Sucre, een plek om te verzanden

Bolivia, Sucre

Na een gezellige Koningsdag gebruiken we de zaterdag om bij te tanken. Zondag wordt besteed aan het huiswerk, zodat we maandag weer fris en goed voorbereid op school kunnen verschijnen.
Zondagavond gaan we eten bij Cosmo café, het restaurant van Dirk, die tevens mede eigenaar is van café Florín. Dirk verteld ons dat er blokkades en stakingen zijn aangekondigd. Vanaf 1 mei zal de hele stad plat gaan. De reden van de stakingen is een conflict over opbrengsten uit het Inchahuasi gasveld. Sucre ligt in de provincie Chuquisaca. Sucre claimt dat het gasveld voor het grootste deel in deze provincie ligt, wat zou betekenen dat zij recht hebben op opbrengsten uit de gaswinning.
Deze gaan echter volledig naar Santa Cruz. De lopende afspraken zijn 10 jaar geleden al gemaakt, maar nu blijkt dat er veel winst wordt gemaakt wil Sucre mee profiteren. Ze strijden om 50% van de opbrengsten. Dirk voorspelt dat de stakingen niet 1 maar 2 mei zullen beginnen. 1 mei is een nationale feestdag en de bevolking is vast niet bereid deze vrije dag te gaan staken.
Zijn voorspelling komt uit, als we dinsdag naar Fenix lopen is er niets aan de hand, maar woensdagochtend gaat het serieus beginnen. Kruisingen zijn dichtgezet met bussen, scholen zijn gesloten, winkels worden verplicht hun deuren te sluiten en er trekken marsen door de stad.
Fenix is een particuliere instelling, zij blijven gelukkig gewoon open, al doen ze wel hun best dit niet op te laten vallen. Ook veel restaurants en de grote supermarkt blijven gewoon door draaien, dus wij hebben niet veel hinder van de acties.
Bij ons hostel hebben we ondertussen vriendschap gesloten met een klein wit katje. Een leuk beestje, die elke morgen een deel van ons ontbijt op eet. Het is een straatkatje die het erg gezellig vindt bij het hostel en niet van plan is te vertrekken. Ana, de eigenaresse, doet af en toe een halfslachtige poging om het beestje weg te jagen door wat water over hem heen te sprenkelen, maar daar raakt hij niet erg van onder de indruk. Het kleine katje laat scheten die stinken als van een grote kerel, wat ons doet denken aan een vriend van ons na een aantal bieren. Het beestje moet een naam hebben, dus we noemen hem Appie.
Naast Appie hebben we ook kennis gemaakt met Ed en Lottie. Een gezellig stel uit Engeland die al een week of twee in Sucre verblijven, om net als wij Spaanse les te volgen. We ontmoeten elkaar ’s morgens bij het ontbijt, waar we onze vorderingen bespreken. We kunnen het goed met elkaar vinden en gaan een paar avonden gezellig samen uit eten.
Op donderdag wordt aangekondigd dat de acties zullen verharden. Bij Fenix wordt aan alle cursisten gevraagd of ze willen blijven, want dit is voorlopig de laatste dag dat men de stad in of uit kan. Sucre wordt hermetisch van de buitenwereld afgesloten.
Tot deze dag waren de lesuren bij Fenix volledig volgepland, nu blijven er nog maar een paar cursisten over. Ook in de stad lijkt het of wij de enige toeristen zijn. Restaurants zijn nog steeds open, maar we hoeven niet te vechten om een tafel. Op een paar locals na zijn er geen klanten.
De blokkades hebben ook wel wat grappigs. Het anders zo drukke verkeer is compleet stilgevallen en op straat wordt volop voetbal en volleybal gespeeld. Veel vrouwen lenen de fiets van één van de kinderen en doen een poging om te leren fietsen. Een vermakelijk gezicht. Paul, die we hebben leren kennen in Florín, heeft zijn zoontjes het ouderwetse “stoeprandje” geleerd.
