Vierenhalf uur nadat we uit Dubai zijn vertrokken, landen we in Addis Ababa Ethiopië, waar we een tussenstop van een half uur hebben. De tijd is zo kort, dat we direct buiten het vliegtuig worden opgewacht en worden begeleid naar het volgende vliegtuig. Deze vlucht gaat naar Sao Paulo Brazilië, waar we zo’n twaalf uur over gaan doen.
Tijdens de eerste vlucht werd er een ontbijt geserveerd en dit keer krijgen we twee warme maaltijden, koffie met cake en een snack aangeboden. Met al dat eten, een beetje dutten en een paar films gaat de tijd snel voorbij, voor we het weten staan we in Sao Paulo.
We zijn inmiddels 17 uur onderweg en een aantal tijdzones gepasseerd. Het is vier uur ’s middags plaatselijke tijd, wanneer we uitstappen en om half negen vertrekt onze laatste vlucht naar Santiago, waar we rond middernacht aan zullen komen.
Geen handige tijd om op zoek te gaan naar een hotel, dus hebben we onze laatste avond in Dubai vast een appartement geboekt voor drie nachten.
Tijdens de vlucht naar Brazilië realiseer ik me dat ik foutje heb gemaakt met de boeking. Als we landen zijn we meer dan 25 uur onderweg, maar omdat we zijn terug gegaan in de tijd en komen nog net op donderdag aan, dezelfde dag als we zijn vertrokken. Het appartement is geboekt van vrijdag tot en met en maandag.
Op het vliegveld van Sao Paolo is de wifi erg slecht, maar tijdens het wachten lukt het nog net om een mail te sturen naar het appartement en een nacht bij te boeken. Helaas krijg ik de laatste mail met het kamernummer net niet meer op tijd binnen.
Na een vlucht van ruim vier uur, nog een warme maaltijd en een film, landen we om kwart voor twaalf in Santiago.
De paspoortcontrole verloopt soepel en wanneer we bij de bagageband staan te wachten zien we als eerste de rugzak van Max voorbij komen Het gereedschap zit er gelukkig nog in, het enige dat eruit is gehaald zijn een paar mueslirepen en koeken. Niet erg belangrijk, eten hebben we genoeg gehad.
Als onze koffer ook binnen is zoeken we een money exchange om Euro’s voor Peso’s te wisselen en pakken een taxi naar het appartement.
Daar aangekomen blijkt het appartement in een flatgebouw te zijn, waar een deel van de appartementen tijdelijk wordt verhuurd en de rest permanent bewoond. De portier van het gebouw heeft niets te maken met het bedrijf dat de appartementen verhuurd en de man spreekt geen woord Engels. Met de paar lessen Spaans die ik heb gehad is het lastig duidelijk te maken dat we een appartement hebben gehuurd, maar het nummer niet weten. De sleutel ligt in één van de 150 postvakjes, dus dat wordt lastig zoeken.
De man is best vriendelijk, maar hij kan ons niet verder helpen. Er is ook geen internet beschikbaar zodat ik mijn mail kan controleren.
Na ruim een kwartier komt er gelukkig een Chileense vrouw voorbij die een paar woorden Engels spreekt en begrijpt dat ik mijn mail wil checken. Ze neemt me mee naar haar woning waar ik kan inloggen op een computer, zo komen we toch nog achter het nummer en kunnen we de sleutels in ontvangst nemen. Het is uiteindelijk twee uur ’s nachts en ruim dertig uur later wanneer we weer een in bed kruipen.
Van uitslapen komt niet veel terecht. Je bent toch wat ontregeld en ons onderkomen ligt in het drukke centrum van Santiago. Het is een gezellig, modern optrekje, maar met enkel glas hoor je elke auto voorbij komen.
We ontbijten in de stad en maken een wandeling door het centrum. Het ons al snel duidelijk dat het klopt waar we voor werden gewaarschuwd, er spreekt hier zo ongeveer niemand Engels.
We hebben ons gered in Russischtalige landen met een compleet ander alfabet, zal het hier ook wel goed komen.
De overgang van de ingetogen moslim wereld naar het katholieke Chili is groot. Van vaak volledig gesluierde moslima naar zeer luchtig geklede vrouwen waarvan de meesten voorzien van tatoeages.
Op iedere straathoek klinkt muziek, live of van een installatie en staan mensen luidkeels hun waar te verkopen, Santiago is een stad die bruist.
Waar we ook aan moeten wennen is dat je hier heel goed op je spullen moet letten. In tegenstelling tot de Emiraten, Oman en Iran zijn zakkenrollers hier heel actief. Waardevolle spullen in je tent achterlaten en dan de stad in lopen is er vanaf nu echt niet meer bij.
