Van Muscat rijden we naar Fujairah, naar hetzelfde hotel waar we op weg naar Oman ook hebben overnacht. Onderweg begint het weer te veranderen en wanneer we ’s avonds in hotel zijn begint het te plenzen, wat anderhalve dag aanhoudt. Dit is de eerste serieuze regen sinds 5 maanden.
En serieus is het, er valt zoveel regen dat alles blank staat. Het regent hier zo zelden, dat de straten er niet op zijn berekend. Het water kan niet weg, wat betekend dat wij ook niet weg kunnen. Zolang ze er nog met een kano over de weg varen, is het voor ons niet veilig om te rijden. Op maandag is het water gezakt en vervolgen we onze reis naar Dubai.
In het hotel zijn we alvast een digitale zoektocht gestart en hebben via e-mail contact gehad met een importeur van outdoor spullen. Zij hebben ons doorverwezen naar de outdoor winkel Aventure HQ, mocht dat niet lukken willen zij proberen ons verder te helpen.
In Dubai aangekomen checken we eerst in bij een hotel waar we onze spullen stallen en gaan daarna naar HQ. Deze zaak heeft inderdaad een redelijk outdoor assortiment en gelukkig ook tenten. Het wordt een Vango, welke we uit moeten zoeken aan de hand van een plaatje, omdat in de winkel niets is uitgestald.
We twijfelen tussen twee modellen en na de praktijktest zal blijken dat we voor de verkeerde hebben gekozen. Dat is dan jammer, hier zullen we het mee moeten gaan doen.
De volgende dag zetten we onze nieuwe tent op aan het strand dat tussen het beroemde Palm Island en Burj al Arab ligt. Dit is het hoogste en zoals ze zelf zeggen, enige 7 sterren hotel ter wereld.
Onze directe “buurman” is een palace van een sjeik die in het bezit is van maar liefst drie helikopters. Dubai blijft verbazen. Ook dat wat Arabieren onder kamperen verstaan is bijzonder. Aan het strand is het behoorlijk druk met campers en trailers van het formaat die je normaal alleen in de top van de racewereld ziet. Overal staan aggregaten te brullen, onder andere voor de airconditioning. Binnen en ook buiten staan flatscreens waar menig Nederlands gezin jaloers op zou worden.
Hier steken wij met ons tentje lekker bij af. Het is een leuke plek om te kamperen, prachtig uitzicht en we beginnen de dag met een duik in de Arabisch Golf.
Woensdag gaan we naar Touractech om Jorge, Katherine en Ismail gedag te zeggen en onze mogelijkheden met betrekking tot de vlucht naar Zuid Amerika te bespreken. Jorge heeft her en der contacten en regelt vaker dit soort zaken voor reizigers.
Het is een gezellig weerzien en op het moment dat we daar zijn, zijn er nog meer buitenlandse motorrijders. We treffen een echtpaar uit Zwitserland en Duitsland en maken kennis met Ute, een Duitse vrouw die in haar eentje met de motor onderweg is. Ute komt ’s avonds ook naar het strand en de komende twee dagen zijn we buren.
Na drie dagen kamperen aan het strand wordt het weer tijd voor een nachtje hotel, batterijen laden, kleding wassen en douchen zonder zout. De vakantieperiode is aangebroken en dat is goed te merken aan de prijzen, deze zijn sinds onze vorige overnachting aanzienlijk gestegen.
We vinden nog een hotel dat redelijk geprijsd is, maar de kwaliteit is niet geweldig. Dit wordt voorlopig de laatste keer dat we in een hotel overnachten. Met de feestdagen gaan de prijzen zo extreem omhoog, dat is echt niet interessant. Voor het budgethotel dat we voor vandaag hebben geboekt durven ze op 31 december € 270,- te vragen.
