Nadat we in Baku zijn aangekomen en geld en boodschappen hebben gehaald, gaan we op zoek naar een hotel.
We hebben ons goed voorbereid door vooraf een stuk of 5 hotels uit te zoeken via Booking.com, daar zou wat tussen moeten zitten.
Het eerste hotel van de lijst bestaat niet, of de adres gegevens zijn niet juist en de volgende drie hebben geen veilige parkeerplek voor de motor. Ondertussen hebben we heel wat kilometers gemaakt en half Baku al gezien, maar de laatste is dan toch raak. Een prima hotel aan de rand van de stad, ongeveer op 10 minuten loopafstand van de metro.
Het ontvangst is erg gastvrij, ik krijg een dikke knuffel van de receptioniste wanneer ik vertel dat we uit Holland komen. Blijkt dat ze getrouwd is met een Nederlander en de volgende maand gaat verhuizen naar Nederland. “Gasten uit Nederland voelt als familie“.
Baku lijkt ons een interessante plek om een paar dagen te blijven, kunnen we de stad bekijken en wat voorbereidingen treffen voor ons bezoek aan Iran.
Zaterdag bezoeken we het Heydar Aliyev Cultural Center, een museum vernoemd naar de voormalig leider van Azerbeidzjan. Er zijn diverse exposities, onder andere over de geschiedenis van het land en het werk en leven van Heydar Aliyev.
De exposities zijn interessant, maar het gebouw zelf is zeker de moeite waard. Het heeft een hele opvallende architectuur, met ronde, golvende vormen, in het ontwerp zijn zo goed als geen rechte lijnen te vinden. Zowel van binnen als van buiten is het een prachtig gebouw.
De opvallende vormen zijn ook terug te vinden in het omliggende park. Een geweldig complex, waar we ons een groot deel van de dag kunnen vermaken.
Zondag ochtend hebben we ons aangemeld voor een stadswandeling onder begeleiding van een gids, een leuke manier om wat meer te weten te komen over de historie van Baku. De wandeling start om tien uur, dus vroeg op, ontbijten en dan met de metro naar de stad.
We zijn ruim op tijd bij het startpunt, maar helaas komt de gids niet opdagen. Jammer, dan maar op eigen houtje de stad verkennen. We beginnen met het moderne deel van de stad, een verzamelplek van bijzonder mooie architectuur, dat waarschijnlijk ook de moeite waard is om ’s avonds te bekijken.
Het meest opvallend zijn de Flame Towers, dit zijn 3 wolkenkrabbers in de vorm van vlammen, deze zijn bijna vanaf elk punt in de stad te zien.
Alle drie torens zijn voorzien van ledlampen, wat de vorm van de vlam nog meer benadrukt.
De volgende dag bezoeken we de oude stad, dit bestaat uit sfeervolle steegjes en karakteristieke oude panden. Het Paleis van de Shirvanshah, de stadsmuren en de Maagdentoren behoren tot de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Zoals te verwachten is dit het meest toeristische deel van de Baku, vol met souvenir kraampjes en winkeltjes, wat jammer genoeg afbreuk doet aan de charme van de oude stad.
’s Avonds gaan we terug naar het moderne stadsdeel, voor een sessie avondfotografie. Een groot deel van de moderne architectuur is verlicht, prachtig om te zien en te fotograferen.
De rest van de dagen besteden we aan nuttige zaken. Tegenover het hotel zit een autowasplaats, wat goed uitkomt, want de motor kan wel een wasbeurt gebruiken.
De eigenaar lijkt het in eerste instantie niet zo interessant te vinden om een motor te wassen, tot hij hoort dat we uit Holland komen. Hij is erg onder de indruk en wil van Max precies weten welke we route we hebben gereden. Wanneer je niet dezelfde taal spreekt is dit prima uit te leggen op de telefoon wat een hoop “oohs” en “aaahs” oplevert. Telkens wanneer er iemand aankomt moet de telefoon er weer bij worden gehaald en kan de man het verhaal er zelf al bijvertellen.
Het wassen begint minder succesvol. Zodra de hogedrukspuit wordt gestart vliegt de kentekenplaat in de rondte, die zat nog maar met een klein stukje vast.
Wat een geluk dat we deze onderweg niet zijn verloren, zonder waren we geen grens meer overgekomen.
Behulpzaam als ze hier zijn wordt er een boormachine geregeld, zodat Max de plaat weer vast kan zetten.
Voor mij is het weer eens tijd om naar de kapper te gaan, wat deze keer zeker geen succes is.
