Via de grensovergang Aduana Mamuil Malal verlaten we Chili en rijden we via het Parque Nacional Lanín Argentinië in.
De formaliteiten aan de grens verlopen soepel, geen visum, geen kosten, geen controle van koffers of tas. Erg prettig, na al die landen met “mannetjes” die zichzelf erg belangrijk vinden.
We hebben nog een kort maar heel leuk gesprek met Auke en Annet, een Nederlands stel dat samen met een familielid een cabaña heeft gekocht en zich voor een jaar in Chili heeft gevestigd.
Zodra we Argentinië in rijden gaat het perfecte asfalt over in een onverharde weg. Niet alleen de staat van de weg, maar ook het landschap is veranderd, ruig, met hoog gras waar veel groene apenbomen maar nog veel meer waar alleen grijs hout van over is. Geweldig mooi. De weg blijft onverhard tot we het nationaal park uit zijn.
Ondertussen hebben we wel zin gekregen in wat te eten en drinken en gaan in het eerste dorp waar we doorheen komen opzoek naar een bank. Die is redelijk snel gevonden, maar de automaat accepteert onze bankpas en creditkaarten niet. De eerstvolgende plaats waar mogelijk een bank is, is nog zeker een uur rijden. Vijftig meter verderop zit een snackbar, waar ik ga vragen of we met een creditkaard kunnen betalen, maar ook zij accepteren deze helaas niet.
Uit de woorden van de eigenaar maak ik op dat hij wel Chileens geld accepteer en voor ik het weet ben ik ons laatste geld kwijt in ruil voor één hamburger, wel een hele grote, en één flesje cola.
Onze dorst is groter dan de honger, dus mijn voorkeur ging uit naar twee flesjes cola en geen burger, maar dat kreeg ik bij de man niet geregeld. Nog steeds dorstig vervolgen we de rit naar San Martin de los Andes. Onderweg proberen we nog een paar geldautomaten, maar uiteindelijk lukt het pas in San Martin Argentijnse Peso’s te pinnen.
We zetten ons neer op het terras van een restaurant waar we alleen onze dorst lessen, eten bestellen is er nog niet bij, het is half acht en eten kan pas vanaf acht uur. De komende dagen komen we erachter dat dit niet uitzonderlijk is in Argentinië.
We hebben geen zin om te wachten en gaan een camping zoeken, die vinden we een paar kilometer buiten San Martin. Het is een kleine camping op een mooie rustige plek. Helaas geen restaurant, maar wel een klein winkeltje waar we een lekker biertje en torta fritas, een soort gefrituurde aardappel pannenkoek, kunnen krijgen. Niet echt voedzaam maar daar moeten we het vandaag maar mee doen.
De afgelopen dagen is de koppeling van de motor het steeds slechter gaan doen. Er lekt olie uit het reservoir, waarschijnlijk een mankement dat is ontstaan tijdens zijn verblijf in de kist.
We boeken een nachtje camping bij en gaan opzoek naar een motorgarage. In Chili en Argentinië wordt aardig wat motor gereden en we vinden al snel een adresje waar het euvel wordt verholpen.
De monteur dicht het reservoir met een vloeibare pakking en tijdens het drogen worden we entertaint door een vijf weken oude pitbull. Zo klein is het een heel schattig beestje, dat nu al een stoere loop heeft. Vervolgens nog een simkaart geregeld, moeten we wel even voor terug komen, want we vallen net in de middagpauze die van 13:00 tot 17:00 loopt. Maar daarna heb je ook tot negen uur de tijd, prima te combineren met een hapje eten.
De volgende dag vervolgen we weg 40 Ruta Nacional, die in deze omgeving de naam Camino de los Siete Lagos heeft. Dat klinkt toch heel wat mooier dan bijvoorbeeld de Oude IJssel weg.
Volgens Jorge zijn de Siete Lagos amazing, muy bueño en daar heeft hij niets aan gelogen, het is ongelooflijk mooi. Schitterende helder blauwe meren tussen geweldige groene bergen. Dit meren gebied is tevens het begin van Argentijns Patagonië, dat belooft wat.
