Na een mooie rit komen we rond het middaguur aan bij de grens met Guatemala. Met de Guatemalteekse bergen in het zicht is de route mooier dan andersom, in de richting van Mexico. We volgen de juiste route en laten ons netjes uit stempelen uit Mexico, wat betekent dat we ons toeristenvisum in moeten leveren en over een week of vier opnieuw zestig dollar mogen betalen om het land weer in te komen. Het document heeft een geldigheidsduur van een halfjaar, maar het is niet mogelijk het voor een paar weken op te schorten. Op deze kleinigheid na verloopt alles weer lekker soepel en ook aan de Guatemalteekse zijde loopt het gesmeerd en doordat Guatemala zomertijd hanteert rijden we net voor de middag het land binnen.
Net als de eerste keer zijn we weer onder de indruk van de prachtige natuur. Door het uur extra arriveren we al vroeg in Huehuetenango, de plaats waar we onze eerste overnachting hebben gepland. Geeft ons mooi even de gelegenheid om met mijn jarige broer te bellen en vast een hotel te zoeken in het toeristische Panajachel, onze volgende bestemming. Helaas is er geen internet. Volgens de receptioniste ligt de oorzaak buiten het hotel, de hele regio zou zonder signaal zitten. Als we ’s avonds de ober vragen of het probleem is opgelost blijkt het iets anders te liggen, een onbetaalde rekening is de oorzaak. Dat probleem wordt vandaag niet meer verholpen.
De volgende dag verloopt compleet anders dan verwacht. Wanneer we aankomen in Quetzaltenango, een plaats negentig kilometer verderop, rijden we ons vast in een blokkade en volgens de demonstranten zijn alle toegangswegen naar de stad dicht gezet. Het is verkiezingstijd, het moment om problemen onder de aandacht te brengen en deze mensen strijden voor betere wegen. We worden op sleeptouw genomen door een jonge motorrijder en het lijkt erop dat we de blokkades kunnen omzeilen. We rijden over onverharde, slecht begaanbare wege, via het centrum naar de andere kant van de stad, maar nadat we afscheid hebben genomen van onze gids stuiten we al snel weer op een volgende blokkade. We draaien weer om en passen de routen nog maar eens keer aan, maar rijden na een paar kilometer opnieuw in een blokkade. Een meter of vijftig na de blokkade ligt een hotel. Er zijn kamers beschikbaar en bij hoge uitzondering mogen we de demonstranten passeren en zo zitten we vroeg in de middag alweer in een hotelkamer. Dit keer met internet, maar omdat niemand ons met zekerheid kan zeggen of de weg morgen vrij zal zijn, durven we het niet aan een kamer voor de volgende dag te boeken.
Als we de volgende morgen naar buiten kijken is de weg voor het hotel vrij en vol goede moed gaan we weer op weg. Helaas, een eindje buiten de stad staat wordt de weg opnieuw versperd en staat het vol demonstranten die geen enkel begrip tonen voor onze situatie. Wij snappen hun onvrede, maar het is niet ons probleem. Nadat we hun dit duidelijk proberen te maken en erg boos worden wordt de weg voor ons vrijgemaakt. Een eindje verderop doemt de volgende versperring op, maar daar weten we net omheen te slalommen. Daarna is de weg vrij en volgt een mooie route naar Panajachel aan Lago Atitlán. Wanneer we het stadje naderen pakken rondom ons de donkere wolken samen. Gelukkig blijft het droog tot we bij het hotel aankomen. We rijden Panajachel binnen via enorm steile kasseien straatjes, die zonder nattigheid al een uitdaging zijn. We hebben de bagage nog niet van de motor, of het begint te plenzen. Onze tweede keer aan Lago Atitlán en opnieuw geen mooie uitzichten over het meer en zeker geen fotogenieke zonsondergang.
De volgende ochtend is het zwaar bewolkt en op het punt waar je bij goed weer een schitterend uitzicht over het meer hebt, trekken wij onze regenjassen aan en tot een paar kilometer voor Antigua blijft het regenen. Aan het begin van de middag komen we aan bij Casa Elena, waar ons een warm welkom wacht. De honden Izzy en vooral Chichi zijn blij ons te zien en doen ons geloven dat ze nog weten wie we zijn. Waarschijnlijk zijn ze gewoon vriendelijk tegen iedere gast.