Om drie uur moeten we terug zijn bij het appartement voor de verhuizing naar het oorspronkelijk geboekte nummer. Gaan we meteen even checken waar onze motor uithangt. Het zendingsnummer dat is gekoppeld aan de motor, heeft tot onze verbazing Dubai nog niet verlaten. In plaats van donderdag de 18e rechtstreeks naar Santiago, vliegt de motor zondag de 21ste naar Londen.
Van daaruit gaat de zending naar Madrid en zal uiteindelijk donderdag de 25ste pas aankomen in Santiago. Een tegenvaller, zitten we tot vrijdag vast in de stad. Na drie weken Dubai zijn we wel een beetje klaar met het stadsleven en willen we graag verder reizen.
De plek waar we zitten is erg lawaaiig, maar wel leuk en het is een prettig onderkomen, dus boeken we nog een paar nachten bij. Betekend dat we op maandag weer moeten verkassen naar een andere etage, maar de rest blijft ongeveer hetzelfde.
We bezoeken een aantal levendige wijken van Santiago, ik durf het aan om weer eens naar de kapper te gaan, wat opnieuw geen succes is en verder luieren we wat.
Donderdagochtend blijkt dat de vlucht vanuit Madrid een paar uur vertraging heeft, waardoor het niet mogelijk is de motor ’s middags op te halen. Vrijdagochtend is het eindelijk zover.
We nemen meteen al onze spullen mee en pakken een taxi naar het vliegveld.
Ook hier wordt nauwelijks Engels gesproken, maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en het proces om de motor uit de loods en door de douane te krijgen verloopt soepel.
Om de zending te controleren is de kist in de loods al verwijderd en met de heftruck wordt de bodemplaat met de motor buiten in de zon gezet en kunnen we beginnen er weer een complete motor van te maken. Alles is gelukkig heel aangekomen, alleen de gelukspoppetjes van Olga en tante Fien hebben de reis helaas niet overleefd. Hopen dat het geluk ons nu niet in de steek laat.
Om half drie zijn alle onderdelen gemonteerd, is de bagage omgepakt en zijn we startklaar.
De rugzakken en de koffer schenken we aan de behulpzame heftruckchauffeur en we trappen um weer an!
Eerst gaan we zo’n 150 kilometer noordelijk, waar we de Caracoles, een pas in het Andes gebergte, willen rijden. Daarna zakken we af naar zuiden. Chili is een enorm land, niet breed, het breedste deel is 250 kilometer, maar wel lang, in totaal 5000 kilometer. Het is 25 keer groter dan Nederland met ongeveer hetzelfde aantal inwoners, waarvan het grootste deel in de omgeving van Santiago woont.
Door de enorme lengte van het land heeft het acht verschillende klimaat zones, het begint met woestijn en eindigt vlak bij de Zuidpool. Ons plan is, door Patagonië, afwisselend door Chili en Argentinië, naar Ushuaia de meeste zuidelijke stad van Argentinië te rijden en daarna weer omhoog. Het is zomer in dit deel van de wereld en de bedoeling is weer een flink eind richting het noorden te zijn voor het winter wordt.
Vrijdagavond vinden we aan de rand van San Felipe, een kleine camping met sanitair van het jaar nul en prijzen van een luxe gezinscamping. Het is er niet erg druk en we zetten ons tentje neer op een mooi plekje onder de bomen.
Chilenen kamperen veel en het lijkt erop dat dit een groepsgebeuren is, wat vooral om eten en drinken draait en waarbij één van de belangrijkste onderdelen van de kampeeruitrusting een mega geluidsinstallatie is. De hele avond zitten de families gezellig bij elkaar en klinkt er vrolijke Spaanstalige muziek. Geen verkeerde muziekkeuze, maar gelukkig gaan de meesten tegen twaalven naar bed en wordt het rustiger.
We laten de tent nog een nacht staan en rijden zaterdag de Caracoles, welke doorloopt tot in Argentinië. De route er naar toe is druk, maar zeker de moeite waard, een groen heuvelachtig landschap met naaldwouden en druivenplantages.
De Caracoles gaat met 29 bochten naar een hoogte van 3200 meter. Een prachtige weg met zicht op de besneeuwde toppen van de Andes.
