Het is twee uur rijden van Finca Sommerwind naar de grens naar Colombia. Langer dan we hadden verwacht, maar de laatste kilometers door het mooie berglandschap zijn zeker niet vervelend.
Na aanleiding van de verhalen die we hebben gehoord bereiden we ons voor op een moeizame grensovergang, dit kon wel eens een paar uur gaan duren. Als we bij de grens aankomen is het behoorlijk druk en erg onduidelijk wat de routing is. Voor we het weten staan we al in Colombia, zonder dat we een pas hebben laten zien.
Dit is ons al eerder overkomen, maar dit keer rijden we zonder problemen Ecuador weer in. Met al die bedrijvigheid voelt het niet goed de motor met al onze spullen alleen achter te laten, dus we gaan afzonderlijk van elkaar naar de douane van Ecuador. Dit verloopt soepel. Op de parkeerstrook bij de Colombiaanse collega’s is het wat rustiger en durven we Hugo even alleen te laten. Binnen staat een enorme rij, waarschijnlijk Venezolanen die het land willen verlaten. Colombia in is minder populair, we hebben slechts een handjevol mensen voor ons. Ook het maken van de tijdelijke import van de motor loopt gesmeerd. Nog even een verzekering voor Hugo afsluiten en exact een uur later rijden we legaal Colombia in.
De eerste overnachting hebben we gepland in Pasto, ongeveer negentig kilometer vanaf de grens. Normaal gezien een uur rijden, maar we rijden van de ene wegwerkzaamheden naar de andere. De route is mooi, maar we schieten voor geen meter op. Net voor het donker komen we in Pasto aan en checken in bij hotel Nico. Volgens de reizigers-app I-Overlander een prima locatie. We betalen direct voor twee nachten zodat we de volgende dag Colombiaanse peso’s kunnen halen en wat inkopen doen. Helaas is de eerste nacht in Colombia geen succes. Tot middernacht blijft het rumoerig in het hotel en om half zes vertrekken de eerste gasten alweer, die het niet nodig vinden dit een beetje zachtjes te doen. Vervolgens begint de schoonmaakploeg die blijkbaar ook als wekservice fungeert. Het hotel ligt schuin tegenover de busterminal, wat waarschijnlijk de oorzaak is van alle bedrijvigheid. Als we uiteindelijk ook nog uit bed worden gebeld, met het verzoek of de motor verzet kan worden, is voor ons de maat vol. We vragen het geld voor de tweede nacht terug en zoeken een ander hotel. Dat is snel gevonden. Bij het openen van Booking.com staat bovenaan de lijst een fantastische aanbieding, een nieuw, luxe hotel, inclusief ontbijt en secure parking voor € 5,-! Super aanbieding, meteen geboekt, spul ingepakt en er naar toe gereden.
Bij binnenkomst valt direct op dat de receptionist wat zenuwachtig is. Hij maakt de registratie in order en wanneer ik vervolgens de rekening krijg heeft hij een nul achter het totaalbedrag gezet en mompelt iets over een error. Daar ga ik natuurlijk niet mee akkoord en hij schakelt de hulp in van de manager die Engels spreekt. Hij maakt zijn verontschuldigingen en geeft aan dat er iets mis is gegaan op de site van Booking. Het was ook te mooi om waar te zijn, voor vijf euro kunnen ze nog niet eens een ontbijt aanbieden. De manager begrijpt dat ik niet akkoord ga met een nulletje extra en komt met een acceptabele aanbieding.
Het hotel ligt aan een groot plein in een levendig deel van het oude centrum van Pasto, een prima plek om kennis te maken met Colombia en we hebben goede wifi, dus ook een mooie gelegenheid om het blog bij te werken.
Maandagochtend worden we gewekt door harde muziek vanaf het plein voor het hotel. Het grote plein stroomt vol met verklede mensen, die om acht uur in een kleurrijke optocht door de stad beginnen te trekken. Wat er precies wordt gevierd is niet duidelijk, wel dat het scholieren en studenten zijn en vooral heel veel. Rond half elf is het plein leeg en kunnen wij vertrekken. Onze volgende bestemming wordt Mocoa, een stad zo’n 150 kilometer verderop. Googlemaps geeft een reistijd van vier uur aan, wat ons wat ruim lijkt voor deze afstand over een doorgaande weg.