Voor we naar het hotel gaan bezoek ik eerst nog de familie Sollman, om een simkaart op te halen. Zij zijn vrienden van onze vrienden Leon en Dorien. Via hen kwamen we te weten dat de familie de kerstvakantie in Dubai doorbrengt. Dat geeft ons een prima mogelijkheid om in bezit van het simkaartje te komen. Deze was al een tijd geactiveerd in een telefoon van Dorien, maar het is toch handig om deze in je eigen telefoon te hebben. Gelukkig vinden ze het geen probleem dit voor ons te regelen en we spreken af elkaar in hun hotel te ontmoeten.
Dorien zou Dorien niet zijn als ze er niet iets bijzonders van heeft gemaakt. Naast de simkaart krijg ik ook een goodiebag mee. Deze is gevuld met chocoladeletters, een chocolade rendier, drop, een sister en twee kerstmutsen. Het is de bedoeling dat ze de kerstmutsen terug zijn te zien op een foto, daar gaan we zeker voor zorgen.
Familie Sollman bedankt voor de koerierservice en Dorien voor de leuke goodiebag!
Kerstavond gaan we terug naar het strand, nog net op tijd om een foto te maken voor een kerstgroet aan onze trouwe volgers.
We zetten onze tent op naast de vrachtwagen van Holger en (weer een) Ute, een echtpaar uit de buurt van Berlijn. Zij zijn beide dit jaar met vervroegd pensioen gegaan. In de vier jaar die hieraan vooraf zijn gegaan hebben ze hun vrije tijd besteed aan het ombouwen van een vrachtwagen tot camper. Een geslaagd project, waarmee ze de komende jaren willen gaan overwinteren in zonnige oorden. Het zijn gezellige lui. Op eerste kerstdag worden we uitgenodigd om een biertje of wijntje te komen te drinken, de eerste alcoholische versnapering sinds we uit Baku zijn vertrokken.
Tweede kerstdag gaan we op bezoek bij onze oude buren Peter, Ilona en Bowdie Ter Voert. Nadat we onze kerstgroet online hadden geplaatst kregen we van hun de groeten vanuit Abu Dhabi, zo’n anderhalf uur rijden van ons vandaan. Leuk om “even” bij te praten en nog afscheid nemen uit de buurt, waar het in alle hectiek niet van is gekomen. Het is een erg gezellige middag, er is zoveel te vertellen, de tijd vliegt voorbij en voor we er erg in hebben wordt het alweer donker.
Max heeft zich schoongespoeld in het zwembad en ik mag voor vertrek nog even gebruik maken van de douche op de hotelkamer. Daarna rijden we fris gewassen en nagenietend van deze toch wel bijzondere ontmoeting, terug naar Dubai.
Wanneer we de volgende ochtend voor ons tentje zitten te ontbijten scheurt de zitting van één van onze camping fauteuils. Jammer, de stoeltjes zijn onmisbaar, maar misschien is deze nog te repareren.
Het strand wordt vooral bezocht door de lokale bevolking en nu we wat langer op dezelfde plek kamperen leren we ook een aantal van deze mensen kennen.
Eén hiervan is een man die elke ochtend met de auto met een bootje op dak naar het strand komt. Hij roeit dagelijks 8 tot 12 kilometer en tegen de tijd dat wij uit bed komen en een stukje gaan zwemmen heeft hij zijn fitness er al zo’n beetje op zitten. Max maakt elke morgen een praatje met de man en vandaag komt hij bij ons langs en vraagt of we nog iets nodig hebben. In de hoop dat hij ons kan helpen aan een adres vraagt Max of hij weet waar we de zitting van ons stoeltje zouden kunnen laten maken. De man zegt dat hij dit graag voor ons wil regelen. Zijn buurman heeft een bedrijfje waar hij dit zou kunnen laten doen.
Hij geeft aan later op de dag terug te komen om de zitting te brengen en zal dan zijn vrouw meenemen zodat zij met ons kennis kan maken.