Harvey en Diane hebben onze oude kamer voor ons gereserveerd, waar we net doen of we thuis zijn. We pakken de kasten vol met onze spullen en maken ons op voor een verblijf van ruim drie weken.
Het is donderdagmiddag en maandag vertrekken Harvey en Diane naar Amerika. We hebben drie dagen om alles te leren wat we de komende weken nodig zouden kunnen hebben over de honden, het huis en Antigua. Een intensief leertraject dat meer tijd in beslag neemt dan we hadden verwacht, een bezoekje aan het favoriete restaurant van Chichi, een biertje drinken op haar favoriete terras, waar kunnen we het best de boodschappen doen enz. enz… Het zijn gezellige dagen en de dingen die we voor onszelf hadden willen doen voordat mijn ouders aankomen in Guatemala, laten we maar even liggen voor de laatste week.
De eerste keer dat we in Antigua waren hadden we prachtig zomers weer, maar nu het regenseizoen is begonnen vallen er regelmatig pittige buien en koelt het ’s avond ook wat meer af. Hopelijk wordt dit wat beter wanneer pa en ma er zijn.
Maandag vroeg in de middag brengt Max, Harvey en Diane naar het vliegveld, om ’s avonds na tienen terug te keren met pa en ma. Bijzonder om elkaar na bijna twee jaar weer in levende lijve te zien. Hoewel ze allebei best moe zijn van de lange vlucht, drinken we eerst een borrel en praten vast wat bij, voordat ze het bed induiken. Voorafgaand aan dit weerzien hebben wij online het een en ander besteld, waardoor het bijna sinterklaas lijkt. Een nieuwe helm voor mij, een telefoon voor Max, wat reparatie delen, o.a. voor de koffers en verder nog een aardigheidje van mijn broer en wat oer Hollands drop.
We hadden gehoopt dat we, op de honden na, het rijk alleen zouden hebben, maar Harvey en Diane hebben sinds een week een nieuwe hulp in de huishouding, die ze niet na, zes dagen te hebben gewerkt, drie weken vakantie willen geven. Ana is van zeven uur ’s morgens tot drie uur ’s middags aanwezig, wat zo ook z’n voordelen heeft. Buiten de zorg voor Izzy en Chichi hoeven we ons niet druk te maken over huishoudelijke werkzaamheden.
De 14-jarige Izzy is een makkelijke hond, haar kun je best een paar uur bij Ana, of alleen laten. Chichi daarentegen is een echte handenbinder. Haar kun je eigenlijk geen minuut uit het oog verliezen. Ze vernield van alles, waaronder laadsnoeren, de e-reader van mijn moeder, of we treffen haar op bed aan met de wc-borstel tussen de kiezen. Ze is er aan gewend dat, zodra ze ’s ochtends vroeg lawaai begint te maken, Harvey haar ophaalt en ze nog een paar uur bij hun in bed slaapt. Daar gaan wij natuurlijk niet aan beginnen…!Maar zodra ze de eerste ochtend om half zes begint te janken halen we haar toch maar op, voordat ze onze gasten wakker maakt. Dus vanaf de eerste morgen heeft ze het al voor elkaar en ligt ze met haar dertig kilo breeduit tussen ons in te snurken.
Gelukkig kunnen we af en toe gebruik maken van een oppas. Victor en Maria, vrienden van Harvey en Diane, die razend gek met de honden zijn, willen met alle plezier af en toe komen oppassen. Harvey heeft ons zijn auto toe vertrouwd zodat we er op uit kunnen en wanneer we een kort ritje maken nemen we Chichi mee, maar met een extra oppas is het onverwacht toch mogelijk er met z’n vieren wat langer tussenuit te gaan.
De eerste dag uit maken we een toertocht door de mooie omgeving van Antigua, wat helaas een beetje een tegenvaller wordt. We rijden van de ene omleiding in de andere en aan het eind van de middag komen we ongewild te dicht in de buurt van Guatemala stad. We komen in een file terecht en kunnen anderhalf uur aanschuiven.
