Maandag 2 september; het is zover, vandaag trappen we ‘m weer an, en starten aan onze reis van 3 maanden door Centraal Amerika.
Dit keer niet met Hugo, die doet het tegenwoordig wat rustiger aan, maar met Hannes, zijn net iets fittere broer.
We vertrekken rond 10 uur en pakken eerst de snelle route door de Ruhrpot en daarna toeren we lekker binnendoor naar Frankfurt. Het weer is prachtig en we hebben zin in!

Aan het eind van de middag checken we in bij ons hotel, dicht bij het vliegveld en tegenover het treinstation. Eten kunnen we bij de buren, een prima plek dus.
Dinsdagochtend gunnen we ons geen tijd voor ontbijt, maar rijden al vroeg naar Air Canada Cargo om Hannes in te leveren.
We melden ons bij de balie, waar Max de papieren krijgt overhandigd en naar de douane wordt gestuurd. Ik blijf bij Hannes en pak vast het een en ander in dat bij de motor kan blijven.
Na een paar minuten komen twee medewerkers van Air Canada naar buiten met het verzoek of ik Max wil bellen en hem zeggen dat hij direct terug moet komen, het hele feest gaat niet door.
Air Canada heeft afgelopen vrijdag besloten dat er per direct geen particuliere goederen meer worden vervoerd. Reden hiervoor zou terreur dreiging zijn. Dit besluit was al eerder genomen door Amerikaanse maatschappijen en Canada volgt.
Wanneer men dit in Frankfurt zaterdagochtend al heeft geweten is het niet echt klantgericht om ons en onze agent Olaf hierover pas op de dag van vertrek te informeren. Beetje kort dag om een alternatief te regelen.
De mannen begrijpen ons ongeloof en de frustratie en gaan hun best doen bij de collega’s in Canada of er een uitzondering kan worden gemaakt, de zending was immers ruim van te voren geboekt en betaald. Het vervelende is dat Canada slaapt en we niet eerder dan na vieren een antwoord krijgen.
Dit wordt geen leuke dag, met de onzekerheid of onze reis überhaupt nog wel doorgaat ga je niet gezellig Frankfurt verkennen.

Om half 5 krijgen we eindelijk telefoon. Er is geen groen licht vanuit Canada, de boeking is definitief gecanceld. Wat een teleurstelling!!
Uiteraard hebben we deze uitkomst vandaag besproken. Als dit zou gebeuren gaan we niet chagrijnig naar huis, maar gaan een paar weken toeren in Spanje.
Maar als het werkelijk zo is hakt het er toch wel heftig in.
Een half uurtje later belt Olaf, hij heeft een alternatief kunnen regelen met zijn concullega Stephan in Heidelberg, zo’n 100 km. van Frankfurt.
Olaf kan een transport boeken bij Air France. Stephan kan voor een kist zorgen en de motor morgenochtend ingepakt aanleveren bij Air France Cargo in Frankfurt.
Het wordt een express-zending, zodat we de motor vrijdag af kunnen halen, één dag later dan oorspronkelijk gepland. De extra kosten zijn voor rekening van Olaf.
We gaan en ervoor en stappen op de motor naar Heidelberg. Daar aangekomen moet er nog wat worden gesleuteld om Hannes passend te maken voor kist. Als we alle hebben afgehandeld zijn we precies op tijd voor de laatste trein naar Frankfurt. Het eten hebben we gemist, dat kan nog net bij een Kebab zaak in de buurt van ons hotel.

Dinsdag ochtend stappen we op de trein naar het vliegveld. Met een half uur vertraging vertrekken we om 12:15 uur uit Frankfurt, maken een tussenstop in Amsterdam en landen om 15:45 uur Canadese tijd op Vancouver Airport.
De bagage afhandeling en douane verlopen vlotjes en na een taxirit van een klein half uur checken we rond half 6 in bij ons hotel, waar we direct een nacht bijboeken.
Het hotel ligt in de leuke wijk Steveston in Richmond een voorstad van Vancouver. Onze naaste buur is een gezellig café-restaurant, waar we ’s avonds onder het genot van een goeie live band een hapje eten en een biertje drinken.

De volgende ochtend pakken we na het ontbijt de bus en trein naar de Air France Cargo om te informeren hoe laat we vrijdag de motor af kunnen halen.
Waarschijnlijk vond Olaf een express-zending toch wat prijzig en heeft hij er een reguliere van gemaakt, wat betekend dat Hannes vrijdag pas aan het eind van de middag aankomt, te laat om hem nog uit de douane te halen. Dat wordt een duur weekend Vancouver.
Terug in het hotel gaan we op zoek naar een redelijk betaalbaar verblijf voor het weekend.
Het wordt een appartement in Surrey, een voorstad rechts van Vancouver, ongeveer 2 uur met de bus vanaf ons hotel.
Reizen met de bus is hier spotgoedkoop, voor 3,20 Canadese Dollar (€ 2,15) p.p. kun je de hele dag onbeperkt in en rond Vancouver reizen. Dat doen we op zaterdag, wanneer we op pad gaan om gereedschap te halen zodat we Hannes uit z’n kist kunnen bevrijden.
Zondag gaan we met de snellere sky-train naar Vancouver stad en maken een tochtje met de sea-bus naar North Vancouver.
Terug in het appartement pakken we onze spullen vast in, zodat we maandagochtend vroeg kunnen vertrekken en voor 8 uur in de rij bij de douane staan.
Het is nog donker als we om ’s morgens om 6:15uur in de bus stappen. Anderhalf uur later staan voor het loket van Air France, waar we de documenten voor de douane krijgen.

Het hele proces verloopt soepel, binnen kwartier is Max terug met gestempelde documenten. De kist met Hannes wordt naar buiten gereden en om half 11 rijden we het terrein af.
Nog even een ontbijtje scoren en dan op naar de grens. Daar gaat het helaas weer mis….
In 2019 zijn we vanuit Mexico Amerika in gekomen, waarbij we aan de grens een visum hebben gemaakt, een zogenaamde greencard.
Nu blijkt dat in oktober 2022 de regels zijn veranderd en is de greencard afgeschaft. Er moet vooraf altijd een e-visum (Esta) online worden aangevraagd.
Nadat er een aantal vragen zijn gesteld, vinger afdrukken zijn afgenomen en er een foto is gemaakt krijgen we onze paspoorten terug en worden we terug naar Canada gestuurd om een online visum aan te vragen. Dit kan 3 uur tot 3 dagen duren.
We zoeken een hotel en dienen direct een aanvraag in, waarvan we de uitslag eigenlijk al wel weten.
Vanwege ons verblijf in Cuba en Iran komen we waarschijnlijk niet in aanmerking voor een Esta.
En dat klopt, binnen 30 minuten hebben we de afwijzing binnen.
De enige optie om nu Amerika nog in te komen is een officieel visum aan te vragen bij de ambassade in Vancouver, wat 1 tot 2 weken duurt.
Dat gaan we niet doen, we zijn er nu wel klaar mee.
Als we hier iets meer aandacht aan hadden gegeven hadden we kunnen weten dat een e-visum tegenwoordig verplicht is, maar om op basis van een vink formulier een visum te weigeren is wel heel kort door de bocht.
We besluiten om de plannen te wijzigen, Centraal Amerika is van de baan, het gaat een week 4-5 Canada worden. Langer gaan we qua weer een financieel niet trekken.
Balen, dit was niet onze keuze, maar een paar weken door Canada toeren is geen straf.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an