Ed en Lottie besluiten ook eerder de koffers te pakken dan dat ze van plan waren. De bus naar La Paz gaat helaas niet meer lukken, dus boeken ze vliegtickets voor de zaterdag. Het vliegtuig vertrekt om elf uur, het is een half uurtje rijden naar het vliegveld, onder normale omstandigheden zouden ze rond half negen bij het hostel kunnen vertrekken. Om door de blokkades te komen moeten ze echter wat vroeger vertrekken, ’s ochtends om vier uur staat de taxi voor de deur. Via allerlei omwegen en nadat ze bijna op een boomstam zijn geknald komen ze ruim op tijd aan bij het vliegveld. Een goede beslissing, want de volgende dag gaat ook het vliegveld op slot.
In het weekend wordt er een kleine pauze ingelast, zodat mensen inkopen kunnen doen, restaurants en winkels de voorraden aan kunnen vullen en het vuil wordt opgehaald. En…zo kunnen de stakers ook genieten van hun wel verdiende weekend.
Zondagavond gaat de strijd weer verder. Ondertussen vinder er onderhandelingen plaats, maar een oplossing lijkt nog niet in zicht. Aan het eind van de week komt er een bericht vanuit de regering, dat wanneer de acties door blijven gaan, studenten en leerkrachten hun twee weken wintervakantie in moeten leveren. Dit betekend het einde van de blokkades. Na twee weken strijd is er niets bereikt. De grote verliezer is de stad en haar bevolking. Vooral de kleine zelfstandigen, die toch al niet makkelijk hebben, zijn hard getroffen door misgelopen inkomsten. Ook zal het nog wel een tijdje duren voor de toerist de stad weer weet te vinden.
Als op maandag het gewone leven zijn gang weer gaat overlijdt Victor, de man van Ana. De man was al een hele tijd ziek en verbleef de afgelopen weken in het ziekenhuis. Geluk bij een ongeluk zijn wij, door de blokkades, de enige gasten in het hostel. Aan ons de keuze of we willen blijven.
We zijn best tevreden met onze plek en hebben er niet veel zin om voor een paar dagen een ander onderkomen te zoeken, dus besluiten we te blijven.
In de loop van de dag komt de kist met Victor naar het hostel en deze wordt in de grote tuinkamer gezet. Wij krijgen visioenen van een Appie die over de kist heen banjert en gaan er voor zorgen dat hij zoveel mogelijk bij ons blijft. Om dat voor elkaar te krijgen gaan we de stad in om Whiskas en een speeltje te kopen. Appie vindt het allemaal geweldig, hij was al bijna de hele middag en avond bij ons, maar nu mag hij ook ’s nachts blijven en krijgt ook nog eens luxe brokken. De rest van onze tijd bij Pachamama hebben we een slapie.
De begrafenis is op woensdag en tot die tijd staat de kist bij het hostel, waar vele mensen komen condoleren. Er wordt gezamenlijk gebeden, er is eten en drinken en in de tuin zitten mensen tot diep in de nacht te praten.
Vanaf de dag van overlijden wordt er negen dagen lang iedere avond een wake gehouden. Na de begrafenis wordt in de tuinkamer een soort altaar ingericht waar de familie samen met bezoek bidt ter ere van Victor.
De zondag na de begrafenis lopen Max en ik richting het centrum om een hapje te gaan eten en onderweg passeren we oma, de moeder van Ana die bij haar in woont. Ze is op weg naar de avondmis in de San Francisco kerk wat volgens haar een erg mooie kerk is. Het is prima als we even meelopen om een kijkje te nemen. Op het moment dat we halverwege de kerk zijn begint de mis en schuiven we snel een bank in. Achter ons zijn de banken volgelopen, waardoor het niet meer mogelijk is om ongezien te vertrekken. We vinden het onbeschoft om de dienst te verstoren, dus zitten we deze uit. Goed voor ons Spaans.
Maandag vieren we Max zijn verjaardag. Net als vroeger trakteren op school en ’s avonds gaan we uit eten bij een iets luxer restaurant dan anders.
Dinsdag is de negende dag na het overlijden van Victor. Deze periode wordt afgesloten met een avondmis in de kerk en na afloop is er eten en drinken in de tuin van het hostel. Er worden zo’n 150 man verwacht en ook wij zijn uitgenodigd. We accepteren de uitnodiging en lopen om half zeven naar de San Francisco kerk.