Zaterdag vieren we mijn verjaardag. Geen big party, maar ’s morgens een gebakje bij de koffie en ’s avonds gezellig barbecueën. Van pa en ma krijg ik een donatie waar ik een paar handgemaakte Guatemalteekse laarzen van kan kopen. Hiervoor gaan we naar Pastores, een klein dorp waar zo ongeveer de hele hoofdstraat bestaat uit winkels die handgemaakte leren schoenen, tassen en riemen verkopen. In het schoeisel en de tassen worden traditionele stoffen verwerkt die door de inheemse bevolking worden gedragen. De bonte geborduurde stof van blouses wordt aan de buitenzijde toegepast en de sobere stof van de rokken dient als voering. Iedere streek heeft zijn eigen kleuren en motieven. De producten zijn prachtig om te zien en ook nog eens zeer aangenaam geprijsd. Wanneer je met de motor onderweg bent is het niet mogelijk zo’n mooie souvenir mee te nemen, maar nu kunnen ze mooi mee in de koffer naar Nederland.
Na het weekend gaan we met z’n vieren er een nachtje tussenuit, naar Panajachel aan Lago Atitlán. Voor ons de derde keer dat we naar het meer afreizen en dit keer hebben we geluk, het is prachtig helder weer. De rit door de bergen en het uitzicht over het meer zijn geweldig mooi. Als we ’s avonds in het hotel zitten te yahtzeeën valt de regen met bakken naar beneden, maar de volgende dag staat de zon weer hoog aan de hemel. We maken een boottocht over het meer naar Santiago Atitlán, waar we een kop koffie drinken en een korte wandeling maken en daarna terug varen. Tijdens de boottocht hebben we een fantastisch zicht op de omliggende bergen en vulkanen. Terug in Panajachel brengen we nog een bezoek aan een waterval en gaan daarna op weg terug naar Antigua. Goed dat we de heenweg hebben kunnen genieten van het mooie landschap want zodra we wegrijden slaat het weer om en begint het te regenen.
De tijd is de afgelopen dagen voorbij gevlogen en voor we er erg in hebben zijn we bij vrijdag de 14e aangeland en brengen we pa en ma naar het vliegveld. Het is net als de eerste keer weer moeilijk om afscheid te nemen, maar dit keer weten we dat het niet voor zo’n lange tijd zal zijn.
Wij hebben nog een week te gaan in Antigua, wat ons ruim de tijd geeft nog wat klusjes te doen en foto’s en het blog bij te werken.
Zondag zijn er presidentsverkiezingen in Guatemala, die vooraf worden gegaan door allerlei manifestaties waarbij steevast vuurwerk af wordt gestoken. Chichi is vreselijk bang voor alles dat knalt en dondert en door het keiharde vuurwerk en de vele onweersbuien wil ze niet meer verder wandelen dan een klein blokje om. Telkens wanneer we een poging doen om het centrum in te lopen gaat ze op d’r gat zitten en is niet meer in beweging te krijgen, alleen terug naar huis. We kunnen dus niet meer samen de stad in lopen om wat meer van Antigua te zien. Om beurten kunnen we Casa Elena verlaten, ik om boodschappen te halen of weer eens naar de kapper en Max om aan Hugo te sleutelen. De drie weken in een afgesloten parkeerterrein heeft hem geen goed gedaan. Hij loopt de helft van de tijd op één cilinder en bij het controleren van de spaken zitten er verschillende los en één breekt met bevestiging en al uit de velgrand. Iets waar we ons toch wel zorgen over maken. Nu reden we al niet veel off road, maar met een beschadigde velg gaan we zeker geen risico meer nemen.
Donderdag zit de vakantie van Harvey en Diane erop en haalt Max ze ’s avonds laat van het vliegveld. Vrijdag besteden we aan uitwisselen van ervaringen van de afgelopen weken, het bij elkaar zoeken en inpakken van onze spullen, met z’n tweetjes boodschappen doen in de stad en een laatste avondmaal in Casa Elena. Zaterdagochtend is het tijd om afscheid te nemen van Harvey, Diane, Ana en onze vriendjes Izzy en Chichi. Vooral de laatste twee gaan we missen, die hebben toch wel een speciaal plekje gekregen.