Dit is echt super vriendelijk aangeboden van de man en we zorgen ervoor dat we de hele middag bij de tent zijn zodat we ze niet mislopen.
We moeten vandaag nog wel naar Touratech om te kijken of Jorge al vluchtprijzen heeft ontvangen en als we om half zes nog niemand hebben gezien besluiten we toch maar te gaan. Jorge heeft helaas geen nieuws en verwacht niet dat dit voor de jaarwisseling nog zal gebeuren.
Voor niks het ritje naar Touratech gemaakt. Maar de winkel is bij het Autodrome, het circuit van Dubai, waar toevallig vanavond dragraces worden gehouden. De races worden gereden met privé auto’s die variëren van sportieve Porches, Subaru ’s en Toyota Landcruisers, de Astra van de Emiraten. Verbazingwekkend hoeveel power deze auto’s hebben, erg leuk om te zien én te horen.
Tegen elf uur zijn we terug bij de tent. Holger en Ute komen nog even voor een praatje en als snel komt een nieuwe buurman, Michael, erbij zitten. Hij heeft een grote papieren tas van HQ bij zich die een vriendelijke Arabische man voor ons heeft achtergelaten.
We vallen bijna om van verbazing wanneer we de inhoud bekijken. Er zit een nieuwe stoel in en alsof dat niet genoeg is heeft hij er ook nog eens twee microvezel handdoeken, een solarlamp/powerbar, flessenopener, blikopener en een vuurstarter bij gedaan. Het lijkt wel Sinterklaas. We voelen ons behoorlijk opgelaten en balen ervan dat we de man zijn misgelopen.
De volgende dag blijven we de hele dag bij de tent in de hoop dat we de man kunnen bedanken, maar ook dan zien we hem niet. Waarschijnlijk omdat het vrijdag is, de zondag in de Emiraten.
Het is bijna 31 december en omdat het grote vuurwerk vanaf deze plek goed te zien is loopt het strand vol. Niet alleen met de grote campers en trailers van de lokale bevolking, maar ook met reizigers. Ute en Holger besluiten een rustiger plekje bij een oase op te zoeken en wanneer wij nieuwe buren krijgen, die hun vrachtwagen een meter van ons tentje afzette, hebben we er ook genoeg van. Helemaal wanneer we de vrouw des huizes anderhalf uur lang horen oefenen op haar viool.
We nemen afscheid van Holger en Ute en tot onze verbazing zijn ze een halve dag later alweer terug. Ze hebben geen geschikte plek kunnen vinden, het is overal een gekkenhuis. De truck wordt weer aan het strand neergezet en ze zouden het erg leuk vinden als wij ook zouden blijven. Maar wij blijven bij ons besluit en vertrekken de volgende dag. Jorge heeft een berichtje gestuurd met het voorstel dat we zaterdagnacht bij hun komen slapen en oudejaarsavond samen gaan kamperen in de woestijn. Dit lijkt ons wel wat.
Wanneer we de volgende morgen, voordat we het spul opbreken, nog even een duik nemen zien we dat onze Sinterklaas er weer is. Erg fijn, kunnen we hem toch nog bedanken voor de cadeaus. Als we zeggen dat hij het veel te gek heeft gemaakt en dat we dit echt niet aan kunnen nemen geeft hij aan dat het een gift is van een moslim aan reizigers. Hij wil dit gebaar graag maken, hoopt dat we er veel plezier van hebben en wenst ons een mooi en veilig vervolg van onze reis. Een bijzonder mens, jammer dat we zijn vrouw niet hebben ontmoet.
’s Middags rijden we naar Touratech en wanneer de winkel dicht gaat gaan we naar het appartement van Jorge en Katherine.
