De weg van Esfahan naar Yazd gaat grotendeels over een snelweg door de woestijn.
Niet een heel boeiend landschap, het is behoorlijk druk en er is veel industrie.
Met onze motor blijven we veel aandacht trekken. Wanneer we even stoppen om op de telefoon te checken of we nog op de goede weg zitten, staan er in een paar tellen een stuk of zes jonge gasten met brommers om ons heen. Ze bewonderen de motor en maken selfies.
Het is bijna onmogelijk om ergens te gaan staan zonder dat er mensen stoppen om foto’s of een praatje te maken.
Het voordeel van snelweg rijden is dat het lekker op schiet, waardoor we mooi op tijd in Yazd aankomen.
Yazd is een van de oudste steden van Iran, het heeft een half miljoen inwoners en het oude stadscentrum is sinds 2017 Unesco Werelderfgoed.
Dit oude centrum bestaat uit een doolhof van smalle steegjes met bogen en tunneltjes en traditionele lemen huizen die aan elkaar verbonden zijn.
In de steegjes is het lastig zoeken naar een hotel, maar nadat we navraag hebben gedaan bij de toeristinfo vinden we een gezellig boetiekhotel in het historische stadsdeel.
Het hotel is 400 jaar oud en is het oudste hotel van Yazd. Het heeft een sfeervolle binnentuin met sinaasappelbomen en traditionele banken en er is een prima parkeerplaats voor de motor.
Bij de toeristinfo werd ons verteld dat het de volgende dag Arbaeen, een feestdag is.
Arbaeen is een religieuze dag aan het eind van een periode van 40 dagen rouw na de sterfdag van imam Hussein Ibn Ali (680). Deze hele periode hangen overal in Iran zwarte vlaggen en gaan de mensen gekleed in donkere kleding. Het is een vrije dag en winkels en bezienswaardigheden zijn gesloten.
We hadden gedacht twee nachten in Yazd te blijven, daar maken we er meteen maar drie van.
Wanneer we de volgende dag de stad in lopen ziet het er letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen.
De grote vrijdag moskee zit bomvol en de dienst, die de hele dag duurt, wordt live uitgezonden op de regionale tv. De bevolking kan op verschillende plekken in de stad, gratis eten en drinken krijgen, waardoor er lange rijen wachtende mensen in de straten staan.
We wandelen wat door de stad, maar daar is vandaag niet echt geschikt voor. Dan maar terug naar het hotel, wat lezen in de binnentuin, maken we er een relax dag van.
’s Avonds lopen we eruit om wat te gaan eten. Op een plein dicht bij het hotel komen we een grote Landcruiser tegen, die met pijn en moeite door de smalle steegjes wordt geleid.
Het zijn Paul en Ankie, een gepensioneerd Nederlands echtpaar die we een paar dagen eerder in Esfahan hebben gesproken.
De zoon van Paul en Ankie is samen met zijn vriendin een rondreis van een half jaar aan het maken. Zij zijn deze reis begonnen in een Toyota Landcruiser. Vanuit Iran wilden zij verder met het vliegtuig naar Bali en daarna naar Australië en Nieuw Zeeland. Zaten ze nog wel met de Landcruiser in de maag.
In een opwelling heeft Paul aangeboden deze wel even op te gaan halen in Iran. Zo gezegd, zo gedaan, binnen twee weken zaten zij in het vliegtuig naar Teheran en hebben daar de auto opgepikt.
Ze reizen nu eerst een aantal weken door Iran en daarna rijden ze rustig terug naar Nederland. De verwachting is met Kerst weer thuis te zijn. Leuke mensen met een goed verhaal. Waarschijnlijk gaan we ze nog wel een keer tegen komen in Yazd.
Op het plein, waar Paul met die grote auto zat te zweten, is het een drukte van jewelste. Er staan een stuk of vijf enorme dampende pannen met daarin een soort soep. Bij elke pan staat een man die met een grote lepel de soep roert. Het is een bijzonder tafereel, in het lamplicht met al die stoom.
De receptioniste van het hotel weet ons te vertellen dat de bewoners ’s nachts om vier uur gratis soep mogen komen halen.
Vrijdag gaan we wat bezienswaardigheden van Yazd bekijken. We beginnen bij de Vrijdag moskee.
Een mooie moskee, maar de sporen van de festiviteiten van de vorige dag zijn nog goed zichtbaar.
Overal liggen kleden, staan stoelen en is men aan het opruimen.
In Iran wordt niet veel waarde gehecht aan historische gebouwen, er wordt weinig geld vrij gemaakt voor het behoudt. Dat is hier, net als bij eerder bezochte moskeeën, goed te zien.
Er is veel verval en delen die zijn gerestaureerd worden niet op een mooie manier hersteld.
Verlichting wordt ook weinig subtiel aangebracht, overal hangen losse draden en hangen lelijke spaarlampen. Jammer, Iran heeft zoveel prachtige gebouwen, maar helaas gaat men daar niet zuinig mee om.
Na de moskee pakken we een terrasje om maar weer eens zo’n heerlijk safraan ijsje te eten. Als we verder willen gaan lopen we Paul en Ankie tegen het lijf. We schuiven even bij hun aan en zitten een tijd gezellig te kletsen. Omdat we alle vier nog wat van Yazd willen zien spreken we af ’s avonds samen te gaan eten. Wij wandelen verder door de stad naar Dowlat Abad garden.
