Nadat we zaterdag zijn ingecheckt in het Green House Hostel maken we een wandeling door de buurt, doen wat boodschappen en zoeken een restaurant voor de avond. Zondag bekijken we wat andere wijken en bezoeken een bazaar. Het is al snel duidelijk dat Dushanbe niet de meest interessante plaats is.
Tijdens het verkennen van de stad vallen ons de grote tegenstrijdigheden op. Tadzjikistan is één van de armste landen ter wereld, 45% van de bevolking leeft onder de armoede grens. Wanneer je door het land rijdt valt dit niet erg op, de mensen zien er netjes uit en je ziet geen bedelaars. Maar in de huizen is nauwelijks stromend water en vrouwen staan bij een buitenkraan de was te doen.
In de stad zie je brede wegen, mooie parken en prachtige grote gebouwen, met name de overheidsgebouwen springen eruit. Een van de andere gasten weet ons ook te vertellen dat het prachtige stuk nieuwe weg dat we in de Pamir hebben gereden, in de buurt ligt van de woning van de president.
Bijzonder is dat de arme bevolking zo loyaal is aan een president die in grote weelde leeft en zich verrijkt ten koste van zijn onderdanen.

De stad is mag dan niet zo bijzonder zijn, het hostel daarentegen is wel erg leuk. Ondanks het naseizoen is het volgeboekt met reizigers, voornamelijk backpackers en fietsers van allerlei nationaliteiten.
Het ontbijt wordt geserveerd in een grote keuken, waar je altijd wel een praatje kunt maken met andere gasten. We maken kennis met reizigers o.a. uit Nieuw Zeeland, Australië, Japan, Italië, Zwitserland en uiteraard Duitsland. Het is opvallend hoeveel Duitsers er onderweg zijn.
Zondag ontmoeten we Manuela en Sabine, beide fietsers en afkomstig uit Leipzig. Manu is midden 40 en reist al jaren rond, heeft een tijd in Singapore gewoond en is nu op weg naar Iran. Sabine is begin 60, is 's ochtends met het vliegtuig aangekomen en wil de komende twee weken gaan fietsen in Tadzjikistan. Vervelend is dat zij wel, maar haar fiets niet is aangekomen.
Beide zijn zeer sympathieke vrouwen waar we de komende dagen 's avonds gezellig mee gaan eten. Manu heeft een prima restaurant gevonden waar vooral locals eten.
Het eten is daar erg goed en het is op loopafstand, dus dat wordt ons vaste adres in Dushanbe. Dinsdag vertrekt Manu richting Oezbekistan en woensdag krijgt Sabine eindelijk haar fiets terug en kan ze eindelijk beginnen aan haar fietstocht.
Wij maken op maandag een start met het aanvragen van het visum voor Turkmenistan. Eerst moeten we op zoek naar een adres waar ze kleuren kopieën kunnen maken, waardoor we pas rond elf uur bij de ambassade aankomen. Er wordt tot half één gewerkt, daarna hebben ze een uitgebreide lunchpauze tot drie uur en werken dan nog een uurtje, tot vier uur. We hebben een een man of 5 voor ons, dus dat zou moeten lukken.
Om kwart over twaalf zijn er pas twee mensen naar binnen geweest, dat gaat niet echt snel. We vertrekken voor een ritje door de stad, wat eten en drinken en komen om drie uur terug. Er zijn nog steeds drie wachtenden voor ons en als er om tien voor half vier nog niemand naar binnen is geweest besluiten we op te stappen.
De volgende dag doen we een nieuwe poging. We zijn op tijd bij de ambassade en met onze stoeltjes en e-readers zijn we goed voorbereid op een lange zit.
De mensen die ons gisteren voor waren zijn dat nu weer, plus twee extra. Vreemd is dat alle Turkmenen die zich na ons melden om een of andere reden voor mogen gaan. Half twaalf krijgen we een seintje dat we naar binnen mogen, op één toerist na is er dan ook niemand meer.
De consul is een aardige vent die ons helpt met het invullen van de papieren. Wanneer alles is ingeleverd kunnen we gaan met de boodschap dat we ons de 16e weer mogen melden. Dat betekend nog elf dagen wachten, zonder de zekerheid dat het visum wordt verstrekt.
Ondertussen hebben we de L.O.I. voor Oezbekistan ontvangen en kan ook dit visum worden aangevraagd.
Woensdagmorgen rijden we naar de ambassade, daar aangekomen staan er op het plein ervoor zo'n 80 tot 90 mensen te wachten. We hadden gelezen dat dit een drukke ambassade zou zijn, maar dit hadden we niet verwacht. Tijd om de onwetende toerist uit te hangen.
Max meldt zich, met alle documenten, bij een bewaker en vraagt hoe een en ander werkt. De man lacht: "ha, tourist?!" en we mogen direct naar binnen. Dit keer mogen wij voorkruipen. Binnen staat ook een behoorlijke rij maar hier handelen ze redelijk snel.
Wanneer alles is ingeleverd en betaald mogen we weer naar buiten en worden omgeroepen wanneer het visum klaar is. Anderhalf uur later is alles geregeld.
Verrassend is dat we veel eerder Oezbekistan in kunnen dan verwacht. Het visum zou datum specifiek zijn, maar deze blijkt in te gaan op datum van afgifte en moet binnen 30 dagen worden gebruikt. De geldigheid is echter maar 7 dagen in plaats van de aangevraagde 15, niet erg lang voor een toeristen visum.
Nu we per direct Oezbekistan in kunnen gaan we bekijken of we de plannen opnieuw om zullen gooien. Dushanbe is geen interessante plek om nog tien dagen te verblijven, wachten op een visum waarvan de kans dat je het krijgt 50% is.
Een andere (dure) optie is via Oezbekistan naar Aktau in Kazachstan te reizen, daar de ferry naar Azerbeidzjan te pakken en vandaar naar Iran te rijden.
De boot komt aan in de hoofdstad Baku, wat een interessante stad moet zijn. Lastig is dat de veerboot geen vaarschema heeft en je dus niet van te voren kunt bekijken wanneer er een boot vertrekt. De kans bestaat dat we een aantal dagen in Aktau moeten wachten.
Als we over 10 dagen geen visum voor Turkmenistan krijgen zullen we alsnog voor plan B moeten gaan, dus besluiten we we dit maar meteen te gaan doen.
Zaterdag pakken we het spul weer in en gaan we op weg naar Oezbekistan.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an