We maken er een lange dag van en stoppen bij een hotel waar we eerder zijn geweest, zo’n twintig minuten voor de grens. Het grootste gedeelte van de route zien we voor de derde keer, maar het blijft onveranderd mooi. De volgende dag zijn we al vroeg bij de grens, waar we zelfs al worden herkend. De beambte die de papieren van de motor regelt noemt Max al bij de voornaam en vindt het jammer dat we dit keer haar land definitief verlaten.
Mexico verloopt net zo soepel, het scheelt dat we inmiddels bekend zijn met de procedure, papiertje invullen, naar de bank dertig dollar per persoon betalen, daarna een stempel in de pas en je bent van harte welkom.
Net als de vorige keer rijden we door tot Tuxtla, grotendeels dezelfde route, behalve het laatste deel tolweg. Om dit deel te mijden maken we een omweg door de bergen, wat een goede keus blijkt te zijn. Jammer dat het gaat regenen, maar dat levert wel prachtige dreigende luchten op.
Vanaf Tuxtla gaan we in eerste instantie op weg naar de west kust. Een halfuurtje voor de kust buigen we weer af het binnenland in, richting Oaxaca. Een voor ons nog onbekende route door de bergen met prachtige fris groene begroeiing, een resultaat van het regenseizoen.
De weg naar Oaxaca slingert door de Mezcal streek met ontelbaar veel agave plantages. We eindigen de dag in een klein bergdorp waar we kunnen kiezen uit twee, niet heel bijzondere hotels, waarvan wij waarschijnlijk de slechtste kiezen. De kamer is zo klein er mankeert niet veel aan, of we moeten met de helm op slapen. ’s Avonds is het warme water op, wat na een bloedhete dag geen ramp is, maar ’s morgens komt er zelfs geen koud water meer uit de kraan.
Niet helemaal lekker opgefrist vervolgen we de mooie Mezcal route. De leidt ons dwars door het dorp Matalán, Capital Mundial de Mezcal ofwel wereldhoofdstad van Mezcal. Het is een klein dorp, met een verscheidenheid aan Mezcal producenten. De hoofdstraat; Calle de Mezcal is een aaneenschakeling van stokerijen en drankwinkels. Hier kunnen we natuurlijk niet doorheen rijden zonder een klein flesje van deze Mexicaanse specialiteit te kopen.
We blijven tussen de plantages door toeren tot een eindje voor Oaxaca. Als we de stad zijn gepasseerd plannen we een tolweg vrije route tot aan de stad Puebla. Na zeker vijftig kilometer te hebben gereden stuiten we op een onverharde weg die er niet heel geweldig uit ziet. Een risico dat we niet willen nemen met het beschadigde achterwiel. Er zit niets anders op dan om te draaien, het hele eind terug te rijden naar Oaxaca om daar alsnog de tolweg te pakken. Geen straf, het is beslist geen onaardige weg, maar wanneer we de tolweg verlaten komen we terecht in een prachtig landschap met rode aarde en enorme cactussen.
We overnachten in een klein stadje en rijden daarna naar Puebla. Vier dagen op rij genieten we van een bijzonder mooi Mexico en ook de weergoden zijn ons goed gezind. Om ons heen zien met regelmaat prachtige dreigende luchten, maar we houden het droog tot een paar kilometer voor ons hotel. Dan barst het los, zo hard dat we genoodzaakt zijn te schuilen. In een mum van tijd lopen de straten vol water en is niet meer te zien of er gaten in het wegdek zitten of putdeksels weggespoeld zijn. Drijfnat komen we aan bij ons favoriete hotel 5 de Mayo, dat dit keer een ietsje minder goedkoop is, maar nog steeds zeer aangenaam geprijsd, zeker voor de luxe die ze bieden.
Na Puebla is het even afgelopen met de mooie uitzichten, er volgen drie saaie dagen door een redelijk dicht bevolkt gebied met veel industrie, wat natuurlijk ook het nodig verkeer oplevert. Als is het saaie, op deze manier gaan we met een grote boog om Mexico stad heen, wat vele malen erger is. De eerste dag gaat naar Huichapan, één van de 83 magische dorpen in Mexico. Een sfeervol dorp, met mooie architectuur, maar net als in Comala ontgaat ons het magische.
