Het heeft een tijdje geduurd, maar geen zorgen, het gaat goed met ons. We zijn inmiddels aangeland in Sucre en volgen daar een studie Spaans. Hier zijn we behoorlijk druk mee en blijft er weinig tijd én zin over om te schrijven. Hierbij het vervolg van onze trip door Zuid-Amerika.

Van Concordia gaat de reis verder naar het stadje Mercedes, waar we een goed hotel vinden met prima wifi. Hier blijven we een paar dagen om ons blog bij te werken en foto’s te versturen.
De volgende stop wordt Posades. Vanuit Mercedes zijn er twee opties om en Posades te komen.
Wij kiezen voor de kortste weg, de Ruta Provincial 40. Deze route gaat bijna compleet langs een nationaalpark, waardoor wij denken dat dit de mooiste weg is.
Dat valt vies tegen. De eerste 50 kilometer gaan over een nieuw geasfalteerde weg en is prima te doen. Daarna is het asfalt op en de volgende 200 kilometer zijn onverhard, geel zand, rood zand, hard, rul, met grote en kleine keien. Het nationaalpark is een vlak moerasgebied, waar niet veel van is te zien. Het enige verrassende wat we tegenkomen zijn mooie vogels en waterzwijnen, ofwel capibara het grootste knaagdiersoort ter wereld.
De rit is echt afzien, we krijgen de rug goed nat en dat komt niet alleen doordat het ruim dertig graden is. Ik zit grote delen met samengeknepen billen achterop, of stap af omdat het wel heel spannend wordt. De route wordt niet druk bereden, het enig verkeer dat we tegenkomen zijn vrachtwagens die zonder vaart te minderen passeren en ons achter laten in een regen van zand en stenen. Gelukkig komen we smerig, maar ongeschonden uit de strijd. En kunnen we er na een heerlijke douche wel om lachen.
Van Posades gaan we naar Iguazú, dat we bereiken via de drukkere doorgaande weg, maar het asfalt is goed en het landschap mooi, met prachtige groene heuvels.
Na een korte zoektocht vinden we een leuk hotel met een zwembad en een mooie tuin vol met palm- en mandarijnbomen, voelt als een luxe vakantie. De reden dat we naar Iguazú zijn gekomen zijn de beroemde watervallen. We willen deze zowel van de Argentijnse als van de Braziliaanse kant bekijken, daarom boeken we meteen maar drie nachten.
We schrijven ons gelijktijdig in met Adrian, een aardige jongen uit Zwitserland. Adrian is begin twintig, spreekt vijf talen, waaronder vloeiend Spaans. Hij heeft het geluk dat zijn ouders hem stimuleren talen te leren en deze buitenlandse tripjes sponseren. Deze keer heeft hij na zijn studie Spaans in Colombia, nog een paar maanden vrij genomen om Zuid-Amerika te ontdekken.
We gaan twee avonden een hapje met hem eten en komen erachter dat hij al veel van de wereld heeft gezien, waar hij leuk over kan vertellen.
De watervallen “Cataratas del Iguazú”, liggen in Parque Nacional del Iguazú, een tropisch regenwoud met geweldig mooie planten en dieren. In het park zijn drie wandelroutes uitgezet, zodat men de watervallen van alle kanten kan bekijken. We lopen ze alle drie. De wandeling door het regenwoud is prachtig, onderweg zien duizenden vlinders in allerlei soorten, maten, kleuren en zelfs met rugnummers. De beestjes gaan op je hoofd of lijf zitten en liften zo honderden meters mee.
Naast deze vlinderpracht zien we tropische vogels en brutale neusbeertjes. Overal staan bordjes met een waarschuwing deze niet te voeren, wat ook niet nodig is, ze pakken het zelf wel. De toekan en aapjes zouden ook in het park leven, maar deze laten zich helaas niet aan ons zien.
De watervallen zijn een waar spektakel! Indrukwekkend met hoeveel geweld het water de diepte in stort. De cataratas is het grootste complex van watervallen van Zuid-Amerika, 80% ligt in Argentinië, 20% in Brazilië. Het geheel omvat 270 -300 watervallen, afhankelijk van de wateraanvoer. De totale breedte is 2,7 kilometer met een hoogte van 80 meter. De bekendste en meest indrukwekkende is de Garganta del Dialblo (keel van de duivel) Dit is een halfronde waterval van 150 meter breed. Machtig om te zien hoe het water van een kalme stroom ineens 80 meter naar beneden stort. Er hangt een wolk van waterdruppels boven die het publiek kliedernat maakt en waar door de zon schitterende regenbogen in worden gevormd.