Ondanks dat zij een éénkamer appartement met badkamer en gedeelde keuken hebben is dit een echte opvangplek voor reizigers. ’s Avonds arriveren Ladislav en Katerina, een stel uit Tsjechië, die ook blijven slapen en morgen mee gaan kamperen. Zij zijn op uitnodiging van het Dubai Travelers Festival 2017 naar de Emiraten gekomen, waar ze een presentatie over hun Bigtrip hebben gegeven; De langste reis rond de wereld met een privéauto, 777 dagen – 127843 km – 50 landen. (http://www.bigtrip.cz/ ). Na het festival hebben ze een auto gehuurd en hebben een paar weken vakantie gehouden in Oman.
Oudejaarsdag beginnen we met een gezamenlijk ontbijt en daarna gaan we met z’n zessen boodschappen voor de BBQ doen bij een reusachtige LuLu supermarkt.
Altijd al een keer willen doen, een winter BBQ met Kerst of oud & nieuw.
Terug in het appartement doen we vast wat voorbereidingen voor het eten en vertrekken Max en Jorge naar een drankenwinkel waar je zonder een permit alcoholische dranken mag komen. Er zijn in Dubai meer plekken waar drank wordt verkocht, maar daar mag je alleen kopen wanneer je geen moslim en in het bezit bent van een alcoholvergunning.
Tegen half vijf vertrekken we richting de woestijn, zodat we nog net voor het donker onze tenten op kunnen zetten. De zandvlakte ligt niet ver van de stad. Men is hier ooit begonnen met het aanleggen van een bedrijventerrein. Toen alle wegen waren aangelegd was het geld op en is het project stil gelegd. Heel fijn dat er asfalt ligt, zonder dat waren wij er niet gekomen.
Ismail, van Touratech, sluit zich bij ons aan en later die avond zal Saleh, een vriend van Jorge en Katherine en inmiddels ook een bekende van ons, ook nog komen.
Het wordt een erg gezellige avond, met 8 personen en 5 nationaliteiten; Jorge en Katherine uit Colombia, Ladislav en Katerina uit Tsjechië, Ismail uit Uganda, wij uit Nederland en Saleh, de enige Arabier uit de UAE.
Het is lang geleden dat er zoveel bier en wijn is gevloeid. Er wordt flink geproost op het nieuwe jaar, om elf uur is het de beurt aan Uganda, twaalf uur de UAE, om drie uur Europa. maar dat lukt alleen onze Tsjechische vrienden en Ismail. Het tijdsverschil met Colombia is twaalf uur, daar proosten we de volgende dag met een kop koffie of een colaatje op .
Aan het begin van de middag rijden we met drie motoren terug naar Dubai. Ladislav en Katerina zijn al eerder vertrokken naar een afspraak in Abu Dhabi en Saleh is ‘s nachts naar huis gegaan. Op aandringen van Jorge en Katherine blijven we nog een nachtje bij hun kamperen.
Het wordt een hele relaxte 1 januari, heel wat anders dan we gewend zijn. Aan het begin van de avond komen er appjes binnen met foto’s en berichtjes van de gezellige Nieuwjaars party in Ulft. Even laten weten wat we missen. Hier waren we graag bij geweest, maar het weegt niet op tegen het fantastische half jaar dat we achter de rug hebben en hetgeen dat nog komen gaat.
Dinsdag moeten Jorge en Katherine weer aan het werk en vertrekken wij naar Abu Dhabi. Het plan is om donderdag en vrijdag naar Liwa te gaan om het Moreeb Dune festival te bezoeken.
Moreeb dune is een ± 400 meter hoge duin in de woestijn waar ieder jaar een festival van 9 dagen wordt gehouden. Het begint op 29 december en duurt tot 6 januari. Er worden allerlei activiteiten gehouden, zoals kamelen,- paarden,- en valken races, motorcross en dragrace.
Donderdag en vrijdag wordt er met 6 en 8 cilinder 4-wiel aangedreven auto’s tegen de duin op gereden, wat ons wel interessant lijkt.