De volgende bestemming is León de los Aldama, een miljoenen stad met als belangrijkste bron van inkomsten de leerindustrie. Ons hotel ligt midden in een winkelgebied, met honderden schoenen en tassen winkels. We zien heel bijzondere laarzen in bonte kleuren en exotische leersoorten, onder andere van vissen, leguanen, krokodillen en struisvogels. Als we na sluitingstijd langs de neergelaten rolluiken lopen hangt in de straat nog steeds de geur van leer.
Na León volgt Sombrerete, opnieuw een magisch dorp. Hetgeen wij ervan zien is verre van magisch, maar vooral smerig en armoedig, maar de omgeving is echter wel mooi. De laatste kilometers van dag drie gaan door de heuvels en vanuit ons hotel kijken we uit op fraai gevormde bergen.
Vanaf Sombrerete maken ons op voor twee mooie dagen. We gaan de Espinal del Diablo, ofwel “de ruggegraat van de duivel” rijden. Ruta 666, de oude route van Durango naar de kustplaats Mazatlán. We worden zeker niet teleurgesteld. Het is een verrassend mooie en rustige route. De eerste helft, die nog niet bochtig is kent nog een beetje verkeer, maar wanneer het halverwege steeds hoger de bergen in kronkelt kiest het meeste verkeer voor de nieuwe tolweg. Over zo’n 150 kilometer tellen we slechts vijf auto’s en één motorreiziger. De weg is geen enkel moment gevaarlijk, wat waarschijnlijk wel het geval was toen deze nog onverhard en de enige doorgaande weg was.
Na een super mooie dag eindigen we in Concordia een klein dorpje dertig kilometer voor het toeristische Mazatlán, waar het met ruim veertig graden snikheet is. De kuststreek heeft een uur tijdsverschil met het binnenland, waardoor we de volgende dag voor ons doen lekker vroeg starten. Om acht uur, als het kwik al naar de dertig graden is gestegen, gaan we op weg terug naar Durango. Dit keer nemen we de tolweg, die interessant is door een aantal imposante bruggen en tientallen tunnels, maar er is weinig tot niets te zien van de prachtige vallei. Halverwege verruilen we de tolweg weer voor de oude, veel mooier Ruta 666.
Tijdens een fotostop begeeft de rits van onze tanktas het. Deze is al een paar keer met naald en draad gerepareerd, maar is nu echt niet meer te redden. Als noodoplossing trekken we de regenhoes er overheen en hopen in Durango een vervangende tas te vinden. De stad heeft zowaar een motorshop met een redelijk uitgebreid assortiment, maar niets dat in de buurt komt van wat wij nodig hebben. Het even snel een foto nemen wordt nu wel heel lastig, dus de razende reporter zal het de komende tijd voornamelijk met de pocketcamera moeten doen.
Na deze stop rijden we verder het binnenland in, door een landschap zoals je verwacht van Mexico, glooiend, kleurrijk, rondom uitzicht op bergen en de meest fantastische wolkenluchten.
Aan het eind van de middag wordt het allemaal wat eentoniger, een lange kale, rechte weg en in geen velden of wegen een tankstation of hotel te bekennen. Op het moment dat we toch wat nerveus beginnen te worden doemt in de verte een kruispunt op met tankstation én hotel. Mazzel!!
De volgende dag pakken we route weer op, die gelukkig al snel weer overgaat in een vergelijkbaar landschap als waar we dag ervoor mee zijn begonnen.
De dag eindigt in Chihuahua, wat droge en zanderige plaats betekend en ligt midden in een woestijn in een oase. We rijden direct door naar de Yamaha dealer, waar we een afspraak maken voor een onderhoudsbeurt die de volgende dag al kan worden ingepland. We overnachten in een beetje shabby, maar gunstig gelegen hotel, vijf minuten lopen van de Yamaha en tien van het centrum.
