Zondag verlaten we Rasht en vervolgen de route langs de Kaspische zee. Omdat we niet naar Teheran willen, rijden we eerst door het noorden van Iran, totdat we de stad ruim zijn gepasseerd en zakken daarna af richting het zuiden.
Onze volgende stop is Ramsar, waar we ook twee dagen blijven. Met alle druktes in Rasht zijn we niet aan shoppen toegekomen en ik moet er nog steeds wat Iran prooved kleding bij hebben.
Ramsar is een badplaats met een behoorlijk wat hotels en restaurants, verder is er helaas niet zoveel te doen. We bezoeken het voormalig casino van de Sjah, maar waarom dat nog zo wordt genoemd is ons een raadsel. Ooit zou dit heel mooi zijn geweest, maar het is nu in een behoorlijk vervallen staat en van een casino is niets meer te zien.
Gelukkig slaag ik er dit keer in kleding te scoren en kunnen we dinsdag verder, met als doel Sari.
De route naar Ramsar was niet bijzonder mooi. Het was een aaneenschakeling van dorpen en steden, met druk en chaotisch verkeer. De weg ligt te ver van de kust om de zee te kunnen zien en er is nergens mooie natuur. Van Ramsar naar Sari is het eigenlijk hetzelfde.
Tot nu toe zijn het de mensen die Iran leuk maken, het landschap kan ons nog niet bekoren.
Van Sari gaan we door naar Semnam. We beginnen met snelweg, maar zodra we deze kunnen verlaten en op een secundaire weg komen, verandert het landschap in prachtige woestijn met bergen. Af en toe passeren we een nederzetting met lemen huizen die een verlaten indruk geven. Toch staan her en der auto’s en zie je mensen lopen. Het oogt erg armoedig.
Wanneer we aan het eind van de middag Semnan in rijden en opzoek gaan naar een hotel treffen we een familie waarvan de dochter graag haar Engels met ons wil oefenen. Vrijwel direct wordt aangeboden dat wij bij hun kunnen overnachten, heel vriendelijk, maar daar voelen wij ons wat ongemakkelijk bij en willen we geen gebruik van maken. Om toch iets voor ons te kunnen betekenen rijden ze met de auto voor ons uit en wijzen ons zo de weg naar een hotel.
Na het eten zitten we op de hotelkamer wat te lezen wanneer de telefoon gaat. Het is de receptionist die vraagt of Max naar beneden wil komen. Daar wordt hij opgewacht door twee politieagenten in burger. Er worden vragen gesteld over de navigatie die we gebruiken en ze willen dit graag zien. Max laat de app op de telefoon zien, wat akkoord wordt bevonden en ze wensen ons een goede reis.
Erg vreemd, geen idee waarom dit wordt gevraagd en hoe zij überhaupt weten dat we in dit hotel zitten. Volgens de receptionist geeft een hotel het niet door wanneer zij buitenlandse gasten hebben.
De volgende dag rijden we naar Qom. Een grote, naar ons idee niet zo’n interessante stad, waar we een nacht verblijven. Er zijn geen bezienswaardigheden die de stad aantrekkelijk maken om langer te blijven. Qom staat bekend om een soort toffee die daar wordt gemaakt en bij zo’n 2500 verkooppunten in de stad verkrijgbaar is.
Op weg naar een restaurant, op nog geen 200 meter van het hotel, passeren we maar liefs vier winkels waar de toffee te koop is. Dat nodigt wel uit tot een test. Het is een toffee gevuld met nougat en stukjes pistachenoot, erg lekker.
Bij het restaurant krijgen we, omdat we buitenlandse toeristen zijn, een speciaal drankje aangeboden. Dit ziet er wat vreemd uit, onderin heeft het een oranje kleur, daarboven blauw en er drijven doorzichtige bolletjes in rond. We nippen wat voorzichtig, maar de smaak is lekker, het is gemaakt van lychees.