In heel Baku is volgens mijn geen vrouw met kort haar te vinden, dus daar zijn ze niet zo handig in.
Mijn kapster is ook niet erg geïnteresseerd, of denkt dat ze heel goed is, want ze kan, tot drie keer toe, bellen en knippen tegelijk. Wanneer ze denkt dat ze klaar is laat ik nog maar een keer de foto zien van de coupe die ik bedoelde, maar dat maakt het er niet beter op. Ik ben nog nooit zo slecht geknipt, goed dat ik de komende weken verplicht een hoofddoek met dragen.
Naast een hoofddoek moet ik in Iran ook een lange, wijde blouse of iets dergelijks te dragen. Deze moet ruim over de billen vallen en lange mouwen hebben. Zoiets zit niet in mijn reisgarderobe, dus er mag worden geshopt. Aan het eind van de middag is het resultaat magertjes, ik heb één redelijk shirt kunnen vinden. Om het een beetje okselfris te houden moet ik zien dat ik er in Iran nog iets bij krijg.
Niet de hele middag is aan winkelen besteed, we zijn ook nog op bezoek geweest bij een bank. Doordat al het betalingsverkeer met Visa en Master Card via Amerika loopt, is dit verboden en is het voor buitenlanders niet mogelijk om in Iran geld te halen. We moeten er dus voor zorgen dat we voldoende dollars of euro’s hebben om een maand mee door te komen.
We zijn met voldoende van huis gegaan, maar hier is inmiddels het een en ander van verbruikt, dus de voorraad moet worden aangevuld.
In Nederland kom je nog maar zelden bij een bank en worden veel filialen gesloten, hier stikt het van de banken en overal is het erg druk. Ouderwets een nummertje trekken en zo’n drie kwartier wachten tot we aan de beurt zijn. Gelukkig niet voor niets, moesten we hier in Nederland voor naar Arnhem, hier kun je als buitenlandse toerist zonder problemen een behoorlijk bedrag aan dollars opnemen.
Nu alle voorbereidingen zijn gedaan kunnen we weer verder en vertrekken we donderdag uit Baku, met als bestemming Lankaran. Daar hebben we onze laatste overnachting in Azerbeidzjan gepland.
Baku is een welvarende stad, met veel moderne gebouwen en ‘dikke’ auto’s, maar zoals verwacht zijn de contrasten weer redelijk groot wanneer je de stad achter je laat.
In de dorpen is de Lada weer het meest voorkomende auto merk en zijn de huizen verre van luxe en modern.
De dorpen worden afgewisseld met verrassend landschap, kronkelwegen, katoen- en druivenplantages en veel bos. Dat is een tijdje geleden, nadat we Europe hebben verlaten hebben we geen bossen meer gezien.
Onderweg hebben we een leuke ontmoeting met een delegatie van Yamaha Azerbeidzjan. Zij zijn met twee auto’s op pad, om een collega uit Japan wat van het land te laten zien. Wanneer ze ons in het voorbij gaan zien, wordt er gedraaid en rijden achter ons aan tot wij stoppen. De mannen zijn erg enthousiast dat ze dit type Yamaha tegenkomen. De Japanner is “very proud” en herhaalt dit ook wel een keer of tien. Er worden foto’s gemaakt en we worden uitgenodigd bij de importeur van Yamaha in Baku. Jammer dat we daar net vandaan komen.
Na een overnachting in een heerlijke doorrookte hotelkamer vertrekken we vrijdagochtend vanuit Lankaran richting de grens met Iran.
De afgelopen jaren is het makkelijker geworden om toegang te krijgen tot Iran, maar er gelden strenge regels, die ook door toeristen moeten worden nageleefd.
Bloggen over ervaringen in Iran wordt sterk afgeraden, internet, e-mailverkeer en sociale media worden actief gecontroleerd, Facebook is zelfs volledig geblokkeerd.
We willen geen risico lopen, daarom voorlopig geen updates op ons blog.
Denk dus niet dat we jullie zijn vergeten, over 3 tot 4 weken zijn we er weer.
De planning is dat we vanaf Iran een ferry nemen naar de Verenigde Emiraten en vervolgens Oman gaan bekijken. Daarna willen we ons avontuur voortzetten in Zuid Amerika
Bedankt voor alle reacties, het is voor ons niet mogelijk hier op te reageren, maar we vinden het elke keer weer erg leuk om te lezen.

Geschreven door Max.en.Sabine.trappen.um.an