Yazd staat bekend om de windtorens, deze zijn overal in de oude stad te vinden. De windtoren is een oude vorm van airconditioning, waarbij elk briesje wordt gevangen door de toren en voor afkoeling zorgt. De hoogste windtoren van Iran is te vinden in de Dowlat Abad garden.
Een mooi aangelegde tuin vol met druivenstokken, citrus-, granaatappel-, en olijfbomen. De tuin wordt niet geweldig onderhouden, maar dit is ook niet het seizoen wanneer een tuin op zijn mooist is en de ligging in de woestijn maakt het onderhoud waarschijnlijk ook niet makkelijk.
Het gebouw met de windtoren staat aan de kopse kant van de tuin met het gebouw een statige vijver, binnen zijn verschillende zalen met kleurrijke ramen en er is een prachtig rond plafond.
Na de tuin wandelen we terug richting het hotel en zijn nog precies op tijd om op een dakterras te genieten van een mooie zonsondergang.
Om acht uur ontmoeten we Ankie en Paul. We eten in een traditioneel restaurant waar Max kennis maakt met Dizi, een Iraanse stoofpot met bonen en schapenvlees.
Dizi wordt geserveerd in een gloeiend hete pan, waarvan ze eerst het vocht afgieten in een kom.
Hier wordt brood bij gedaan en daarna gegeten als soep. De stoofpot wordt flink door elkaar gestampt tot een smaakvolle stampot.
Het is een erg gezellige avond, het is alsof we elkaar al jaren kennen. We zitten te praten tot op een gegeven moment de lampen uit worden gedaan en de tent gaat sluiten.
Nog even telefoonnummers uitwisselen en daarna nemen we afscheid. Paul en Ankie blijven nog een paar dagen in Yazd, wij gaan de volgende dag verder richting Shiraz.
Het is in Iran vrij standaard dat je bij het inchecken in een hotel de paspoorten inlevert en deze terug krijgt wanneer je vertrekt. Soms worden er kopieën of foto’s gemaakt, maar meestal lever je het paspoort in. Deze morgen gebeurde waar we de hele tijd al bang voor waren, we rijden weg zonder de paspoorten. Na een leuk gesprek met het meisje achter de receptie denken zowel wij als zij niet meer aan onze paspoorten. Goed dat je een telefoonnummer door moet geven bij het inchecken. We zijn nog maar net weg of mijn telefoon begint onophoudelijk te rinkelen. Gelukkig rijden we nog in de stad, waar ik de telefoon nog kan horen, voor het zelfde geld kom je er ’s avonds pas achter.
In Yazd zijn we er eindelijk in geslaagd een kaart van Iran te kopen, dit maakt het wat handiger om een route te plannen die wat meer binnendoor gaat.
We gaan met een omweg naar Shiraz met een tussenstop in Neyriz.
Op weg naar Neyriz stoppen we bij een restaurantje voor een broodje. We worden heel vriendelijk welkom geheten door het personeel, dat zo goed als geen Engels spreekt. Dat wordt snel opgelost, er wordt een vrouw uit de buurt opgetrommeld om met de people from far abroad te praten, wat ze ook met veel plezier doet. Het is ontzettend lieve vrouw, haar naam is Mara en ze heeft een dochter die in Canada woont. Mara wil onze lunch betalen, met ons op stap naar een bezienswaardigheid in de buurt en we mogen bij haar blijven slapen. Lief aangeboden, maar we willen verder naar Neyriz en haar ons broodje laten betalen kunnen we echt niet accepteren.
Na de lunch gaan we nog even bij de buurman om wat fruit te kopen voor onderweg. Mara en haar man zijn ook in de winkel en dit keer ontkomen we niet aan hun gulheid. We krijgen bananen, peren en soort kaki’s in de handen gedrukt. Als we ze niet temperen krijgen we zoveel dat we het niet mee kunnen krijgen. Bij het afscheid worden handen geschud en geheel tegen de regels in wordt niet alleen ik, maar ook Max door Mara gekust. Dit is echt uitzonderlijk, in Iran wordt een man alleen door een man gekust, wat Max ook al een paar keer heeft moeten ondergaan.
Aangekomen in Neyriz stoppen we bij het enige hotel dat de plaats rijk is. Het lijkt een prima hotel, maar helaas is er geen parkeerplek voor de motor. Dit lost de receptionist op door een telefoontje te plegen en daarna bij Max achterop de motor te springen. Hij wijst de weg naar een huis een paar straten verderop, waar de motor in de tuin mag worden geparkeerd.
De volgende dag vervolgen we onze route naar Shiraz, een verrassend mooie route, met woestijn, een zoutmeer en prachtige bergen.
In Shiraz gaan we op zoek naar BB Hostel, een tip van Paul en Ankie. Daar aangekomen worden we met groot enthousiasme ontvangen door de gastvrouw Roya.
Nadat we onze spullen naar de kamer hebben gebracht mogen we plaats nemen in de gezellige binnentuin waar thee met chocolaatjes wordt gereserveerd. Opnieuw een warm welkom.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an