Het is een fantastische route. De weg slingert als een slang door de groene, dicht beboste bergen. De helft van de route is onverhard en op sommige stukken erg smal, wat je niet verwacht op een doorgaande weg. Het is dan nog wel eens passen en meten voor auto’s en vrachtwagens die elkaar passeren, wat zorgt voor het nodige oponthoud. De vier uur van Google was een positieve schatting, het is uiteindelijk ruim na vijven als we in Mocoa aan komen, maar het was zeer de moeite waard. Als we meer van dit soort prachtige natuur kunnen verwachten in Colombia zijn wij dik tevreden.
Enkele dagen later wordt ons de vraag gesteld of we de Trampolín del Diablo (Trampoline van de duivel) hebben gereden. Wij denken van niet, maar dit is de bijnaam van de route tussen San Francisco en Mocoa, één van de gevaarlijkste wegen van Colombia. 69,7 kilometer die ook bekent staan als Adios mi vida (vaarwel mijn leven) of Trampolín de la Muerte (Trampoline van de dood). De weg is in 1930 gebouwd om soldaten te vervoeren tijdens de oorlog tussen Colombia en Peru en is sindsdien verantwoordelijk voor vele doden. Alleen in 2011 zouden er al 500 mensen zijn verongelukt. Regen verandert de weg in een modderbaan, waardoor deze nog gevaarlijker wordt. Goed dat we niet alles van te voren weten en dat we een droge dag hebben gehad.
Van Mocoa gaat het verder naar San Agustín een stadje met ± 35.000 inwoners gelegen in de Andes op een hoogte van 1730 meter in een prachtige omgeving. Het herbergt één van de belangrijkste archeologische vindplaatsen van Colombia. Naast koffie is toerisme de belangrijkste bron van inkomen. Via onze app hebben we een hostel gevonden dat hoog op een heuvel enkele kilometers buiten de het centrum van San Agustín ligt. We gaan er vanuit dat we twee nachten blijven, zodat we de volgende dag het archeologische park kunnen bekijken.
Als we ons hebben geïnstalleerd lopen we de heuvel af om een hapje te gaan eten in het dorp. Nu was de heuvel met de motor al behoorlijk pittig, maar lopend is het nog veel pittiger. Naar beneden valt al tegen, naar boven helemaal. Het gaat zo steil omhoog, dat we, ondanks de kleine pasjes en het lage tempo, nog wel een adempauze in moeten lassen.
De volgende ochtend gaan we naar Parque Arquelógico, bezoeken het museum en maken een wandeling door het park. Langs het park staan tientallen beelden, ooit gebouwd door een mysterieuze indianenstam. Er is over deze stam weinig bekend. Ze leefden in Colombia van 1000 v.Chr. tot 1500 na Chr. en voordat de Spanjaarden Colombia veroverde is de cultuur compleet verdwenen. De stam begroef hun doden in schachten of tombes, waarbij de karakteristieke beeldhouwwerken en grafmonumenten van vulkanisch gesteente de wacht houden.
Eind vorige eeuw zijn ± 500 beelden terug gevonden en schoongemaakt. Een deel van deze vondst staat nu als grafzerken door het park verspreid. Diverse figuren zijn half mens, half dier, een dubbele ik of alter ego. Een krijger met zijn geest op de rug in de vorm van een dierfiguur. Verder zien we mens,- en dierfiguren, sommige realistisch, sommige als monsters of maskers. Een interessante verzameling in een mooi aangelegd park.