Tegen de zin van ons gastgezin pakken we eerst twee nachten een hotel in Abu Dhabi. Hebben zij hun privacy terug en kunnen wij foto’s en ons blog bijwerken en opzoek gaan naar een kado voor Jorge en Katherine, een bedankje voor hun hulp en gastvrijheid. Er is nog steeds geen nieuws over het transporteren van de motor naar Zuid Amerika, hier gaan we na het (Arabische) weekend mee verder.
Saleh is lid van de motorclub “Dubai Riders”, een kleine club die goed bekend staat in Dubai. Zij organiseren diverse sociale evenementen en steunen goede doelen. Zoals vaker het geval is met een motorclub wordt er niet heel veel gereden. We hebben inmiddels een aantal leden ontmoet en er was er niet één met de motor. En dat in het hoogseizoen.
Een aantal leden zijn ook in Liwa en Saleh heeft geregeld dat we worden opgevangen door Nasser, één van zijn clubvrienden. Wanneer we op het festivalterrein aankomen sturen we Nasser een berichtje en wachten tot hij ons komt halen. Tijdens het wachten worden we twee keer aangesproken door mensen die ons uitnodigen om bij hun te komen kamperen. We zijn van harte welkom en voor eten en drinken wordt gezorgd. Erg vriendelijk, maar we wachten, op Nasser, zoals is afgesproken.
Wanneer Nasser ons komt halen blijkt dat het kampement van de Dubai Riders hoog in de duinen ligt, op een plek waar je met de motor niet kunt komen.
Geen probleem, er is voor ons een plek geregeld bij een andere vriendengroep, waar ook twee leden van de motorclub bij zijn. Eén van hen is zelfs met de motor.
Daar aangekomen treffen we een echte Arabische kampeerplek aan, met een grote trailer en een kamper. Er staan een aantal grote partytenten opgesteld met zitjes, een grote televisie en een keuken gedeelte. De mannen beschikken zelfs over een aanhanger met douche en toilet en hebben twee man personeel meegenomen voor de huishoudelijke werkzaamheden.
We worden weer eens super gastvrij ontvangen. Wanneer we de tent op hebben gezet worden we verrast met een koud flesje Corona. De flesjes zijn amper leeg, of we krijgen chips en een emmertje met ijswater met een paar flesjes Japans bier. Het voelt wat ongemakkelijk dat we bier zitten te drinken tussen al deze, niet drinkende, moslim mannen. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Het kamp is opgesplitst in een non-alcohol en een groter alcohol gedeelte, waar stevig wordt gedronken. Er is keuze minstens zes verschillende soorten bier, Jägermeister, whisky en nog veel meer. Verrassend!
We zijn naar Liwa gekomen om de duinraces te zien en zijn niet van plan bij de tent te blijven zitten om bier te drinken. Van de hele groep mannen gaat er niet één naar het raceterrein. Ze zijn de hele week in Liwa en komen daar alleen naar toe om met de mannen onder elkaar te relaxen, hapje en drankje en kijken naar wat er zich in de duinen langs het kampeerterrein afspeelt. De races worden vanaf zeven uur gereden en voor het begint willen we nog een hapje eten en geld halen. Er werd gezegd dat op het terrein een geldautomaat zou zijn. Deze informatie was helaas niet juist, er is van alles, zelfs een laundry service voor de witte jurken van de Arabieren, maar geen pinautomaat. Bij de ingang naar de VIP tribune vraagt Max wat we moeten doen om de tribune op te kunnen en waar een ATM is. Een plek op de VIP tribune is geen probleem, als toerist zijn we van harte welkom en kunnen zonder ticket naar binnen. Pinnen is niet mogelijk, maar als we geld nodig hebben kunnen we dit van hem krijgen, no problem! Ik geloof niet dat je dit wordt aangeboden wanneer je zonder geld bij de TT in Assen staat. Niet dat we van het aanbod gebruik maken, dan maar iets minder uitgebreid eten.
