Wanneer we dinsdagochtend wakker worden valt de regen met bakken uit de hemel. Niet echt uitnodigend om verder te gaan. Onze agenda’s zijn leeg, dus het is geen probleem er nog een dagje Ushuaia bij aan te plakken.
Woensdag zijn alle foto’s en het blog bijgewerkt, het weer ziet er goed uit, een prima dag om te vertrekken.
We beginnen aan de Ruta 3, een route van 3045 kilometer van zuid naar noord. Van het sub-antarctische Ushuaia waar het meestal koel en guur is, tot aan het subtropische Buenos Aires.
Tussen de provincies Tierra de Fuego en Santa Cruz wordt Ruta 3 onderbroken, daar wordt je gedwongen een deel via Chili te rijden en de veerboot te nemen over de Straat van Magellan, die het vaste land van Zuid-Amerika scheidt van Vuurland. Dit deel hebben we de heenreis ook gereden, maar het is geen straf om dezelfde route terug te rijden. Zeker het eerste deel is erg mooi.
We starten de reis met zon en nauwelijks wind, maar gaandeweg verandert het weer, het wordt koud en er komt een harde wind opzetten. Deze wind blijft zo ongeveer de hele Ruta 3 aanhouden.
Als we staan te wachten bij de veerboot treffen we Adrian uit Frankrijk en zijn vriendin Salma, afkomstig uit Marokko. Zij hebben in Santiago een motor gekocht en maken daarmee een rondreis door Zuid-Amerika. De bedoeling is na afloop van de reis de motor weer te verkopen en terug te vliegen naar Frankrijk. Ze zijn nu zo’n drie maanden aan het reizen en net als wij onderweg naar Buenos Aires. Doordat we dezelfde route rijden en dorpen en steden niet dik gezaaid zijn, komen we elkaar de komende drie dagen opnieuw tegen. Als we de derde avond overnachten in een kleine cabaña worden we zelfs even buren, wat voorlopig onze laatste ontmoeting is.
Route 3 is geen feest, het is een saaie weg, door kale droge en vooral vlakke pampa’s en een keiharde wind. De eerste drie dagen zorgen de guanaco’s en nandoes nog voor enige afleiding, maar wanneer deze animatieteams het af laten weten zorgen alleen de prachtige wolken luchten nog voor variatie.
Na vier dagen reizen overnachten we in een hostel in de plaats Puerto Madryn. Hier komen we aan de praat met Maria uit Duitsland. Een leuke, gezellige meid die haar studie in Cordoba heeft afgerond en als afsluiting nog een paar maanden in haar eentje is gaan backpacken. Ze is onderweg naar Ushuaia en legt haar route, deels met het openbaar vervoer, maar vooral liftend af. Daar is wel wat lef en een goed vertrouwen in de mensheid voor nodig. We blijven haar volgen via Instagram en zien dat ze anderhalve week en verschillende vrachtwagens later haar doel heeft bereikt.
Na een week tegen de wind in hangen komen we op woensdag aan in Buenos Aires. Van de 3000 kilometer die we hebben afgelegd waren er misschien 200 de moeite waard. Bijzonder is de verandering van temperatuur, van een paar graden boven het vriespunt, naar een heerlijke vijfentwintig graden. En in het kale landschap staan inmiddels ook weer palmbomen en cactussen.
Grote steden bezoeken heeft niet echt onze voorkeur, maar ik wil toch wel iets van Buenos Aires zien. Door de scheve houding op de motor heeft Max het behoorlijk in de rug gekregen, waarom het misschien wel goed is om een dag niet te rijden, maar te gaan lopen.
We gaan opzoek naar een hotel voor twee nachten en vinden er één in het levendige Microcentro.
De volgende dag maken we een wandeling naar de begraafplaats La Recoleta. Een bijzondere plek, het lijkt net een dorpje, met straten en steegjes tussen duizenden graven en mausolea. Er liggen veel personen begraven die een belangrijke rol in de Argentijnse geschiedenis hebben gespeeld, de meest bekende hiervan is Eva Perón. Evita is begraven in het Duarte familiegraf, de familie van haar vader. Ten opzichte van andere graven een zeer bescheiden graf, dat opvalt door de vele mensen die het bezoeken.