Het hotel waarin we verblijven heeft geen secure parking, de eigenaar van het hotel was zo vriendelijk om zijn privégarage vrij te maken voor onze motor.
Wanneer we de volgende ochtend willen vertrekken moet hij met ons mee naar buiten om de garage te openen. De rest van het personeel loopt ook even mee en maakt er meteen een fotosessie van. Na een korte aarzeling kruipt zelfs de receptioniste op de motor om te poseren voor een foto.
Vanuit Qom rijden we verder naar Golpayegan waar we overnachten in een traditioneel vormgegeven hotel, waarvan ik helaas vergeet een foto te maken.
Daarna gaat de reis verder naar Esfahan, de twee na grootste stad van Iran met rond de twee miljoen inwoners.
Zo’n 100 kilometer voor de stad stoppen we om te tanken en wat te drinken. Wanneer ik het winkeltje binnen stap wordt ik direct aangesproken door een man die me een heerlijke espresso en een chocolaatje in de hand drukt. Dat is lang geleden, zulke lekkere koffie, er wordt hier alleen thee gedronken. Als je al koffie kunt krijgen is het Nescafé waar, met een beetje pech al melk en suiker aan is toegevoegd.
De man vraagt geïnteresseerd waar we vandaan komen en naar op weg zijn. Hij weet een goed en niet te duur hotel in Esfahan en haalt uit zijn portefeuille een kaartje.
We hebben vooraf geen hotel uitgezocht en gaan kijken of het klopt wat de man zegt.
Daar aangekomen blijkt het een prima tip te zijn en wanneer we voor het hotel de bagage van de motor aan het halen zijn stopt er een auto en stapt de vriendelijke man van de koffie uit. Hij blijkt de eigenaar van het hotel te zijn en heet ons, breed lachend en dit keer met een heerlijke toffee uit Qom, van harte welkom.

Esfahan is een stad met veel toeristische trekpleisters. Het hotel ligt lekker centraal, met veel bezienswaardigheden op loopafstand.
De eerste avond lopen we naar het Meidan Emam plein, één van de grootste pleinen ter wereld. Aan het plein zitten twee moskeeën, een paleis en grenst een enorme bazaar. Het is dan ook een drukke plek waar je veel toeristen tegenkomt, maar ook de plaatselijke bevolking is hier te vinden.
Op weg terug naar het hotel vinden we een restaurantje waar we eindelijk kennismaken met de echte Iraanse keuken. Bijna alle restaurants bieden kebab aan, een spies met kip, lam of rundvlees. Best lekker, maar het lijkt verdacht veel op de shaslicks die we de afgelopen weken al regelmatig hebben gegeten.
Bij “Grandma’s table” eten we een heerlijk vegetarisch gerecht met eggplant en waarvan we verder niet precies weten wat het is en krijgen saffraan ijs toe, wat echt heel erg lekker is.
Zondag beginnen we met een bezoek aan de bazaar. Deze bevindt zich in een overdekt gangenstelsel waar je met gemak kunt verdwalen, wat ons ook gebeurd. Na de bazaar willen we naar de grote Imam moskee aan het plein. Wanneer we de bazaar uit lopen staan we ineens op een ander enorm plein, dit is het Imam Ali plein, waarvan wordt gezegd dat het tweede plein ter wereld is.
Het is inderdaad een groot, maar erg kaal plein, niet zo mooi als het Meidan Emam plein.
We lopen met behulp van de navigatie via de bazaar terug naar het andere plein en bezoeken de Moskee van de Sjah ofwel Imam moskee. Een mooie moskee, bekleed met kleurrijke tegels. Jammer dat deze wordt gerenoveerd. De steigers, bouwmaterialen en plastic afzettingen maken het erg rommelig en sommige delen zijn afgesloten voor publiek.
Wanneer we na het bezoek aan de moskee, nog even op het plein zitten, worden we aangesproken door twee Iraanse meiden, Maede en haar vriendin Maryam.