Een geweldige ervaring rijker rijden we aan het eind van de middag terug naar het hotel. Onze bedoeling is de volgende dag de watervallen vanuit Brazilië te gaan bekijken, maar op advies van een aantal andere gasten besluiten we dat niet te doen. Na vandaag zal Brazilië waarschijnlijk een tegenvallen worden, de Argentijnse kant is vele malen mooier.
We hebben wel drie nachten hotel betaald dus gebruiken we de laatste dag om wat te zwemmen, lezen en relaxen. Een dagje Zwitserleven gevoel. Vrijdag de 13e vervolgen we onze tocht en gaan door naar Paraguay.
Van Puerto Iguazú via het Brazilaanse Foz de Iguaçu naar de grensplaats Ciudad del Este in Paraguay.
Omdat Brazilië en Argentinië veel duurder zijn dan Paraguay is Ciudad del Este een enorm drukke stad, met ontelbaar veel winkels die veel klanten uit omliggende landen trekken.
De grens naar Brazilië is geen enkel probleem, deze zijn we binnen het kwartier gepasseerd. Van Brazilië naar Paraguay is een ander verhaal, het verkeer gaat in een langzame file richting de grens. Het is erg warm en al snel is Max het wachten beu en sluit zich bij de motortaxi’s en brommers aan.
We manoeuvreren tussen de auto’s door verder naar voren en volgen daarna een smalle baan die bedoeld is voor kleinere motoren en brommers. Als we bijna bij de douane zijn moeten we weer invoegen tussen de auto’s. Hiervoor moeten we tussen wat paaltjes door slingeren die wat dicht bij elkaar staan. Niet zeker wetend of dit met de brede koffers wel gaat passen minderen we vaart en zet Max tijdens het passeren zijn voet op een roadblock. Een plastic roadblock, dat helaas niet gevuld is met water of zand. Op het moment dat Max zijn voet erop zet, begint het ding te glijden. De zwaartekracht wint, de motor valt om en voor wij het door hebben hangen we allebei in een, niet zo elegante, spagaat over de motor. Op zo’n moment ben je blij dat je een helm op hebt en met een rode kop tillen we de motor op, gadegeslagen door tientallen, of misschien wel honderden mensen.
Een geweldige entree in Paraguay. Als het zaakje weer overeind staat rijden we, alsof er niets is gebeurd, door naar het douanekantoor. Direct naast ons stopt een grote BMW en de man die eraf stapt stelt zich voor als Karim, een aardige vent die aanbiedt ons te helpen met de grensformaliteiten. Onze flitsende binnenkomer heeft hij gelukkig niet gezien. Karim blijkt de zoon van de consul van Libanon te zijn en weet goed zijn weg met de beambten. Alles verloopt supersnel en ook hier zijn we binnen een kwartier de grens over. ’s Ochtend om tien uur vertrokken uit Argentinië en om half elf, Paraguayaanse tijd, rijden we het land in. Oké, de klok ging dan wel een uurtje terug, maar toch is het een recordtijd.
Karim waarschuwt ons nog voor politie controles en corrupte agenten en geeft ons zijn telefoonnummer voor het geval we onderweg hulp nodig mochten hebben.
De rit gaat van Ciudad del Este naar Asunción, 300 kilometer dwars door Paraguay. Niet een uitgesproken mooie maar wel bijzondere route, over de doorgaande weg door een glooiend landschap met veel landbouw en veeteelt. Onderweg passeren we veel dorpen waar de contrasten groot zijn, met oude schuurtjes die als woning dienen en enorme vrij liggende villa’s.
Het is behoorlijk druk op de weg, met veel vrachtverkeer en op enig moment is Max de waarschuwing van Karim vergeten. Over de doorgetrokken streep rijden we een hele rij auto’s en vrachtwagens voorbij. Jammer dat een paar honderd meter verderop de politie ons op staat te wachten. Ze hebben een nieuwe gloednieuwe videocamera en met een grijns op het gezicht laten ze Max de mooie heldere beelden zien van de inhaalactie. Dat wordt een dure.