’s Middags nemen we een kijkje in het centrum van San Agustín. Het blijkt een gezellig, niet overdreven toeristisch dorp, met gezellige restaurantjes, koffie tentjes waar je een goede bak koffie kunt krijgen, wat niet heel gebruikelijk is in koffieland Colomia en leuke winkeltjes. Het lijkt ons best een geschikte plek om wat langer te blijven en nog een keer naar school te gaan. De eigenaresse van het hostel brengt ons in contact met Martha, een voormalig advocate die samen met een aantal andere personen de taalschool Wakapinka is begonnen. We spreken af naar de school te komen om kennis te maken en te kijken of het wat voor ons is. Martha ontvangt ons buiten voor de deur in een tenue vol verfspatten en neemt ons mee de trap op naar de school. Dit blijkt een groot woord te zijn voor het geen we te zien krijgen. Martha huurt sinds kort de tweede verdieping van een oud pand, waarin zich een viertal lokalen, een keuken en toilet bevinden. Alle ruimtes hebben nogal wat opknapwerk nodig. Ze zijn ondertussen in de avonduren met lesgeven begonnen, maar de officiële opening staat half december gepland. Het stelt allemaal nog niet zoveel voor, maar toch lijkt het ons wel wat. Er is een klik met Martha en omdat alles nog wat rommelig is en we eerste gringo’s zijn die Spaanse les gaan volgen, krijgen we een aangepast tarief. We spreken af dat we de komende twee weken, vier dagen per week van negen tot twaalf les gaan nemen en aanstaande vrijdag, overmorgen, gaan beginnen. Max weet bij het hostel een aantrekkelijke korting te bedingen en we besluiten er, ondanks de niet zo perfecte ligging, te blijven.
We hebben nog een dagje vrij voor we weer gaan studeren en besteden deze aan een ritje door de omgeving en een bezoek aan de Estrecho del Rio Magdalena.
Zo’n zeventig kilometer van San Augustin ontspringt de rivier de Magdalena, de belangrijkste rivier van Colombia. Deze mondt ruim 1500 kilometer verder uit in de Atlantische oceaan. In de buurt van San Agustín loopt het smalste deel van de Magdalena. Wanneer de rivier deze plek bereikt is deze 15 meter breed en wordt tussen rotsen door een gang van 2,20 meter gestuwd. Het gaat niet met dondersgeweld, maar het is mooi om te zien hoe het water in de loop van de eeuwen de rotsen heeft uitgesleten.
Vrijdag is zover, we gaan weer naar school. We waren in de veronderstelling dat we les zouden krijgen van Martha, maar worden voorgesteld aan Naidú, een vrolijke jonge meid, anderhalve meter hoog, die nagenoeg geen Engels spreekt. Goed voor ons, komen we tenminste niet steeds in de verleiding om terug te vallen op het Engels. Hoewel het uitleggen en geven van opdrachten nog wel een onduidelijk is. Net als in Sucre wordt ook hier niet met een lesboek gewerkt, maar wordt de lesstof bepaald op basis van onze kennis en wensen. De eerste les wordt besteed aan het vaststellen van ons niveau, waarna Naidú een leerplan maakt. De keuken van de school is nog lang niet gebruiksklaar, daarom steken we voor de koffiepauze de straat over naar Bicicafé. Hier maken we kennis met de rest van het team en kunnen we tot ongenoegen van Naidú weer Engels of Duits praten. Bicicafé wordt gerund door de Oostenrijkse Susanna en Nathaneal, die beiden ook les geven aan school. Op maandag en dinsdag avond wordt gratis Engels of Duitse les gegeven aan de plaatselijke bevolking, met name bedoeld voor de mensen die werken met toeristen. Naast de werkzaamheden in het café en op school vangen ze straathonden op. Ze zorgen ervoor dat de beestjes worden ingeënt, gesteriliseerd en verzorgen ze tot ze een goed gasthuis voor ze hebben gevonden. Ook Naidú en haar vriend Jefferson zijn zulke dierenvrienden. Samen zorgen ze voor vijf honden, onder andere Abril (april) genoemd naar de maand waarin hij en een ongeluk heeft gehad en Naidú zich over hem heeft ontfermd en Julia, gevonden in juli, maar een vrouwtje noem je geen Julio. En verder hebben German, goede vriend van Martha en klusjesman van de school. German heeft nog een hoop te doen voor de opening in december.
Juf Naidú geeft ons niet veel huiswerk, althans zo hebben wij het begrepen (misverstandje), wat ons de tijd geeft om een handje te helpen. ’s Morgens les en na de lunch een paar uurtjes schilderen met Geman en Naidú. Een soort extra Spaanse les.