Vanaf La Recoleta slenteren we via verschillende wijken terug naar het hotel. We zijn verbaasd over al het groen in de stad, overal staan bomen en de balkons van de monumentale panden staan vol met bloemen en planten. Onder de indruk van de uitstraling en de sfeer van de stad boeken we nog toch maar een nacht bij.
Buenos Aires doet erg Europees aan, het wordt ook wel het Parijs van het zuiden genoemd.
De stad telt drie miljoen inwoners, waarvan meer dan de helft hun roots hebben liggen in Europa, met name Spanje in Italië, Azië, of Arabische landen. De bevolking doet dan ook niet erg Zuid-Amerikaans aan en als je niet met een camera om je nek loop (wat ook wordt afgeraden) wordt je niet direct herkend als toerist.
Uiteindelijk boeken we nog een vierde nacht bij en dwalen we drie dagen door de straten van Buenos Aires. Tijdens onze tweede dag in deze miljoenen stad stuiten we, ergens in een smal straatje, op de motor van Adrian en Salma, zij zijn zelf nergens te bekennen. We kijken nog even of ze ergens binnen zitten en net als we verder willen gaan komen ze eraan gelopen. Hoe bijzonder is het dat je elkaar op zo’n plek weer tegenkomt. We wisselen onze ervaringen van de afgelopen dagen en Instagramadressen uit en nemen voor de vierde en waarschijnlijk laatste keer afscheid.
Buenos Aires kent een enorme kloof tussen arm en rijk. De drie dagen in de stad hebben we ontzettend veel zwervers gezien, wanneer je ergens gaat zitten komt er om de paar minuten wel iemand voorbij die je om geld vraagt. Wanneer we zondag de stad uit rijden zien we de verschillen ook goed terug in de grote villa’s en prachtige herenhuizen, de arbeidershuizen in de haven en de enorme sloppenwijken aan de rand van de stad.
We rijden nog zo’n 250 kilometer door in noordelijke richting om vervolgens de grens over te steken naar Uruguay. Dit is de makkelijkste grensovergang die we tot nu toe zijn gepasseerd. Vriendelijke, behulpzame mensen, geen controle van bagage of iets, gewoon stempels zetten en door.
Als eindbestemming hadden we vandaag Carmelo in gedachten. Daar willen we ons geluk beproeven bij een B&B op het wijngoed Irurtia. Bij het zoeken naar een overnachting zijn we behoorlijk geschrokken van de prijzen. Blijkt dat de week voor Pasen, la Semana Santa, een vakantieweek is.
Daar hadden we niet opgeteld, de scholen zijn, na twee maanden zomervakantie, net weer drie weken aan de gang. Maar toch trekken de mensen eropuit en zijn veel accommodaties volgeboekt.
Wanneer we Uruguay inrijden doet dit schoon en vriendelijk aan, met gemaaide bermen en een glooiend landschap met veel landbouw en veeteelt. Het land wordt wel het Zwitserland van Zuid-Amerika genoemd. Deze naam hebben ze nog aan de welvarende tijd midden en eind vorige eeuw te danken. Begin 2000 stortte de Argentijnse economie in en sleurde Uruguay mee. Beide landen zijn deze klap nog niet te boven.
De eerste plaats waar we doorheen rijden is Mercedes, een mooi stadje waar op zondag de families op brommers of lichte motoren rond toeren of zitten te picknicken in het park of aan de waterkant.
Bij het inrijden van de stad worden we achtervolgd door een luid toeterende auto. We hebben geen idee wat er aan de hand is, maar de bestuurder blijft volhouden waarop we toch maar even stoppen.
De man stelt zich voor als Niek en blijkt een Nederlander te zijn die in Uruguay woont en werkt en daar nog nooit een motor met Nederlands kenteken heeft zien rijden. We maken een praatje en Niek nodigt ons uit om naar zijn huis te komen en daar te overnachten. Kan hij na lange tijd weer eens Nederlands praten. In eerste instantie reageren we enthousiast, maar als blijkt dat hij de eerste vier uur niet thuis is en wij in een warm motorpak de tijd moeten afwachten in de stad, haken we af. We blijven bij ons eerste plan en rijden door naar Carmelo.