’s Ochtends om negen uur leveren we Hugo af en lopen daarna de stad in voor ontbijt en een rondje centrum. Terug in het hotel maken we een planning voor de laatste dagen in Mexico en nadat we Hugo op hebben gehaald maken we een wandeling langs een aantal opticiens, die volgens goed gebruik lekker dicht bij elkaar zitten. Van een van de pootjes van mijn bril is het rubberuiteinde af, wat we voor nood hebben gerepareerd met wat zwart tape, wat niet heel comfortabel aanvoelt in de helm en er ook wel een beetje armoedig uitziet. We lopen van de een na de ander, maar helaas heeft niemand nieuwe rubbertjes om de bril te repareren. De een na laatste in rij komt met een oplossing, ook zij kan de bril niet maken, maar wel de glazen overzetten in een nieuw montuur, die hier niet erg duur zijn. Het is zelfs zo interessant dat Max zijn gammele montuur meteen laat vervangen voor een hip rood modelletje.
Zaterdag beginnen we aan de rit naar de grensplaats Nogales. Volgens onze planning nog drie keer een hotel zoeken in Mexico en daarna de USA.
Er wacht ons opnieuw een mooie dag door een stoer gebergte dat wordt afgewisseld met heuvels vol grazende koeien, landbouw en heel veel appels. De volgende dag zetten we de mooie route gewoon voort. Gisteren hebben we al een puntje meegepakt van het Parque Nacional Cascada de Basaseachi en vandaag gaat het grootste deel van de dag door het beschermde natuurgebied, dat prachtig groen is en heerlijk ruikt naar naaldbomen. Als we het park en daarmee ook het groene gedeelte verlaten blijft het mooi. Het wordt echter steeds warmer en de begroeiing steeds schaarser, maar ook deze kale bergen zijn indrukwekkend. Begonnen we de dag met een heerlijk frisse zeventien graden, we eindigen met een paar graden boven de veertig en voor acht uur ’s avonds zakt de temperatuur er ook niet onder. Zo’n anderhalf uur voor onze eindbestemming komt er een eind aan het mooie decor, het zijn saaie en door de hitte vooral ook vermoeiende kilometers. We zijn dan ook blij wanneer we aan het eind van de dag inchecken in een hotel met een frisse douche en airco.
Het hotel beschikt over een was service, voor negen uur ‘s morgens brengen en vanaf zes uur ’s middags afhalen. Het lijkt ons een goed idee, om voordat we in Amerika gaan kamperen, nog een keer al onze kleding te wassen en boeken nog een nachtje bij. Hermosillo heeft niets bijzonders te bieden en daarbij is het ook veel te heet om de stad te gaan verkennen, dus blijven we bijna de hele dag binnen om bij de koele airco het internet af te struinen naar informatie over tenten, outdoor shops, nationale parken en nog veel meer wat handig kan zijn voor ons bezoek aan Amerika.
Stipt zes uur meld ik me bij de receptie om de was af te halen, waar doodleuk wordt verteld dat er problemen waren bij de wasserij en onze kleding niet is gewassen. Er liggen verschillende pakketten met was klaar, dus de onze zijn ze waarschijnlijk gewoon vergeten. De receptioniste denkt dit met een sorry af te kunnen handelen, maar dat feest gaat niet door. We zijn alleen in dit hotel gebleven om de was te laten te doen. Uiteindelijk wordt er alsnog een spoedklus van gemaakt, met de belofte dat de schone was de volgende ochtend om elf uur klaar ligt. De extra spoedkosten nemen ze onder protest voor hun rekening. Na de eerste ochtend weten we dat het ontbijt in het hotel geen topper is, vette eieren en een lange zwarte haar in de aardbeienjam en omdat we tot elf uur de tijd hebben lopen we het centrum in om wat te eten. We komen terecht bij een hip restaurant met zeer vriendelijk personeel. Ze krijgen niet vaak gasten uit Europa en zijn zeer geïnteresseerd in onze reis. We krijgen onbeperkt koffie en allerlei tips over highlights in de grensstreek aan zowel de Mexicaanse als Amerikaanse zijde en om de dag goed te beginnen krijgen we een proefglaasje Mezcal van een plaatselijke brouwerij aangeboden. Een lekkere, maar wel pittig zo vroeg op de dag. Terug bij het hotel ligt onze was keurig op tijd klaar. Er wordt nog een poging gedaan om ons extra te laten betalen omdat het meer dan acht kilo (!) zou zijn, maar ook dat laten we niet gebeuren. Met een wat ontevreden gevoel pakken we onze spullen, checken uit en gaan op weg naar Santa Anna onze laatste overnachtingsplek in Mexico. Een saaie, hete maar gelukkig geen lange rit. Het stadje ligt iets meer dan honderd kilometer van de grens. We overnachten bij voorkeur niet in grensplaatsen, omdat die over het algemeen veel gespuis aantrekken en de grensstreek tussen Mexico en Amerika is sowieso niet het meest veilige gedeelte. Het is een regio waar veel criminaliteit is en strijd tussen drugsbendes. Ons laatste Mexicaanse hotel is een goede afsluiter, veel comfort, een puike douche en een goede airco.