We rijden drie dagen rond in dit prachtige gebied en kamperen bij een grote camping bij de plaats Villa La Angostura en bij een kleine, wat primitieve camping met spectaculair uitzicht over Lago Traful. De laatste dag laat de zon het wat afweten en valt er regelmatig regen, maar het landschap blijft indrukwekkend. De harde wind maakt het echter zo koud dat we besluiten niet te gaan kamperen. We overnachten in een hotel in Dina Huapi en rijden vrijdag weer richting Chili.
Geen handig gekozen dag, want ook hier is de vrijdag een reisdag voor veel toeristen.
Wanneer we bij de grens aan de Paso Cardenal Antonio Samoré aankomen staat er een enorme rij auto’s. Met de motor makkelijk te passeren, maar dat is hier niet echt gebruikelijk. We staan een uurtje of twee in de miezerregen te wachten en maken kennis met Gerardo, een motorrijder uit Argentinië die samen met zijn vriendin vakantie gaat vieren in Chili.
Het is chaotisch druk bij de douane en dan is het best handig om met iemand mee te kunnen lopen die bekend is met de routing. De formaliteiten verlopen wederom soepel, maar door de lange wachttijden rijden we vierenhalf uur later nat en koud Chili in.
We ondernemen een paar pogingen om redelijk geprijsde cabaña te vinden, waar we een paar nachten kunnen blijven, maar hebben geen succes. Tegen de avond checken we in bij een B&B in Osorno, die er aan de buitenkant twijfelachtig uitziet, maar van binnen verbazingwekkend mooi en super schoon is. Tot nu toe is ons opgevallen dat in Chili het grootste deel van de huizen er kleurrijk, maar verwaarloosd uitziet. Ook bij restaurants en winkels is dit vaak het geval en meestal is de binnenkant een meevaller.
Van Osorno rijden we, door een Engels aandoend landschap, naar de havenplaats Puerto Montt.
Hier hebben we voor drie nachten een appartementje geboekt zodat ik foto’s en ons blog kan bijwerken. Het onderkomen valt wat tegen, we wisten dat het klein zou zijn, maar zó klein…
Helaas is het internet zo belabberd dat een update op pindat er niet inzit. Jammer dat we meteen drie nachten hebben geboekt. De zondag wordt nuttig besteed aan computerwerk waar geen internet bij nodig is en maandag aan shoppen, mijn spijkerbroek en schoenen zijn aan vervanging toe, en een herkansing bij de kapper. Dit keer slagen we bijzonder goed, zelfs de kapper, type Meatlof, kan me blij maken met een kort koppie. Was ons verblijf toch niet helemaal voor niets.
Puerto Montt ligt aan het begin van de Carretera Austral, weg nr. 7, de enige weg die door Patagonië naar het zuiden gaat tot de plaats Villa O'Higgins, een route van ruim 1200 kilometer.
Na Villa O'Higgins stoppen de wegen in Chili, wil je het uiterste zuiden bezoeken, kan dit alleen via Argentinië.
In 1976 is het leger begonnen met de aanleg van de Carretera Austral en de weg werd geopend voor verkeer in 1988. Voor die tijd waren er vanaf Puerto Montt geen wegen naar het zuiden. Het laatste deel van de Carretera is in 2000 voltooid, waarbij nu nog meer dan de 50% van de weg onverhard is. De route schijnt fantastisch mooi te zijn, deze voert door dichte bossen, langs fjorden, gletsjer kanalen en steile bergen. Ons plan is de weg bijna compleet te gaan rijden, de laatste 300 kilometer slaan we over.
Tijdens de voorbereiding komt Max er, via de app i-overlander, achter dat de weg ter hoogte van Villa Santa Lucia geblokkeerd is. Er zou een aardverschuiving zijn geweest en in de modderstromen zouden vijf mensen zijn omgekomen en 15 vermist. De weg zal een naar verwachting een maand of drie dicht blijven. We gaan opzoek naar een alternatief en hopen via het eiland Chiloe naar de plaats Melinka, op het volgende eiland te varen en van daar weer naar de haven Raúl Marin Balmareda op het vaste land. Missen we waarschijnlijk een prachtig deel Patagonië, maar we hebben niet veel keus.