We hebben geluk, de B&B heeft nog precies één kamer, twee nachten vrij, inclusief een rondleiding over het wijngoed. Het is een bijzondere B&B, een mooi groot huis, met een gigantische tuin van een hartelijke, gastvrije vrouw Maria, die schoonmaken niet als hobby heeft. Wel kan ze heerlijke cake bakken en marmelade maken dat ’s ochtends op het terras als ontbijt wordt geserveerd.
’s Middags om drie uur mogen we aansluiten bij de rondleiding. De groep is niet groot, maar wij zijn wel de enige niet Spaanstalige gasten. Het meisje dat de rondleiding verzorgt spreekt een paar woorden Engels en doet haar uiterste beste er een begrijpelijk verhaal van te maken.
Het is een leuke toer en na afloop worden we getrakteerd op een lekker glas Uruguayaanse wijn.
We lopen er steeds vaker tegenaan dat het toch wel erg jammer is dat we niet of nauwelijks Spaans spreken. Onze Colombiaanse vriend Jorge heeft ons de tip gegeven dat je prima les kunt nemen in Sucre, een plaats in Bolivia. Bolivia is één van de landen waar het duidelijkst Spaans wordt gesproken en de lessen betaalbaar zijn.
Aan de ontbijttafel hebben we het hierover met Isabel een gast uit Frankrijk, zij beaamt dit en geeft ons het adres van een goed en goedkoop hostel. We moeten uitzoeken hoe we de reis verder plannen, maar krijgen er steeds meer zin in om een paar weken naar school te gaan.
Dinsdag rijden we verder naar de hoofdstad Montevideo. Al zijn we niet zo van de steden, Montevideo willen we toch mee pakken. Er wordt gezegd dat het een mooie en veilige stad is, een concurrent van Buenos Aires en zeker de moeite waard.
Op weg naar de stad doen we de havenplaats Colonia aan. Hier komen de boten aan die tussen Buenos Aires en Uruguay varen. Het is een mooie plaats, maar ook een enorme toeristentrekker.
Er zijn mooie kinderkopstraatjes met prachtige bloeiende bomen vol met terrassen en souvenirshops, waar het belangrijkste item de mate beker is.
Mate is een speciale beker waar een soort kruidenthee, yerba, uit wordt gedronken. De beker wordt volgegooid met de gedroogde kruiden, waar vervolgens water op wordt gegoten. Het goedje wordt gedronken met een pijpje met onderaan een zeefje zodat je de kruiden niet binnen krijgt. De beker wordt gedeeld met familie, vrienden en collega’s.
Mate is ook een traditie in Chili en Argentinië, maar in Uruguay nemen ze het echt serieus en loopt werkelijk iedereen met een thermosfles onder de arm of in een speciale tas en de mate pot in de hand. Vanaf het terras zien we de mensen lurkend aan het rietje voorbij slenteren.
In deze vakantieweek is het erg druk in Colonia en na een drankje houden wij het voor gezien en gaan verder richting Montevideo. Een eindje in de middag komen we aan bij ons hotel, dat we maar meteen voor drie nachten hebben geboekt. Nu we zo vroeg zijn hebben we mooi nog mooi de tijd voor een eerste kennismaking met de stad. De havenplaats Montevideo ligt aan de riviermonding van de Rio de la Plata, het punt waar de rivier op zijn breedst is en met 200 kilometer de breedste rivier ter wereld. De stad heeft 1,5 miljoen inwoners, wat zo ongeveer de helft van de totale bevolking is. Het land is ruim drie keer zo groot als Nederland, blijft er voor de rest van het land niet meer zoveel over.
Het levensniveau is er het hoogst van Latijns Amerika, maar ook hier zijn de contrasten groot. Er is veel armoede wat goed te zien is als we richting de haven lopen. Veel vervallen huizen en nog meer zwervers dan we in Buenos Aires hebben gezien. In de straat waar ons hotel is gevestigd liggen de portieken er vol mee. Geen bijzondere eerste indruk. De twee volgende dagen bezoeken we het oude stadsdeel, wat het meest interessant zou zijn. Helaas zijn we niet heel erg enthousiast, de stad valt ons wat tegen. Gebouwen zijn grauw en er is veel verval. De concurrentiestrijd met Buenos Aires heeft ze wat ons betreft wel verloren.