Tot een paar dagen geleden waren we vol vertrouwen dat het allemaal wel zou gaan lukken aan de grens, maar nadat Max de Spaanse Alex heeft gesproken zijn we toch wat minder zeker van onze zaak. Alex heeft in eerste instantie geprobeerd een Esta aan te vragen om daarmee toegang tot Amerika te krijgen. Dit document is echter bedoeld voor toeristen die per vliegtuig reizen en moet een aantal dagen voor aankomst aan worden gevraagd bij een ambassade in je eigen land. Op die manier kunnen ze vooraf je gegevens controleren. Dit document is hem dan ook geweigerd. Reis je via land, dan moet je een I-94 formulier invullen. Dit kan aan de grens, maar ook vooraf online. Alex heeft netjes voorwerk gedaan en op de vraag of hem ooit de toegang tot Amerika is geweigerd heeft hij Ja geantwoord. Dat vonden ze aan de grens niet zo’n succes en hebben hem aan handen en voeten geboeid in een cel gezet, waar hij twintig is vast gehouden. Daarna hebben ze hem weer terug gestuurd naar Mexico, voor hem geen Amerika meer.
Wij hebben besloten geen voorwerk te doen, maar de benodigde papieren aan de grens in te vullen en kunnen alleen maar hopen dat het Iran visum geen problemen op gaat leveren.
Vanaf Santa Ana is het anderhalf uur rijden naar de grens. Een half uur voor de grens komen we aan bij de banjercito waar we de tijdelijke import papieren van de motor in moeten leveren. Wanneer dit is beëindigd zouden we de $ 420 borg terug moeten krijgen. De beambte die dit voor ons regelt geeft aan dat het bedrag binnen 1 tot 5 werkdagen terug wordt gestort op de creditkaart. Dit verhaal klopt grotendeels een paar dagen later is er geen 420, maar 360 dollar bijgeschreven. De oplichters!
Vanaf de banjercito volgen we de tolweg naar de grenspost Mariposa, die een eindje buiten de stad Nogales ligt. Onderweg passeren we wat wachtposten, maar bij geen van deze kotjes hebben we de indruk dat het een post van de Mexicaanse douane is. Er is ook niemand die een stopteken of iets dergelijks geeft. Zo staan we voor we het in de gaten hebben en zonder Mexico uit te zijn gestempeld, aan de grens met Amerika. We hebben toch het vermoeden dat we iets over het hoofd hebben gezien. We waren al lichtjes gespannen en dit maakt het er niet beter op. Maar zoals we onderhand gewend zijn loopt ook hier alles van een leiendakje. Het is niet de bedoeling dat we op eigenhoutje over het douaneterrein aan het rond rennen gaan, maar worden van het begin tot het eind begeleid. De vier beambten waar we mee van doen krijgen, bladeren allemaal van voor tot achteren en weer terug door onze passen. Er wordt niet één kritische opmerking gemaakt, ze zijn alleen maar onder de indruk. Het I-94 document wordt digitaal voor ons ingevuld en ook hier worden geen vragen gesteld. Aan het eind van het liedje krijgen we een stempel in onze pas, een toeristen visum, betalen hiervoor zes dollar en worden van harte welkom geheten in de Verenigde Staten. Ook Hugo mag mee, zonder dat we daar ook maar iets voor hoeven doen. En zo rijden we rond het middag uur land nummer 34 in.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an