Na bocht 29 komen we bij een controlepost, waar je zonder problemen langs op kunt rijden. Er gaat een asfaltweg door richting Argentinië, maar er gaat ook een onverharde weg tot een hoogte van 5100 meter waar een gedenkteken staat. We doen een poging, maar na twee bochten zien we in dat onze zware motor hier niet echt geschikt voor is. Het gaat enorm steil omhoog met veel los zand in de haarspeldbochten, dat is vragen om een valpartij. Na een fotosessie draaien we ons om en rijden terug. Bij de controlepost aangekomen blijkt dat die vanaf deze kant niet te omzeilen en het geen controlepost, maar een grensovergang te zijn. We proberen in ons beste Spaans en met gebaren uit te leggen dat we niet in Argentinië zijn geweest, maar per ongeluk te ver zijn doorgereden en alleen willen draaien. De beambte heeft daar geen boodschap aan een wil onze paspoorten zien. We zijn het land niet uit gestempeld en het is daarom waarschijnlijk niet verstandig om het paspoort af te geven. Nog maar eens proberen duidelijk te maken dat we alleen maar willen draaien, maar helaas, het helpt niet, we worden terug gestuurd naar de officiële grenspost. Het begint erop te lijken dat we een probleem hebben.
We rijden terug naar het aangewezen loket waar twee mannen zitten die ook geen woord Engels spreken. Hetzelfde verhaal nog maar eens proberen, waar Max nog aan toevoegt dat het volgens customs “no problem” was. De mannen kijken elkaar aan, lachen wat, schudden het hoofd en halen vervolgens de schouders op en gebaren dat we door mogen rijden. Soms kan het ook een voordeel zijn, wanneer je elkaars taal niet spreekt.
We rijden terug naar de camping die inmiddels behoorlijk vol is gelopen met groepen mensen, die allemaal een geluidsinstallatie bij zich hebben. Op het hoogtepunt klinkt er van vijf of zes kanten Spaanse muziek. De groepen waar kleine kinderen bij zijn, houden het voor twaalven voor gezien. Twee groepen jongeren feesten nog een tijdje door. Om twee uur gaat de stroom eraf en stopt de luide muziek, maar het zingen en lachen gaat nog een tijdje door. Om een uur of zes wordt het echt rustig, tot om negen uur de eerste vrolijke Spaanse klanken weer over de camping galmen.
We zijn erg benieuwd of dit de Chileense style is, of dat dit alleen in de weekenden zo gaat.
Dat gaan we hier in elk geval niet afwachten. We pakken de boel op en rijden naar Valpareíso, waar we een B&B hebben geboekt. De rit gaat voornamelijk over de groter doorgaande wegen, maar daar is niets mis mee, het landschap is heuvelachtig en prachtig groen. Valpareíso staat bekend als één van de indrukwekkendste steden van Latijns-Amerika. De stad is gebouwd op meerdere steile hellingen die uitkomen in de Grote Oceaan. De historische wijk met kleurrijke huizen staat op de Unesco Werelderfgoed lijst. We rijden de stad in via de drukke badplaats Viña del Mar, gelegen aan een mooie, maar super toeristische kustweg met luxe hotels en restaurants.
Wanneer we vanaf de haven richting de B&B rijden gaat de weg meteen steil omhoog. We kronkelen door kleine straatjes en steegjes naar boven tot we, bijna op het hoogste punt van de stad, onze bestemming bereiken. Het is een schamele B&B, maar met een bijzonder aardige gastvrouw en een fantastisch uitzicht over de stad. We kletsen een tijdje met onze Engelse buurman, die na tien jaar in Argentinië te hebben gewoond, vorige maand naar Chili is verhuisd. Hij weet ons veel te vertellen over Zuid Amerika, onder andere dat de Chilenen een eigen soort Spaans spreken, dat zelfs door andere Spaanstaligen niet te verstaan is. Als we zijn “gesetteld” gaan we opzoek naar een restaurant.
We hebben niet veel zin in een stevige wandeling in de steile straten en kijken op Googlemaps naar een restaurant dicht bij de B&B. Dat is al een aardig eindje downhillen en daar aangekomen blijkt er helemaal geen restaurant te zijn. Dan toch maar een doorlopen in de hoop dat we wat tegen komen.
Uiteindelijk belanden we in het centrum van de stad, helemaal onderaan bij het water. De weg naar beneden was een behoorlijke belasting voor onze knieën, maar naar de B&B is het eigenlijk maar tweeënhalve kilometer omhoog en lege taxi’s zijn niet te bekennen, dus lopen we terug.
Wat een dom idee. Tweeënhalve kilometer steil omhoog met een temperatuur van ruim 20 graden is best pittig. Daarnaast begint het te schemeren en lopen we niet door de meest veilige buurt van Valpareíso. Als met onze telefoons door de steegjes navigeren worden we er door een attente vrouw op gewezen dat dat niet heel verstandig is en vraagt een man in een auto waarom wij in deze buurt lopen. Geen lekker idee en we stoppen de telefoons weg en klimmen zo snel als mogelijk door. We komen net voor het donker, met de rug nat en de tong op de schoenen, veilig bij de B&B aan. Onderweg nog wel een paar koude biertjes gescoord, die gaan er wel in na deze inspanning. Dat wordt spierpijn.