De races zijn leuk om te zien, maar een echt spektakel is het niet. De tijd die tussen de deelnemers zit is veel te lang en er wordt niets gedaan om het publiek te vermaken. Ook de rijders maken er geen show van. Het is ons al vaker opgevallen dat er voldoende middelen zijn om van alles te organiseren, vaak zelfs over de top, maar het ontbreekt aan talent om er echt wat van te maken.
Het is over elven wanneer we terug bij de tent komen, de mannen waren al oprecht bezorgd waar we bleven. Het is de bedoeling dat we bij het kampvuur een biertje komen drinken, een echte mannen aangelegenheid, maar ik wordt, als enige vrouw, gedoogd.
Het loopt al tegen enen, wanneer één van de mannen naar de keukentent gaat om Kip Biryani te maken. Een traditioneel Pakistaans/Indiaas gerecht dat hier veel wordt gegeten. Het is Arabic style om midden in de nacht te eten, dit moeten we hebben meegemaakt en we mogen dan ook pas naar bed wanneer we hebben gegeten.
Het bereiden van een goede kip Biryani heeft tijd nodig en het is uiteindelijk drie uur wanneer we een bord met dit heerlijke gerecht voor krijgen gezet. Om half vier kunnen we eindelijk gaan slapen.
Een tijd dat gelukkig de meeste idioten die door de duinen racen zijn uitgespeeld en ook het bed op hebben gezocht. Onze gastheren blijven tot een uur of zes bij kampvuur zitten en de meesten van hen zijn dan ook niet voor de middag boven water. Degene die wat vroeger op zijn zorgen ervoor dat ons een lekker ontbijt wordt geserveerd.
De volgende dag komen Jorge en Saleh ook naar Liwa en ontmoeten we Juan een Colombiaanse vriend van Jorge. Saleh voegt zich bij de Dubai Riders en Jorge en Juan zetten hun tent naast de onze op. Samen kijken we ’s avonds naar de laatste en belangrijkste races. De Arabieren blijven bij het kampvuur, voetbal kijken. Vanavond wordt er een zeer belangrijke wedstrijd gespeeld, de finale UAE tegen Oman, vergelijkbaar met Nederland tegen Duitsland. Deze wordt ook tijdens de races op een groot scherm vertoont anders zouden de tribunes leeg blijven.
Ook vanavond zijn we welkom op de VIP tribune, alleen moeten we dit keer naar een gedeelte waar vrouwen zijn toegestaan. De vorige dag kon ik zonder problemen als enige vrouw tussen alleen maar mannen zitten, maar vandaag zijn er complete gezinnen, waar een aparte familie tribune voor is.
Wanneer we tegen middernacht terug komen bij de tent krijgen we een koelbox overhandigd met daarin een uitgebreid assortiment aan bier. De service is werkelijk meer dan voldoende. We maken de koelbox niet leeg en duiken na een paar biertjes het bed in.
De volgende dag staan we om een uur of tien op en deze keer is er geen ontbijt. De twee “bedienden” hebben het hele kampement al zo’n beetje opgeruimd. Eén voor één komen onze gastheren uit hun bed en rond de middag is alles en iedereen weg.
Onze mond valt open van verbazing als we zien dat de enige Dubai Rider die met de motor is deze op een trailer heeft gezet, welke achter een grote 4x4 pick-up hangt en zo weer terug naar Dubai rijdt.
De UAE is een van de veiligste landen ter wereld, er is hier zo goed als geen criminaliteit, niemand komt aan je spullen. Eén van de redenen hiervan is waarschijnlijk dat 80% van de inwoners buitenlanders zijn die nooit een staatsburger van de UAE kunnen worden. Ook al woon en werk je hier 40 jaar, je blijft altijd een buitenlander. Bega je een strafbaar feit, zit je hier de straf uit en daarna wordt je teruggestuurd naar het land van herkomst.