Om de blokkade te vermijden is er een tijdelijke, gratis verbinding tussen de plaats Chaíten en Raúl Marin Balmareda, maar volgens de laatste berichten is de wachttijd vier dagen. We kiezen voor de optie via Chiloe.
De volgende dag is de start wat moeizaam. De accu van de motor heeft het begeven. Het starten ging al een tijdje wat minder, maar tot de vorige dag nog niet problematisch. Vanochtend is het helemaal gebeurd, de motor is niet meer aan de praat te krijgen. Een attente buurman is bereid om te helpen en samen proberen we de motor aan te duwen. Ook dit lukt niet. Pas als de weg redelijk steil naar beneden gaat lukt het om de motor aan de praat te krijgen.
Voor we op weg gaan moeten we eerst naar een Yamaha dealer voor een nieuwe accu. De dealer is gelukkig snel gevonden en binnen het uur is er een nieuwe accu geplaatst en kunnen we de reis vervolgen.
We zijn blijkbaar niet de enige die het plan hebben om naar het eiland Chiloe te gaan. Voor het pondje dat tussen het vaste land en het eiland vaart staat een gigantische rij auto’s. We sluiten netjes achteraan aan, maar er wordt met gebaren duidelijk gemaakt dat we de rij kunnen passeren. We rijden zeker honderd auto’s voorbij en vervolgens linea recta de boot op. Een meevaller.
Chiloe is geen Patagonië, maar zeker niet onaardig. Het is heuvelachting met prachtige baaien en meren. We zijn echter niet van plan er langer te blijven dan noodzakelijk en rijden rechtstreeks door naar de havenplaats Quellon om daar een ticket te boeken naar Melinka.
Opnieuw moeten we onze plannen wijzigen. Omdat de havens van Melinka en Raúl Marin Balmareda momenteel zijn belegd vaart geen van de twee boten die wij in de planning hebben. Uit de uitleg van het meisje van het ticketbureau maak ik op dat het personeel staakt voor meer loon. Niet erg kies dit te doen wanneer er niet ver van je vandaan een ramp heeft plaats gevonden waar doden bij zijn gevallen en vermisten zijn en mensen door de versperring afhankelijk worden van bootverbindingen.
De enige optie die overblijft is de ferry te nemen naar Chaíten en alsnog proberen de tijdelijke ferry te nemen of om rijden via Argentinië. We boeken de eerste volgende boot naar Chaíten welke de volgende avond om acht uur vertrekt. We kamperen een nacht op het eiland en zorgen ervoor dat we de volgende avond ruim op tijd bij de veerboot zijn.
Het lijkt erop dat iedereen ruim van te voren aanwezig is en omdat er geen parkeerterrein is ontstaat er een behoorlijke verkeersopstopping. Het loopt allemaal niet heel gestructureerd. De grote rij wachtenden blijkt voornamelijk voor de ferry te zijn die voor de onze vertrekt. Deze gaat veel te laat weg waardoor het inschepen pas na achten begint en het al bijna half tien is voor we wegvaren.
’s Nachts om één uur legt de boot aan in Chaíten. Geen geweldige tijd om een slaapplek te zoeken en we zijn zeker niet de enige. De boot was volgeboekt met voornamelijk backpackers die vast en zeker ook hun tent ergens op willen zetten.
Max heeft een kampeerplek 27 kilometer boven Chaíten gevonden, we verwachten dar er niet veel mensen die kant op zullen gaan. Dat klopt en het was beter geweest als wij dit ook niet hadden gedaan. 27 Kilometer in het stikdonker voor een grootdeel over onverharde weg is niet heel ontspannen rijden. De coördinaten van de camping kloppen niet helemaal, maar gelukkig vinden we een paar honderd meter verder toch het bord bij de toegangsweg staat. De weg voert diept het bos in en we twijfelen of dit wel helemaal goed gaat. Na zo’n drie kilometer, wat midden in de nacht zeker aanvoelt als het dubbele, komen we op een wat meer open terrein. Na wat rond te hebben gelopen vinden we twee grasvelden vol met tentjes, dit hadden we niet verwacht. We hadden gehoopt hier vrijwel alleen te staan, nu gaan we waarschijnlijk een heleboel mensen wakker maken. Dat was zeker niet onze bedoeling, maar terug gaan of verder zoeken is ook geen optie. Uiteindelijk is het drie uur ’s nachts als de zaklamp uitgaat en we gaan slapen. Wanneer er de volgende ochtend “per ongeluk” over onze scheerlijn wordt gestruikeld en daar een niet echt gemeend “disculpe” op volgt is het duidelijk dat niet iedereen blij was met onze komst.