De agenten spreken geen Engels, wij zo goed als geen Spaans dus de communicatie gaat wat moeizaam. Betalen met de creditcard is niet mogelijk, alleen contanten worden geaccepteerd en de boete bedraagt maar liefs 195 dollar. Dollars hebben we natuurlijk niet bij ons, althans niet in de portemonnee die we hun laten zien, en we hebben nog niet de kans gehad Paraguayaanse guarani te pinnen. Het enige dat we hebben is Braziliaanse real en flexibel als ze zijn, vinden ze dat geen probleem. Er wordt geen bekeuring uitgeschreven en wanneer we 200 real (± € 50,-) hebben betaald mogen we verder en wensen ze ons een prettige reis. Vrijdag de 13e, welkom in Paraguay!
De rest van de rit houden we ons netjes aan de verkeersregels en aan het eind van de middag rijden we zonder verdere problemen de hoofdstad Asunción binnen.
Tijdens het laatste onderhoud aan de motor hebben we geen nieuwe banden kunnen krijgen. Ook heeft Max twijfels of de kleppen wel zijn gesteld. Er waren geen bijzonderheden gevonden of gehoord, waarbij ze er waarschijnlijk vanuit zijn gegaan dat dit wel goed zat. Kleppenstellen is een lastige klus, daar zit men meestal niet om te springen. Op het internet hebben we gezien dat in Paraguay wel motorbanden verkrijgbaar zijn en hebben ook al het adres van de Yamaha dealer opgezocht, waar we direct naar toe rijden om een afspraak te maken.
We parkeren de motor voor de zaak en zijn amper afgestapt als we welkom worden geheten door Walter en de filiaalmanager. Walter werkt niet in dit filiaal, hij is verkoopleider van een aantal Yamaha filialen in Paraguay, maar hij spreekt Engels en gaat overleggen wat ze voor ons kunnen doen. Er zijn geschikte banden op voorraad en we spreken af dat we de motor maandagochtend brengen voor de bandenwissel en het kleppen stellen. De monteur geeft aan dat de juiste gereedschappen niet aanwezig zijn en om hem de tijd te geven een en ander te regelen spreken we af dat we de motor dinsdag of woensdag op komen halen.
Walter is een erg aardige vent, we kletsen een tijdje en hij nodigt ons uit om de volgende dag samen met zijn vrouw ergens in de stad te gaan lunchen. Hij helpt ons nog even zoeken naar een hotel in een “goede” wijk van de stad en we vinden onderdak bij een “Duits” hotel met secure parking.
Daar aangekomen valt het hotel ons wat tegen. De motor staat er inderdaad veilig, midden in de gang, voor de deur van onze kamer, maar het is geen toptent. Omdat we een paar dagen moeten blijven verkassen we de volgende dag naar een ander hotel.
Onderweg daar naar toe gaan we bij de winkel van Touratech aan. Eén van onze rokstraps, (soort spanbanden) heeft het begeven. Bij Touratech in Argentinië waren ze uitverkocht, dus nu gaan we ons geluk hier beproeven en met succes, ze zijn op voorraad. Het is een klein filiaal dat wordt gerund door een Japanner luisterend naar de naam Oka, of hij werkelijk zo heet weten we niet. Oka is een goedlachse man die het geweldig vindt dat we zijn winkel bezoeken. Vol trots laat hij zijn overvolle koelkast met Heineken zien, laat ons kennismaken met tenere, de Paraguayaanse matte en slaat een kokosnoot doormidden om ons verse kokosmelk te laten proeven. Zoals bij veel motorzaken het geval is, is de zaak een ontmoetingsplek voor motorfanaten. We maken kennis met een aantal klanten en vrienden van Oka en wisselen stickers uit. Erg gezellig.
Rond het middaguur checken we in bij het hotel en maken ons klaar voor de afspraak met Walter en zijn vrouw Sandra. Om twee komen ze ons halen en nemen ons mee naar één van de oudste restaurants van de stad waar we worden getrakteerd op een heerlijke Paraguayaanse lunch. Na het eten rijdt Walter ons door de stad, langs belangrijke gebouwen en maken een wandeling langs de nieuwe boulevard van de stad. Wanneer we door het oude centrum rijden wordt ons duidelijk wat Walter bedoelde met goede wijken. In dit deel van de stad staat een enorm tentenkamp waar de allerarmsten wonen. Deze mensen wonen het grootste deel van het jaar in sloppenwijken langs de rivier de Paraguay. Een paar weken per jaar stijgt het water in de rivier en zijn de mensen genoodzaakt weg te gaan. Hun tijdelijke, nog slechtere, onderkomen worden dan de tenten in de stad. Een trieste aanblik.