Dit keer hebben we het geluk dat zowel onze gastvrouw als de Engelse buurman twee honden hebben, hierdoor het klinkt alsof we in een kennel te gast zijn. Weer geen rustige nacht.
De volgende ochtend worden we door de gastvrouw en haar hele familie uitgezwaaid en vervolgen we de schitterende weg naar het zuiden. We rijden door prachtige bossen, die heerlijk naar eucalyptus en dennen ruiken en langs de ruige kust met grote kliffen. Het eindpunt van vandaag is Punta de Lobos, een walhalla voor surfers . Door de constante wind en hoge golven van goede kwaliteit schijnt dit één van de best surfspots te zijn.
We kamperen bij Anton, een ex-snowboarder uit Amerika die in dit dorp bekend staat als een surf legende. Na twee nachten zijn wij het er over eens dat het vooral een arrogante Amerikaan is die vooral zichzelf graag hoort praten. Maar het kamperen is niet duur en er is een wasmachine, waar we dankbaar gebruik van maken.
Anton heeft twee grappige honden die vriendjes worden met elke gast. Wanneer we de eerste avond naar het strand lopen worden we gevolgd door één van deze honden die met ware doodsverachting van links naar rechts over de straat rent. Hij blijft ons volgen en wanneer we onderweg een restaurant binnen gaan om een hapje te eten blijft hij trouw anderhalf uur voor de deur staan wachten. Geweldig, onze eigen Benji. Jammer dat de honden heel waaks zijn en de halve nacht lopen te keffen.
Woensdag hebben we onze was weer schoon en gaan we verder. We blijven zoveel mogelijk de kustweg volgen. Het blijft erg mooi maar, door de harde wind, ook erg koud en wij zijn door al dat mooie weer van de afgelopen maanden echt watjes geworden. Als we ’s avonds bij een camping aankomen waar alleen een koude douche is, slaan we maar een keertje over.
De camping ligt op een mooie afgelegen plek, er is een heel klein winkeltje en de eigenaresse serveert koffie en kookt een verrassingsmaaltijd voor ons. Omdat het zo koud is liggen we vroeg in de slaapzak in en hebben onze eerste rustige nacht in Chili.
Wanneer we de volgende dag aan het inpakken zijn, maken we kennis met de buurvrouw, die meteen in het Duits tegen ons begint te ratelen. Een ontzettend leuke vrouw die met een Duitser is getrouwd en dertig jaar in Bonn heeft gewoond. Ze nodigt ons uit om ’s avonds bij haar te komen, maar wij hebben onze tent ingepakt en willen door. Jammer dat we haar de vorige avond niet hebben ontmoet.
Omdat het nog steeds hard waait en fris is passen we de route aan, weg van de kust, meer het binnenland in. Ook daar is het prachtig, groen met helder blauwe rivieren, veel landbouw en kleurrijke dorpen. We kamperen een nachtje op een camping in de buurt van het wereldberoemde Los Angeles en Santa Fé en rijden daarna richting de vulkaan Villarrica, één van de meest actieve vulkanen van Chili. De indrukwekkende, met sneeuw bedekte vulkaan ligt aan het gigantische Villarricameer en steekt ver boven de gelijknamige stad Villarrica en Pucón uit. Een prachtige omgeving die veel toeristen uit Chili en Argentinië aantrekt.
We vinden een camping tussen de twee drukke toeristische steden in, waar we Simon en Karin een Nederlands stel met een camper en motorrijder Frank treffen. ’s Avond drinken we gezellig een biertje met ze, was al weer een tijdje geleden dat we een avondje met Nederlanders hebben doorgebracht. De eigenaresse van de camping vindt het ook erg leuk om Nederlanders en Duitsers op de camping te ontvangen. Ze heeft een aantal jaren in Duistland gewoond en heeft dan de mogelijkheid haar steeds slechter wordende Duits weer een beetje opvijzelen.
Simon en Karin vertrekken de volgende dag en Frank blijft net als wij nog een nachtje plakken.
Donderdag rijden we de Paso Tromen Ó Mamuil Malal, de verbindingsweg met Argentinië.
Een prachtige weg langs het Bosque De Arauarias dat vol staat met apenbomen en zicht heeft op de in Argentinië gelegen Vulcan Lanin.
Vandaag verlaten we Chili voor een paar dagen, om in Argentinië het Zeven meren (Siete Lagos) gebied te bekijken. We zijn echt onder de indruk van Chili, waarvan volgens de kenners, het mooiste gedeelte nog moet komen.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an