Zonder ontbijt, dat hebben we niet bij ons en zonder douche, er is alleen koud water, pakken we het spul weer in en rijden terug richting Chaíten. Max heeft tijdens het inpakken een man gesproken die verwacht dat het met de motor wel mogelijk is om de blokkade bij Villa Santa Lucia te passeren en anders is er de mogelijkheid om net ervoor af te buigen richting Argentinië.
We gaan de gok wagen en rijden een kort maar onvoorstelbaar mooi stukje Patagonië.
Wanneer we bij een brug foto’s staan te maken stopt er een auto met daarin een Nederlands stel, Hans en Charlotte. Ze lopen tegen hetzelfde probleem aan als wij en vragen of wij meer informatie hebben.
Zij zijn een kilometer of tien verderop tegengehouden, het zou met de auto niet mogelijk zijn de Carratera Austral verder te volgen. Wij gaan het toch nog proberen, misschien kunnen we er met de motor wel langs op en anders via Argentinië. Dat willen zij ook nog proberen, maar een paar kilometer verder stranden we bij een keetje waar we door twee mannen worden tegengehouden.
Het verhaal dat we hebben gehoord blijkt niet te kloppen en we kunnen weer terug naar Chaíten, proberen een plaatsje op de ferry te bemachtigen.
In het dorp is een tijdelijk kantoor ingericht waar een aardige rij mensen voor staat te wachten.
Blijkt dat het middagpauze is, als de deur open gaat valt het allemaal nog wel mee. Hans en Charlotte zijn ook gearriveerd en ik sluit achter hun aan. Als zij aan de beurt zijn blijkt dat de vier dagen wachttijd inmiddels aardig zijn terug gelopen, er is zelfs nog plaats op de boot die later die avond vertrekt. Hans en Charlotte boeken deze boot, maar wij hebben er geen trek in om weer midden in de nacht van boord te komen en nemen de boot die de volgende middag om twee uur vertrekt. We wisselen telefoonnummers uit en nemen afscheid.
We zetten ons tentje op bij een kleine camping twintig kilometer verderop, waar we nog een dik uur in de zon genieten van het prachtige uitzicht op de bergen. De volgende ochtend ziet het er heel anders uit, het motregent en is zwaar bewolkt en voor het eerst in zeven maanden pakken we de tent nat in. Het wolkendek is zo dik, het lijkt er niet op dat het vandaag nog gaat opklaren.
Voor de zoveelste keer gaat de rit naar Chaíten, waar we eerst een lekkere espresso drinken en dan naar de boot gaan. Het is inmiddels serieus gaan regenen, maar gelukkig kunnen we meteen de boot op rijden. Ik heb Charlotte geappt of ze nog een goede tip heeft voor een overnachting, maar dat heeft ze helaas niet. Nadat zij om vijf uur ’s nachts van boord zijn gereden hebben ze tien kilometer verderop vier uur in de file gestaan om met een pondje een rivier over te komen, daarna 60 kilometer onverharde weg met kuilen. Geen overnachting dus. We zijn alvast gewaarschuwd.
Deze keer vertrekken we maar een half uur later dan gepland, de boot is nog niet half vol en veel luxer dan was voorspeld. Er zijn comfortabele stoelen en lekkere koffie. Het weer blijft slecht, dus geen mooi uitzicht op Patagonië en niet echt lekker om op het dek te gaan zitten.
Max doodt de tijd met z’n e-reader en ik maak me nuttig door schrijfwerk voor het blog te doen, dat terwijl buiten de dolfijnen en orka’s enthousiast voor de boot uit springen. Balen dat er niemand is die dit aan de passagiers vertelt. Wanneer we bijna op de eindbestemming zijn en ik nog even het dek op ga voor een paar foto’s krijg ik prachtige foto’s en filmpjes te zien van de paar mensen die het wel hebben gezien.
