We zijn best wel onder de indruk van het uitgestrekte landschap van dit deel van Rusland, dat we besluiten de route wat langer te maken.
In plaats van rechtstreeks naar Astrachan te rijden zakken we eerst af richting de Kaspische zee en vervolgens weer omhoog naar Astrachan. Niet zo'n slimme zet.
We rijden uren door een steppe landschap, vlak, weids, mooie kleuren en ontzettend droog. De meren waar we langs rijden zijn allemaal opgedroogd tot witte vlakten.
Net na de middag komen we aan in de plaats Lagan, zo'n tien kilometer van de Kaspische zee. We vinden het nog te vroeg om te stoppen, Astrachan is nog zo'n drie uur rijden, dus we gaan nog een door.
Een kilometer of dertig na Lagan komen we door een klein dorp en hoe we dit dorp ook uitrijden, er is nergens een verharde weg richting Astrachan te vinden, alleen maar onbegaanbare zandwegen. We hebben een poging gedaan, maar het is echt niet te doen.
Met het zoeken naar de weg is zoveel tijd verstreken dat we een slaapplaats gaan zoeken in Lagan. Op een pleintje staat een groepje mannen te praten.
We vragen aan hen of zij hier in buurt een hotel weten te vinden. Geen van allen spreekt Engels, maar ze begrijpen wat we bedoelen. Eén van de mannen haalt snel zijn auto op en en rijdt voor ons uit naar een soort B&B, geeft ons beiden een hand en vertrekt weer. Heel vriendelijk en behulpzaam. Het blijkt een prima plek om te overnachten, verrassend netjes, in dit arme dorp waar alleen de hoofdstraat is verhard, verder is er overal zand.
Om niet het hele stuk terug te moeten rijden, gaan we opzoek naar een alternatief. Het lijkt erop dat we wat hebben gevonden, een kilometer of dertig terug rijden en van daaruit zouden we een doorgaande weg richting Astrachan kunnen pakken. Helaas is dit ook een onverharde weg. We rijden er een eindje in en een tegemoetkomende automobilist stopt en me gebaren maakt hij duidelijk dat de weg ongeveer 22 km zo is en daarna weer verhard. Het zou met de motor te doen zijn.
De auto is nog niet weg of we komen in een stuk met heel rul zand, dat gaat 'm niet worden, met ons logge gevaarte van zo'n 450 kg. rijden we ons helemaal vast.
Ik stap af en Max gaat een poging doen om de motor weer los te krijgen en te draaien. Daar gaat het mis, de motor valt om en Max komt er met zijn voet vast onder te zitten. Ik kan met mijn meisjes spierballen de motor niet hoog genoeg optillen, dus dat wordt graven. Gelukkig komt er na een kwartier een vrachtwagen aan.
Wanneer de chauffeur ziet dat Max vast zit wordt hij super fanatiek en beurt snel de motor op. Gelukkig niks gebroken, de motor is nog heel, alleen een deukje in het zelfvertrouwen. De chauffeur geeft aan dat doorrijden echt geen optie is en hij helpt de motor om te draaien. Hij zal achter Max aan rijden en ik mag mee in de cabine. Krijg je echt even het Dakar gevoel, heen en weer schuddend door het zand.
We zijn enorm blij met zijn hulp en willen de man als dank wat koffiegeld geven, hierop krijgen we een preek in het Russisch en hij neemt het geld niet aan.
Max hinkt alsof hij een steentje in zijn laars heeft, maar we kunnen onze weg vervolgen. Dat wordt dus toch helemaal terug rijden, 350 km voor niks gereden.
Het is een pittige rit, er staat een keiharde wind, het is 38 graden en overal waait zand. De dorpen die we passeren hebben geen verharde wegen en in de straten hangt de lucht vol met zand. Wat een hard leven hier, hebben wij het toch maar wat makkelijk in Nederland.
Op ons logeeradres hadden we ons goed voorbereid door al een aantal hotels in Astrachan uit te zoeken. De eerste die we proberen blijkt een prima keus.
De eigenaresse, Svetlana, is een vlotte vriendelijke vrouw die maar door ratelt in het Russisch, maar we komen er samen wel uit. We vragen haar of er in de buurt een restaurant is, maar wanneer ze ziet dat Max niet zo lekker kan lopen, biedt ze direct aan dat we ook bij haar kunnen eten.
Natascha is onze kok en het is eten wat de pot schaft, maar het is heerlijk. Na het eten krijgt Max twee koelelementen en verband mee voor zijn enkel.
De volgende dag is Svetlana er niet en worden de zaken waargenomen door Nadia (echt waar, we verzinnen dit niet). Ook zij zet ons 's avonds weer een heerlijke maaltijd voor. Onze planning was zaterdag richting Kazachstan te gaan, maar het is inmiddels wel duidelijk dat dat niet gaat lukken, dus nog maar twee nachten bijgeboekt.
Vanmorgen komt Svetlana bij ons aan met haar moeder, een gepensioneerd arts. Zij kijkt naar de enkel van Max en verwacht dat deze toch gebroken is.
Er is geen discussie mogelijk, Svetlana rijdt de auto voor, we moeten naar het ziekenhuis. Ook dat is weer een bijzondere ervaring, het Slingeland is zo slecht nog niet.
Svetlana is woordvoerder, wat erg fijn is, want echt niemand spreekt Engels.
Eerst naar de arts, deze kijkt amper naar de voet en geeft een verwijzing voor de röntgen. De röntgenfoto wordt afgedrukt op een A4-tje daarmee weer terug naar de arts. Zo'n foto kun je natuurlijk niet op een lichtbak hangen, maar met een klein vergrootglaasje ziet de arts dat er niets is gebroken.
Op zijn bureau liggen standaard briefjes klaar, hiervan geeft hij er één aan Svetlana. Uit haar uitleg begrijpen we dat de enkel een paar keer per dag 20 minuten moet worden gekoeld en smeren met een of andere crème. De voet niet belasten en dat een dag of drie.
Voorlopig zitten we dus nog wel even hier. Gelukkig zitten we bij een geweldige gastvrouw en gaat dit met ons visum ook allemaal nog lukken.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an