Maede is aan de universiteit aan een studie Engelse literatuur begonnen en wil graag haar Engels oefenen, dit doet ze door op het plein toeristen aan te spreken.
Het zijn twee aardige meiden en we hebben een leuk gesprek. Maede vraagt enthousiast of zij ons de volgende dag de Monarjonban, een mausoleum met twee bewegende minaretten, mag laten zien. We hebben al verschillende aanbiedingen geweigerd, dit keer accepteren we het aanbod.
We ontmoeten elkaar de volgende ochtend om tien uur op het Meidan Emam plein. Vandaag heeft Maede haar zus Mina meegebracht, een leuke meid, die helaas geen Engels spreekt.
Eerst wandelen we een stukje door de stad en daarna gaan we verder met de bus, wat een aparte ervaring is.
De zitplaatsen direct achter de chauffeur zijn bestemd voor mannen, verder naar achteren zijn plaatsen waar de vrouwen mogen zitten. Maede wijst ons een plek aan die daar zo’n beetje tussenin zit. Achterin de bus is het erg druk, veel vrouwen moeten staan, terwijl voorin bij de mannen nog zitplaatsen vrij zijn. Wij zijn met z’n tweeën de enige man en vrouw die naast elkaar zitten.
We stappen uit bij het mausoleum, maar voor we naar binnen gaan worden we eerst getrakteerd op saffraan ijs, deze is nog lekkerder dan die van de vorige dag.
Het bezoek aan het mausoleum is niet echt de moeite waard, eerder een beetje lachwekkend.
Het bewegen van de minaretten wordt veroorzaakt doordat er een “big man” in de rechter minaret kruipt en zo hard heen en weer schudt waardoor de linker ook gaat bewegen.
Na dit spektakel worden we door de zussen meegenomen naar het huis waar Maede met haar ouders woont. Moeder Maryam heeft speciaal voor de Nederlandse gasten een lunch voorbereid.
We worden hartelijk ontvangen en wanneer we ons neerzetten in de woonkamer komen vader Asghar en Mohammad, de man van Mina, thuis om te eten. Even later steken oma en een tante de kop om de deur om ook even kennis maken.
De lunch is heerlijk en onbeperkt en ondanks dat Maede de enige is die Engels spreekt, is het echt gezellig. Er wordt zelfs gezongen en Asghar doet een poging tot gitaar spelen.
Tot onze verbazing gaan Ashgar en Mohammad niet meer terug naar het werk en gaan we de rest van de dag met het hele gezin op pad.
Eerst gaan we naar Marbin Fortress, een heuvel aan de rand van de stad. Op deze heuvel staan resten van de Ateshkadeh-ye Esfahan (Esfahan Vuurtempel). Deze afgebrokkelde modderstenen zijn niet echt interessant, maar het uitzicht over Esfahan is fantastisch.
Met z’n vijven maken we de gladde, steile klim naar boven, Asghar en Maryam wachten beneden op ons. Nadat we weer zijn afgedaald rijden we de halve stad door naar de tuin van de ouders van Mohammad. Door wordt de BBQ aangestoken en worden maiskolven gegrild.
Na het grillen worden de kolven gekoeld in zout water en daarna bestreken met limoen. Verrassend lekker en samen met de restanten van de lunch plus nog wat fruit wordt het weer een hele maaltijd.
Na de BBQ stappen we weer in de auto om opnieuw de halve stad door te rijden, dit keer naar een Armeense Kathedraal. Het is behoorlijk druk in de stad en het duurt even voordat voor beide auto’s een parkeerplek is gevonden. Bij de kathedraal aangekomen blijkt deze gesloten te zijn.
Geen probleem, we maken een wandeling door de wijk, drinken een kop thee en vervolgen de toer. De volgende bestemming is de Khajou brug, een van de vele bruggen over de drooggevallen rivier Zayandeh. De brug heeft twee verdiepingen en wordt ‘s avonds fraai verlicht.