Om acht uur rijden we de boot af en komen op een onverharde modderweg vol met kuilen en blubber. We hebben niet veel zin in de lange onverharde weg naar La Junta, het eerstvolgende dorp en doen een poging om net na het haventje een kamer in een hostel te krijgen. Zoals te verwachten zit deze helemaal vol en zit er niets anders op dan naar La Junta te rijden.
De eerste kilometers tot aan het pondje is de weg erg slecht. Door het slechte weer en de drukte van de afgelopen weken is alles kapot gereden en is het glad en glibberig. De wachttijd voor het pondje is voor ons gelukkig geen vier uur. We passeren de rij met auto’s en rijden meteen door naar voren. Op het kleine bootje passen niet meer dan zes auto’s maar een motor past er met gemak bij. Binnen een kwartier staan we aan de overkant en beginnen we aan de zestig kilometer lange onverharde weg naar La Junta. In het licht is dit al een pittige rit, maar het wordt als snel donker en het regent bijna continu wat het er zeker niet makkelijker op maakt. In het schermer is nog net te zien dat we door een prachtig groen gebied rijden met bergen, rivieren vol stroomversnellingen en watervallen, maar helaas nergens een plek voor de tent.
Rond half elf rijden we La Junta binnen. Na een paar mislukte pogingen vinden we een kleine canbaña die we direct voor twee nachten boeken. Kunnen onze spullen drogen en opnieuw een poging doen om ons blog bij te werken. Wanneer we de volgende ochtend koffie zitten te drinken valt de stroom uit. Wanneer we de deur uitgaan voor een paar boodschappen blijkt dat niet alleen wij, maar het hele dorp zonder stroom zit. Dat schiet weer lekker op, geen stroom betekend geen internet en ook niet de mogelijkheid onze lege laptop op te laden. Er voor kiezen om alsnog verder te gaan is ook geen optie, we hebben een lege tank en zonder stroom kan er ook niet worden getankt. ’s Middags om vier uur springt eindelijk het licht weer aan, genoeg tijd om alvast een deel van onze ervaringen op Pindat te zetten.
Tijdens onze rustdag heeft bijna continu geregend en wanneer we de volgende dag verder gaan is dat nog steeds niet gestopt. Het landschap is nog steeds bijzonder mooi, maar minder spectaculair dan wanneer de lucht blauw is en de zon schijnt.
Halverwege de dag klaart het op en worden we weer getrakteerd op prachtige vergezichten. Asfalt zien we steeds schaarser maar de onverharde wegen zijn, bij droog weer, best goed te doen.
We maken een tussenstop in Coyhaique waar we overnachten in een canbaña van een gepensioneerde leraar Engels. Hij geef nog Spaanse les aan toeristen, wat hij ons ook wel bij wil brengen. Dat was best leuk geweest, zeker op dit punt van onze reis, maar in Chili zijn de prijzen van canbañas en de lessen veel te hoog en we willen eerst door naar het zuiden.
Vanaf Coyhaique rijden we naar Puerto Rio Tranquilo, er valt af en toe een bui, maar ondanks dat is het weer een fantastisch mooie dag. Het is alsof iedere dag ietsje mooier is dan de vorige, wat haast onmogelijk is.
Puerto Rio Tranquilo ligt aan Lago Gral Carrera, een diep blauw gletsjermeer dat wordt gedeeld door Chili en Argentinië en omringd door het Andes gebergte. Het is het grootste meer van Chili en het twee na grootste van Zuid Amerika.
De volgende dag willen we de Marble Caves bekijken, daarom zoeken we een B&B waar we twee nachten kunnen verblijven, wat nog niet meevalt in dit dorp vol met backpackers.
De Marble Caves zijn grotten en tunnels die door eeuwenlange golfslag zijn uitgesleten uit een groep eilanden die bestaan uit puur marmer. Dit is een echte toeristen trekker.