Mensen laten waardevolle spullen buiten liggen, sluiten auto’s niet af en laten helmen en tassen op de motor zitten. Wij zien dit niet gewend en zijn altijd voorzicht met alles. Het valt ons dan ook vies tegen dat we tijdens het inpakken ontdekken dat iemand onze nieuwe lamp heeft meegenomen. Balen! Helemaal omdat we deze cadeau hebben gekregen.
Terug in Dubai is ons plan de tent weer op te zetten aan het strand, maar Jorge heeft het ons zo ongeveer verplicht naar hun appartement te komen. We zijn daar welkom totdat we naar Zuid-Amerika vliegen. Dat kon nog wel eens even duren, zolang willen we geen gebruik maken van hun gastvrijheid.
Zondag komt ook Ute bij Jorge en Katherine logeren. Ze heeft, samen met een vriend die over was uit Duitsland, een week door Oman getoerd. De vriend is weer terug naar huis en Ute blijft drie nachten in Dubai om haar foto’s en dagboek bij te werken.
Jorge en Katherine gaan overdag werken, Max gaat mee naar Touratech om daar Patrice, een reiziger uit Zwitserland, te helpen. Hij vliegt deze week naar India en moet een krat timmeren voor zijn motor met zijspan. Ute en ik runnen het huishouden, zorgen voor het eten en werken wat op de computer.
Woensdag vertrekt Ute weer richting Oman en gaat Max met Patrice mee naar het vliegveld.
Het zijspan moet worden ingecheckt en zo kan hij vast kijken hoe een en ander werkt en horen of er al meer duidelijkheid is over onze vertrekdatum.
We hebben inmiddels een prijs gekregen die acceptabel is en als we de exacte datum weten kunnen we ook tickets voor ons zelf gaan boeken.
Zoals het er nu uitziet gaan we donderdag 18 januari vliegen, zaterdag krijgen we een definitieve bevestiging met de uiteindelijke prijs en datum.
De vluchtdatum blijft inderdaad de 18e, de motor moet een dag eerder worden aangeleverd. We vinden voor onszelf ook tickets op de donderdag. Nu komt er eindelijk schot in de zaak.
Ondertussen verblijven we al een week bij Jorge en Katherine en het is best handig om de laatste dagen ook bij hun te blijven. Precies zoals Jorge had voorgesteld. Het is ook wel erg gezellig.
De maandag en dinsdag worden gespendeerd aan het timmeren van de kist. Jorge heeft bij de winkel nog een bodem liggen van de kist waarin zijn motor is getransporteerd en Patrice had veel te veel hout besteld wat we ook kunnen gebruiken. Met dat hout kan het complete frame in elkaar worden gezet.
In Dubai wordt waarschijnlijk niet veel geklust. Bouwmarkten als Gamma en Praxis zijn er niet te vinden. Jorge heeft gelukkig een decoupeerzaag, maar iets handigs als een schroefboormachine is niet voorhanden. Er moet dus ouderwets worden gespijkerd, met spijkers die wat aan de korte kant zijn, maar de keuze was niet reuze.
Maandagmiddag is de kist zover klaar dat de platen voor de boven,- en zijkanten kunnen worden besteld.
’s Avonds rijden we samen met Jorge naar Dragonmarket, een groot winkelcentrum dat is gebouwd in de vorm van een draak, waar alleen producten van Chinese makelaardij worden verkocht. Waarschijnlijk geen top kwaliteit, maar wel lekker goedkoop. Jorge heeft het een en ander nodig voor de winkel en wij kopen hier een koffer en tassen voor de handbagage.
Zo rustig en ruim opgezet de "gewone" Dubai malls zijn, zo chaotisch en druk is het hier. Er is werkelijk van alles te koop, veel spullen waarvan het uiterlijk en logo bekend voorkomen, maar de naam niet echt.
