Na de teleurstellende ervaring aan de grens met Amerika hebben we de knop omgezet en zijn begonnen aan onze toer door Canada.
Omdat we wat laat in het jaar starten, blijven we in het zuiden en rijden van west naar oost.
Inmiddels zijn we alweer ruim een week onderweg en vier provincies en twee tijdzones verder.
De eerste en tot nu toe veruit de mooiste provincie is Britisch Columbia (BC).
Prachtige natuur, imposante bergen, ijsblauwe rivieren en meren en veel groen.
Helaas hebben ze hier de afgelopen zomer enorm veel bosbranden gehad, waarvan de sporen nog goed te zien zijn. We rijden langs tientallen, misschien wel honderden kilometers verschroeit bos. Hier en daar smeult het nog. Ondanks dat blijft het indrukwekkend mooi.
De planning was de tolweg door Nationaal park Banff te rijden, maar helaas is deze afgesloten. Het alternatief is de snelweg.
Vijf jaar geleden hebben we de tolweg gereden en deze is zo mooi, dat hadden we graag nog een keer gezien, maar de snelweg stelt niet teleur.

Na BC volgt Alberta en laten we de bergen achter ons.
Alberta is wisselend, een mooi glooiend landschap met bossen en rivieren, goud gele prairies met hier en daar vee, groepjes herten en een enkele wolf én eindeloos vlak boerenland, rommelig en saai. Boerderijen zijn netjes, met een strak gemaaid gazon, of een enorme rotzooi met complete autokerkhoven.
De eerste paar dagen is het weer wisselvallig, zonnig en aangenaam warm, maar ook grijs en regenachtig waarbij de temperatuur zakt tot 11 graden.
Aan een tas vol T-shirts, korte broeken en zwemkleding heb je dan niet veel, dus maken we van de zaterdag een shop dag en schaffen ieders een trui aan.

Alberta gaat over in Saskatchewan. Had Alberta saaie stukken, Saskatchewan overtreft dit. Kilometers lang rechtdoor tussen vlak grasland of landbouwgrond.
Dat er af en toe een gekantelde vrachtwagen in de berm van zo’n kaarsrechte weg ligt is niet vreemd. Wij moeten moeite doen om wakker te blijven op de motor.
Het weer is de afgelopen dagen wel weer erg lekker, de temperatuur loopt op tot 28 graden, dus de trui is voorlopig niet nodig.
We verblijven in plaatsen met bijzondere namen, zoals bijvoorbeeld Red Deer, Medicine Hat en Moose Jaw. Het zijn meestal industriesteden met hotels aan de rand van de stad.
Door de industrie en de vele landbouw rijden er veel goederen treinen die indrukwekkend zijn lang zijn. Het aantal wagons gaat richting de honderd, de lengte ligt ergens tussen de 1,5 en 2 kilometer!
De afstanden zijn hier sowieso enorm, dat vergt wel wat planning wat betreft tanken.
Wanneer we een koffiestop maken bij een tankstation en nog bijna een halve tank vol benzine hebben, vullen we die niet aan. Daar hebben we een eind verderop toch wel wat spijt van wanneer de meter op reserve schiet en er na een kruispunt een bord staat met de melding: “Op deze route zijn beperkte tankstops beschikbaar”.
We gokken er niet op en maken een uitstapje van 40km (enkele reis) noordelijk, naar het dichtstbijzijnde tankstation.
Dat was een verstandig besluit, terug op de oorspronkelijke route zien we de eerste 100km geen enkel tankstation..

Het reizen door Canada is niet zo avontuurlijk als door Latijns Amerika, maar de motor en het onbekende kenteken zorgen als altijd voor leuke ontmoetingen.
In BC treffen we de vrolijke en jarige Colin. 83 kaarsjes blaast hij die dag uit. Hij heeft, net als vele Canadezen, voorouders in Europa, waaronder uit Nederland.
Vol enthousiasme vertelt hij over de streek waar hij nu woont en waar hij oorspronkelijk vandaan komt en dan vooral over de “good old days”.
In het weekend is Colin nog actief als Country en Gospel zanger. Niet heel goed, zoals hij zelf zegt, maar op zijn kaartje staat “The man with the golden voice” .

Nog zo’n geweldige ontmoeting is met de held Ted. Ted is 79 en still going strong!
We treffen hem bij een tankstation, waar hij zijn accu aan het opladen is. Wat hem genoeg tijd geeft voor een praatje.
Ted is met z’n oude Honda op weg naar huis in Kamloops (BC), waar hij begin augustus is vertrokken naar een motortreffen in Digby, Nova Scotia, het uiterste oosten van Canada. De afstand die hij in totaal aflegt voor dit uitje is ruim 10.500km. Dit rijden de meeste motorliefhebbers nog niet in een jaar.
Onderweg is de dynamo van de Honda stuk gegaan, waardoor de accu niet meer bij laadt. Ted heeft een extra accu en een lader gekocht en kan met twee volle accu’s 500km. afleggen. Zijn outfit bestaat uit motor boots, een soort werkbroek en een kort leren motorjack, dat waarschijnlijk al een paar decennia mee gaat.
Geweldig hoe deze man op zijn leeftijd nog steeds doet wat hij leuk vindt. Staying home is not an option is zijn motto.

Na ruim een week toeren zijn we aangekomen in de vierde provincie Manitoba in de plaats Brandon. Hier lassen we een rustdag in. Goed getimed, want ’s morgens valt het met bakken uit de hemel en onweert het stevig.
We hebben wat aanvragen verstuurd voor het verschepen van de motor van Canada naar Europa en hopen daar vandaag verder mee te kunnen.
Wanneer we dat hebben geregeld, weten we wat ons eindpunt wordt en kunnen een betere planning maken.
Van hieraf gaan we in ieder geval verder richting Toronto en hopen daar de prachtige kleuren van de beroemde Indian Summer te gaan zien.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an