Wanneer we donderdag de stad verlaten rijden we over de kilometers lange boulevard langs de Rio de la Plata. We zien prachtige stranden, luxe villa’s, exclusieve hotels en hippe restaurants, het welvarende deel van de stad. We blijven de kustweg volgen en eindigen ’s avonds op een camping in de plaats Punta de Diablo, een uurtje voor de grens met Brazilië. Dit land hadden we in eerste instantie niet op de planning staan, maar de motor moet een beurt hebben en dit zouden we goed in Porto Alegre kunnen doen. Van daaruit is de bedoeling dat we het land dwars doorsteken naar Argentinië, om daar de Iguazu watervallen te bekijken.
Na een laatste nacht in Uruguay rijden we de volgende dag Brazilië in. De vriendelijke uitstraling die Uruguay heeft is meteen verdwenen. Hier geen heuvelachtig land met mooi gemaaide bermen en afgerasterde weilanden. Het landschap is kaal en uitgestrekt en van de dorpen die we passeren straalt de armoede af.
We rijden door tot Rio Grande en nemen intrek in hotel Gaúcho, waar we gastvrij worden ontvangen door de goedlachse Pedro. Hij runt het hotel samen met zijn familie en daarnaast hebben ze nog een garage waar ze raceauto’s bouwen. Vol trots neemt hij ons mee naar de andere kant van de schutting waar we kennis maken met zijn familie en hij vol trots hun auto’s laat zien. Pedro is ook erg nieuwsgierig naar onze plannen. Als we vertellen dat we op weg zijn naar Porto Alegre, raadt hij ons dit sterk af. Porto Alegre is een erg gevaarlijke stad. Zijn advies is de stad over te slaan en via de snelweg zien dat we de provincie Rio Grande Do Sul zo snel mogelijk verlaten. Het is een erg arm deel van Brazilië, waar veel criminaliteit is, in bepaalde delen zijn roofovervallen en schietpartijen aan de orde van de dag. Als we ’s avond lopend naar een restaurant willen gaan wordt hij daar ook niet erg enthousiast van.
We dachten ons redelijk goed voorbereid te hebben door vast voor drie nachten een hotel geboekt in Porto Alegre, maar dit voelt al niet meer zo heel lekker. Wanneer we de volgende ochtend op Googlemaps de coördinaten van het hotel opzoeken en daar de recensies lezen besluiten we er niet heen te gaan. Het hotel blijkt in één van de gevaarlijkste drugsbuurten van de stad te staan. De wandeling vanuit de taxi naar het hotel is schijnbaar een hele risicovolle onderneming. Geen gezellige buurt om de motor even voor de deur te parkeren en je bagage uit te laden. Niet heel heldhaftig, maar we hebben niet veel zin meer om in Brazilië te blijven. Onze route zou dwars door Rio Grande do Sul gaan, wat volgens Pedro niet zo’n goed idee is. We besluiten terug te gaan om via Uruguay naar Argentinië te rijden.
De hele weg naar de grens regent het. Daar aangekomen is, door de regenval, het computersysteem uitgevallen en kunnen we geen document maken om de motor in te voeren. Makkelijk als ze hier zijn noteren ze wat gegevens en zeggen dat we door kunnen rijden. We zijn wat sceptisch, maar hebben niet veel keus. Maar hopen dat dit goed gaan wanneer we het land weer uit gaan.
Zodra we de grens over zijn stopt de regen en blijven alleen de prachtige dreigende luchten. We rijden een mooie route naar de plaats Melo, waar we voor de verandering een keer uit eten gaan om onze trouwdag te vieren.
Uruguay kent geen tweede paasdag, maar goed ook, ze kennen ook geen woonboulevards en grote winkelcentra, dus wat zouden de mensen moeten doen…. Betekend dat de volgende dag alles weer in zijn gewone doen is, winkels zijn open en het is weer mogelijk een slaapplek te vinden zonder dat ze de hoofdprijs vragen.
Einddoel is de grensplaats Salto en de route gaat door het groen glooiende binnenland van Uruguay.
Een mooie rit door een oneindig landschap, over rustige smalle wegen, langs bossen en groene weiden vol met schapen, koeien en nandoes. Regelmatig zien we in de verte een gaucho op zijn paard. Gaucho’s zijn cowboys die leven in de binnenlanden van Uruguay.