Dinsdag wordt de kist verder afgemaakt, wat nog wel een uitdaging is. Voor een prijsopgave moeten vooraf de afmetingen en het totaalgewicht van de kist worden opgegeven. Het gewicht komt niet zo heel precies, maar de afmetingen wel. De opgegeven maten zijn aan de krappe kant, maar na veel passen en meten en het demonteren van motoronderdelen is aan het eind van de middag de klus geklaard. De motor hebben we nog nodig, dus deze wordt voor het grootste deel weer in elkaar gezet.
Onze laatste avond in het appartement buigen we ons samen met Jorge over de kaart van Zuid Amerika. Hij heeft daar veel gereisd en kan ons precies vertellen wat de moeite waard is om te bekijken. (Nieuwsgierig? Kijk een keer op http://klaps.com.co/ )
Als we om half twaalf het bed in kruipen hebben we een kaart opgeslagen met 150 interessante punten. We worden nog druk.
De volgende dag loopt om zes uur de wekker af. Katherine heeft als afscheid een Colombiaans ontbijt voorbereid. Terwijl wij onze spullen pakken duiken Jorge en Katherine de keuken in. Een halfuurtje later wordt de tafel vol gezet met Arepas, een soort mais pannenkoeken die worden gegeten met roereieren of kwark. Een heerlijk ontbijt, waar we een groot deel van de dag op kunnen teren.
Na het ontbijt wordt de motor van Jorge volgestouwd met onze bagage, Katherine past er nog maar net bij op. Die van ons heeft geen bagagedrager meer, zodat er geen tassen meer achterop kunnen.
Bepakt en bezakt rijden we naar Touratech waar om negen uur de vrachtwagen de kist met de motor komt halen. Het is nog een behoorlijke klus om alles op tijd klaar te hebben staan, maar met z’n vieren en wat hulp van Abdullah, een goede klant, staat de kist klaar als de vrachtwagen komt.
Er is een wagen zonder laadklep of heftruck gestuurd, niet erg handig. Abdullah chartert snel wat omstanders en met acht man lukt het om de kist in de bak te schuiven.
Max gaat met de vrachtwagen mee naar het vliegtuig en ik neem later op de dag een taxi naar een hotel dat redelijk in de buurt van het vliegveld ligt.
Hebben we na drie gezellige weken afscheid moeten nemen van onze nieuwe vrienden, we gaan ze missen.
Het hotel ligt in het drukke stadsdeel Deira en is erg lawaaiig, maar van slapen komt toch niet veel.
Om half drie worden gewekt en om drie uur staat de taxi voor. We hebben een lange dag voor de boeg. We hebben een vlucht van 20,5 uur met twee tussenstops, in Addis Abeba Ethiopië en Sao Paulo Brazilië, de totale reistijd is ruim 25 uur. Voor we bij het hotel in Santiago zijn, zijn we waarschijnlijk wel een uurtje of 30 op de been.
Het inchecken verloopt niet geheel zonder problemen. Bij het scannen van de handbagage wordt de rugzak van Max eruit gevist. In deze tas zit het speciale gereedschap waarmee de motor weer in elkaar moet worden gezet. Totaal niet bij stil gestaan dat dit niet is toegestaan. Na een felle discussie gaan een beveiligingsbeambte en een douanier met Max terug naar de bagagedesk. Waar hij de rugzak met gereedschap achter moet laten. Hij heeft snel nog wat belangrijke spullen uit de tas gehaald, maar het geeft geen lekker gevoel dat de tas het ruim in gaat zonder dat deze kon worden afgesloten. Hopen dat dit goed afloopt…
Precies volgens schema vertrekt het vliegtuig uit Dubai en gaan we op weg naar Chili.
Hiermee komt een einde aan het eerste deel van onze reis en beginnen we vol spanning en enthousiasme aan de andere kant van de wereld aan het tweede deel.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an