’s Ochtends om elf uur stappen we samen met zes andere toeristen, een stuurman en een gids in een motorbootje en varen het meer op. Er waait een stevige wind, maar de heenweg hebben deze achter, dus dat is geen probleem. Na ongeveer twintig minuten varen komen we aan bij de rotsformaties waar allerlei vormen in zijn te ontdekken, we zien onder andere een schildpad, olifant, hond en een aap. Aan de onderzijde van de rotsen, boven de waterspiegel heeft het water allerlei groten gevormd. Deze hebben fantastische kleuren, waarbij het glasheldere turquoise water fel afsteekt tegen de marmeren wanden. Midden in het water staat een grote rots welke Catedral de Mármol wordt genoemd. De grotten onder deze rots hebben nog mooiere vormen en kleuren, werkelijk een indrukwekkend schouwspel.
Na een dik half uur in en rond de grotten te hebben gevaren gaan we weer op weg terug naar Tranquílo, dit keer tegen de wind in. De gids deelt grote vuilniszakken uit die je, net als bij de vierdaagse, over je jas heen kunt doen. Dat belooft wat! Wij hebben uit voorzorg onze waterdichte motorjassen aangedaan, maar voor de rest van het gezelschap is de plasticzak geen overbodige luxe.
Er staat sterke deining en er slaat regelmatig een golf stuk op de rand van de boot, waardoor er flink water over ons heen spettert. Door de harde wind duurt de terugreis twee keer zolang dan de heenreis en bijna iedereen is koud en nat als we aankomen, maar we hebben allemaal enorm genoten.
Woensdag rijden we onze laatste vijftig kilometer van de Carretera Austral, daarna pakken we de 265 en buigen af richting Argentinië. De afgelopen dagen hebben we zo goed als geen asfalt gezien en de rit van vandaag is ook compleet onverhard. De Carretera was nog goed te doen, maar de conditie van de 265 mag gerust slecht worden genoemd, met veel grind en grote keien. Geen comfortabele rit, maar het uitzicht maakt dit zeker goed. Ondanks het slechte weer is het weer mooier dan de dagen ervoor. De hele route loopt parallel met Lago Gral Carrera, het ene stuk nog mooier dan het ander. Een eindje in de middag stopt de regen en breekt langzaam de zon door wat ook nog eens prachtige wolkenluchten oplevert. Vervelend, steeds maar weer stoppen, handschoenen uit, camera uit de tas… De fotomomenten worden door Max vaak gebuikt voor een motorinspectie en tijdens één van deze stops valt hem op dat de achterband er wel erg slecht uit begint te zien. Het slechte wegdek is niet goed voor onze lowbudget band uit Korea. Het lijkt erop dat de achterband van binnenuit kapot gaat, waardoor er aan één kant vreemde bulten ontstaan, ziet er niet best uit.
Onze bedoeling was vandaag minimaal door te rijden tot Los Antigues in Argentinië, maar dat gaat het niet worden. De eerst volgende plaats is Chile Chico en dat wordt onze bestemming, verder rijden is een te groot risico.
Een eindje voor Chile Chico draaien we van het grote meer af, maar daar voor in de plaats krijgen we Laguna Verde, het groene meer. Een kratermeer dat is bezaaid met rotsachtige eilandjes en zo als de naam al aangeeft heeft het water een ongewoon groene kleur. Fantastisch mooi.
Tegen half vier rijden we Chile Chico in en gaan meteen opzoek naar een bandenboer. Na een paar keer vragen in ons best Spaans komen we terecht bij de autogarage van Felipe, die naast zijn garage een winkeltje met motorcross spullen heeft. Felipe probeert ons te helpen, maar het gaat allemaal vrij moeizaam. Uiteindelijk begrijpen we dat een nieuwe band heel lastig wordt, door het toeristenseizoen zijn alle banden uitverkocht, maar er is waarschijnlijk wel een gebruikte beschikbaar. Deze ligt in Coyhaique en gaat op de boot mee deze kant op. Morgenochtend weet hij wanneer de band hier kan zijn en heeft hij een foto zodat we kunnen zien of het wel wat is.
We zoeken een B&B waar we voorlopig nog we even zullen zitten.