Tijdens de rondrit worden we echt ingewijd in het tenere ritueel. Tenere is hetzelfde als matte, maar met koud water. De beker met drinkpijpje wordt gevuld met kruiden, waaraan water wordt toegevoegd. Wanneer de beker je wordt aangereikt is het de bedoeling dat je drinkt tot het water op is, de beker wordt opnieuw gevuld en doorgegeven aan de volgende. Zo gaat deze de kring rond en pas als je niet meer hoeft zeg je dankjewel en wordt je de volgende ronde overgeslagen. Een bijzonder gebeuren en een lekker drankje.
Na een gezellige middag worden we ruim na zessen afgezet bij ons hotel. Opnieuw hebben we een stel bijzonder aardige en gastvrije mensen leren kennen en zijn wat meer te weten gekomen over de Zuid-Amerikaanse cultuur.
Maandagmiddag krijgen we een appje dat we de volgende dag na drie uur de motor op kunnen halen. Geen blije verrassing deze keer, maar een teleurstelling. Wanneer we bij de garage aankomen blijkt dat er alleen nieuwe banden zijn gelegd en geen kleppen zijn gesteld. Er was geen afwijking te horen en het juiste gereedschap niet beschikbaar. Dat was toch waarom we de motor pas op maandag hebben gebracht en twee dagen daar hebben gelaten?! Alleen een bandenwissel hadden we op zaterdagochtend wel kunnen laten doen, daar heb je geen twee dagen voor nodig.
Een behoorlijke tegenvaller. We hadden ons drie nachten hotel kunnen besparen en hebben nog steeds de uitdaging de kleppen gesteld te krijgen.
Woensdag keren we weer terug naar Argentinië. Onze TomTom kan de weg in Asunción niet vinden en bij verrassing komen we uit bij een hele kleine grensovergang. Na het passeren van de eerste douanepost gaan we met een pontje over de natuurlijke grens, de Rio Paraguay naar Argentinië.
Hier volgen we de weinig spectaculaire ruta 86. Als we aan het eind van de dag de 86 afdraaien worden we alsnog getrakteerd op een prachtig moeraslandschap dat vol staat met palmbomen die met de voeten in het water staan, waartussen allerlei exotische watervogels zwemmen.
We overnachten in Ibaretta en de volgende dag staat ons opnieuw een lange saaie rit naar Oran te wachten. Een rechte weg door een vlak landschap dat wordt opgeleukt door aparte bomen en allerlei vee dat langs de weg loopt, koeien, paarden, ezels en varkens.
Ergens in de middle of nowhere, waar in de weide omtrek geen tankstation te vinden is, zien we een vrouw lopen met een scooter. We stoppen om te vragen wat er aan de hand is en met handen en voeten komen we te weten dat ze zonder benzine zit. Gelukkig hebben wij nog wat en in ruil voor een foto vult Max haar tank met een paar liter bij, genoeg om mee naar huis te komen.
Wanneer we Oran naderen zien we in de verte het Andes gebergte. Dat ziet er veel belovend uit.
In Argentinië hebben we de meest prachtige dingen van Zuid-Amerika gezien, maar ook duizenden saaie kilometers afgelegd.
De volgende ochtend rijden we Bolivia in en zodra we de grens zijn gepasseerd veranderd het landschap. Eindelijk weer bergen én bochten. Al meer dan duizend kilometer met de nieuwe banden gereden en nog geen bocht gezien. We rijden een geweldig mooie route door de Andes naar de stad Tarija, waar we overnachten.
Voor we de volgende dag verder kunnen moeten we eerst langs het tankstation. Als de tank is volgegooid wordt op de pomp een bedrag van 70 Boliviano’s vermeld, omgerekend € 8,60, een koopje. Wanneer ik het geld wil pakken veranderd de prijs in 180 Bol, 22 euro, dat zijn Europese prijzen. Blijkt dat hier aan buitenlanders een andere prijs wordt berekend dan voor de eigen bevolking. De prijs wordt zo ongeveer met factor 2,5 verhoogd, wel een heel groot verschil.