Daar aangekomen zien we geen bekende gezichten. Het is nog wat vroeg, maar we nemen vast plaats en wachten tot de dienst begint. Zeven uur, de dienst begint en nog altijd geen bekenden. Wat een blunder, we zitten dus gewoon in de verkeerde kerk. Het was verstandiger geweest van te voren te vragen waar de dienst zou worden gehouden. Ook deze keer willen we niet onbeschoft zijn en blijven weer zitten tot het einde van de mis.
Terug bij het hostel is de familie nog niet terug. Martin, de neef van Ana, opent de deur. Hij kan hartelijk lachen om onze vergissing. We vragen of hij ons wil verontschuldigen bij Ana en gaan direct door naar onze kamer. Iets eten lijkt ons niet echt gepast. Later op de avond komt Ana ons een bord eten brengen en ook zij kan wel lachen om onze blunder.
Vrijdag 25 mei is Día de la Revolución. Op deze dag viert Sucre het begin van de volksopstand tegen de Spaanse onderdrukking, een strijd die in 1809 begin en ruim 15 jaar zal duren. Normaal worden deze hele week allerlei festiviteiten georganiseerd, maar omdat de stad veel te lijden heeft gehad onder de blokkades word het dit jaar beperkt tot 2 dagen.
Donderdag en vrijdag worden er de hele dag parades gelopen, onder andere door alle studenten en leerkrachten die worden vergezeld door muziekkorpsen.
Het 5-daagse foodfestival is vervangen door een Chorizo en een postres festival. Postres zijn toetjes en zoetigheden. Wij nemen een kijkje bij het Chorizo festival. Hiervoor hebben ze een straat afgezet en deze veranderd in een lang terras, waar alleen broodjes met salade en daar bovenop Chorizoworst worden geserveerd. Chorizo is een soort verse worst, maar dan lekker pittig gekruid.
Intussen verblijven we al vijf weken in Sucre en we hebben het er prima naar de zin. Ons niveau Spaans is nog steeds niet om over naar huis te schrijven, wat niet aan Jimena, onze lerares, ligt, maar aan ons. We hebben inmiddels een kleine kennissenkring opgebouwd, waar we Nederlands of Engels mee kunnen praten. Martin, van het hostel, studeert Engels, wat hij fijn kan oefenen met ons. Wat betekend dat wij dat niet of nauwelijks doen. Toch willen we het nog niet opgeven en plakken er nog twee weken bij aan. 8 Juni vieren we mijn verjaardag in Sucre en daarna gaan we verder.
De afgelopen twee weken is ons vriendje Appie van een speelse energieke kat veranderd in een lui beestje die het liefst de hele dag op schoot of op ons bed ligt te slapen. Als we op zaterdagavond naar Florín willen gaan, wil hij niet naar buiten. Hij verstopt zich onder ons bed, waar we hem met geen mogelijkheid meer onderuit krijgen. Zondag ontdekken we een grote bult in zijn hals, wat maar zo de reden van zijn veranderde gedrag zou kunnen zijn. Maandagavond krijgen we Appie weer de deur niet uit als wij willen gaan eten, dus laten we hem opnieuw alleen achter in onze kamer.
Als we terug komen treffen we een heel zielig katje aan, de bult is open gekrabd, wat er niet goed uit ziet. De kat is niet van het hostel, dus niemand zal er mee naar een dierenarts gaan. Dat kunnen wij niet over ons hart verkrijgen. Max spijbelt de volgende dag van school en gaat met Appie naar de vetenario. De “praktijk” is gevestigd in een overvolle dierenwinkel, waar zelfs een soort konijnenhok vol met pups staat. Achter in het winkeltje is een wandje geplaatst waar een behandeltafel achter staat. Het ziet er allemaal niet erg schoon uit en van steriel werken is ook geen sprake. Appie wordt verdoofd, de bult wordt losgesneden, pus eruit en er worden een stuk of 5 hechtingen gezet. Daarna nog een injectie antibiotica en morgen en overmorgen terugkomen voor meer antibiotica. De behandeling mag dan iets anders gaan dan in Nederland, maar de prijs is waarschijnlijk ook anders. Voor deze operatie wordt 70 BOB gevraagd, omgerekend nog geen 9 Euro.