Salto ligt aan de oever van de grensrivier de Uruguay. Het ligt in een vulkanisch actief gebied, waardoor er warmwaterbronnen te vinden zijn. Deze worden vooral gebruikt voor wellness centra.
In de plaats direct naast Salto, Termas del Daymán, vind je alleen maar hotels, spa’s, restaurants en souvenirshops. Hier overnachten we in een hostel, opnieuw een laatste nacht in Uruguay.
Voor het onderhoud aan de motor hebben we een Yamaha dealer gevonden in Concordia, een stad tegenover Salto, aan de andere kant van de rivier. De grensposten van Uruguay en Argentinië bevinden zich in één gebouw, over de rivier aan de Argentijnse kant. Om daar te komen rijden we over een lange dam, de Salto Grande dam, waarop de grootste waterkracht centrale van Uruguay is gevestigd. Een bijzonder gezicht, het waterniveau rechts van ons is meer dan twintig meter hoger dan aan de linkerzijde. De formaliteiten aan de grens verlopen weer soepel, ook het ontbrekende invoerdocument voor de motor is geen enkel probleem.
Het is een korte rit vandaag en we staan dan ook al voor de middag bij Motor-Haus, de Yamaha dealer, op de stoep. Een nette zaak, met zeer vriendelijk en behulpzaam personeel. Het onderhoud kan voor de volgende dag worden ingepland en wanneer dat is geregeld gaan Andres en collega Jose aan het rond bellen om redelijke geprijsde huisvesting voor ons te vinden. Wanneer dit niet lukt wordt de eigenaar Emilio ingeschakeld en hij regelt een huisje op een bungalowpark dat we voor de helft van de prijs kunnen huren. Net als Salto heeft Concordia ook warmwaterbronnen, vandaar de vele dure hotels. Ons onderkomen staat op het park Termas de Concordia en heeft acht verschillende warmwaterbaden. Daar kunnen we de komende twee dagen heerlijk van genieten. Het is hier ruim boven de vijfentwintig graden, maar ook dan zijn de baden lekker. Je mag er tot twaalf uur ‘s nachts gebruik van maken, dus na het eten nog even lekker dobberen. Verwacht geen luxe, de baden doen denken aan de jaren 70, maar het is echt even relaxen. We plakker er nog maar een nachtje achteraan en blijven tot vrijdag.
Donderdagochtend halen we de motor op en daar staat ons een grote verrassing te wachten.
Nadat alle werkzaamheden zijn doorgenomen staat Andres met een grijs op zijn gezicht te wapperen met de rekening. Tijd voor de “big surprise”. Wij lachen vrolijk mee en hopen dat het een beetje meevalt. Dat valt het zeker, wanneer we de envelop openmaken vallen we bijna om van verbazing, het factuurbedrag is 10 peso cent. Andres heeft met zijn baas Emilio geregeld dat we de complete onderhoudsbeurt cadeau krijgen. Daar krijgen we allebei even een brok van in de keel.
Emilio komt er even bij staan en Andres vertaalt dat ze het fantastisch vinden wat we doen en vereerd zijn dat ze ons mogen helpen. Het enige dat ze graag van ons willen is een foto van ons en de motor met volle bepakking voor de zaak. Daar komen we de volgende dag graag even voor terug.
Het verbaast ons telkens weer wat er toch een bijzondere mensen op de wereld zijn. Dit zal in Nederland niet snel gebeuren. Het gaat er helemaal niet om wat het kost, maar dat iemand je wat gunt, zonder daar zelf ook maar iets beter van te worden.
Later op de middag krijgt Max nog een WhatsApp van Andres, waarin staat dat we de volgende ochtend op kosten van de eigenaar van de bungalow mogen gaan ontbijten in het restaurant op het park. Het is allemaal teveel om aan te nemen, maar nee wordt niet geaccepteerd.
Het ontbijt is heerlijk, vers getoast brood en warme croissantjes en heerlijke home-made marmelade. De meest bijzondere is gemaakt van appel met krenten en een vleugje kaneel, zeldzaam lekker.
Na het ontbijt rijden we naar Motor-Haus waar we foto’s maken met het team en afscheid nemen van deze bijzonder mensen. Het is al middag wanneer we Concordia uitrijden en onze weg vervolgen naar de watervallen in Iguazu.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an