Van Tarija gaat het verder naar Potosi, de hoogste stad ter wereld. Opnieuw een prachtige rit door de Andes. De natuur is schitterend en we passeren kleine bergdorpjes waar voornamelijk boerenfamilies wonen. Het leven is er hard en de armoede groot. We zien huizen waarvan je nauwelijks kunt geloven dat ze worden bewoond. Elk dorp heeft een voetbalveld, maar verdere voorzieningen als een ziekenhuis zie je er nauwelijks. Winkeltjes zijn ons ook niet opgevallen, dus iets te eten halen is er niet bij. We zijn ’s ochtends slecht voorbereid weggegaan, met alleen twee liter water en geen eten. Niet erg handig wanneer je in één dag stijgt van 1800 naar 4000 meter. De laatste kilometers in de stad, met zeer smalle straatjes, enorme hoogte verschillen en onduidelijke eenrichtingswegen is best pittig. We hebben het adres van het hostel, ingegeven in de navigatie, maar het lijkt onmogelijk er te komen. Na verschillende keren te zijn gedraaid en een stuk door voetgangersgebied te hebben gereden, komen we uiteindelijk toch op de plaats van bestemming. Door de hoogte en weinig eten, stappen we wat dizzy van de motor. Meteen na het inchecken zoek ik een winkeltje op en haal wat eten en drinken, maar daar knappen we niet echt van op. We blijven last van de hoogte houden, hebben beiden stevige hoofdpijn en zijn erg kortademig. Als we door de stad wandelen, lopen we stevig te hijgen als het ook maar een paar meter omhoog gaat. Om testen of we snel aan de hoogte kunnen wennen blijven we twee nachten in Potosi, maar als we maandag verder gaan is er weinig aan onze conditie veranderd.
Onze volgende bestemming is de stad Sucre, het is een korte maar zo’n mooie rit, dat we het jammer vinden dat we er al zo snel zijn. Ondertussen zijn we gezakt naar 2800 meter en dat voelt een stuk beter, de hoofdpijn is verdwenen en we zijn nog nauwelijks kortademig. Wanneer we Sucre binnenrijden is het er ontzettend druk, het verkeer is een chaos en ook hier is het een uitdaging om bij het hostel te komen.
Hostel Pachamama ligt in het centrum aan een drukke weg richting het grote stadsplein. Een rumoerige buurt, maar achter de poort van het hostel ligt een grote tuin vol met bloemen en zitjes en parkeerplaats voor de motor. We krijgen een kamer toegewezen op de tweede verdieping met voor de deur een zitje en een mooi uitzicht over de stad met in de verte de bergen. Waarschijnlijk niet de beste kamer, maar wel de beste plek, met als enig wifi op de kamer, traag, maar toch het laatste nieuws uit Nederland lezen lukt aardig. Hier kunnen we het wel een tijdje uithouden.
De volgende dag gaan we kijken bij Fenix, een school waar we gaan proberen of ze ons wat Spaans bij kunnen brengen. Het is een non-profit organisatie, die het grootste deel van hun inkomsten gebruikt om gratis onderwijs te bieden en nieuwe en betere arbeidskansen te creëren voor kansarme Boliviaanse mensen. Het ontvangst is hartelijk en Patty de receptioniste gaat direct aan het bellen om te kijken of er een leraar beschikbaar is. We hebben geluk, we kunnen de volgende dag terecht bij Jimena. Zij heeft tijd om ons vier ochtenden in de week les te geven. De dinsdag is niet mogelijk, dan geeft ze de hele dag les op een anderen school.
Het is al best een tijdje geleden dat we naar school zijn geweest en met z’n tweetjes in de klas is redelijk intensief, daarom kiezen we voor 3 uur les per dag. We hebben er zin in!
De rest van de dag besteden we aan een kennismaking met Sucre. We bezoeken de Mercado Central, een markt midden in het centrum, waar onder andere vlees, groenten en fruit wordt verkocht. We eten er voor maar liefst 15 Bol (€ 1,65) een enorme fruitsalade, met fruitsoorten die we nooit eerder hebben gezien.