Volgens de arts zou de verdoving na een uur vijf uitgewerkt zijn, maar waarschijnlijk is hij toch iets te royaal geweest. Aan het van de middag hebben we het idee dat het beestje het niet gaat redden, hij ademt nog nauwelijks en is totaal van de wereld. Rond middernacht komt hij weer een beetje tot leven en lijkt het allemaal goed te komen. Tot nu toe was de plek van Appie aan het voeteneind van ons bed. Omdat hij zo zielig is mag hij tussen ons in liggen en in de morgenuren kruipt hij zelfs onder de dekens. Weer een stap die niet meer terug te draaien is.
Woensdag is het mijn beurt om te spijbelen, kan ik in de gaten houden of Appie de boel niet open krabt. ’s Middags gaat hij weer in het mandje naar de dierenarts voor een spuitje antibiotica. De arts is tevreden, het ziet er allemaal goed uit. De volgende dag gaan we allebei weer netjes naar school en als we terug komen heeft Appie de wond toch wat open gekrabd. We moeten ’s middags toch terug voor de laatste dosis antibiotica, kan de arts er weer even naar kijken. Die is niet meer zo tevreden en vindt dat er wat hechtingen bij in moeten. Naald en draad worden gepakt en op het smoezelige bankje gelegd. De assistente is even weg dus Max houdt de voorpoten vast en ik de achterpoten en zonder te verdoven worden er twee hechtingen bij in geprutst. Daarna nog een spuit, onze vriendschap staat voorlopig even op een laag pitje. Zaterdag worden we weer terug verwacht voor een extra antibioticaspuit. De mensen van het hostel bekijken het allemaal wat lacherig en verklaren ons waarschijnlijk voor gek, maar Appie is wel weer alive and kicking!
Het weekend staat in het teken van de Oscar Crespo rally, een autorally dwars door het centrum van Sucre. Als we de inwoners van Sucre mogen geloven is dit een aardig spektakel, wat we uiteraard wel even mee willen pakken. Zaterdagochtend eerst nog een laatste bezoekje een de dierenarts en daarna gaan we de stad in. Het is zeker bijzonder zo’n rally door de stad. De manier waarop het circuit is opgezet zou in Nederland niet denkbaar zijn. Straten zijn slecht afgezet, er wordt een fluitsignaal gegeven wanneer er auto’s in aantocht zijn en er niet meer mag worden overgestoken. Er lopen nogal wat zwerfhonden door de straten van Sucre, die slecht luisteren naar zo’n fluitje. Elk jaar wordt er dan ook wel een hond overreden. Zaterdag is de dag van de plaatselijke helden, voor deze race kan iedereen zich inschrijven. Dat is ook goed terug te zien aan de kwaliteit auto’s. Volgens Max werd er 20 jaar geleden in Nederland al met betere auto’s geracet. De meeste hebben veel weg van de plaatselijke taxi’s, waar het bordje even uit is gehaald. Leuk, maar niet echt het spektakel waar we op hadden gehoopt.
Zondag is het de beurt aan de professionele rally rijders, die wel met redelijk goed materiaal voor de dag komen. Deze dag trekt dan ook veel meer toeschouwers.
Het evenement is gratis, dus de hele stad en omstreken loopt uit. Als wij aankomen is de race al in volle gang en staan de toeschouwers rijen dik langs de straat.
Na een halfuur tegen achterhoofden aan te hebben gekeken gaan we terug naar het hostel, we hadden toch iets eerder op moeten staan.
Maandag beginnen we aan onze laatste lesweek bij Fenix. Bolivia stikt van de feestdagen, de meeste hebben een religieuze achtergrond, maar op dinsdag wordt de dag van de leraar gevierd, día de los profesores. Bij alle scholen en universiteiten vervallen de lessen en verzorgen de leerlingen voorstellingen voor de leraren.
Bij Fenix hoeven wij dit gelukkig niet te doen en gaan de lessen gewoon door, wel wordt er een pauze ingelast waarin gezamenlijk taart wordt gegeten.
Donderdag is onze laatste lesdag. Het is goed dat we geen test of examen hoeven doen, want dan waren we waarschijnlijk allebei gezakt. We hadden gehoopt iets beter Spaans te kunnen spreken, maar hebben wel echt genoten van onze schooltijd.
