca. 70km.

De tocht was fantastisch de natuur wonderschoon en de mensen ongelooflijk arm. Overal kippen, varkens, honden en rommel rond het huis. De een heeft een betonnen huisje de ander is van hout met een paar golfplaten. Wassen doen ze in de rivier en badderen (al dan niet met hun varken)🤔. Dit was overigens vooral nadat we de grens gepasseerd waren. Toch ook bijzonder om te zien dat velen wel mobiele telefoons hebben.

Bij de grens aangekomen was het verbazingwekkend hoe uitgestorven de grenspost was. We moesten eerst tax (32 dollar) betalen om Costa Rica te mogen verlaten. Daarna kregen we een stempel en moesten we naar de paspoortcontrole. Daarna kwam grenspost 2. Onder een partytent zaten twee douaniers met pen en papier ons op te wachten. Deze controle ging vrij vlot. Toen nog een postje voorbij, weer paspoort laten zien en daarna door een bak met desinfectie middel lopen en naar het volgende gebouw. Inmiddels waren we in Nicaragua, we dachten nog één hindernis te moeten nemen....bij de controle deden ze er heel lang over om onze paspoorten te controleren. Mannetjes liepen heen en weer en zeiden steeds dat het nog een moment ging duren. Na ca. 30 minuten en allerlei vragen over waar we heen gingen, wat voor werk we doen en hoe lang we bleven wilden ze ons toelaten. Om Nicaragua binnen te mogen moesten we nog wel even 48 dollar afrekenen. Daar waren we het natuurlijk niet mee eens. We hadden nl. bij binnenkomst in Nicaragua ook al 10 dollar per persoon betaalt en hiervan hadden we een bewijs waarop stond dat het 30 dagen geldig was. Maar goed, je voelt 'm al aankomen.... wat wij vinden doet er niet toe. We moesten betalen en mochten toen het land officieel in.

Toen kwam de volgende uitdaging. Hoe kom je vanuit 'the middle of nowhere' in San Carlos? Dat was makkelijker dan we dachten. Bij de grens stond een minivan die naar San Carlos ging, slechts 8 dollar voor ons vieren!! Lang leve Nicaragua!

De weg van de grens naar San Carlos was op bepaalde stukken heel slecht. Manoeuvrerend van links naar rechts probeerde de chauffeur alle kraters te ontwijken. Op de kaart is San Carlos een redelijke plaats. Eenmaal aangekomen heeft het meer weg van een royaal dorp. Wat armoedig maar ook weer prachtig gelegen aan de rivier. We zijn heerlijk neergestreken op een terrasje met heel vriendelijke mensen en een koud biertje (80 cent). De kok maakte voor Isa een vis klaar en voor ons kipfilet met rijst, gefrituurde banaan en bonen. Dat ging er goed in.

Na de maaltijd maar eens op zoek naar ons hotel. Er was niet zoveel keuze en aangezien we hier alleen overnachten was luxe niet zo van belang. Aangekomen bij het hostel blijken het een soort houten cabines te zijn zonder ramen. Er komt nog wel wat licht door het golfplatendak maar daar is het mee gezegd. De douche is verder wel netjes maar bij binnenkomst schiet er een kakkerlak over mijn tas weg. Dat vind ik persoonlijk minder prettig. Maar goed, we zijn in Nicaragua 😁. Morgen gaan we verder naar El Castillio. Ben benieuwd wat ons dat gaat brengen. Het is één groot avontuur. Ben benieuwd hoe onze jungle experience daar zal zijn..... mmm

Geschreven door Broersma