We hebben een leuke tijd bij Wakapinka, Naidú leert ons niet alleen “standaard” Spaans, maar ook wat straattaal, gebaren en gewoontes van Colombia en vooral de activiteiten die we met haar ondernemen spreken ons aan. Naar de pastelería voor een sapje en een typische Colombiaanse lekkernij, winkels in en de markt op om producten te kopen of uitleg te krijgen, bijvoorbeeld over de verschillende fruitsoorten, een bezoekje aan een toeristeninfo waar we om informatie moeten vragen, uit eten met Naidú en Jefferson en het leukste idee de free walking tour. Dit had een privé toer in het Spaans moeten worden, maar tot grote frustratie van Naidú sluiten er op het laatste moment drie Nederlandse toeristen aan. Gezellig voor ons en de uitleg is veel makkelijker te begrijpen nu alles in het Engels gaat, maar het idee van een Spaanse les is mislukt. Tijdens de uitstapjes is het de bedoeling dat wij woord voeren en vragen stellen die we vooraf hebben bepaald. Naidú neemt de gesprekken op, zodat we deze later op school terug kunnen luisteren en horen wat we goed en fout doen. Tijdens deze analyses lachen we er wat af, een wedstrijdje “Zeg geen euh” hebben we binnen een seconde verloren. Het Spaans verstaan gaat steeds beter, als ze het tenminste een beetje rustig aan doen, maar praten blijft toch lastig.
In de avonduren vermaken we ons ook prima bij ons hostel. Wij zijn de enigen die zo lang blijven en zien veel verschillende gasten voorbij komen, wat zorgt voor een aantal leuke ontmoetingen.
Het hostel wordt veel gebruikt door de Duitse en Franse tak van Djoser reizen. De fransozen zijn over het algemeen niet zulke vriendelijke toeristen, maar onder de Duitse gasten zitten verschillende leuke mensen waarmee we ’s avonds nog wel eens gezellig een biertje of wijntje drinken. Daarnaast treffen we de twee Duitse vrienden Michael en Ulli , die niet met Djoser onderweg zijn, maar met hun eigen motoren. Ze zijn van plan een paar maanden rond te reizen door Colombia, Ecuador en Peru. Helaas horen we een paar weken later dat Ulli veel technische problemen met zijn motor heeft en een ongeluk heeft gehad. Geen zwaar ongeluk, maar hij heeft er een pijnlijke arm aan overgehouden wat het rijden niet makkelijk maakt. Om die reden heeft hij besloten terug te keren naar Duitsland en moet Michael de reis alleen voorzetten. Gelukkig komt zijn vriendin hem binnenkort gezelschap houden.
Bij het personeel hebben we ondertussen een streepje voor, dat Max af en toe voor motortaxi speelt zal hier zeker aan hebben bijgedragen. Meestal krijgen we iets extra’s bij het ontbijt en wanneer we er ’s avonds ook eten krijgen we een extra groot stuk kip of vis. Ook met de twee honden Lulu en Chapoya zijn we dikke vrienden geworden, wat misschien ook wel komt doordat we ons ontbijt en avondeten met ze delen. Als we eropuit zijn geweest worden we bij terugkomst als echte amigos begroet.
Onze laatste les is op vrijdag en als afsluiting van deze leuke tijd gaan we op zaterdag lunchen met Naidú, Jefferson en German. Almuerzo (lunch) is in Zuid-Amerika de hoofdmaaltijd van de dag.
Na de lunch gaan we voor een kop koffie naar Bicicafé, waar we afscheid nemen van het complete team. Ons Spaans is nog steeds niet geweldig, maar wel wat beter geworden en we hebben genoten van onze tijd in San Agustín.
Sinds we Ecuador hebben verlaten is er ook weer beweging gekomen in de garantiezending van Held. De doos is vanuit Quito terug gestuurd naar Duitsland, waar deze goed is aangekomen en gelukkig waren ze bereid om nog een tweede poging te wagen. Onze Colombiaanse vriend uit Dubai, Jorge, heeft geregeld dat we het adres van zijn ouders in Pereira mochten gebruiken. Op 25 oktober hebben we een track & trace code gekregen en nadat het lang stil blijft krijgen we op 17 november, ruim drie weken later, een berichtje van Jorge dat het pakket is aangekomen bij DHL Pereira, met het verzoek de invoerkosten naar zijn vader over te maken. Dit keer geen honderden euro’s maar 85, dat zijn nog eens andere bedragen dan in Ecuador. We pakken de motor en rijden naar Pitalito, een stad dertig kilometer verderop, waar we bij Western Union geld overmaken. Gaat het uiteindelijk toch nog goed komen!