Halverwege de les komt Patti, de receptioniste binnen met een taart ter ere van mijn 50ste verjaardag. Het is een merengue taart, gebakken door de zus van Patti, die tijdens onze pauze al een bericht stuurt met de vraag of we de taart wel lekker vinden. En dat is ie echt wel!
Jimena en Patti hebben zelfs nog de moeite genomen een kadootje voor met te kopen. Het is een kettinkje met een hangertje in de vorm van een lama. Een erg leuke verrassing.
Om twaalf uur is het zover, tijd om afscheid te nemen. Wij hebben een aardigheidje voor Jimena en zij heeft een klein Boliviaans schilderijtje gekocht, wat we volgens haar makkelijk op de motor mee kunnen nemen. Het is een aandenken voor in onze nieuwe casa.
Het waren zeven leuke weken waarin we niet alleen Spaans hebben geleerd, maar ook veel over het leven in Bolivia te weten zijn gekomen.
’s Nachts om twaalf uur is het zover, ik wordt vijftig. Het is bijzonder deze mijlpaal in Bolivia te vieren, maar ik had dit toch ook graag in Nederland met familie en vrienden gedaan. Hier komt voor de eerste keer een beetje heimwee de hoek om kijken. Maar als om twaalf uur, zes uur ’s morgens Nederlandse tijd, de telefoon gaat en mijn broer Edwin en onze vrienden Leon en Dorien bellen, ben ik toch wel blij verrast. De felicitaties, leuke foto’s en filmpjes stromen binnen en zo wordt het alsnog een een feestelijke nacht.
’s Morgens verrast Ana me met twee rode rozen en een uitnodiging voor de lunch voor de volgende dag. ’s Avonds vieren we mijn verjaardag bij Florín. Nico heeft een grote tafel voor ons vrijgehouden en hij verzorgt een lekker wijn arrangement. Als we het eten op hebben komen Dirk en zijn vrouw Sayda binnen met een grote chocoladetaart, versiert met een mooie roos en mijn naam. Ana, de serveerster van Cosmo café komt ook nog even voorbij om met te feliciteren en gedag te zeggen. Al met al een erg gezellig avond.
Zaterdag beginnen we met het uitmesten van onze kamer en het inpakken van de spullen. Appie nestelt zich tussen de kleren, klaar om te worden ingepakt.
Rond één uur roept Ana ons voor een huisgemaakte lunch. Bolivianen eten ’s middags een complete maaltijd en ’s avond een snack of een sandwich. We beginnen met sopa de maní, Boliviaanse pindasoep en als hoofd gerecht wordt heerlijke gevulde kipfilet met gebakken krielaardappeltjes en rijst geserveerd. Een hele maaltijd zo vroeg op de dag. Tijdens de lunch wordt het ineens erg druk met nieuwe gasten. Er worden in een half uur drie campers naar binnen gereden, waaronder één van een Nederlands stel, Hans en Francis.
We raken aan de praat en voor we het weten zitten we uren te kletsen. Hans haalt een vijf liter fles Argentijnse wijn tevoorschijn, waar nog een “kladje” onderin zit.
Deze moet leeg, dus drinken we gezellig een borrel in de tuin. Ondertussen is het donker geworden en loopt het tegen etenstijd.
We zijn nog steeds niet uit gekletst dus gaan we gezamenlijk een hapje eten bij Cosmo café, ons laatste avondmaal in Sucre. Na het eten nog een drankje bij Florín, waar we gedag zeggen tegen Dirk en nog een aantal andere mensen die we de afgelopen weken hebben leren kennen.
Zondagochtend eerst een laatste ontbijt in de tuin, daarna de motor oppakken en dan is het toch echt tijd om afscheid te gaan nemen. Na zeven weken is dit toch wat lastiger dan verwacht. Ana heeft als aandenken een prachtig Boliviaans kleed gekocht. Zo één wilde ik graag kopen, maar als je de onderbroeken moet aftellen is het niet erg handig dit soort dingen mee te gaan slepen. Ana wordt behoorlijk emotioneel wanneer gedag zeggen, wat het er voor ons ook niet makkelijker op maakt.
Ook het achterlaten Appie valt zwaar, het is toch wel een beetje onze kat geworden. Francis en Hans blijven nog een paar dagen en zij zorgen ervoor dat hij de laatste Whiskas krijgt en Martin is inmiddels ook gek geworden op het beestje en belooft goed voor hem te zorgen.
Het is bijna middag als we ‘m weer antrappen, op weg naar nieuwe avonturen!