De volgende ochtend melden we ons om half tien bij Felipe. Hij heeft nog geen nieuws voor ons en belt nog maar een keer naar zijn contactpersoon. Die is er nog steeds mee bezig, maar vanmiddag weet hij meer en is er een foto. We beginnen het vertrouwen een beetje te verliezen en gaan zelf aan de slag op het internet. Na enig speurwerk komen we in contact met Yamaha Chile in Santiago die ons aan een adres helpt in Osorno. Daar een mail naar toe gestuurd en gelukkig krijgen we redelijk snel een antwoord. Ze zijn bereid een band naar ons op te sturen, onder de voorwaarde dat we een creditmachtiging tekenen. Nog even bij Felipe aan, die nog steeds geen bericht heeft en toegeeft dat een nieuwe band misschien wel een betere optie is.
We geven de bestelling door en de band wordt vandaag nog verstuurd als we voor vier uur de creditmachtiging getekend terugsturen. Een race tegen de klok, maar we hebben binnen een half uur een adres gevonden waar het document kan worden geprint en gescand en om vijf over vier versturen we de mail. Net op tijd, de band gaat nog weg. Op ons verzoek met Chilexpress, wat de snelste maar helaas ook een dure optie is. En snel betekend in Chili niet dat we de volgende dag over een band kunnen beschikken, dit duurt minimaal drie dagen. Vandaag is het donderdag, in het weekend gebeurt er niets, dus dat wordt niet eerder dan maandag of dinsdag.
Het opgegeven contactadres is van de B&B, dus daar zullen we de komende dagen moeten blijven. Dat worden een paar niet erg comfortabele dagen met een kamer waar alleen een bed en verder nog geen stoel in staat, in een dorp waar niets te doen is.
We zijn nu wel in de gelegenheid om op zoek te gaan naar een kleermaker die de kapotte ritsen van mijn motorbroek kan vervangen. Dit lukt, we vinden een naaister die voor het geweldig bedrag van € 13,50 (incl. 25% fooi) twee ritsen vervangt. Chili is beslist geen goedkoop land, dat iemand bereid is zo’n rot klus voor zo weinig geld te doen verbaast ons echt.
Ook hebben we nu mooi even de tijd om stickers te laten maken. Onderweg hebben we gemerkt dat een beetje reiziger zelfontworpen stickers heeft laten maken met daarop een verwijzing naar een website of Instagram link. Dat lijkt ons ook wel wat. De contacten die we onderweg opdoen vragen vaak of zij ons kunnen volgen. Ons blog kunnen ze niet lezen, daarom zijn we wat actiever geworden op Instagram. We gaan aan de slag en verzinnen/ jatten een mooi logo, voegen een beetje van onszelf toe en laten een stapeltje printen. Ze zijn erg leuk gevonden, vinden we zelf.
Dinsdagochtend is het dan zover, na tien uur kunnen we bij Chilexpress terecht om de band afhalen. Het wordt echter iets later omdat we tijdens het ontbijt Aike ontmoeten, een 73 jarige gepensioneerd advocaat uit Duitsland. Een man die zijn hele leven heeft gereisd, in eerste instantie samen met zijn vrouw, maar nadat zij ruim twintig jaar geleden is overleden, reist hij alleen. Hij maakt iedere winter een reis van 2 tot 3 maanden, de afgelopen negen jaar is zijn bestemming Zuid Amerika. Zijn huidige vrouw, een echt familiemens, wil niet met hem mee, maar heeft er geen problemen mee dat hij alleen op pad gaat. Aike heeft enorm veel van de wereld heeft gezien en kan daar ook veel over kan vertellen. Nadat we zo'n anderhalf uur hebben zitten kletsen wordt het toch echt tijd dat we onze achterband op gaan halen. Als we die binnen hebben gaan meteen daarna naar de gomeria waar met ouderwets handwerk, weinig zachtzinnig, de band wordt vervangen. Maar hij zit erop, we kunnen weer verder.
's Avonds gaan we samen met Aike een pizza eten. Hij heeft zijn I-pad meegenomen, die vol staat met landkaarten en foto's, zodat hij ons kan laten zien waar we beslist allemaal nog naar toe moeten. We hebben een erg gezellige avond met een zeer sympathieke man.
Woensdag pakken we de spullen op de motor en trappen um weer an. Op naar de grens met Argentinië om onze reis in Patagonië te vervolgen.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an