Jorge is de afgelopen vier jaar niet in Colombia geweest en is van plan zijn ouders met Kerst te bezoeken. We vinden het erg leuk om hem weer te ontmoeten willen rond die tijd in de buurt van Pereira te zijn, maar nu mijn pak bij zijn ouders ligt gaan we voor die tijd alvast een keer bij ze op bezoek.
Zondag vertrekken we uit San Agustín en nemen de weg naar Popayan, welke grotendeels door reserva Parque Nacional de Puracé gaat waar de wegen onverhard zijn. We hopen op een mooie rit door het natuurgebied, maar doordat de weg omlijst wordt door hoge struiken en bomen valt er weinig te zien. Daarnaast is er veel nevel, wat het zicht er niet beter op maakt. Door de regen van afgelopen dagen is de weg op sommige stukken lastig begaanbaar. Zodra we het natuurpark uit zijn komen we weer op de verharde weg in een open groen landschap met prachtige vergezichten onder een dreigende hemel.
Popayan, ook ciudad Blanca ofwel witte stad genoemd, is bekend vanwege haar wit gekalkte koloniale huizen. De stad telt 265.000 inwoners en is met haar vele universiteiten een echte studentenstad. In Colombia zijn momenteel studentenopstanden, wat in Popayan heeft geleid tot rellen waarbij veel witte panden in het mooie sfeervolle centrum zijn beklad met graffiti en besmeurd met verf. De verfspatten zien er best artistiek uit waardoor wij denken dat dit bij het kunstfeest hoort dat dit weekend plaats heeft gevonden.
Max heeft in San Agustín afscheid moeten nemen van zijn spijkerbroek, er zat een flinke scheur in op knie hoogte. Lekker hip, maar niet als je vijftig gepasseerd ben. Maandag combineren we sightseeing in Popayan met een zoektocht naar een nieuwe spijkerbroek. Het slenteren door het koloniale centrum is leuk, het vinden van een spijkerbroek minder. Alles wat we tegenkomen ziet er hetzelfde uit als de broek die de afvalbak is ingegaan, of het is heel oubollig. Onze bedoeling was de miljoenen stad Cali over te slaan, maar omdat alleen een outdoor broek te weinig is gaat dit toch onze volgende bestemming worden. Aan het eind van de middag lopen we terug naar ons hotel en als we binnenkomen trekken er net nieuwe mensen in de kamer naast ons. Wanneer we elkaar goedendag zeggen zien we tot onze verbazing dat het hetzelfde Franse echtpaar is die we de laatste twee nachten in San Agustín als buren hebben gehad. Vriendelijke mensen, het enige nadeel is dat zij ’s ochtends veel vroeger opstaan dan wij en dan nogal luidruchtig zijn en met de deuren slaan.
De rit naar Cali gaan over een drukke doorgaande weg en is niet heel bijzonder. Om niet in het drukke stadsverkeer te moeten zoeken naar een hotel hebben we vooraf een appartementje geboekt. Wanneer we daar naar toe navigeren passeren we delen van de stad die niet uitnodigen om te stoppen en waar je zeker ’s nachts niet rond wilt lopen. Overal liggen bergen afval, leven mensen in tentjes en we zien mensen openlijk een crackpijp roken of een shot zetten. Gelukkig ziet de wijk waar we het appartement hebben geboekt er beter uit. Bij het boeken van een hotel is de eerste voorwaarde een veilige parkeerplaats, hier filteren we op en vermelden we altijd als voorwaarde bij de reservering. Deze keer is de parkeerplaats echter gewoon op straat, minder veilig dan is beloofd, voor ons een reden om te annuleren. Ondanks dat we opstappen is de gastheer nog wel zo vriendelijk de wificode te geven zodat we een ander onderkomen kunnen zoeken. Via Booking.com vinden we een prima alternatief voor een redelijke prijs. We boeken niet, maar rijden er naar toe, reserveren direct bij het hotel is meestal voor beide partijen interessanter. In dit geval niet. We komen aan bij een luxe hotel, van het soort dat normaal ver boven ons budget ligt. Misschien weer een fout op de site van Booking, maar toch maar even proberen. Bij de receptie schiet ik in de lach als er een kamerprijs wordt genoemd van 260.000 COP in plaats van 96.000 zoals vermeld bij Booking. De receptionist geeft aan dat de Booking prijs klopt, omdat ze voor veel reserveringen zorgen kunnen zij kamers aanbieden tegen een lager tarief. De kamers zijn dan wel wat kleiner dan afgebeeld. Ik krijg de wificode en maak alsnog een onlinereservering.
