Maandag was de laatste dag bij camping Marti. 's Middags hebben we ons lekker in de schaduw op het terras neer gezet, om het blog bij te werken en wat te lezen.
Na een paar kopjes thee wordt ons ineens een grote kom yoghurt met komkommer en knoflook voorgezet en worden we door de eigenaar uitgenodigd om samen met hem en zijn familie en personeel te eten.
De hele tafel wordt vol gezet met allerlei gerechten en er wordt van ons verwacht dat we alles proeven. Gelukkig smaakt het allemaal heerlijk. Als we meer dan genoeg hebben gehad, komt er als afsluiting een grote schaal met meloen op tafel en wordt er onbeperkt thee geschonken. Ondanks dat het erg lastig communiceren is, was het een heel gezellige maaltijd.
Een van de mannen aan tafel is een zakenpartner van de campingeigenaar. Hij verkoopt o.a. relax stoelen voor buiten en is zeer geïnteresseerd in onze stoeltjes, een Chinese kopie van de Helinox Chair one.
Max geeft een verkoopdemonstratie en alle gegevens worden opgezocht op internet. Wanneer dit stoeltje een hit wordt in Turkije zijn wij hier waarschijnlijk mede verantwoordelijk voor.
Wanneer we 's avonds voor de tent zitten komt deze man bij ons aan met zijn vijftienjarige kleindochter. Hij heeft haar meegenomen om kennis met ons te maken en om die manier haar Engels te oefenen. Het is een lief, verlegen meisje dat behoorlijk goed Engels spreekt. Zo kunnen zij wat meer over ons en Nederland te weten komen en wij over Turkije en de gewoontes. Bij het afscheid worden we uitgenodigd om de volgende dag bij de familie thuis te komen heten, een heel aardig aanbod, maar we willen nu toch echt verder.
Tijdens het gesprek hebben we gevraagd naar de Turkse eetgewoontes, we zijn vooral benieuwd wat ze eten voor het ontbijt, hier krijgen we geen hoogte van.
Ze geeft dat men in Turkije de hele dag door en dus veel te veel eet. Wat ze 's avonds eten, wordt ook bij het ontbijt geserveerd. Daar komen we de volgende ochtend achter.
Dinsdagmorgen vertrekken we van de camping en stoppen voor ontbijt bij het strandtentje waar we zaterdag hebben gegeten. Ontbijt is geen probleem en voor we het weten staat de hele tafel vol met gerechten, variërend van omelet, brood met jam, tomaten, tot olijven, blokjes kaas, gegrilde aubergine, zoete frites enz.. Uiteraard weer veel te veel.
We vervolgen vandaag de route langs de Zwarte Zee, helaas dit keer geen spectaculaire route. Het is een drukke doorgaande weg, die door kleine en grote plaatsen loopt. In zo'n grote plaats zit vast wel een kapper en het is al weer een tijdje geleden. In Samsun stoppen we bij een kapper met een koffietent als buurman. Voor Max een ice coffee en voor mij een knipbeurt. De kapper spreekt geen wordt Engels, maar met de hulp van een klant en Google translate sta ik een uurtje later weer buiten met een Ellie Lust kapsel.
We rijden nog een eindje door en zetten aan het eind van de middag de tent op bij camping Gulen in Unye. Een camping van niks, maar wel een prachtige locatie.
Ook hier treffen weer een aardig buurvrouw, die ons komt verwennen met een kop thee met een flink stuk cake.
Hierna nog een nachtje in Turkije en dan naar Georgië.

Dat loopt toch weer anders dan gepland.
De volgende dag rijden we verder langs de kust, weer niet zo'n heel bijzondere route. Ons einddoel van de dag is een camping in de buurt van Trabzon.
Wanneer we daar aankomen is er geen camping te vinden, deze heeft waarschijnlijk plaats gemaakt voor een hotel, dus opzoek naar een andere camping.
Turkije is echt geen kampeerland en helaas is er geen camping te vinden. Hotels genoeg, maar niet met een veilige parkeerplek voor de motor.
En zo rijden we door, tot we aan de grens met Georgië staan... Niet onze bedoeling, maar nu we er toch zijn gaan we ook maar door.
De grensovergang is een chaos. Het is er ontzettend druk en het is niet duidelijk waar we precies heen moeten. Wanneer we in een rij aansluiten worden we er door een beambte uitgehaald en mogen we een heel eind naar voren weer invoegen. Dat wordt niet door iedereen gewaardeerd, maar is voor ons een mazzeltje.
Al met al loopt het nog niet zo slecht en staan we binnen het uur in Georgië. We rijden nog een paar kilometer richting Batoemi en pakken daar een hotel.
Tot onze verrassing is het hier een uur later dan in Turkije en is het inmiddels tien uur als we aan een pizza met een koud biertje zitten.
Was toch wel een pittig dagje.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an