Onder de gewelven van de brug verzamelen iedere avond, in grote getalen, bewoners van Esfahan en toeristen. Een aantal mannen zingen vol overgave Iraanse liederen, omstanders klappen en zingen de refreinen mee. Er zijn verschillende gangen met groepen mensen, waar verschillende soorten liederen worden gezongen. Bij een wat swingend genre springt er telkens een man in het midden van de groep die begint te dansen en wordt daarbij aangemoedigd door de groep.
Het is een bijzonder schouwspel en geweldig om te zien hoe vader Ashgar en Mohammad alle liederen uit volle borst mee zingen.
De temperatuur is ondertussen aardig gezakt en we beginnen het allemaal wat koud te krijgen, tijd om verder te gaan naar het laatste item van de dag. Dit is een lange tunnel van lampjes, wat doet denken aan kerst, een perfecte locatie voor een groepsfoto.
Hierna gaan we richting hotel, het is inmiddels tien uur, een mooie tijd om er een eind aan te breien.
Er wordt nog voorgesteld dat we onze spullen op halen bij het hotel en overnachten bij Maede en haar ouders, maar dat aanbod slaan we af. Heel lief, maar deze mensen wonen in een huis met twee kamers en een keuken. Waarschijnlijk gaan zij dan met z’n drieën in één kamer liggen om plaats te maken voor ons, dat voelt ongemakkelijk.
Mohammad en Mina zijn achter Ashgar aangereden en na een geweldig leuke dag nemen we voor het hotel afscheid van de hele familie.
In Iran is het niet gebruikelijk dat een man een vrouw de hand schudt. Het voelt raar dat ik Mohammad en Asghar geen hand mag geven en Max de dames niet.
Daarin tegen kust Max de mannen en ik de vrouwen. Om afscheid van de andere sekse te nemen leg je je rechter hand op het hart en knik je met je hoofd om respect te tonen en hun zo te bedanken voor de mooie dag.
We vonden het heel bijzonder om een dag door te brengen met zo’n lieve familie, waarbij we veel te weten zijn gekomen over Iran, hun cultuur en gewoontes. Dit hadden we zeker niet willen missen.
Woensdag gaan we terug naar het Imam Ali plein, om daar de Vrijdag moskee te bekijken, de grootste moskee van Esfahan. Helaas wordt ook deze moskee flink gerenoveerd. Het gebouw wordt aan alle kanten ontsierd door afzettingen en bouwmaterialen. Wanneer we dit van te voren hadden geweten hadden we de moeite niet genomen.
We gaan terug naar het Meidan Emam plein en bezoeken daar de Sjeik Lutfallahmoskee.
Hoewel het een moskee wordt genoemd, wijkt de bouw af van andere moskeeën, er zijn geen binnenplaats en minaretten waardoor het meer een mausoleum lijkt. Er wordt gezegd dat het veelkleurige tegelwerk tot het mooiste uit de Iraanse cultuur behoort. Beroemd is de blauwe koepel van de moskee. Wanneer je op de drempel blijft staan en in de koepel kijkt lijkt het alsof er een pauwenstaart in is verwerkt. Dit bezoek maakt de teleurstelling van de Vrijdagmoskee weer goed.
’s Avonds gaan we voor wat avondfotografie voor de laatste keer terug naar het Meidan Emam plein.
We hebben weer een aantal leuke ontmoetingen met mensen uit Esfahan, krijgen opnieuw een aanbod om bij een familie te overnachten en maken kennis met een enthousiaste Japanse fotograaf die ons Yamaha avontuur graag wil volgen op Instagram.
Op de terugweg gaan we nog een keer naar “Grandma’s table” om een traditioneel Iraans gerecht te eten en daarna terug naar het hotel voor onze laatste nacht in Esfahan.
Morgen gaat de reis verder naar de woestijnstad Yazd.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an