De stad Cali kan ons niet bekoren. We hebben onze tijd ook niet besteed aan de highlights van de stad, maar aan winkelen. Waarschijnlijk heeft de stad wel meer te bieden.
De spijkerbroek is in ieder geval binnen en we kunnen door naar Pereira, waar mijn nieuwe pak ligt te wachten. Wederom geen bijzondere route, pas als we het stedelijke gebied rond Cali uit zijn wordt het leuker. Bergen, bochten en veel groen. Pereira is het centrum is van het koffiecultuurlandschap en is naast een toeristenbestemming, vooral een zakencentrum. Het heeft een levendig centrum met pleintjes, restaurants, barretjes en heel veel winkels, hadden we Cali toch over kunnen slaan. We rijden al vanaf half november door versierde dorpen en steden en ook hier is flink uitgepakt met kerstverlichting. Kerst is een belangrijk feest in Colombia, elke winkel verkoopt kerstartikelen, of het nu een fietshandel, bakkerij of kledingwinkel is. Gelukkig klinkt hier niet de hele dag Mariah Carrey, of “I’m dreaming of a white christmas” uit de luidsprekers.
Vrijdagmiddag gaan we op bezoek bij de ouders van Jorge. Net als Jorge zijn het supervriendelijke en gastvrije mensen. We worden hartelijk ontvangen en ondanks dat ze geen woord Engels spreken en wij gebrekkig Spaans is het geen moment vervelend of ongemakkelijk. We blijven bijna drie uur, drinken koffie, eten een boterham, krijgen een rondleiding door het huis en ruilen mijn oude pak om voor het nieuwe. Het oude pak blijft achter, deze is na een wasbeurt en herstelwerkzaamheden misschien nog wel door iemand te gebruiken. Het nieuwe pak ziet er goed uit, de maat is perfect en het lijkt kwalitatief een beter pak, een beetje licht van kleur, dus het nieuwe zal er wel snel af zijn. Ik ben er ontzettend blij mee, wat een geweldige service van Held!
Na een fotosessie en de belofte nog een keer terug te komen nemen we rond een uur vier afscheid van de ouders van Jorge. Het was een gezellige middag. We hebben intussen best veel Colombianen ontmoet en het blijft ons verbazen hoe vriendelijk iedereen is, het lijkt wel of ze hier alleen maar aardige mensen hebben. Iedereen is vrolijk en goedlachs, de mensen lijken met volle teugen van het leven te genieten. We beginnen het land steeds leuker te vinden.
Achttien december komt Jorge in Colombia aan. Rond die tijd willen we terug zijn in de buurt van Pereira. We plannen een route naar Medellin, waar Hugo een paar nachtjes bij Yamaha gaat logeren en van daaruit terug naar Filandia een dorp zo’n dertig kilometer onder Pereira. Voordat we Medellin aandoen maken we een tussenstop in het kleurrijke dorp Jardín.
De route naar Jardín is zeer de moeite waard, het eerste deel gaat over goed asfalt en is makkelijk te rijden. Het tweede deel is onverhard en hebben veel, heel veel regen. De eerste rit met mijn nieuwe pak en inderdaad, het fijne is er meteen af. Bij het meest modderige deel stap ik even af, er moeten nog foto’s worden gemaakt voor Held en het zou jammer zijn als het wit als is veranderd in modderbruin. Als we aankomen in Jardín zijn we door en door nat. Het hotel dat we vooraf uit hebben gezocht blijkt onvindbaar en de tweede is te duur. De eigenaar verwijst ons naar een goedkoper hostel, dicht bij het centrum, maar deze ziet er niet geweldig uit. Na nog een paar vergeefse pogingen rijden we terug naar de tweede optie. Onderweg komen we de gastheer tegen en zonder dat hij weet dat we op weg zijn naar zijn hotel doet hij ons een aantrekkelijke aanbieding. Hier gaan we graag op in en boeken direct drie nachten. Het vrolijk gekleurde hotel ligt een paar honderd meter buiten het dorp, heerlijk rustig, met een grote tuin vol bloemen en planten die prachtige tropische vogels aantrekken.