Daarna slenteren we naar Plaza 25 de Mayo, het grote centrale plein en door de omliggende straten. Het koloniale centrum bestaat voornamelijk uit witte gebouwen en heeft de bijnaam “La Ciudad blanco”. Het mooie, goed onderhouden centrum, is een Unesco werelderfgoed. De stad doet erg vriendelijk en veilig aan en heeft, ondanks zijn 200.000 inwoners, een dorpse sfeer. Geen verkeerde plek om een paar weken te blijven.
Woensdag gaat om half acht de wekker. Eerst ontbijten en dan naar school. We maken kennis met onze lerares Jimena, een aardig enthousiaste vrouw. De les wordt zonder boek gegeven, de lesstof wordt aangepast naar de kennis en tempo van de leerling. De ochtend gaat razendsnel voorbij en als we om twaalf uur naar buiten lopen zit ons hoofd behoorlijk vol. Zoveel nieuwe woorden, waarvan de Engelse betekenis weer om moet worden gezet naar het Nederlands. Eerst een time-out, wat eten en de digitale krant lezen en dan aan het huiswerk. Best even wennen als je er zo’n tijd uit bent.
Na drie dagen zijn we blij dat het weekend is en even geen les hebben. Helemaal vrij zijn we natuurlijk niet, er zal wel huiswerk moeten worden gemaakt.
Vrijdag is het 27 april, Koningsdag in Nederland. Fenix heeft meer Nederlandse studenten en van enkelen hoorden we dat deze dag uitbundig wordt gevierd in café Florin, onder de noemer “Festival Naraña. Koningsdag is in Nederland altijd een leuk feest en het lijkt ons wel wat om dat dit jaar in Bolivia te vieren. De festiviteiten zouden om één uur starten, maar als wij om drie uur de kroeg binnenstappen is het nog rustig. Florin is een gezellig eetcafé van drie Nederlanders, waarvan Nico de uitbater is. Voor deze gelegenheid is de kroeg, net als alle bezoekers, oranje aangekleed. Wij vallen wat uit de toon, maar in onze niet zo uitgebreide garderobe was geen plaats voor een extra oranje shirt. In het begin is het nog wat rustig en kletsen we een tijdje met Nico. Hij woont al vijftien jaar in Sucre, is getrouwd met een Boliviaanse en samen hebben ze inmiddels twee kinderen. Wij vertellen ons verhaal en dit wordt opgevangen door een man die aan de bar op een laptop zit te werken. Na een tijdje komt hij kennismaken en stelt zich voor als Paul Van Hooff. Max zei eerder tegen me, “ik ken die vent ergens van”, maar heeft geen idee waarvan. Blijkt dat hij nog niet zo lang geleden een boek van hem heeft gelezen; “Man in het zadel: 60.000 kilometer vrijheid´. Een verslag van een Nederlandse journalist over zijn reis op een motor van het noorden van Alaska naar het zuiden van Argentinië. We hebben dus wat zelfde interesses en raken aan de praat. Paul woont inmiddels tien jaar in Bolivia. Hij is hier blijven plakken nadat hij een vrouw leert kennen, die binnen de kortste keren zwanger raakt. De relatie houdt geen stand, maar ze krijgen samen een tweeling. Paul vindt het leven in Bolivia niet echt leuk, maar blijft daar om voor zijn kinderen te zorgen en ze zien opgroeien. Hij heeft in die tijd nog wel een keer een motorreis op zijn Guzzi gemaakt, van hier tot Tokio. Een reis in hartje winter van Nederland, door Rusland, naar Tokio. Hij werkt nu aan zijn tweede boek wat een verslag is van deze reis. Morgen zal er niet veel worden geschreven, want als we uren later afscheid nemen zijn er heel wat biertjes gevloeid. Het café is in de loop van de middag gezellig vol gelopen, de sfeer is goed en we zien zelfs de traditionele polonaise voorbij komen.
Tegen elven vinden wij het mooi geweest en gaan terug naar het hostel. Het was een gezellige Koningsdag, we hebben kennisgemaakt met verschillende Nederlanders die wonen en werken in Sucre en die we waarschijnlijk de komende weken vaker zullen gaan zien.
Daarover in het volgende verslag meer. Dit zal waarschijnlijk weer een tijdje op zich laten wachten, het is niet echt interessant om te melden wat we voor een huiswerk hebben gekregen.
Hasta luego!

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an