Geschreven door

Al 12 reacties bij dit reisverslag

Ola Het gaat julie gelukkig nog steeds goed . Toch moet ik even op merken dat de appue uit nl niet alleen scheten laat naar wat biertjes......😂 Ja je kunt er heel erg aan fehecht raken. Het eerste jaar zit er zo gied als op van jullie reiz - wat gaat het snel .....dinsdag naar de kermis.......deze wird naruurlijk dit jaar stuk minder gezellig😢

Nathalie 2018-06-23 09:27:32

Hoi lieve wereldreizigers, Feliz cumpleanos Sabine! Wat bijzonder dat je dat aan de andere kant van de wereld in jullie tijdelijke woonplaats daar je 50ste hebben mogen vieren. Heerlijk om jullie verhalen te lezen. Buen viaje! Knuffel uit Den Haag

Kim DH 2018-06-23 10:46:48

Laat even weten of jullie ook nog naar Peru gaan. Heb daar goede vrienden, die veel over het land weten. Goede reis verder. Ben nog steeds jaloers!!

Otto Kruizinga 2018-06-23 11:28:42

Heb zojuist mijn Peruaanse vriend gesproken hij hij vond het een hachelijke zaak ,vooral met de motor door Peru te reizen. Veel criminaliteit in het bijzonder op het platteland. Dus wees voorzichtig en bereid je goed voor!!!

Otto Kruizinga 2018-06-23 12:14:12

Sabine als nog van harte gefeliciteerd , dit jaar zie ik hem (de Sara maar dan de mannen versie) ook bij deze zijn jullie van harte uit genodigd bij Jan Ter Voert vrijdag 20 okt trekken hem dan even door tot de zaterdag 21 okt , rijdt je iets om bijvoorbeeld . Het was misschien wel even goed een paar keer naar de tempel ook al zaten jullie verkeerd . Baat het niet schaad het niet , soms dwing je geluk af. Max Succes met de poes , en het Spaans lullen . Groetjes

Dennis & Chantal 2018-06-23 12:31:42

Wat heerlijk weer om allemaal te lezen, bijzonder om mee te maken! Ik geniet van julie prachtige reis mee. Van harte gefeliciteerd Beiden met de verjaardag en de bijzondere leeftijd, liefs Olga, ik zal er met de kermis ook 1tje op jullie drinken xxx

Olga 2018-06-23 12:53:02

Geweldig verhaal weer en wat die mis betreft, netjes opgelost. Is nooit verkeerd om eens tot bezinning te komen. Succes met het vervolg en ik kijk weer uit naar het volgende verslag. DOE voorzichtig.

Bennie 2018-06-25 18:39:20

Mooie verhalen, wellicht nog mooiere foto's, 'Keep up the good work!', greetz fr.

Frans Simmes 2018-06-26 21:41:01

Geweldig!!!! Sara nog van harte gefeliciteerd!! Geniet van alles en later drinken we er 1 op!

Miriam 2018-06-26 23:19:07

Hey welkom bij de 50 jarige club Sabine, wie kan dat zeggen dat die zijn 50ste verjaardag in Bolivia vierde, Ik niet hahahah. Snap wel heel goed dat je iets last kreeg van heimwee.. maar ik geloof dat dat ook zo over was:) Wat een schattig katje trouwens en wat mega lief dat jullie daar zo goed voor gezorgd hebben. Ja wij steken toch iets anders in elkaar. Heel indrukwekkend je/jullie verhalen. Maar ik denk ook wel fijn dat jullie daar een aantal weken hebben gezeten. Zo leer je ook nog wat meer van de gewoontis en gebruiken van het land. Op naar het volgende avontuur ben erg benieuwd.

Ineke Mensink 2018-06-28 21:41:26

Ha luitjes wat een prachtig verhaal weer en die fotos wauw heerlijk alsnog van harte gefeliciteerd Sarah en blijf genieten dikke knuff jo💋💋

Jootje 2018-06-29 12:06:31

Hey luitjes. Sarah van harte gefeliciteerd en Max natuurlijk ook met je meisje. Prachtig verhaal alweer en wat zullen jullie Appie missen. Heel veel plezier en pas goed op bij jullie vervolgavontuur. Goed goan 🖕

Olga 2018-06-29 17:26:41
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.