In het centrum van Jardín lijkt het of de tijd heeft stil gestaan. Voor de grote kerk ligt een gezellig plein met rondom restaurants en barretjes opgeschilderd in prachtige heldere kleuren. Op de terrasjes zitten mannen met witte hoeden en poncho’s een tinto (koffie van de arbeidsklasse) te drinken en het paard met of zonder wagen is een veel gebruikt vervoersmiddel. Ook de chiva past prachtig in het straatbeeld, deze hebben we op meer plaatsen gezien, maar hier lijkt die echt op z’n plek. De chiva is een ambachtelijke kleurrijke bus, ze zijn allemaal verschillend, meestal met veel geel, blauw en rood, de kleuren van de Colombiaanse vlag en op de voorzijde een unieke, door de eigenaar gegeven naam. De zitplaatsen zijn houten banken met deuropeningen in plaats van ramen, en aan de zijkant van de bus zit een ladder naar het dak, waar bagage en koopwaar op wordt vervoerd. De bus is aangepast aan het openbaar vervoer op het platteland, je komt ze dan ook hoog in de bergen op de onverharde wegen tegen.
Jardín is een bijzonder leuk dorp dat veel toeristen trekt uit binnen- en buitenland. Wanneer we tijdens onze laatste avond zitten te eten raken we aan de praat met een Amerikaans echtpaar. Een jonge vrouw, die een tafel verderop zit te eten, vangt op dat wij, net als zij, uit Nederland komen. Ze is alleen en vindt het leuk Nederlanders te ontmoeten. Wanneer de Amerikanen weg zijn schuiven we bij haar aan en luisteren naar haar bijzondere verhaal. Haar naam is Maya en ze is niet alleen als toerist onderweg in Colombia, maar is tevens opzoek naar haar roots en haar biologische moeder. Maya is als baby van drie maanden door haar alleenstaande moeder afgestaan voor adoptie, ze was niet in staat om voor Maya en haar oudere zus te zorgen. Haar zus blijft bij haar moeder in Colombia en Maya groeit op bij een Nederlands gezin. Na jaren van twijfel en onzekerheid heeft ze de knoop door gehakt en is afgereisd naar Colombia. Terwijl ze haar geboorte land ontdekt wordt er door een organisatie gezocht naar haar familie. Er zijn al wat aanknopingspunten en we hopen voor haar dat ze haar moeder en zus mag ontmoeten voor ze weer terug naar Nederland gaat. Het is bijzonder om te horen dat ze verliefd is geworden op Colombia en het voelt als thuiskomen.
Na het relaxte Jardín volgt het hectische, drukke Medellin, de tweede stad van Colombia. Het is een mooie rit naar de stad toe, maar in de stad gaat de lol er vanaf. Het is warm, het verkeer is een chaos, één en al opstopping, we staan meer stil dan dat we rijden. Als we na een uurtje stadsverkeer bij Yamaha aankomen ziet ons gezicht eruit als dat van een roetveeg Piet. Bij Yamaha worden we vriendelijk ontvangen en maken ze meteen tijd voor ons. We kunnen Hugo de volgende ochtend al brengen en hij zal er dan waarschijnlijk twee nachten blijven pitten.
Ook dit keer hebben we vooraf een hotel geboekt, op loopafstand van Yamaha, maar helaas niet in de beste wijk van de stad. Overdag is er niet veel aan de hand, maar ’s avonds is de sfeer toch wat grimmig. Medellin stond nog niet zo lang geleden bekend als de gevaarlijkste stad ter wereld. Het kartel van Pablo Escobar was aan de macht in deze stad, wat zorgde voor veel geweld en criminaliteit. Jaarlijks werden er meer dan 4000 moorden gepleegd. Tegenwoordig is de stad niet meer in handen van het drugskartel en is het volgens de reisgidsen, getransformeerd tot een van de leukste steden van Colombia. Er zijn nog steeds onveilige plekken, waar je beter weg kunt blijven, maar er zijn genoeg plekken waar het veilig is en je prima rond kunt lopen. Of het echt een van de leukste steden is betwijfelen wij, het is er vooral erg druk en lawaaiig, geen stad om lekker rustig door te slenteren. Wanneer we een bezoek aan Plaza Botero willen brengen en per ongeluk naar een ander park lopen nemen we een taxi naar de juiste plek. Dit is een leuke manier om het chaotische centrum te bekijken. We bewegen langzamer dan stapvoets door de smalle straten en hebben zo prima zicht op het gekrioel op het trottoir. Deze zijn al niet te breed en staan ook nog eens volgestouwd met koopwaar dat onder vrolijk gekleurde parasols wordt aangeboden. Plaza Botero is een stadspark vernoemd naar de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. De in Medellin geboren kunstenaar heeft drieëntwintig bronzen sculpturen geschonken aan zijn stad welke verspreidt staan over de plaza. Het is een mooie verzameling die zeker een bezoek waard is.
Vanuit de plaza stappen we op de moderne en super schone metro en reizen naar het noorden van de stad om daar met de kabelbaan te gaan. Medellin is gebouwd in een smalle vallei en de sloppenwijken van de stad liggen aan beide zijden van de stad tegen de berghelling aan. Deze wijken waren nog niet zolang geleden in handen van gangs. Wanneer de bewoners de wijken wilden verlaten werden ze gedwongen de gangs te betalen. De burgermeester van Medellin heeft dit probleem opgelost door kabelbanen over de sloppenwijken te laten bouwen, zodat iedereen uit de arme wijken de stad kon bereiken om te gaan werken of naar school te gaan zonder smeergeld te betalen. De afgelopen jaren zijn de kabelbanen uitgegroeid tot een toeristische attractie, waarbij nog steeds wordt geadviseerd om alleen bij het eindpunt uit te stappen en niet bij een halte halverwege. Eerst nemen we de kabelbaan aan de noordkant van de stad en daarna eentje halverwege. Het uitzicht over de stad is mooi, de sloppen zijn interessant om te zien, maar het voelt ook wel ongemakkelijk om als een voyeur over andermans armoede te reizen. Voor de prijs hoef je het niet te laten, voor 4800 COP, nog geen zeventig cent per persoon reizen we de hele stad door, inclusief de kabelbaan.
Aan het eind van de middag gaan we nog een bij Yamaha aan om te kijken hoe het met Hugo is. Hij staat al fris gewassen klaar en we kunnen hem direct meenemen, maar niet voordat we een rondleiding hebben gehad en zijn voorgesteld aan het complete werkplaatsteam. Teamleider Viviana vertelt ons reisverhaal aan haar collega’s en stelt ze daarna in de gelegenheid vragen te stellen. Het voelt wat gênant, maar het is ook wel leuk, de mannen zijn stuk voor stuk enthousiast en geïnteresseerd. We vinden het bijzonder dat de hele werkplaats wordt stilgelegd voor een paar reizigers. De grote baas komt ook nog even kijken en heeft voor ons allebei een tasje met een shirt, een sleutelhanger en een mapje voor papieren. Na een groepsfoto moeten de mannen weer aan het werk en gaan wij verder.
Nadat we Hugo bij het hotel hebben geparkeerd gaan we de stad in om wat te eten en nemen daarna een taxi naar Parque Norte. Bij Yamaha kregen we een tip dat Medellin de mooiste kerstverlichting heeft van alle grote wereldsteden. Parque Norte, dat de rest van het jaar een pretpark is, is één van de hoogte punten. Het stadbestuur is van mening dat dit feestelijke gebeuren toegankelijk moet zijn voor iedereen, daarom wordt er geen entreegeld gevraagd en het eten en drinken is er heel laag geprijsd. Het is dan ook een populair uitje voor complete families, het is zo druk dat we in een stoet door het park lopen om de versieringen te bekijken. Langs de route is muziek en straattheater en overal staan kraampjes waar mensen een biertje drinken of een vette hap nuttigen. Een beetje zoals een Duitse kerstmarkt, maar dan met een aangename temperatuur. Leuk om gezien te hebben.
We zijn blij dat Hugo maar één nacht bij Yamaha heeft gebivakkeerd, kunnen we morgenochtend het spul weer inpakken en de drukte van de stad achter ons laten.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an